“Όλγα” — Επίσημη πρεμιέρα την Τρίτη 25 Οκτώβρη στον κινηματογράφο Αλκυονίς

ΟΛΓΑ ΜΠΕΝΑΡΙΟ ΓΚΟΥΤΜΑΝ ΠΡΕΣΤΕΣ (1908–1942). Ήρθε η ώρα να την ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ και να την ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ και στην ΕΛΛΑΔΑ.

ΑΠΟ 27 ΟΧΤΩΒΡΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema

Η ται­νια ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ 2004 «ΟΛΓΑ».

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΗΓΕΤΗΣ. ΜΙΑ ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ

ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΖΗΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ

Θα προ­λο­γί­σει η ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΗ

Επί­σης χαι­ρε­τι­σμό θα απευ­θύ­νουν η ΟΓΕ (Ομο­σπον­δία Γυναι­κών Ελλά­δας) και η

ΕΕΔΔΑ (Ελλη­νι­κή Επι­τρο­πή Διε­θνούς Δημο­κρα­τι­κής Αλληλεγγύης)

ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ (προ­αι­ρε­τι­κό εισι­τή­ριο ενί­σχυ­σης 3€).

ΑΛΚΥΟΝΙΣ  new star art cinema

ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42–46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)

Τηλ.210 8220008: 210 8220023,

Parking δια­θέ­σι­μο κάτω από τον κινηματογράφο

Μια «ξένη», μια Εβραία που αγά­πη­σαν και έκλα­ψαν οι προ­λε­τά­ριοι της Βραζιλίας.

Μια γυναί­κα-σύμ­βο­λο, θύμα του βρα­ζι­λιά­νι­κου φασι­σμού και των ναζί.

Η Όλγα Μπε­νά­ριο Γκού­τμαν είναι μια από τις σχε­τι­κά ξεχα­σμέ­νες και πιο ηρω­ι­κές γυναι­κεί­ες φιγού­ρες του παγκό­σμιου επα­να­στα­τι­κού κινήματος.

Γεν­νή­θη­κε στη Γερ­μα­νία από εβραϊ­κή οικο­γέ­νεια και εντά­χθη­κε στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα από τα 15 της χρό­νια. Όταν το 1930, ο πρώ­τος της σύζυ­γος και στέ­λε­χος του ΚΚ Γερ­μα­νί­ας Όττο Μπρά­ουν συλ­λαμ­βά­νε­ται και φυλα­κί­ζε­ται από τη δημο­κρα­τία της Βαϊ­μά­ρης η Όλγα οργα­νώ­νει μια παρά­τολ­μη ένο­πλη επι­χεί­ρη­ση για την από­δρα­σή του μέσα από την αίθου­σα όπου δικα­ζό­ταν. Δια­φεύ­γουν μαζί στην Τσε­χο­σλο­βα­κία κι από εκεί στη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Ανα­δει­κνύ­ε­ται σε κεντρι­κή μορ­φή της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς Νέων. Ανα­λαμ­βά­νει και εκτε­λεί πολ­λές διε­θνείς απο­στο­λές για λογα­ρια­σμό της Κομι­ντέρν, πράγ­μα που της στοί­χι­σε μια σύλ­λη­ψη στη Μεγά­λη Βρε­τα­νία για κατασκοπεία.

Το 1934, κι ενώ έχει χωρί­σει από τον πρώ­το της σύζυ­γο, της ανα­τί­θε­ται η απο­στο­λή να βοη­θή­σει τον ηγέ­τη του ΚΚ Βρα­ζι­λί­ας Λουίς Κάρ­λος Πρέ­στες στην προ­σπά­θειά του να εισέλ­θει παρά­νο­μα στη χώρα του. Υπο­δύ­ο­νται το ζευ­γά­ρι Πορ­το­γά­λων, περ­νούν από μια σει­ρά χώρες για να μην κινή­σουν υπο­ψί­ες, μέχρι που φτά­νουν στο Ρίο ντε Τζα­νέι­ρο. Η κάλυ­ψη έχει στο μετα­ξύ μετα­τρα­πεί σε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και η Όλγα Μπε­νά­ριο είναι πλέ­ον ζευ­γά­ρι με τον Πρέ­στες. Μαζί με άλλους ξεκι­νούν την προ­σπά­θεια ανα­συ­γκρό­τη­σης του ΚΚ Βραζιλίας.

