Live Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στα εγκαίνια της έκθεσης «Μια κόκκινη γραμμή το δρόμο μας δείχνει»

Στον εκθε­σια­κό χώρο του Πολι­τι­στι­κού Κέντρου του δήμου Αθη­ναί­ων «Μελί­να», στο κέντρο της Αθή­νας, στο Θησείο, θα φιλο­ξε­νη­θεί από σήμε­ρα, 5 έως τις 30 Νοέμ­βρη η μεγά­λη έκθε­ση της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ για τα 100 χρό­νια από την ίδρυ­σή του, με τίτλο «Μια κόκ­κι­νη γραμ­μή το δρό­μο μάς δείχνει».

Μπρο­στά στην τελι­κή ευθεία του γιορ­τα­σμού, οι επι­σκέ­πτες της έκθε­σης θα έχουν την ευκαι­ρία να δουν να ξεδι­πλώ­νε­ται μπρο­στά τους η μεγα­λειώ­δης δια­δρο­μή του ΚΚΕ μέσα από τις κορυ­φαί­ες στιγ­μές της δρά­σης του, σε όλη τη ζωή του. Μια «κόκ­κι­νη γραμ­μή» που περι­πλέ­κε­ται με τις μεγά­λες εθνι­κές και διε­θνείς εξε­λί­ξεις, αλλά και με γεγο­νό­τα όπου το ίδιο το ΚΚΕ πρω­το­στά­τη­σε και δημιούργησε.

Τα εγκαί­νια της έκθε­σης, σήμε­ρα, Δευ­τέ­ρα 5 Νοέμ­βρη, έκα­νε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κουτσούμπας.

Η ομιλία

Αγα­πη­τοί φίλοι,

αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Όπως θα έχε­τε ήδη δει γύρω σας, στα ταμπλό της έκθε­σης για τα 100 χρό­νια του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας, μια κόκ­κι­νη γραμ­μή δεί­χνει τον δρό­μο μας.

Αυτήν την κόκ­κι­νη γραμ­μή σας καλού­με και σήμε­ρα να περ­πα­τή­σου­με μαζί.

Είναι το κόκ­κι­νο που δημιουρ­γούν οι ποτα­μοί προ­σφο­ράς αίμα­τος του Κόμ­μα­τός μας, των εργα­τών όπου γης.

Είναι το κόκ­κι­νο που ποτί­ζει το δέντρο της λευ­τε­ριάς, που η επι­στή­μη το προσ­διο­ρί­ζει με τη λέξη Κομμουνισμός!

Κι έτσι το έμα­θε ο λαός μας, έτσι το ξέρουν οι λαοί όλου του κόσμου.

Είναι το κόκ­κι­νο στο οποίο προ­σβλέ­πουν οι σύγ­χρο­νοι προ­λε­τά­ριοι όλου του κόσμου.

Μην ξεγε­λα­στεί κανείς από το πισω­γύ­ρι­σμα της ιστο­ρί­ας, που ζού­με στις μέρες μας.

Οι αστοί δεν ξεχνιού­νται ούτε στιγμή!

Με αφορ­μή και τον γιορ­τα­σμό των 100 χρό­νων του Κόμ­μα­τός μας, το δια­πι­στώ­νου­με στο καθη­με­ρι­νό σερ­βί­ρι­σμα του αντι­κομ­μου­νι­σμού από τους κου­κου­ε­δο­λό­γους της νέας κοπής. Παλιό και σάπιο αυτό το φρούτο.

Ένα είναι το γεγο­νός που πασχί­ζουν ν’ αντιμετωπίσουν.

Αυτό το Κόμ­μα, το τέκνο της ανά­γκης, που με τη μέχρι τώρα πορεία του δικαί­ω­σε μέρα τη μέρα, λεπτό προς λεπτό, την απο­στο­λή του, δικαιώ­νει την προ­ο­πτι­κή του.

Όπως θα δεί­τε και στα ταμπλό της έκθε­σης σημειώνουμε:

“Η ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα της ίδρυ­σης του ΚΚΕ προ­ήλ­θε από την αλλη­λε­πί­δρα­ση δύο καί­ριων παραγόντων:

- Την εδραί­ω­ση και ανά­πτυ­ξη των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής στην οικο­νο­μία, την ύπαρ­ξη συγκρο­τη­μέ­νου αστι­κού κρά­τους, την ανο­δι­κή οργά­νω­ση της εργα­τι­κής τάξης και την ανά­πτυ­ξη των εργα­τι­κών και αγρο­τι­κών αγώ­νων. Την πολι­τι­κο­ποι­η­μέ­νη, για την περί­ο­δο εκεί­νη, εργα­τι­κή δρά­ση, με την υιο­θέ­τη­ση ιδε­ών κατά της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής εξου­σί­ας. Την ύπαρ­ξη, δηλα­δή, όλων εκεί­νων των σπερ­μά­των που οδή­γη­σαν την ελλη­νι­κή εργα­τι­κή τάξη να γίνει «τάξη για τον εαυ­τό της».

