Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Campoli … «Zì» Νικολίνα, Βιτσέντζα & Μαρία

Είμα­στε στο ορει­νό Campoli του Monte Taburno) — Μπε­νε­βέ­ντο, Ιτα­λία, στην περι­φέ­ρεια της Campania, ~45 χλμ. ΒΑ της πρω­τεύ­ου­σας Νάπο­λης και ~11 χλμ. Δυτι­κά του Benevento.
Κάθε από­γευ­μα στην πλα­τεία. Από τα αρι­στε­ρά: Η Zì Nicolina, Zì Vicenza e Zì Maria, οι για­γιά­δες των μικρών που ζουν στο κέντρο υπο­δο­χής που βρί­σκο­νται κοντά τους, ανα­κα­λύ­πτο­ντας έτσι ότι υπάρ­χει ένας κόσμος γεμά­τος ανθρω­πιά, γεμά­τος χάδια, γεμά­τος χαμόγελα…
(ΣΣ |> στα ναπο­λι­τά­νι­κα =θεί­ος-θεί­τσα και όχι μόνο: “Zì viecchio mio”, καλέ μου γέρο­ντα. Επί­σης τίτλος σεβα­σμού για μεγα­λύ­τε­ρους από εμάς στην ηλικία.)

Η φίλη Λίτσα Λεώ­νη γρά­φει: To γύρο της Ιτα­λί­ας κάνει εδώ και αρκε­τές μέρες (τέλη Ιού­λη) μια φωτο­γρα­φία από το χωριό Κάμπο­λι της Καμπα­νί­ας, την επαρ­χία όπου βρί­σκε­ται η Νάπο­λη. Σε αυτή δια­κρί­νο­νται τρεις για­γιά­δες του χωριού να κρα­τούν μετα­να­στό­που­λα από την Αφρι­κή που φιλο­ξε­νού­νται σε παρα­κεί­με­νο κέντρο υποδοχής.

Οι τρεις κυρί­ες λέγο­νται Νικο­λί­να, Βιτσέν­τζα και Μαρία κι απο­φά­σι­σαν να φρο­ντί­σουν τρία μικρά παι­διά που με πολ­λές κακου­χί­ες έφτα­σαν στην Ιτα­λία, με αβέ­βαιο μέλ­λον. Ένα από τα παι­δά­κια κολα­τσί­ζει, ενώ ένα άλλο, μωρά­κι κάποιων μηνών, κοι­μά­ται βαθιά στην αγκα­λιά της γυναίκας.

Η φωτο­γρα­φία αναρ­τή­θη­κε αρχι­κά σε ομά­δα του Facebook με τίτλο «Είσαι από το Κάμπο­λι αν…» και γρή­γο­ρα έγι­νε βάι­ραλ ως σύμ­βο­λο ανθρω­πιάς και αλλη­λεγ­γύ­ης. ‘Ολ’ αυτά σε μια περί­ο­δο που η ιτα­λι­κή κυβέρ­νη­ση κάνει ό,τι μπο­ρεί για να ενι­σχύ­σει το ξενο­φο­βι­κό και ρατσι­στι­κό δηλη­τή­ριο, κλεί­νο­ντας τα λιμά­νια σε πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες, διώ­χνο­ντάς τους από κέντρα υπο­δο­χής και κρα­τώ­ντας τους σε άθλιες ως επί το πλεί­στον συνθήκες.

✔️  Τα σχό­λια των χρη­στών είναι ως επί το πλεί­στον ενθου­σιώ­δη: “Και ανα­κα­λύ­πτεις πως υπάρ­χει ακό­μα ένας κόσμος ικα­νός για ανθρω­πιά. Για­γιά­δες που κάνουν τις για­γιά­δες σε παι­διά κέντρου υπο­δο­χής. Ειδι­κά σήμε­ρα, όπου 150 άνθρω­ποι πιθα­νό­τα­τα πέθα­ναν στη θάλασ­σα, για­τρεύ­ει την καρ­διά”, γρά­φει ένας, με ανα­φο­ρά στο πρό­σφα­το πολύ­νε­κρο ναυά­γιο ανοι­χτά της Λιβύης.