Η κατά­στα­ση στη Βρα­ζι­λία την επο­χή εκεί­νη ήταν ιδιαί­τε­ρα κρί­σι­μη, οι ταξι­κές συγκρού­σεις είχαν φτά­σει στο από­γειό τους, και από πολ­λές από­ψεις υπήρ­χε ένα είδος επα­να­στα­τι­κής κατάστασης.

Μετά την απο­τυ­χία της Εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κής Συμ­μα­χί­ας (ANL) που είχε συγκρο­τη­θεί με πρω­το­βου­λία του ΚΚ Βρα­ζι­λί­ας και την απο­τυ­χη­μέ­νη εξέ­γερ­ση του Νοεμ­βρί­ου του 1935, ανοί­γει ο δρό­μος για τη μετα­τρο­πή του αντι­δρα­στι­κού καθε­στώ­τος του Ζετού­λιο Βάρ­γκας (που εκεί­νη την επο­χή στη­ρί­ζε­ται στους φασί­στες «Ολο­κλη­ρω­τι­στές» του Πλί­νιο Σαλ­γκά­δο και δεν κρύ­βει τις συμπά­θειές του για τον Άξο­να) σε ανοι­χτή δικτα­το­ρία. Κηρύσ­σε­ται στρα­τιω­τι­κός νόμος, δίνο­νται υπε­ρε­ξου­σί­ες, εκδί­δο­νται αντι­κομ­μου­νι­στι­κά δια­τάγ­μα­τα και πολύ γρή­γο­ρα μπαί­νουν οι βάσεις για τη δημιουρ­γία του φασι­στι­κού Estado Novo που εγκα­θι­δρύ­θη­κε πλή­ρως το 1937.

Ο Πρέ­στες και η Όλγα Μπε­νά­ριο περ­νούν στην παρα­νο­μία, γλι­τώ­νουν την τελευ­ταία στιγ­μή τη σύλ­λη­ψη μετά από μια αστυ­νο­μι­κή επι­δρο­μή στην Ιπα­νί­μα, αλλά τον Γενά­ρη του ’36 συλ­λαμ­βά­νο­νται μετά από κατά­δο­ση. Η Όλγα βάζει θαρ­ρα­λέα το σώμα της ανά­με­σα στον Λουίς Κάρ­λος Πρέ­στες και στους αστυ­νο­μι­κούς που τον σημα­δεύ­ουν, μαντεύ­ο­ντας πως κάποιοι από αυτούς είχαν εντο­λή να τον σκο­τώ­σουν κατά τη σύλ­λη­ψη. Έτσι απο­τρέ­πει αυτό το ενδεχόμενο.

