«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Είναι θύμα­τα ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων. Έζη­σαν από κοντά, είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, την κτη­νω­δία του πολέ­μου. Έχα­σαν γονείς, αδέλ­φια, φίλους. Ξερι­ζώ­θη­καν με τη βία απ’ τα σπί­τια τους. Μπή­καν σε σαπιο­κά­ρα­βα, περ­πά­τη­σαν χιλιό­με­τρα αφι­λό­ξε­νων εδα­φών για να γλυ­τώ­σουν απ’ την κόλα­ση. Βρέ­θη­καν σε τρι­το­κο­σμι­κούς καταυ­λι­σμούς, πίσω από συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα, στοι­βαγ­μέ­νοι σαν τα σακιά, έρμαια των κάθε λογής μη κυβερ­νη­τι­κών απα­τε­ώ­νων και της αστυ­νο­μι­κής καταστολής.

Είναι τα παι­διά-πρό­σφυ­γες, τα πιο αθώα θύμα­τα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας που στην πλέ­ον τρυ­φε­ρή ηλι­κία έρχο­νται αντι­μέ­τω­πα με τη φτώ­χεια, την εκμε­τάλ­λευ­ση, την απα­ξί­ω­ση, το ρατσι­σμό. Τα προ­σφυ­γό­που­λα άφη­σαν πίσω τους το θάνα­το και την κατα­στρο­φή του πολέ­μου για να βρε­θούν απέ­να­ντι στον παρα­λο­γι­σμό της ξενοφοβίας. 

Στη Χίο έστη­σαν… «επι­τρο­πή αγώ­να» ενά­ντια στην έντα­ξη των προ­σφυ­γό­που­λων στα σχο­λεία. Στις Σέρ­ρες οι κηδε­μό­νες 105 μαθη­τών δεν έστει­λαν τα παι­διά τους στο μάθη­μα δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι για τη φοί­τη­ση δέκα μικρών προ­σφύ­γων στο σχο­λείο. Στο Βόλο ο διευ­θυ­ντής του Γυμνα­σί­ου Ιωλ­κού έγι­νε δέκτης απει­λών επει­δή δέχθη­κε προσφυγόπουλα! 

Σκε­φτεί­τε την ψυχο­λο­γία ενός παι­διού έξι, οκτώ η δέκα ετών που βιώ­νει τέτοιου είδους ρατσι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση, τέτοια μισαν­θρω­πιά, που του στε­ρούν το- αυτο­νό­η­το- δικαί­ω­μα στην εκπαί­δευ­ση και την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση. Διό­τι, πράγ­μα­τι, θέλει περίσ­σευ­μα μισαν­θρω­πιάς για να στο­χο­ποιείς μικρά παι­δια. Θέλει περίσ­σευ­μα παλιαν­θρω­πι­σμού να επι­χει­ρείς να εμπο­δί­σεις ενα παι­δί απ’ το να πάει σχο­λείο, να παί­ξει, να κάνει φίλους, να εντα­χθεί αρμο­νι­κά στο κοι­νω­νι­κό σύνολο.

Άρα­γε, πόσοι απ’ αυτούς τους «ελλη­να­ρά­δες», απ’ το Ωραιό­κα­στρο μέχρι τη Χίο, που στή­νουν «επι­τρο­πές αγώ­να» ενά­ντια σε μικρά προ­σφυ­γό­που­λα, δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν έστω και μια φορά για τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ; Πόσοι εξ’ αυτών ζήτη­σαν το κλεί­σι­μο των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών βάσε­ων στην Ελλά­δα που κατα­στούν τη χώρα μας συνέ­νο­χη σε μια σει­ρά δολο­φο­νι­κές επεμ­βά­σεις στη Μέση Ανατολή; 

Είναι, βλέ­πε­τε, εύκο­λο να που­λάς εθνι­κο­φρο­σύ­νη και κάλ­πι­κο πατριω­τι­σμό κάνο­ντας το «νταή» στον αδύ­να­μο, στο μετα­νά­στη, στο προ­σφυ­γό­που­λο. Το δύσκο­λο είναι να ‘σαι άνθρω­πος, με όλη την έννοια που περι­κλεί­ει η λέξη αυτή, έτσι όπως το ‘χε θέσει ο Λει­βα­δί­της: «Αν θέλεις να λέγε­σαι άνθρω­πος δεν θα πάψεις ούτε στιγ­μή ν’ αγω­νί­ζε­σαι για την ειρή­νη και για το δίκιο».

Για τον έλλη­να και ξένο εργα­ζό­με­νο, για ελλη­νό­που­λα και προ­σφυ­γό­που­λα, είναι κοι­νός ο εχθρός και κοι­νός ο αγώ­νας για την ειρή­νη και το δίκαιο. Μια κοι­νω­νία χωρίς πολέ­μους, εκμε­τάλ­λευ­ση και προ­σφυ­γιά. Αν θέλεις να λέγε­σαι άνθρωπος…

Δεν υπάρ­χουν λαθραί­οι άνθρω­ποι, τ’ ακούς φασίστα;

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.