- Την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη επί­δρα­ση ‑και στη χώρα μας- της Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης, καθώς η νίκη της εδραιω­νό­ταν μέρα με τη μέρα και προ­χω­ρού­σαν τα πρω­τό­γνω­ρα βήμα­τα της νέας εργα­τι­κής σοβιε­τι­κής εξουσίας.

- Αυτές οι εσω­τε­ρι­κές και διε­θνείς συν­θή­κες ήταν καθο­ρι­στι­κές για την ίδρυ­ση στην Ελλά­δα επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος, δηλα­δή Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ως οργα­νω­μέ­νης συνει­δη­τής πρω­το­πο­ρί­ας της εργα­τι­κής τάξης”.

Φίλες και φίλοι,

Θα κάνει λάθος όποιος δει τα ταμπλό της έκθε­σης μόνο ως κάποιες “στιγ­μές” μιας εκα­τό­χρο­νης πορείας.

Δε μετριέ­ται έτσι, με το χρό­νο μόνο, η ιστο­ρία του εργα­τι­κού κινήματος.

Πάντα είναι το ποιο­τι­κό στοι­χείο που κυριαρ­χεί και τα άλμα­τα που συνεπάγεται.

Η ιστο­ρία, λέει, πως το ποιο­τι­κό στοι­χείο προ­κύ­πτει όταν ο ανα­σφα­λής, ως ξεχω­ρι­στό άτο­μο εργά­της, γίνε­ται γροθιά.

Όταν γίνε­ται τάξη που ανα­γνω­ρί­ζει το δικαί­ω­μα να είναι τάξη για τον εαυ­τό της.

Κι αυτό είναι το νέο, το ποιο­τι­κά νέο, που έφε­ρε στη ζωή των εργα­τών το ΚΚΕ.

Μια ματιά στην πραγ­μα­τι­κή ζωή των εργα­τών έχει να δεί­ξει τα απο­τε­λέ­σμα­τα της δρά­σης των κομ­μου­νι­στών στη συνεί­δη­ση των εργατών.

Αυτή η δρά­ση απο­τυ­πώ­νε­ται στη διάρ­κειά της και στη σημε­ρι­νή έκθεση.

Δεν είναι μόνο οι οικο­νο­μι­κοί αγώ­νες που καθο­ρί­στη­κε το περιε­χό­με­νό τους, ο προ­σα­να­το­λι­σμός τους από την ιδε­ο­λο­γι­κή παρέμ­βα­ση των κομμουνιστών.

Είναι και η πολι­τι­κή ανάσα.

Αυτό που μάθα­με να λέμε «δικαιώ­μα­τα», «ελευ­θε­ρί­ες», και που φέρ­νει έντο­νη τη σφρα­γί­δα της πάλης των κομμουνιστών.

Και αυτό απο­τυ­πώ­νε­ται στη σημε­ρι­νή έκθεση.

Η στρα­τη­γι­κή για την επα­νά­στα­ση, ακό­μα κι όταν ήταν ατε­λής, ανά­γκα­ζε την αστι­κή τάξη να παρα­χω­ρεί ελευ­θε­ρί­ες, να ορκί­ζε­ται και κεί­νη στο όνο­μα της ελευ­θε­ρί­ας, όταν από­λυ­τος όρος ύπαρ­ξής της είναι η ανε­λευ­θε­ρία για τους εργά­τες, είναι η κατα­πί­ε­ση, είναι η όλο και πιο σκλη­ρή εκμετάλλευση.

Μια ματιά στα ταμπλό της έκθε­σης πείθει.

100 ολά­κε­ρα χρό­νια δεν χωρά­νε σε μερι­κά ταμπλό.

Όμως, ο θεα­τής αυτής της σχε­τι­κά “συμπυ­κνω­μέ­νης” έκθε­σης, έχει την ευκαι­ρία να πάει πίσω στον χρό­νο, στα πρώ­τα βήμα­τα, πριν ακό­μα υπάρ­ξει προ­ο­πτι­κή κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος, πριν καν ακό­μα υπάρ­ξουν συνδικάτα.

