Ένα χρόνο μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής: Στο ίδιο έργο θεατές

Ένα χρό­νο μετά, τα συμπε­ρά­σμα­τα και τα διδάγ­μα­τα από τη δίκη της εγκλη­μα­τι­κής ναζι­στι­κής οργά­νω­σης της Χρυ­σής Αυγής επι­βε­βαιώ­νο­νται πανη­γυ­ρι­κά. Ενώ ακό­μα δεν έχει καθα­ρο­γρα­φεί η κατα­δι­κα­στι­κή από­φα­ση του δικα­στη­ρί­ου, τα πρό­σφα­τα γεγο­νό­τα σε Θεσ­σα­λο­νί­κη και Αθή­να υπεν­θυ­μί­ζουν με χει­ρο­πια­στό τρό­πο το εγκλη­μα­τι­κό πρό­σω­πο του φασι­σμού, την ανο­χή που απο­λαμ­βά­νει η δρά­ση του από την αστυ­νο­μία και τον κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό, τη συνει­δη­τή προ­σπά­θεια αθώ­ω­σής της από τους αστούς πολι­τι­κούς και δημο­σιο­γρά­φους, μέσω της ανι­στό­ρη­της θεω­ρί­ας των «δύο άκρων». Στο ίδιο έργο θεα­τές, θα μπο­ρού­σε να πει κανείς.

Επι­βε­βαιώ­νουν, όπως είχα­με επι­ση­μά­νει από την πρώ­τη στιγ­μή ως Πολι­τι­κή Αγω­γή των κομ­μου­νι­στών και συν­δι­κα­λι­στών του ΠΑΜΕ, ότι η δικαιο­λο­γη­μέ­νη ικα­νο­ποί­η­ση που ένιω­σε ο λαός μας για την κατα­δι­κα­στι­κή από­φα­ση δεν πρέ­πει να οδη­γή­σει σε κανέ­ναν εφη­συ­χα­σμό.
Με τον φασι­σμό δεν τελειώ­σα­με, αφού δεν τελειώ­σα­με με το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα που τον γεν­νά και τον τρέ­φει επει­δή τον έχει ανά­γκη. Για να τον αξιο­ποιεί πολύ­πλευ­ρα ως δύνα­μη κρού­σης ενά­ντια στο εργα­τι­κό και λαϊ­κό κίνη­μα, ως πολι­τι­κή εφε­δρεία για δύσκο­λες κατα­στά­σεις, όπως η καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση, ως εργα­λείο για τον εγκλω­βι­σμό της λαϊ­κής δυσα­ρέ­σκειας και τη διά­δο­ση του αντι­κομ­μου­νι­σμού, ως φόβη­τρο για την ανο­χή και στή­ρι­ξη φιλε­λεύ­θε­ρων και σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων, με βάση τη λογι­κή του «μικρό­τε­ρου κακού».

Γι’ αυτό, το αστι­κό κρά­τος και οι θεσμοί του ούτε θέλουν ούτε μπο­ρούν ποτέ να ξεκό­ψουν ορι­στι­κά από τον φασι­σμό. Κι αυτό ούτε θέλουν ούτε μπο­ρούν να το κατα­νο­ή­σουν όσοι υπο­στη­ρί­ζουν το αντί­θε­το με αφορ­μή τη συγκε­κρι­μέ­νη δίκη, π.χ. η εφη­με­ρί­δα «Επο­χή» στο τελευ­ταίο φύλ­λο της, αλλά δια­ψεύ­δο­νται ηχη­ρά από την ίδια τη ζωή.