Το καθε­στώς Βάρ­γκας πανη­γυ­ρί­ζει για τη μεγά­λη επι­τυ­χία. Η πραγ­μα­τι­κή ταυ­τό­τη­τα της Όλγας Μπε­νά­ριο δεν αργεί να απο­κα­λυ­φθεί χάρη στη στε­νή συνερ­γα­σία της βρα­ζι­λια­νι­κής διπλω­μα­τί­ας με την Γκε­στά­πο. Η ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία ζητεί την έκδο­σή της και το καθε­στώς βρί­σκει την ευκαι­ρία να εξα­πο­λύ­σει μια πρω­το­φα­νή αντι­κομ­μου­νι­στι­κή εκστρα­τεία με αντι­ση­μι­τι­κό χρώ­μα. Καλεί τους εργά­τες να απορ­ρί­ψουν την εβραϊ­κή κομ­μου­νι­στι­κή συνω­μο­σία και να ανα­βα­πτι­στούν στον γνή­σιο «βρα­ζι­λια­νι­σμό» εντασ­σό­με­νοι στα νέα κορ­πο­ρα­τι­στι­κά συν­δι­κά­τα μαζί με τους εργο­δό­τες τους. Ο τύπος λυσ­σο­μα­νά ενα­ντί­ον της Ξένης, της Εβραί­ας, που συζεί με τον Πρέ­στες χωρίς γάμο και κυο­φο­ρεί ένα νόθο παι­δί. Αυτό το τελευ­ταίο στοι­χείο, που προ­κα­λεί τον σκαν­δα­λι­σμό της συντη­ρη­τι­κής καθο­λι­κής μεσαί­ας τάξης των πόλε­ων, είναι όμως εκεί­νο που γεν­νά κι ένα απρό­βλε­πτο κύμα συμπά­θειας στα πιο φτω­χά στρώ­μα­τα της βρα­ζι­λιά­νι­κης κοι­νω­νί­ας, που ούτως ή άλλως στην πρά­ξη έβλε­παν πιο συγκα­τα­βα­τι­κά το ζήτη­μα των εκτός γάμου κυή­σε­ων. Κόντρα λοι­πόν στην κυβερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα και παρά την τρο­μο­κρα­τία πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται οι εκδη­λώ­σεις συμπά­θειας προς το πρό­σω­πο της Όλγας Μπε­νά­ριο, που γίνε­ται μέχρι και τρα­γού­δι στις φτω­χο­γει­το­νιές του προ­λε­τα­ρια­κού Σάου Πάου­λο. Παράλ­λη­λα γιγα­ντώ­νε­ται ένα παγκό­σμιο κίνη­μα συμπα­ρά­στα­σης για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του ζεύ­γους Πρέ­στες αλλά και ενά­ντια στην εμφα­νή πρό­θε­ση του καθε­στώ­τος Βάρ­γκας να προ­χω­ρή­σει στην έκδο­ση της Όλγας Μπε­νά­ριο στους ναζί δημί­ους της.

Επί­ση­μα χαρ­τιά γάμου της Όλγας Μπε­νά­ριο με τον Πρέ­στες δεν υπήρ­χαν ώστε να θεω­ρη­θεί Βρα­ζι­λια­νή υπή­κο­ος και να μην μπο­ρεί να εκδο­θεί, το μόνο εμπό­διο ήταν το παι­δί που επρό­κει­το να γεν­νή­σει και που αυτο­δί­καια είχε τη βρα­ζι­λιά­νι­κη ιθα­γέ­νεια. Οι δικη­γό­ροι που είχαν ανα­λά­βει την υπό­θε­ση πόντα­ραν σε αυτό το στοι­χείο για να κερ­δί­σουν χρό­νο και προ­σέ­φυ­γαν στο ανώ­τα­το δικα­στή­ριο της Βρα­ζι­λί­ας, επι­κα­λού­με­νοι το habeas corpus. Όμως το καθε­στώς Βάρ­γκας είχε αρχί­σει να φοβά­ται τη λαϊ­κή συμπά­θεια υπέρ της Όλγας Μπε­νά­ριο στο εσω­τε­ρι­κό και το διε­θνές κύμα συμπα­ρά­στα­σης, στο οποίο μετεί­χαν σπου­δαί­ες προ­σω­πι­κό­τη­τες, στο εξω­τε­ρι­κό. Έτσι το Ανώ­τα­το Δικα­στή­ριο της Βρα­ζι­λί­ας εσπευ­σμέ­να βγά­ζει την από­φα­σή του και γνω­μα­τεύ­ει ότι η έγκυος Όλγα Μπε­νά­ριο μπο­ρεί να εκδο­θεί ως “επι­κίν­δυ­νη για τη δημό­σια τάξη αλλο­δα­πή”, ενώ παράλ­λη­λα δια­τυ­πώ­νει τη θέση ότι ο στρα­τιω­τι­κός νόμος που είχε κηρυ­χθεί στη Βρα­ζι­λία υπε­ρί­σχυε του habeas corpus (πρω­το­φα­νές τότε για τα παγκό­σμια νομι­κά χρονικά).

