Mετ’ εμποδίων η αποκατάσταση της Νοτρ Νταμ

Δύο χρό­νια μετά την κατα­στρο­φι­κή πυρ­κα­γιά οι εργα­σί­ες απο­κα­τά­στα­σης προ­χω­ρούν. Ωστό­σο οικο­λό­γοι αντι­δρούν: Μήλον της έρι­δος οι βελα­νι­διές αλλά και ο μόλυβδος.

Η επί­ση­μη τελε­τή για το κόψι­μο των απα­ραί­τη­των για την απο­κα­τά­στα­ση του ιστο­ρι­κού καθε­δρι­κού ναού της Πανα­γί­ας των Παρι­σί­ων στις αρχές Μαρ­τί­ου επι­σκιά­στη­κε για άλλη μια φορά από δια­μαρ­τυ­ρί­ες. Για τις εργα­σί­ες απο­κα­τά­στα­σης πρέ­πει να κοπούν περί­που 2000 βελα­νι­διές από δασι­κή έκτα­ση έξω από το Παρί­σι. Για την υπουρ­γό Πολι­τι­σμού της Γαλ­λί­ας Ροζε­λίν Μπα­σε­λό η δια­δι­κα­σία αυτή είναι απα­ραί­τη­τη προ­κει­μέ­νου να απο­κα­τα­στα­θεί η Νοτρ Νταμ όσο το δυνα­τόν καλύ­τε­ρα και να επι­στρέ­ψει στο μέτρο του εφι­κτού στην παλιά της εικό­να. Τα ξύλα βελα­νι­διάς απο­τε­λού­σαν ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι του παλιού σκε­λε­τού της. Ωστό­σο η υπό­σχε­ση για πλή­ρη απο­κα­τά­στα­ση του μνη­μεί­ου μέσα σε πέντε χρό­νια φαί­νε­ται μάλ­λον μη ρεαλιστική.

Μια πυρκαγιά που σόκαρε τον κόσμο

Οι μνή­μες από τη μεγά­λη πυρ­κα­γιά στην Πανα­γία των Παρι­σί­ων είναι ακό­μη νωπές. Η μεγα­λειώ­δης στέ­γη του ναού κατα­στρά­φη­κε ολο­σχε­ρώς. Για μέρες τηλε­ο­πτι­κά δίκτυα από όλο τον κόσμο μετέ­δι­δαν τις θλι­βε­ρές εικό­νες από την καρ­διά κυριο­λε­κτι­κά της γαλ­λι­κής πρω­τεύ­ου­σας. Ο Ροντόλφ Νερόν, εθε­λο­ντής πυρο­σβέ­στης που συμ­με­τεί­χε στις αγω­νιώ­δεις προ­σπά­θειες κατά­σβε­σης της πυρ­κα­γιάς και διά­σω­σης του Μνη­μεί­ου Παγκό­σμιας Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς της UNESCO, θυμά­ται δύο χρό­νια μετά: «Πρό­κει­ται για ένα ιστο­ρι­κό μνη­μείο που είναι συνυ­φα­σμέ­νο με την καρ­διά της Γαλ­λί­ας. Την ίδια στιγ­μή όταν καλεί­σαι να λάβεις μέρος σε μια πυρο­σβε­στι­κή απο­στο­λή δεν σκέ­φτε­σαι πολ­λά. Σκέ­φτε­σαι τι θα κάνεις και πώς. Σε πρώ­το πλά­νο βρί­σκε­ται η διεκ­πε­ραί­ω­ση του καθή­κο­ντος που καλεί­σαι να επιτελέσεις».

Λίγο μετά την πυρ­κα­γιά δωρη­τές από όλο τον κόσμο δεσμεύ­τη­καν να συγκε­ντρώ­σουν ένα δις ευρώ για τις εργα­σί­ες ανοι­κο­δό­μη­σης. Μέχρι στιγ­μής έχουν μαζευ­τεί 833 εκα­τομ­μύ­ρια από 340.000 δωρη­τές από 150 χώρες. «Μέχρι σήμε­ρα συνει­δη­το­ποιού­με ότι μας ευχα­ρι­στούν άνθρω­ποι για τη δου­λειά μας. Τότε δεν είχα­με αντί­λη­ψη του τι κάνα­με. Ένιω­θα απλά ότι έκα­να το καθή­κον μου» ανα­φέ­ρει ο Φαμπιέν Φρε­μόν, επι­κε­φα­λής της πυρο­σβε­στι­κής υπη­ρε­σί­ας του Σεν Ζερ­μέν συρ Μοράν.