Πίσω από τον φαύλο κύκλο της ανοχής και παραπομπής στη Δικαιοσύνη

Οι μεταβολές στη στάση των αστικών κυβερνήσεων και της Δικαιοσύνης απέναντι στις φασιστικές οργανώσεις υπαγορεύονται κυρίως από τις εκάστοτε ανάγκες και προτεραιότητες της αστικής τάξης.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κή είναι η περί­πτω­ση της Χρυ­σής Αυγής: Aνο­χή και σιω­πη­ρή ενί­σχυ­ση της ανά­πτυ­ξής της αρχι­κά, δικα­στι­κή παρα­πο­μπή στη συνέ­χεια, ύστε­ρα και από τη λαϊ­κή κατα­κραυ­γή που ξεση­κώ­θη­κε εξαι­τί­ας της εγκλη­μα­τι­κής δρά­σης της, μεγά­λη καθυ­στέ­ρη­ση στη διάρ­κεια της δίκης, προ­κλη­τι­κά αθω­ω­τι­κή πρό­τα­ση από την εισαγ­γε­λέα της έδρας, κατα­δί­κη της ηγε­σί­ας της αλλά με ιδιαί­τε­ρα επιει­κείς ποι­νές, υπο­βι­βα­σμός και τελι­κά παρα­γρα­φή της υπό­θε­σης της δολο­φο­νι­κής επί­θε­σης στους κομ­μου­νι­στές και συν­δι­κα­λι­στές του ΠΑΜΕ στο Πέρα­μα, νέα ανο­χή σήμε­ρα απέ­να­ντι στη δρά­ση της ίδιας και των παρα­φυά­δων της.
Στα πρό­σφα­τα γεγο­νό­τα, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή η στά­ση τόσο της διεύ­θυν­σης του ΕΠΑΛ στη Σταυ­ρού­πο­λη Θεσ­σα­λο­νί­κης, που πήρε υπό την προ­στα­σία της τα εγκλη­μα­τι­κά φασι­στι­κά στοι­χεία, όσο και της αστυ­νο­μί­ας, που αντί να τα συλ­λά­βει, επι­τέ­θη­κε στους συγκε­ντρω­μέ­νους γονείς, μαθη­τές και φοι­τη­τές που δια­μαρ­τύ­ρο­νταν για τη δρά­ση τους.
Εξί­σου απο­κα­λυ­πτι­κή είναι η προ­σπά­θεια της κυβέρ­νη­σης για συγκά­λυ­ψη της φασι­στι­κής δρά­σης, η οποία κυβέρ­νη­ση διά στό­μα­τος της υπουρ­γού Παι­δεί­ας εξί­σω­σε προ­κλη­τι­κά τους θύτες με τα θύμα­τα. Οι συνειρ­μοί με αντί­στοι­χες κρα­τι­κές πρα­κτι­κές και πολι­τι­κές δηλώ­σεις, λίγα χρό­νια πριν, είναι κάτι παρα­πά­νω από σαφείς.

Ο συνε­πής αγώ­νας κατά του φασι­σμού υπο­νο­μεύ­ε­ται με την καλ­λιέρ­γεια ψευ­δαι­σθή­σε­ων για τη δυνα­τό­τη­τα ορι­στι­κής ανα­χαί­τι­σης της εγκλη­μα­τι­κής δρά­σης του, μέσω της «αμε­ρό­λη­πτης» και προς «πάσα κατεύ­θυν­ση» απο­νο­μή της δικαιο­σύ­νης.
Αιτή­μα­τα όπως η επέ­κτα­ση της εφαρ­μο­γής της αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής νομο­θε­σί­ας (του άρθρου 187Α του Ποι­νι­κού Κώδι­κα) και στο «άλλο άκρο» του πολι­τι­κού συστή­μα­τος, ανε­ξάρ­τη­τα από προ­θέ­σεις, αντι­κει­με­νι­κά ρίχνουν νερό στον μύλο της απα­ρά­δε­κτης θεω­ρί­ας των «δύο άκρων», νομι­μο­ποιούν στη συνεί­δη­ση του λαού τέτοια βαθιά αντι­δρα­στι­κά και επι­κίν­δυ­να για τις λαϊ­κές ελευ­θε­ρί­ες νομο­θε­τή­μα­τα. Για τον ίδιο λόγο, εξάλ­λου, αρνη­θή­κα­με ως Πολι­τι­κή Αγω­γή τη συμ­με­το­χή μας στην εξέ­τα­ση των ανώ­νυ­μων «προ­στα­τευό­με­νων» μαρ­τύ­ρων κατη­γο­ρί­ας στη συγκε­κρι­μέ­νη δίκη της Χρυ­σής Αυγής.

Η ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων»

Αρνη­τι­κές υπη­ρε­σί­ες στον αντι­φα­σι­στι­κό αγώ­να προ­σφέ­ρουν όσοι συσκο­τί­ζουν την ταξι­κή ουσία του φασι­σμού, ως πολι­τι­κού ρεύ­μα­τος που στη­ρί­ζει την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, και τον εμφα­νί­ζουν απλώς ως έκφρα­ση ακραί­ας βιαιό­τη­τας, έλλει­ψης ανο­χής στη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα κ.λπ.
Όσοι προ­βάλ­λουν ως αντί­πα­λο του φασι­σμού την αστι­κή δημο­κρα­τία, δηλα­δή μια μορ­φή της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, η οποία στο όνο­μα της τυπι­κής ισό­τη­τας συγκα­λύ­πτει την πραγ­μα­τι­κή ανι­σό­τη­τα και την ταξι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, κατα­στέλ­λει βίαια τους αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων για τα δικαιώ­μα­τά τους, ανε­ξάρ­τη­τα από το ποιο κόμ­μα βρί­σκε­ται κάθε φορά στην κυβέρ­νη­ση, ενώ εξέ­θρε­ψε ιστο­ρι­κά στην Ευρώ­πη τον ναζι­σμό και τον φασι­σμό, όπως και στη χώρα μας πρό­σφα­τα τη Χρυ­σή Αυγή.

