Έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος Στέλιος Φαϊτάκης

«Εφυ­γε» πρό­ω­ρα από τη ζωή ο ζωγρά­φος Στέ­λιος Φαϊ­τά­κης, ο οποί­ος με τη ζωγρα­φι­κή του «άνοι­ξε νέους δρό­μους, συνται­ριά­ζο­ντας ετε­ρό­κλη­τες αφη­γή­σεις και παρα­δό­σεις. Στο έργο του η ορθό­δο­ξη αγιο­γρα­φία εμπλου­τί­στη­κε με στοι­χεία από τον γερ­μα­νι­κό εξπρε­σιο­νι­σμό και τα ιαπω­νι­κά μάν­γκα, για να απο­τυ­πώ­σει ως επί το πλεί­στον σύγ­χρο­νες, έντο­να δρα­μα­το­ποι­η­μέ­νες σκη­νές πολι­τι­κών συγκρού­σε­ων και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων», όπως σημεί­ω­σε στον απο­χαι­ρε­τι­σμό του το Εθνι­κό Μου­σείο Σύγ­χρο­νης Τέχνης.

Γεν­νή­θη­κε το 1976 στην Αθή­να. Απο­φοί­τη­σε από την Ανω­τά­τη Σχο­λή Καλών Τεχνών το 2003, με καθη­γή­τρια την Ρένα Παπα­σπύ­ρου στο Γ’ Εργα­στή­ριο Ζωγρα­φι­κής. Παρα­κο­λού­θη­σε μαθή­μα­τα Αγιο­γρα­φί­ας, ως κατ’ επι­λο­γήν μάθη­μα, με δάσκα­λο τον Σώζο Γιαννούδη.

Εργα του έχουν παρου­σια­στεί σε πλη­θώ­ρα ατο­μι­κών και ομα­δι­κών εκθέ­σε­ων στην Ελλά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό, μετα­ξύ άλλων: 1η Μπιε­νά­λε της Ρίγας «RIBOCA» (2018), «Αντί­δω­ρον», έκθε­ση του Εθνι­κού Μου­σεί­ου Σύγ­χρο­νης Τέχνης (ΕΜΣΤ), «Κοι­νοί ιεροί τόποι», Μακε­δο­νι­κό Μου­σείο Σύγ­χρο­νης Τέχνης (ΜOMus), Lasco Project #6, με ανά­θε­ση μόνι­μης τοι­χο­γρα­φί­ας στο κτί­ριο του Palais de Tokyo, Παρί­σι (2016), 1η Μπιε­νά­λε του Κιέ­βου (2012), τοι­χο­γρα­φία στην πρό­σο­ψη του δανέ­ζι­κου περι­πτέ­ρου στην 54η Μπιε­νά­λε της Βενε­τί­ας (2011), «Art in the Street», MoCa, Λος Αντζε­λες (2011) κ.ά.

Περι­γρά­φο­ντας ο ίδιος την Τέχνη του, ανέ­φε­ρε μετα­ξύ άλλων:

«Ριζω­μέ­νος στη βυζα­ντι­νή τέχνη ερευ­νώ, ανα­κα­λύ­πτω και χρη­σι­μο­ποιώ μια πλη­θώ­ρα τρό­πων καλ­λι­τε­χνι­κής δημιουρ­γί­ας που πηγά­ζουν από δια­φο­ρε­τι­κές παρα­δό­σεις, όπως τη μεξι­κα­νι­κή μνη­μεια­κή ζωγρα­φι­κή, την τέχνη του Θιβέτ, της Ιαπω­νί­ας, τη σχο­λή της Φλάν­δρας και άλλες. Επι­πλέ­ον, συν­δυά­ζω τις πολι­τι­σμι­κές παρα­δό­σεις με στοι­χεία που προ­κύ­πτουν από την προ­σε­κτι­κή παρα­τή­ρη­ση της σύγ­χρο­νης παγκό­σμιας κουλ­τού­ρας. Σεβό­με­νος τις επιρ­ρο­ές μου, προ­σπα­θώ ταυ­τό­χρο­να να δια­τη­ρή­σω έναν αμι­γώς προ­σω­πι­κό χαρα­κτή­ρα και η δου­λειά μου να μην ανα­πα­ρά­γει το ύφος των παλιών μαστόρων (…).

Η ανθρω­πο­κε­ντρι­κή ζωγρα­φι­κή μου περι­λαμ­βά­νει σου­ρε­α­λι­στι­κά στοι­χεία, είναι γεμά­τη από αλλη­γο­ρί­ες και παρά­δο­ξα, χρη­σι­μο­ποιεί ελεύ­θε­ρα τη φαντα­σία ξεπερ­νώ­ντας την αυστη­ρά λογι­κή σκέ­ψη. Η ειρω­νεία, το δρά­μα, οι μετα­φο­ρές και οι συμ­βο­λι­κοί κώδι­κες απο­τε­λούν τα περαι­τέ­ρω εργα­λεία που συνερ­γά­ζο­νται για να δημιουρ­γή­σουν έναν γρί­φο, μια παρά­θε­ση συγ­γε­νών εικό­νων με αινιγ­μα­τι­κές σχέ­σεις μετα­ξύ τους, που πάντα όμως κατα­λή­γουν σε ένα σημείο αρμο­νι­κής ισορροπίας».

Πηγή: Ριζο­σπά­στης