Τον Σεπτέμ­βριο του 1936 η Όλγα παρα­δί­δε­ται από τις βρα­ζι­λιά­νι­κες αρχές στον πλοί­αρ­χο ενός γερ­μα­νι­κού υπε­ρω­κε­ά­νιου, ο οποί­ος λαμ­βά­νει τη δια­τα­γή να πλεύ­σει κατευ­θεί­αν στη Γερ­μα­νία παρα­λεί­πο­ντας όλα τα ενδιά­με­σα ευρω­παϊ­κά λιμά­νια ώστε να μην δοθεί η ευκαι­ρία να οργα­νω­θεί κάποια επι­χεί­ρη­ση για την απε­λευ­θέ­ρω­σή της.

Η Όλγα Μπε­νά­ριο Γκού­τμαν-Πρέ­στες γέν­νη­σε τελι­κά την κόρη της Ανί­τα Λεο­κά­ντια Πρέ­στες μέσα σε γερ­μα­νι­κή φυλα­κή. Το κορι­τσά­κι παρα­δό­θη­κε τελι­κά –μετά από πολ­λές περι­πέ­τειες- στη μητέ­ρα του Λουίς Κάρ­λος Πρέ­στες. Η Όλγα Μπε­νά­ριο οδη­γή­θη­κε αρχι­κά στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης του Ράβεν­σμπρουκ. Θανα­τώ­θη­κε στον θάλα­μο αερί­ων του Κέντρου Ευθα­να­σί­ας του Μπέρν­μπουργκ το 1942.

Ο μεγά­λος Βρα­ζι­λιά­νος συγ­γρα­φέ­ας Ζόρ­ζε Αμά­ντο, παραλ­λή­λι­σε την Όλγα Μπε­νά­ριο με τη Βρα­ζι­λιά­να σύζυ­γο του Γκα­ρι­μπάλ­ντι Ανίτα

(που πέθα­νε στο πλευ­ρό του συζύ­γου της ακο­λου­θώ­ντας τον στην εκστρα­τεία του, και για την οποία οι Βρα­ζι­λιά­νοι δημο­κρά­τες έτρε­φαν πάντο­τε θαυ­μα­σμό): “Στο πρό­σω­πο της Όλγα Μπε­νά­ριο η Ευρώ­πη ξεπλή­ρω­σε το χρέ­ος της προς τη Βρα­ζι­λία”. Ο παραλ­λη­λι­σμός αυτός φαί­νε­ται ότι έγι­νε από την ίδια την οικο­γέ­νεια Πρέ­στες που έδω­σε το όνο­μα Ανί­τα στο κορι­τσά­κι που γέν­νη­σε η Όλγα Μπενάριο…

Η μνή­μη της Όλγας Μπε­νά­ριο Γκού­τμαν-Πρέ­στες σήμε­ρα τιμά­ται με ξεχω­ρι­στή συγκί­νη­ση από τους προ­λε­τά­ριους, αντι­φα­σί­στες και κομ­μου­νι­στές στη Βρα­ζι­λία και στη Γερ­μα­νία. Ωστό­σο η ιστο­ρία της αξί­ζει να μεί­νει χαραγ­μέ­νη στη μνή­μη του παγκό­σμιου προ­λε­τα­ριά­του και της προ­ο­δευ­τι­κής ανθρωπότητας

Η Όλγα Μπε­νά­ριο στα στρα­τό­πε­δα συγκέντρωσης

Η Όλγα Μπε­νά­ριο μετα­φέρ­θη­κε στο μεσαιω­νι­κό φρού­ριο του Λίχτεν­μπουργκ τον Φεβρουά­ριο του 1938, το οποίο ήταν ο προ­θά­λα­μος για το Ράβεν­σμπρουκ, το κύριο γυναι­κείο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης των ναζί. Πέρα­σε στην απο­μό­νω­ση του Λίχτεν­μπουργκ όλο το διά­στη­μα μέχρι την άνοι­ξη του 1939 οπό­τε μετα­φέρ­θη­κε στο Ράβεν­σμπρουκ. Καθ’ όλη τη διάρ­κεια της κρά­τη­σής της κρά­τη­σε ηρω­ι­κή στάση.