Να δει την αστι­κή τάξη στα πρώ­τα της βήμα­τα, και να την δει απο­τρό­παιη απέ­να­ντι στους εργάτες.

Ήξε­ραν από τότε, πως όπως οι ίδιοι επα­να­στά­τη­σαν απέ­να­ντι στους φεου­δάρ­χες, έτσι και οι εργά­τες θα γίνουν νεκρο­θά­φτες σε ένα σύστη­μα που υπάρ­χει — βασί­ζε­ται στην εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής δύναμης.

Ήξε­ραν πως αργά ή γρή­γο­ρα θα ’ρχο­νταν η στιγ­μή του καταλύτη…

Όταν ο μεγά­λος μας ποι­η­τής, ο Κώστας Βάρ­να­λης, ανα­φέ­ρε­ται στο “τέκνο της ανά­γκης”, σ’ αυτό ακρι­βώς αναφέρεται:

Σ’ ένα κόμ­μα ανα­γκαίο στην ανερ­χό­με­νη ιστο­ρι­κά τάξη, αυτήν που μπο­ρεί να ζήσει χωρίς εκμετάλλευση.

Κι αυτήν την πορεία, που απαι­τεί­ται, για να περά­σου­με από το βασί­λειο της ανά­γκης στο βασί­λειο της ελευ­θε­ρί­ας, κατα­γρά­φου­με στα ταμπλό της έκθεσης.

Περι­δια­βεί­τε την έκθε­ση και δεί­τε αυτές τις στιγ­μές, που κατα­γρά­φουν ακρι­βώς αυτά τα βήμα­τα συνείδησης.

Τον ίδιο τον ρόλο του ΚΚΕ στην ιστο­ρι­κή εξέλιξη.

Συλ­λο­γι­κός νους. Συλ­λο­γι­κός οργα­νω­τής. Πρω­το­πό­ρος στη δρά­ση. Ανυ­στε­ρό­βου­λος στην πρά­ξη. Φορέ­ας του καινούριου.

Αυτό είναι το ΚΚΕ.

Αυτό δεί­χνουν κατ’ ελά­χι­στον οι εικό­νες στην έκθεση.

Όχι μόνο για τις μακρι­νές ηρω­ι­κές στιγ­μές, αλλά και στις κατο­πι­νά σκο­τει­νές εποχές.

Όταν η αντε­πα­νά­στα­ση άπλω­νε βαρύ το πέπλο της, όταν πανι­κό­βλη­τος ο κόσμος κλεί­νο­νταν, οι Κου­κου­έ­δες τα ’δωσαν και πάλι όλα, να στα­θεί όρθιος ο κόσμος της δουλειάς.

Όχι με ψευ­το-ντό­πινγκ, για τους «καλούς και­ρούς που θα ‘ρθουνε»,μα με σκλη­ρή μελέ­τη, στιγ­μή προς στιγ­μή, του αιώ­να που πέρα­σε, των ανα­γκών του σήμερα.

Για να γίνουν πιο στέ­ρεα τα θεμέ­λια στο δρό­μο που έχου­με να διανύσουμε.

Σ’ αυτήν την κόκ­κι­νη γραμ­μή, που δεί­χνει τον δρό­μο μας.

Σ’ αυτήν την κόκ­κι­νη γραμ­μή που χαρά­ζει το μέλ­λον της εργα­τι­κής τάξης.

Και αυτήν την πορεία παρου­σιά­ζου­με στα ταμπλό της έκθεσης.

Αυτό είναι το νέο που φέρ­νει το ΚΚΕ.

Αυτό σημα­το­δο­τεί με τον γιορ­τα­σμό των εκα­τό­χρο­νων: Τη βεβαιό­τη­τα πως όχι μόνο “χωρίς εσέ­να γρα­νά­ζι δεν γυρ­νά”, αλλά κι ότι “εργά­τη μπο­ρείς χωρίς αφεντικά”.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Κοι­τάξ­τε προ­σε­κτι­κά τα στοι­χεία που παρου­σιά­ζο­νται στην έκθεση.

Αυτά τα 100 χρό­νια είναι η ιστο­ρία του τόπου μας, από την σκο­πιά της πάλης της εργα­τι­κής τάξης για την δική της απελευθέρωση.

Στιγ­μές αυτής της πάλης δεί­ξα­με ήδη με το ντο­κι­μα­ντέρ για τα 100 χρό­νια του ΚΚΕ και με το ανά­λο­γο Λεύκωμα.

