«Ένα λιθαράκι» για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Ωδεύ­ο­ντας προς την συμπλή­ρω­ση 100 χρό­νων από την ίδρυ­ση του Κόμ­μα­τος, μια ανά­λα­φρη ανα­τρι­χί­λα συγκί­νη­σης δια­δέ­χε­ται ολό­κλη­ρο το κορ­μί μου, φρε­σκά­ρο­ντας τη βαθιά κι ακλό­νη­τη πίστη μου και μου φέρ­νει σκέ­ψεις και μνή­μες, γαλου­χι­σμέ­νες με τερά­στιες αξί­ες και ιδα­νι­κά, προ­σφο­ράς, θυσί­ας κι αίματος.
……………….
Στ’ ανι­σό­πε­δα κοντο­ρύ­μια της Μακρο­νή­σου, του Άη Στρά­τη, της Γιού­ρας, της Ικα­ριάς, της Λέρου, της Ανά­φης, της Φολε­γάν­δρου, του Τρί­κε­ρι…. Στις φυλα­κές της Ακρο­ναυ­πλί­ας , της Κέρ­κυ­ρας, του Ιτζε­δίν και της Αίγινας.

Στα σκο­τει­νά άντρα της κόλα­σης και των βασα­νι­στη­ρί­ων , του μαστι­γί­ου και της φάλαγ­γας… φώνα­ξαν ΟΧΙ… Δεν υπο­γρά­φω, δεν δηλώ­νω…! Και όταν πια δεν είχα­νε κου­ρά­γιο, κι όταν πια δεν είχα­νε φωνή, σχη­μά­τι­σαν το ΟΧΙ με τα ματω­μέ­να τους δάχτυ­λα στο κατώ­φλι του κελιού, λίγο πριν ξεψυχίσουν.

Και τώρα έρχο­νται οι θύτες ζητώ­ντας και τα ρέστα. Να εξι­σω­θούν με τα θύμα­τα. Οι φταί­χτες με τους αθώ­ους. Οι εγκλη­μα­τί­ες με τους ήρω­ες. Οι προ­δό­τες με τους αγωνιστές…!
………………..
‑Τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα είναι το φρέ­νο στην οδυ­νη­ρή κατη­φό­ρα της κοι­νω­νί­ας τους. Της κοι­νω­νί­ας της δια­φθο­ράς , της εκμε­τά­λευ­σης, της ανι­σό­τη­τας, της αδικίας.

-Κατα­πο­λέ­μη­σαν την δημα­γω­γία, την πολι­τι­κή απά­τη, την ψευ­τιά, το ρου­σφέ­τι, το σκάνδαλο.

-Αντι­τά­χτη­καν στην υπο­τα­γή, τον ρατσι­σμό, την ξενο­δου­λεία. Αντι­τά­χτη­καν σε ντό­πια και ξένα ολι­γαρ­χι­κά συμφέροντα.

Το οχτά­ω­ρο, οι κοι­νω­νι­κές ασφα­λί­σεις, οι συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις εργα­σί­ας, η άδεια, τα δώρα και τα επι­δό­μα­τα, ο αγώ­νας για την ισο­τι­μία της γυναί­κας, η υπο­χρε­ω­τι­κή και δωρε­άν παι­δεία , πρό­νοια και υγεία κι άλλες σημα­ντι­κές κατα­χτή­σεις που έγι­ναν με την επί­πο­νη πάλη, είχαν την δική τους σφραγίδα.

Πάνω απ’ όλα το συμ­φέ­ρον του Λαού και το δίκιο της Εργα­τι­κής Τάξης. Συνέ­βα­λαν απο­φα­σι­στι­κά στην δια­μόρ­φω­ση και ενί­σχυ­ση ενός Ειρη­νι­κού Γυναι­κεί­ου και Νεο­λαϊ­στι­κού κινή­μα­τος για την δου­λειά, την μόρ­φω­ση και τον πολιτισμό.

- Πάντο­τε μπρο­στά­ρη­δες και καθο­δη­γη­τές στα μετε­ρί­ζια του αγώνα.

-Και είναι γελα­σμέ­νοι, αν νομί­ζουν πως οι μαύ­ρες μέρες που ετοι­μά­ζουν θα περά­σουν (συντά­ξεις-αφο­ρο­λό­γη­το).

Τα αντι­λαϊ­κά μνη­μό­νια θα πάρουν την θέση τους εκεί που τους αξί­ζουν…! Στο καλά­θι των αχρήστων… !!!

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.