Διαμαρτυρίες και περιβαλλοντικές ενστάσεις

Η ιστο­ρία με τις βελα­νι­διές όμως δεν βοη­θά τη δια­δι­κα­σία ανοι­κο­δό­μη­σης ‑το αντί­θε­το. Τα μισά δέντρα προ­έρ­χο­νται από δημό­σια δάση, τα άλλα μισά από ιδιω­τι­κές εκτά­σεις. Πρό­κει­ται ωστό­σο για γέρι­κα δέντρα, που θα κόβο­νταν έτσι κι αλλιώς, εξη­γεί στην DW o Γκι­γιόμ Λαριέρ, εκπρό­σω­πος της γαλ­λι­κής υπη­ρε­σί­ας που είναι αρμό­δια για την προ­στα­σία των δασών. Ωστό­σο αυτή η αιτιο­λό­γη­ση δεν επαρ­κεί για τις περι­βαλ­λο­ντι­κές οργα­νώ­σεις και τους ακτι­βι­στές που αντι­δρούν. Σύμ­φω­να με τη γαλ­λι­κή περι­βαλ­λο­ντι­κή οργά­νω­ση Ρομπέν των Δασών το κόψι­μο των δέντρων συνε­πά­γε­ται τoν ακρω­τη­ρια­σμό του δάσους. Παράλ­λη­λα χρειά­ζο­νται πολ­λά χρό­νια για την ανα­γέν­νη­ση των δασι­κών εκτά­σε­ων, οι οποί­ες απο­τε­λούν βιο­τό­πους για ζώα και πουλιά.

Ενδια­φέ­ρον έχει επί­σης ότι μετά την πυρ­κα­γιά το δημό­σιο ινστι­τού­το Ineris, το οποίο μελε­τά το βιο­μη­χα­νι­κό περι­βάλ­λον και τη μόλυν­ση, κατέ­γρα­ψε μεγά­λες ποσό­τη­τες μολύ­βδου που είχαν απε­λευ­θε­ρω­θεί στην περιο­χή γύρω από την Πανα­γία των Παρι­σί­ων. Η γαλ­λι­κή οργά­νω­ση Ρομπέν των Δασών προ­σέ­φυ­γε μάλι­στα δικα­στι­κά κατά των γαλ­λι­κών αρχών επει­δή δεν έλα­βαν άμε­σα μέτρα για την προ­στα­σία της δημό­σιας υγεί­ας. Η προ­σφυ­γή απορ­ρί­φθη­κε μετά από μερι­κούς μήνες. Η οργά­νω­ση εκτι­μά μέχρι σήμε­ρα ότι άλλα οικο­δο­μι­κά υλι­κά, πιο σύγ­χρο­να και πιο φιλι­κά προς το περι­βάλ­λον, θα έπρε­πε καλύ­τε­ρα να προ­τι­μη­θούν για την απο­κα­τά­στα­ση της Νοτρ Νταμ, δεί­χνο­ντας μάλι­στα απο­φα­σι­σμέ­νη να συνε­χί­σει τον δικα­στι­κό αγώνα.

Την ίδια ώρα, αν και με αργούς ρυθ­μούς, οι εργα­σί­ες στην Πανα­γία των Παρι­σί­ων συνε­χί­ζο­νται. Eκα­το­ντά­δες εργά­τες συνε­χί­ζουν να δου­λεύ­ουν στη Νοτρ Νταμ για να την επα­να­φέ­ρουν στην αρχι­κή της κατά­στα­ση. Ένα δύσκο­λο εγχεί­ρη­μα και συγ­χρό­νως μια μεγά­λη πρό­κλη­ση. Ο τεχνί­της Φερ­ντι­νάντ ντε Γκιλ­μπόν που εργά­ζε­ται σε μια σκα­λω­σιά ανα­φέ­ρει: «Εργα­ζό­μα­στε σε ένα κτί­σμα που είναι πραγ­μα­τι­κά συναρ­πα­στι­κό από αρχι­τε­κτο­νι­κή άπο­ψη. Είναι μονα­δι­κή ευκαι­ρία να μπο­ρείς να βλέ­πεις το μνη­μείο από τόσο κοντά καθώς δουλεύεις».

Πηγή: Deutsche Welle

Φώτης Αγγου­λές, ο προ­λε­τά­ριος ποιητής