Συνε­χί­ζου­με αυτήν την παρου­σί­α­ση και με τη σημε­ρι­νή έκθε­ση ντο­κου­μέ­ντων και υλικών.

Ακο­λου­θεί σε λίγες μέρες η διά­θε­ση του Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ για την περί­ο­δο 1918–1949.

Καθέ­νας μπο­ρεί να ανα­γνω­ρί­σει σ’ αυτά τα υλι­κά την δική του πορεία, του πατέ­ρα του, του παπ­πού του, του χωριού, της γει­το­νιάς, των μεγά­λων αγώ­νων και των πικρών στιγ­μών, αλλά και την αγω­νία του παι­διού του για ένα μέλ­λον που δεν μπο­ρεί να είναι συνώ­νυ­μο της μιζέριας.

Η έκθε­ση για τα 100 χρό­νια του ΚΚΕ είναι η προ­βο­λή των βημά­των που έγι­ναν, με το βλέμ­μα πάντα στραμ­μέ­νο στο μέλλον…

Κι αυτή είναι μια σημα­ντι­κή δια­φο­ρά μας από τις διά­φο­ρες ιστο­ριο­γρα­φί­ες, που εκπο­ρεύ­ο­νται από την αστι­κή τάξη και τα οπορ­του­νι­στι­κά ακό­λου­θά της.

Οι οποί­οι, όσο λυρι­κά κι αν παρου­σιά­ζουν τις ένδο­ξες στιγ­μές, στο τέλος αφή­νουν μια πίκρα για τους “χαμέ­νους αγώ­νες” ή για τις δήθεν “καλές επο­χές που πέρασαν”…

Η έκθε­ση για τα 100 χρό­νια του ΚΚΕ είναι πρό­κλη­ση — πρό­σκλη­ση για τους αγώ­νες που έρχονται.

Συνι­στά με τον δικό της τρό­πο μια επι­θε­ώ­ρη­ση δυνά­με­ων για το μέτωπο.

Εμείς δεν θάψα­με τους νεκρούς μας, για να πηγαί­νου­με να ανά­βου­με καντή­λια στη μνή­μη τους.

Εμείς δεν αφή­νου­με κανέ­ναν πίσω.

Κου­βα­λά­με στους ώμους μας όλη την εμπει­ρία των προ­γό­νων, γεμί­ζου­με τις φαρέ­τρες μας μ’ όλη τη σοφία των μαχη­τών που έπε­σαν, των δια­νοη­τών που στρα­τεύ­τη­καν στη μεγά­λη υπόθεση.

Κοι­τάξ­τε αυτήν την κόκ­κι­νη γραμμή.

Δεν κατα­γρά­φει ημερομηνίες.

Έναν σκλη­ρό αγώ­να κατα­γρά­φει, “με τα πλα­κάτ, με την ελπί­δα, με τα λάβαρα”.

Ακό­μα και τον και­ρό της νομι­μό­τη­τας τα πράγ­μα­τα δεν ήταν ρόδι­να. Χιλιά­δες αγω­νι­στές γνώ­ρι­σαν τη μια από­λυ­ση πίσω απ’ την άλλη. Για την παρα­μι­κρή υπο­χώ­ρη­ση του καπι­τα­λι­στή, για την κατά­κτη­ση του παρα­μι­κρού, ακό­μα και προ­σω­ρι­νού δικαιώ­μα­τος, χρειά­στη­καν πολ­λά κου­ρά­για, που μόνο μια ιδε­ο­λο­γία με πίστη στη δύνα­μη του εργά­τη μπο­ρού­σε να εμπνεύσει.

Ο αγώ­νας της ΛΑΡΚΟ, για παρά­δειγ­μα, δεν είναι μια κάποια ηρω­ι­κή στιγ­μή. Είναι η από­δει­ξη ότι το δίκιο της τάξης μας είναι δίκιο όλου του λαού.

Το απέ­δει­ξαν οι χιλιά­δες που στά­θη­καν στο πλευ­ρό των απερ­γών, με σημα­ντι­κή συμ­βο­λή ‑για ένα τέτοιο απο­τέ­λε­σμα- της δρά­σης των κομμουνιστών.

Είναι κι αυτό παρα­κα­τα­θή­κη της ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ.

Τέτοιες σελί­δες είναι γεμά­τη η ιστο­ρία του Κόμ­μα­τός μας.

Με περη­φά­νια την παρου­σιά­ζου­με σήμε­ρα και εδώ.