Στο Ράβεν­σμπρουκ της ανα­τέ­θη­καν καθή­κο­ντα Blockalteste, να διδά­σκει την ανα­γκαιό­τη­τα της σωμα­τι­κής υγιει­νής σε απεί­θαρ­χες γυναί­κες. Εκεί­νη, παρά το προ­σω­πι­κό της μαρ­τύ­ριο, έκα­νε πολ­λά για εκεί­νες τις γυναί­κες προ­κει­μέ­νου να ανυ­ψώ­σει το ηθι­κό τους και να βελ­τιώ­σει την καθη­με­ρι­νό­τη­τά τους. Είχε μάλι­στα φτιά­ξει κρυ­φά έναν μικρο­σκο­πι­κό άτλα­ντα για να διδά­σκει στις συγκρα­τού­με­νές της Γεω­γρα­φία και για να τις κρα­τά ενή­με­ρες για την εξέ­λι­ξη του πολέ­μου. Αυτός ο απί­στευ­τα λεπτο­με­ρής άτλας δια­σώ­ζε­ται σήμε­ρα στα αρχεία του στρα­το­πέ­δου του Ράβεν­σμπρουκ. Βοή­θη­σε στην έκδο­ση παρά­νο­μης εφη­με­ρί­δας και οργά­νω­σε τη δια­νο­μή πρό­σθε­των μερί­δων ψωμιού και μαρ­γα­ρί­νης για τις γυναί­κες του αναρρωτηρίου.

Εκτός από όλες τις άλλες δου­λειές που έκα­νε μέσα στο στρα­τό­πε­δο δού­λε­ψε κατα­να­γκα­στι­κά στο τοπι­κό εργο­στά­σιο ηλε­κτρι­κών συσκευών της Siemens. Τον Ιανουά­ριο του 1940 κλεί­στη­κε στο κατα­φύ­γιο του στρα­το­πέ­δου συγκέ­ντρω­σης μαζί με άλλες 79 γυναί­κες. Ήταν μία από τις 6000 κρα­τού­με­νες που κρα­τή­θη­καν σε κλει­στούς θαλά­μους του στρα­το­πέ­δου «για λόγους ασφα­λεί­ας» όταν ο Reichführer Heinrich Himmler επι­σκέ­φτη­κε το στρα­τό­πε­δο. Παρ’ όλο που ήταν μισο­πε­θα­μέ­νη πια από τις κακου­χί­ες υπο­χρε­ώ­θη­κε να επι­στρέ­ψει πίσω στο εργο­στά­σιο της Siemens αμέ­σως μόλις βγή­κε από τον εγκλει­σμό στους θαλάμους.

Η Όλγα Μπε­νά­ριο θανα­τώ­θη­κε μαζί με πολ­λούς άλλους Εβραί­ους πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους στο Μπερν­μπουργκ τον χει­μώ­να ή στις αρχές της άνοι­ξης του 1942. Η δολο­φο­νία της ήταν μέρος της οργα­νω­μέ­νης από τους Ναζί επι­χεί­ρη­σης εξό­ντω­σης με την κωδι­κή ονο­μα­σία 14fl3.