✔️  “Μάθη­μα πολι­τι­σμού από αυτούς που προ­φα­νώς έκα­ναν αξία την αλλη­λεγ­γύη που ξεπερ­νά κάθε δια­φο­ρά και εγω­ι­σμό”, γρά­φει άλλος σχο­λια­στής, ενώ μια κοπέ­λα προ­σθέ­τει: “Αυτή είναι η Ιτα­λία που θέλω”, ενώ ανα­φε­ρό­με­νος στο λογα­ρια­σμό τουί­τερ του ηγέ­τη του ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος “Αδελ­φοί της Ιτα­λί­ας”, ένας χρή­στης έγρα­ψε “Αυτή είναι η γη μου!!! Αλλη­λεγ­γύη, μα κυρί­ως Αγά­πη” (με άλφα κεφαλαίο).

✔️  Σε ακρο­δε­ξιές ιστο­σε­λί­δες πάλι, φασι­στοει­δή δε χάνουν ευκαι­ρία να στά­ξουν δηλη­τή­ριο κατά των γυναι­κών, επει­δή τάχα προ­ω­θούν “την υπο­κα­τά­στα­ση των Ιτα­λών από Αφρικανούς”.

Η στά­ση των γυναι­κών μας θυμί­ζει έντο­να εκεί­νη των για­γιά­δων της Λέσβου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου το 2015 χάρη στην εικό­να που της απα­θα­νά­τι­ζε να ταΐ­ζουν ένα προ­σφυ­γό­που­λο. Τότε μάλι­στα συνε­λέ­γη­σαν υπο­γρα­φές από όλο τον κόσμο για να τους δοθεί το Νόμπελ Ειρή­νης. Πιο “μετριο­πα­θείς”, οι Ιτα­λοί θαυ­μα­στές των γυναι­κών του Κάμπο­λι, ζητούν από την Ουνέ­σκο οι γυναί­κες να ανα­γνω­ρι­στούν ως “Παγκό­σμια ανθρω­πι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά” του οργανισμού.

Περισ­σό­τε­ρα -|> Sei di Campoli se

[πηγή βίντεο]

Και ένα σχό­λιο δικό μας: είναι προ­φα­νές ότι -παρά την κοι­νω­νία της ζού­γκλας που προ­σπα­θεί να επι­βά­λει ο καπι­τα­λι­σμός, η ανθρω­πιά της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας θα υπάρ­χει πάντα. Φυσι­κά αυτό δεν αρκεί ‑και πολύ περισ­σό­τε­ρο, η νεό­κο­πη συμπα­ρά­στα­ση (και άλλο­θι) μέσω ΜΚΔ.

👊 Η ανθρω­πιά θα απο­κτή­σει σάρ­κα και οστά όταν θα γίνει ένα ορμη­τι­κό ποτά­μι, στην πάλη για μια άλλη κοι­νω­νία, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο

ξέρω ποιος είν΄αυτός που είπε αυτά τα ψέμματα δεν θα το σκεφτόταν να τον χαστούκιζα δύο φορές

ΣΣ -|> Κάποιος στο δια­δί­κτυο σχο­λί­α­σε ότι η φωτο­γρα­φία ήταν ψεύ­τι­κη ή ότι και οι τρεις για­γιά­δες το έκα­ναν για τα χρή­μα­τα… Η Zì Vincenza επι­σή­μα­νε απλά ότι έτσι το αισθά­νο­νταν και ότι αν έπε­φτε μπρο­στά της αυτός που είπε αυτά τα ψέμ­μα­τα, δεν θα το σκε­φτό­ταν να τον χαστού­κι­ζε δύο φορές…

συνηθισμένες εμείς Είναι παιδιά όπως όλα τα άλλα

Επιμέλεια  Ομάδα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο