Γιατί άραγε δεν γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Αθήνας;

Γρά­φει ο 2310net //

Είναι περί­ερ­γο το γεγο­νός ότι γιορ­τά­ζου­με την έναρ­ξη του πολέ­μου και όχι την απε­λευ­θέ­ρω­ση από την κατο­χή που προ­έ­κυ­ψε από αυτόν.

Με άλλα λόγια, σε λίγες μέρες θα ετοι­μα­στού­με να γιορ­τά­σου­με το «ΟΧΙ» που υπο­τί­θε­ται ότι είπε ο φασί­στας Μετα­ξάς και σχε­δόν αγνο­ού­με την απε­λευ­θέ­ρω­ση της πρω­τεύ­ου­σας από τους αντάρ­τες του ΕΛΑΣ.

Συνή­θως για να χλευά­σουν το επί­πε­δο μόρ­φω­σης της νεο­λαί­ας λίγες μέρες πριν τις εθνι­κές επε­τεί­ους, τα κανά­λια ξαμο­λιού­νται και κανι­βα­λι­στι­κά ρωτά­νε τους πιτσι­ρι­κά­δες «τι γιορ­τά­ζου­με» ελπί­ζο­ντας να τους πιά­σουν αδιά­βα­στους. Αλή­θεια, πόσοι μορ­φω­μέ­νοι γνω­ρί­ζουν πότε απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε η Αθή­να; Και αν γνω­ρί­ζουν, από πού το έμα­θαν; Σίγου­ρα όχι από το σχολείο.

Το ζήτη­μα είναι καθα­ρά πολι­τι­κό. Ένα έθνος-κρά­τος που ποτέ δεν απο­κολ­λή­θη­κε από την εθνο­κε­ντρι­κή ιστο­ρι­κή αφή­γη­ση (είμα­στε από­γο­νοι και του Σωκρά­τη και του Κολο­κο­τρώ­νη και του Παπα­νι­κο­λά­ου), ένα κρά­τος που ανέ­κα­θεν διοι­κού­νταν από συνερ­γά­τες των Ναζί κατα­κτη­τών, της Χού­ντας και της μαύ­ρης αντί­δρα­σης, ένα παρα­κρά­τος που πάντα υπήρ­χε και κατά περιό­δους ανθί­ζει –και όλα αυτά με τις ευλο­γί­ες της παντα­χού παρού­σης Εκκλη­σί­ας- δεν θα μπο­ρού­σε να έχει ως εθνι­κή εορ­τή μια λαϊ­κή νίκη. Θα προ­τι­μού­σε να περι­ποιεί τιμές στον δικτά­το­ρα Μετα­ξά και να μας διδά­σκει ότι είπε το «ΟΧΙ».

Ένα τέτοιο κρά­τος θα έκα­νε τα πάντα για να σβή­σει από τη συλ­λο­γι­κή ιστο­ρι­κή μνή­μη ό,τι συνέ­βη στα βου­νά και στις πόλεις της Ελλά­δας στην περί­ο­δο της κατο­χής και μετά. Θα επι­θυ­μού­σε δια­κα­ώς να αφή­σει να ξεθω­ριά­ζει η εικό­να των ανταρ­τών που πολέ­μη­σαν για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της πατρί­δας και θυσιά­στη­καν για τη λαοκρατία.

Και ως μπό­νους θα είχε την σκύ­λευ­ση της μνή­μης των ηρώ­ων εκεί­νης της επο­χής όταν αυτοί έφτα­σαν να γίνουν ακό­μα και πόστερ στα γρα­φεία των υπουρ­γών της πιο κατά­πτυ­στης κυβέρνησης.

Η δια­χεί­ρι­ση της συλ­λο­γι­κής ιστο­ρι­κής μνή­μης είναι μια ακό­μα από­δει­ξη ότι τόσο και­ρό ζού­σα­με την επώ­α­ση του αυγού του φιδιού και δεν το παίρ­να­με χαμπά­ρι. Τώρα, θα πρέ­πει και πάλι να του κόψου­με το κεφάλι…