Φίλες και φίλοι,

Σ’ αυτές τις σελί­δες ανα­γνω­ρί­ζο­νται τόσοι και τόσοι σύντρο­φοι που δε ζουν πια ανά­με­σά μας.

Ανα­γνω­ρί­ζου­με, όμως, σ’ αυτούς, στο παρά­δειγ­μα της δρά­σης τους, τα πρώ­τα βήμα­τά μας, την έμπνευ­σή μας, τη βοή­θεια που μας έδω­σαν, τη δύνα­μη να κρα­τη­θού­με, να μην το βάλου­με κάτω, να μην τα διπλώσουμε.

Είναι και μια ανα­γνώ­ρι­ση της προ­σφο­ράς όλων αυτών τού­τη η έκθεση.

Είναι η μεγά­λη κλη­ρο­νο­μιά μας. Δήλω­ση στο σύστη­μα ποτέ δεν κάνα­με ούτε θα κάνουμε.

Μέσα απ’ τα ταμπλό ο επι­σκέ­πτης θα δει τα νιά­τα του τόπου μας στην πρώ­τη γραμ­μή των αγώνων.

Στην ΟΚΝΕ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, στη ΔΝΛ, στην αντιΕ­ΦΕΕ, στην ΚΝΕ.

Στην έκθε­ση ο θεα­τής θα δια­πι­στώ­σει πως τα καλύ­τε­ρα μυα­λά της ελλη­νι­κής δια­νό­η­σης βρέ­θη­καν στην πρώ­τη γραμ­μή της μάχης με τα κεί­με­νά τους, πεζά και ποι­ή­μα­τα, με τις ζωγρα­φιές τους σε μια πέτρα της εξο­ρί­ας, με τη συμ­βο­λή τους στις μήτρες των παρά­νο­μων τυπογραφείων.

Δε λού­φα­ξαν, έγρα­ψαν με το δικό τους “παρών”, ανε­ξί­τη­λη την προ­σφο­ρά τους.

Τίμη­σαν το Κόμμα.

Δεί­τε τον στί­χο του Ρίτσου στη Ρωμιοσύνη:

“Το χέρι τους είναι κολ­λη­μέ­νο στο ντουφέκι

το ντου­φέ­κι είναι συνέ­χεια του χεριού τους

το χέρι τους είναι συνέ­χεια της ψυχής τους -

έχουν στα χεί­λια τους απά­νου το θυμό

κ’ έχου­νε τον καη­μό βαθιά — βαθιά στα μάτια τους

σαν ένα αστέ­ρι σε μία γού­βα αλάτι”.

«Σαν ένα αστέ­ρι σε μια γού­βα αλά­τι». Ποιος μπο­ρεί να γρά­ψει έναν τέτοιο στί­χο, αν δεν μπο­ρεί να δια­κρί­νει την καρ­τε­ρία του κομ­μου­νι­στή που κάνει φυλα­κτό – αστέ­ρι τον θυμό του κρυμ­μέ­νο σε μια γού­βα αλάτι…

Μόνο οι δια­νο­ού­με­νοι που στά­θη­καν πλάι στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα μπό­ρε­σαν να μεγα­λουρ­γή­σουν μ έναν τέτοιο τρόπο.

Μόνο οι δια­νο­ού­με­νοι που μ’ ένα σπα­σμέ­νο μολύ­βι, δυο ελιές, μια μπου­κιά ψωμί, ξενυ­χτώ­ντας στα γρα­φεία του “Ριζο­σπά­στη”, μπο­ρού­σαν να γράψουν:

«…Απ’ τις φυλα­κές και την εξορία

η νέα του κόσμου ξεκι­νά ιστορία…»

Αυτοί μπο­ρού­σαν να δουν ποιες ιδέ­ες είναι η κινη­τή­ρια δύνα­μη, ακό­μα και στις πιο σκο­τει­νές εποχές.

Κι έτσι συνέ­βη το 1940.

Κι έτσι συνέ­βη ξανά στις δεκα­ε­τί­ες μετά την στρα­τιω­τι­κή ήττα του ΔΣΕ.

Ξανά μετά τη δικτατορία.

Έτσι συμ­βαί­νει και σήμερα.

Ακό­μα κι όταν τα νέα δεσμά δεν είναι η φυλα­κή και η εξο­ρία, η νέα του κόσμου ιστο­ρία, ξεκι­νά απ’ αυτό ακρι­βώς: Την από­φα­ση των πρω­το­πό­ρων να φέρουν τα πάνω-κάτω.