Η ίδια η ζωή απο­κα­λύ­πτει τι κρύ­βε­ται πίσω από την τυπι­κή ισό­τη­τα των πολι­τών απέ­να­ντι στον νόμο και την ψήφο, πίσω από την επί­κλη­ση των δικαιω­μά­των του κάθε πολί­τη που πρέ­πει να γίνο­νται σεβα­στά από τους άλλους πολί­τες. Ας σκε­φτού­με, για παρά­δειγ­μα, το δικαί­ω­μα στην εργα­σία του απο­λυ­μέ­νου και το δικαί­ω­μα του απερ­γού να διεκ­δι­κή­σει την αύξη­ση του μισθού του από τη μία μεριά, και το δικαί­ω­μα του τρα­πε­ζί­τη και του εφο­πλι­στή να αυξή­σουν τα κέρ­δη τους από την άλλη. Οποια μορ­φή κι αν έχει η δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου (κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ή φασι­στι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης), το ιερό και απα­ρα­βί­α­στο δικαί­ω­μα που κατο­χυ­ρώ­νει είναι πάντο­τε η καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία. Για τους εργα­ζό­με­νους αυτό μετα­φρά­ζε­ται στην «ελευ­θε­ρία» να εκλέ­γουν το αφε­ντι­κό τους, και φυσι­κά στο στό­χα­στρο του αστι­κού κρά­τους βρί­σκο­νται όσοι αμφι­σβη­τούν την κοι­νω­νία της καπι­τα­λι­στι­κής εκμετάλλευσης.

Εδώ και αρκε­τά χρό­νια ο αντι­κομ­μου­νι­σμός έχει υιο­θε­τη­θεί ως επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της ΕΕ, μέσα από την ανι­στό­ρη­τη θεω­ρία των «δύο άκρων» και του «ολο­κλη­ρω­τι­σμού», που εξι­σώ­νει τον φασι­σμό με τον κομ­μου­νι­σμό, τη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία με τη σοσια­λι­στι­κή Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, τον Χίτλερ με τον Στά­λιν. Σε αρκε­τά κρά­τη — μέλη της τα κομ­μου­νι­στι­κά και εργα­τι­κά κόμ­μα­τα είναι παρά­νο­μα και διώ­κο­νται, ενώ παράλ­λη­λα δικαιώ­νο­νται οι συνερ­γά­τες των ναζιστών.

Παρά τις αψι­μα­χί­ες τους, τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ απο­δέ­χο­νται την ουσία της θεω­ρί­ας των «δύο άκρων», για­τί πίνουν νερό στο όνο­μα της ΕΕ, του αντι­σο­βιε­τι­σμού, της υπε­ρά­σπι­σης της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου και της τυπι­κής ισό­τη­τας της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας. Απο­τε­λούν δηλα­δή στη­ρίγ­μα­τα του συστή­μα­τος που γεν­νά και χρειά­ζε­ται το φασι­στι­κό ρεύμα.

Αυτό που χρειά­ζε­ται σήμε­ρα, ώστε να αντι­με­τω­πι­στεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά ο φασι­σμός, είναι ο οργα­νω­μέ­νος και μαζι­κός αγώ­νας των εργα­ζο­μέ­νων και της νεο­λαί­ας, που θα στο­χεύ­ει όχι μόνο τον ίδιο τον φασι­σμό, την ανα­γκαία από­κρου­ση και απο­μό­νω­σή του παντού, σε κάθε χώρο δου­λειάς και μόρ­φω­σης, σε κάθε γει­το­νιά, αλλά συνο­λι­κά τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, τη ρίζα του κακού, τη δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου σε όλες τις μορ­φές της. Για­τί, όπως τόσο εύστο­χα έγρα­φε ο Μπρεχτ, «ο φασι­σμός δεν μπο­ρεί να πολε­μη­θεί παρά μονά­χα ως καπι­τα­λι­σμός στην πιο ωμή και κατα­πιε­στι­κή του μορ­φή, ως ο πιο θρα­σύς και ο πιο δόλιος καπι­τα­λι­σμός».

Για μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερη, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου δεν θα έχουν χώρο αλλά και λόγο ύπαρξης τέτοια φασιστικά και ναζιστικά εκτρώματα.
Για να οργανώσει ο λαός την πάλη του και να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, μπαίνουν μπροστά σήμερα οι δυνάμεις του ΚΚΕ.