Έγνοιες…

Εχει έγνοιες και άγχη τελι­κά το και­νούρ­γιο κου­στού­μι του πρώ­ην προ­έ­δρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσί­πρα στο Συμ­βού­λιο της Ευρώ­πης. Για παρά­δειγ­μα, για το Παλαι­στι­νια­κό μάθα­με πως το βασι­κό άγχος είναι η «αδια­νό­η­τη» στά­ση της ηγε­σί­ας της ΕΕ «να στα­θεί στο ύψος των περι­στά­σε­ων και να ανα­λά­βει ενερ­γό ρόλο για ειρή­νη και στα­θε­ρό­τη­τα στη γει­το­νιά της».

Ισως να μην πρό­λα­βε να ανοί­ξει τηλε­ό­ρα­ση για να δει π.χ. τον Γερ­μα­νό καγκε­λά­ριο στο πλευ­ρό του Μπ. Νετα­νιά­χου, αλλά οφεί­λου­με να τον δια­βε­βαιώ­σου­με πως μια χαρά παρού­σα είναι η ΕΕ στην περιο­χή: Με τα πολε­μι­κά της πλοία και μέσα — ανά­με­σα σε αυτά και τα ελλη­νι­κά — «σε από­στα­ση βολής», να ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά του πολέ­μου. Με τις «στρα­τη­γι­κές συμ­φω­νί­ες» — ανά­με­σα σε αυτές και Ελλά­δας και Κύπρου που κι εκεί­νος συνυ­πέ­γρα­ψε — με το κρά­τος-δολο­φό­νο του Παλαι­στι­νια­κού λαού. Με τις κατά­πτυ­στες συμ­φω­νί­ες για τον εγκλω­βι­σμό προ­σφύ­γων και μετα­να­στών, όπως π.χ. τη Συμ­φω­νία με την Τουρ­κία που επί ΣΥΡΙΖΑ υπο­γρά­φτη­κε, για να μη φτά­νει ως την ΕΕ «των εγκλη­μά­των τους ο από­η­χος». Με την απα­γό­ρευ­ση δια­δη­λώ­σε­ων αλλη­λεγ­γύ­ης στον Παλαι­στι­νια­κό λαό, όπως σε Γαλ­λία και Γερ­μα­νία. Η ΕΕ λοι­πόν είναι τόσο απού­σα όσο είναι και στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία, όπως ξανα­έ­λε­γε ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα ακρι­βώς που η ιμπε­ρια­λι­στι­κή ένω­ση ανα­δει­κνυό­ταν πρω­τα­θλή­τρια, πάνω και από τις ΗΠΑ, στις πολε­μι­κές δαπά­νες προς τον Ζελένσκι.

Μάλ­λον το άγχος του πρώ­ην προ­έ­δρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακρι­βώς αυτό: Το πώς θα μακι­γιά­ρει το γερά­κι για να φέρ­νει σε περι­στέ­ρι. Τι καλύ­τε­ρο αλή­θεια απ’ το να εξι­σώ­νεις θύτες και θύμα­τα και να παρου­σιά­σεις τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση ως πόλε­μο Ισρα­ήλ και «Χαμάς», μιλώ­ντας για «το δικαί­ω­μα του Ισρα­ήλ να αντι­με­τω­πί­σει τη “Χαμάς”», που όμως «δεν μπο­ρεί να περι­λαμ­βά­νει τον βομ­βαρ­δι­σμό αμά­χων»; Αλή­θεια, τι δια­φο­ρε­τι­κό έλε­γε από την κυβέρ­νη­ση που μιλού­σε για «δικαί­ω­μα του Ισρα­ήλ στην αυτο­ά­μυ­να» και για «προ­σπά­θεια να απο­φευ­χθεί μια ανθρω­πι­στι­κή κρίση»;

«Αυτές τις κρί­σι­μες ώρες είμα­στε με τους αμά­χους, ανε­ξάρ­τη­τα από τη θρη­σκεία και την εθνι­κό­τη­τά τους», γρά­φει ο Τσί­πρας. Αλλά αλή­θεια πώς είσαι με τους αμά­χους όταν τέτοιες κρί­σι­μες ώρες «ξεχνάς» να πεις ποιος τους μετα­τρέ­πει σε θύμα­τα «ανε­ξάρ­τη­τα από θρη­σκεία και εθνι­κό­τη­τα» κι απ’ τη μια κι απ’ την άλλη πλευ­ρά; Οτι είναι η κατο­χή της Παλαι­στί­νης από το κρά­τος του Ισρα­ήλ, η βαρ­βα­ρό­τη­τα δεκα­ε­τιών απέ­να­ντι σε έναν ολό­κλη­ρο λαό, η συστη­μα­τι­κή εξό­ντω­σή του με τις πλά­τες ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, η άρνη­σή τους να υπάρ­ξει ανε­ξάρ­τη­το παλαι­στι­νια­κό κρά­τος. Αυτή η πολι­τι­κή δηλα­δή που τελι­κά μετα­τρέ­πει σε θύμα και τον ίδιο τον λαό του Ισρα­ήλ που μεγά­λο κομ­μά­τι του αντι­δρά στην πολι­τι­κή του κρά­τους — δολοφόνου.

Για το τέλος, η ερώ­τη­ση είναι εύλο­γη: Αυτά τα ευχο­λό­για περί «επι­στρο­φής σε αξιό­πι­στες συνο­μι­λί­ες για λύση δύο κρα­τών», τα είχε πει άρα­γε στον… «Μπί­μπι» (όπως μάθα­με αργό­τε­ρα πως προ­σφω­νού­σαν στην κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ τον Νετα­νιά­χου) όταν «κλεί­δω­ναν» τη στρα­τη­γι­κή συμ­φω­νία με το κρά­τος — δολο­φό­νο; ‘Η να υπο­θέ­σου­με πως η «οικειό­τη­τα» αυτή δεν είχε καθό­λου να κάνει με τον εντα­φια­σμό επί ΣΥΡΙΖΑ της ομό­φω­νης από­φα­σης της Βου­λής για ανα­γνώ­ρι­ση ανε­ξάρ­τη­του παλαι­στι­νια­κού κράτους;

Πηγή: Ριζο­σπά­στης