Οι πρώ­τες μετα­γω­γές θανά­του από το στρα­τό­πε­δο του Ράβεν­σμπουρκ ξεκί­νη­σαν τον Δεκέμ­βριο του 1941 και τον Ιανουά­ριο του 1942. Το Μπέρν­μπουργκ ήταν άσυ­λο ψυχα­σθε­νών που είχε μετα­τρα­πεί σε Κέντρο Ευθα­να­σί­ας. Υπο­λο­γί­ζε­ται ότι εκεί, την ίδια περί­ο­δο, θανα­τώ­θη­καν στον θάλα­μο αερί­ων περί­που 1500 με 1600 κρα­τού­με­νες. Τελευ­ταία πρά­ξη πνευ­μα­τι­κής αντί­στα­σης της Όλγας Μπε­νά­ριο ήταν να γρά­ψει ένα γράμ­μα στον άντρα της και στην κόρη της, ένα γράμ­μα που έφτα­σε στον προ­ο­ρι­σμό του πολ­λά χρό­νια μετά.

 «ΟΛΓΑ»

Βιο­γρα­φι­κό, Δρά­μα, Βρα­ζι­λία 2004, Διάρ­κεια 144΄

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:  Jayme Monjardim

ΣΕΝΑΡΙΟ: Rita Buzzar, Fernando Morais (συγ­γρα­φέ­ας)

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Camila Morgado, Caco Ciocler, Luís Melo Fernanda Montenegro, Leona Cavalli κ.α.

ΜΟΥΣΙΚΗ: Marcus Viana

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ricardo Della Rosa 

Η ται­νία είναι βασι­σμέ­νη στο ομώ­νυ­μο βιβλίο του­Fernando Morais 1985 που είναι βιο­γρα­φι­κό για την πολύ­πα­θη ζωή της ηρω­ι­κής ΟΛΓΑ ΜΠΕΝΑΡΙΟ ΓΚΟΥΤΜΑΝ ΠΡΕΣΤΕΣ. 

«Η ιστο­ρία της Όλγας δεν είχε καμία απο­λύ­τως ανα­φο­ρά σε κανέ­να βιβλίο ή εγχει­ρί­διο ιστο­ρί­ας. Ο πρώ­τος που μου είχε μιλή­σει για την Όλγα ήταν ο πατέ­ρας μου, φοβε­ρά ενο­χλη­μέ­νος από την σκλη­ρό­τη­τα με την οποία της φέρ­θη­καν κατά την διάρ­κεια της αιχ­μα­λω­σί­ας της. Αργό­τε­ρα σαν δημο­σιο­γρά­φος έκα­να εξο­νυ­χι­στι­κές έρευ­νες και δεν βρή­κα τίπο­τα στα αρχεία. Λίγο έλει­ψε να εγκα­τα­λεί­ψω την έρευ­νά μου μέχρι που ταξί­δε­ψα στην Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας. Μέσα από τα ντο­κου­μέ­ντα που βρή­κα εκεί και τις συνα­ντή­σεις με πρό­σω­πα που έκα­να, ανα­κά­λυ­ψα μια γυναί­κα κατα­πλη­κτι­κή, αφο­σιω­μέ­νη σώμα και ψυχή σε ένα σκο­πό και της οποί­ας ο θάνα­τος ήταν μια τρα­γω­δία. Βρί­σκο­νταν εκεί όλες οι κλω­στές για να υφαν­θεί ένα μυθι­στό­ρη­μα που ποτέ δεν κατά­φε­ρε να εκδο­θεί. Αφού είχα γρά­ψει το βιβλίο μου, άρχι­σα από περιέρ­γεια να ψάχνω ίχνη που να μνη­μο­νεύ­ουν την Όλγα στην χώρα μου, πλά­κες, δρό­μους, κτλ, δεν βρή­κα τίπο­τα. Σήμε­ρα χάρη στο βιβλίο και στην ται­νία του MONJARDIM JAYME που βασί­στη­κε στο βιβλίο μου, έγι­νε επα­νόρ­θω­ση αυτής της λήθης. Τώρα πια υπάρ­χουν δρό­μοι, πλα­τεί­ες, λεω­φό­ροι σχο­λεία OLGA BENARIO, όπως συνέ­βαι­νε στην πατρί­δα της ΛΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ.»