Και αυτήν την από­φα­ση παρου­σιά­ζου­με στη σημε­ρι­νή έκθεση.

Όλοι και όλες μας έχου­με τρα­γου­δή­σει τον στί­χο του ποιητή:

«Μην καρ­τε­ρά­τε να λυγί­σου­με ούτε για μια στιγ­μή, ούδ΄ όπως στην κακο­και­ριά λυγά­ει το κυπα­ρίσ­σι, έχου­με τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει».

Πόσοι και πόσοι δεν αντλούν δύνα­μη από αυτούς ακρι­βώς τους αλύ­γι­στους της ταξι­κής πάλης, που παρε­λαύ­νουν και σήμε­ρα εδώ μέσα απ’ τα ταμπλό αυτής της έκθεσης.

Αγα­πη­τοί σύντρο­φοι και φίλοι,

Το ΚΚΕ στέ­κε­ται με θάρ­ρος απέ­να­ντι στην ιστο­ρία του.

Την ξανα­δια­βά­ζει, ανα­λύ­ει όλα τα δεδο­μέ­να, κάνει γεν­ναία αυτο­κρι­τι­κή, βγά­ζει συμπε­ρά­σμα­τα για την επό­με­νη μέρα.

Δεί­τε τα ταμπλό για την περί­ο­δο της κατο­χής και τις μέρες που ακο­λού­θη­σαν αλλά και προηγούμενα.

Στέλ­νουν σημα­ντι­κά μηνύ­μα­τα, ντο­κου­μέ­ντα, όπως οι επι­στο­λές των φαντά­ρων, ότι δεν θα στρέ­ψουν τα όπλα τους ενά­ντια στους εργά­τες (στα ντο­κου­μέ­ντα από τη δεκα­ε­τία του ’30).

Δεν ήταν εύκο­λος ο δρό­μος ως εδώ.

Ποτέ δεν ήταν εύκολος.

Ειδι­κά εκεί­να τα χρόνια.

Όχι μόνο για­τί ήταν σκλη­ρός ο αντίπαλος.

Αλλά και για­τί το νεο­σύ­στα­το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα είχε να λύσει πολ­λές από τις εν τη γενέ­σει του αδυναμίες.

Το ξεσκαρ­τά­ρι­σμα από τις σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές αυτα­πά­τες, η πάλη με τον οπορ­του­νι­σμό, σε συν­θή­κες που η ταξι­κή πάλη οξύ­νο­νταν, δεν ήταν εύκο­λη υπόθεση.

Και σ’ αυτές ακρι­βώς τις συν­θή­κες το ΚΚΕ άπλω­σε ρίζες στην εργα­τι­κή τάξη.

Τέτοιες ρίζες, βαθιές, στέ­ρε­ες, ικα­νές να μεγα­λώ­σουν το δέντρο και τις φυλ­λω­σιές της Κόμ­μα­τος, της λαϊ­κής πάλης, μέχρι σήμε­ρα, πολύ περισ­σό­τε­ρο αύριο.

Σας καλω­σο­ρί­ζου­με σ’ αυτήν την έκθε­ση για τα εκα­τό­χρο­να του ΚΚΕ, καλώ­ντας σας να στο­χα­στεί­τε μαζί μας πάνω στη δια­κή­ρυ­ξη του προ­γράμ­μα­τός μας:

«Το ΚΚΕ έρχε­ται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά για­τί η υπό­θε­ση του προ­λε­τα­ριά­του, ο κομ­μου­νι­σμός, είναι η πιο καθο­λι­κά ανθρώ­πι­νη, η βαθύ­τε­ρη, η πιο πλατιά».

Ο ένας αιώ­νας δρά­σης του ΚΚΕ κλεί­νει με μια μεγά­λη παρακαταθήκη.

Ο νέος αιώ­νας αρχί­ζει με τις καλύ­τε­ρες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για νέους και νικη­φό­ρους αγώ­νες ρήξης και ανα­τρο­πής του βάρ­βα­ρου και σάπιου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος.

Με τη βεβαιό­τη­τα ότι ο 21ος αιώ­νας θα είναι ο αιώ­νας των νέων σοσια­λι­στι­κών επα­να­στά­σε­ων, καθώς ζού­με την επο­χή του περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό, παρά τις ανα­τρο­πές και τον συνε­χι­ζό­με­νο διε­θνή αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων στην ταξι­κή πάλη.

Καλή δύνα­μη σε όλους και όλες.