Ήρωας με το ζόρι

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Πανα­γιώ­της Ζαφεί­ρης //

Η ιστο­ρία που θα διη­γη­θώ πριν μιλή­σω για την εκμε­τάλ­λευ­ση από τον μικρό και τον μεγά­λο καπι­τα­λι­σμό και την άγνοια και πολ­λές φορές την αδια­φο­ρία των μικρό­τε­ρων τάξε­ων, ίσως να μην ενδια­φέ­ρει κανέ­ναν και πολ­λούς να τους κάνει να νομί­ζουν ότι υπερ­βάλ­λω ή λέω ψέμα­τα. Ωστό­σο όμως είναι σημα­ντι­κό παρά­δειγ­μά για όλα αυτά έστω κι αν κάποιος δε θέλει να το δει.

Σπου­δά­ζω μέχρι τώρα 9 χρό­νια, και δου­λεύω (επί­ση­μα) πάνω από 5. Την δεδο­μέ­νη στιγ­μή έχω ξεκι­νή­σει την εκπό­νη­ση διδα­κτο­ρι­κής δια­τρι­βής στην Μεταη­θι­κή Φιλο­σο­φία και εργά­ζο­μαι σαν λαχειο­πώ­λης του δρό­μου. Αυτή την στιγ­μή είμαι πάνω από 27 χρο­νών και εκτός από κάποια ολι­γό­μη­να μαθή­μα­τα με ισχνές απο­λα­βές, οι δου­λειές που έχω κάνει, όχι για χαρ­τζι­λί­κι αλλά για τα προς το ζην μου, αφο­ρούν κατά βάση το εμπό­ριο. Πρό­κει­ται για δου­λειές είτε κακο­πλη­ρω­μέ­νες, είτε με απα­ρά­δε­κτα αφε­ντι­κά και πολ­λές φορές και τα δύο. Ο καπι­τα­λι­σμός και η εκμε­τάλ­λευ­ση κάθε άλλο παρά μύθος είναι. Η επί­ση­μη έναρ­ξη της εργα­σί­ας μου στα 2012 ήταν η πρώ­τη αιτία να το καταλάβω.

Συχνά στις μέρες μας ακούς ρήσεις όπως: «Η δου­λειά δεν είναι ντρο­πή», «ότι κάνεις καλό είναι», «δου­λί­τσα να υπάρ­χει, οι και­ροί είναι δύσκο­λοι». Με αυτή την λογι­κή μετά το πτυ­χίο μου, άρχι­σα να δου­λεύω όπου βρω πιστεύ­ο­ντας ότι είναι προ­σω­ρι­νό.  Από το 2012 μέχρι σήμε­ρα ωστό­σο η κατά­στα­ση μοιά­ζει πιο πολύ μόνι­μη παρά προ­σω­ρι­νή.  Πέρα­σα από εξω­τε­ρι­κές πωλή­σεις κάθε τύπου, εργα­το­δου­λειές, και κάποια άλλα έκτα­κτα. Κάθε προ­σπά­θεια μου να εργα­στώ σαν φιλό­λο­γος ή αρθρο­γρά­φος απέ­βη εντε­λώς άκαρ­πη, ώσπου κάποια στιγ­μή πρό­σφα­τα ένα ‘’σπου­δαίο αφε­ντι­κό’’ με τη δικαιο­λο­γία ότι πλη­ρώ­νει για σεζόν 700 ευρώ, ένση­μα και ρεπό( τα αυτο­νό­η­τα) απο­φα­σί­ζει ότι μπο­ρεί να μιλά­ει όπως θέλει, κου­ρε­λιά­ζο­ντας τα πτυ­χία μου και την αξιο­πρέ­πεια μου. Με απο­τέ­λε­σμα να παραι­τη­θώ πρόωρα.

Με την τρύ­πα που υπάρ­χει στην εκπαί­δευ­ση τα φρο­ντι­στή­ρια προ­σλαμ­βά­νουν μόνο τους έμπει­ρους με ψίχου­λα στους οποί­ους φορ­τώ­νουν έναν σωρό δου­λειά. Η χρη­μα­το­δό­τη­ση στις θεω­ρη­τι­κές επι­στή­μες είναι χωρίς υπερ­βο­λή ανύ­παρ­κτη. Όσα για τα ιδιαί­τε­ρα αν δεν υπάρ­χει κύκλος γνω­ρι­μιών, είσαι ανα­γκα­σμέ­νος να δέχε­σαι παζά­ρια από γονείς που ξοδεύ­ουν άνε­τα για ένα κάρο πράγ­μα­τα αλλά θεω­ρούν ότι ακό­μα και τα 7 ευρώ την ώρα για έναν φιλό­λο­γο που έφα­γε τη ζωή του στο πανε­πι­στή­μιο όσο και ο για­τρός, με το οποί­ον ανα­γκα­στι­κά δε παζα­ρεύ­ει κανέ­νας, είναι υπερ­βο­λι­κή τιμή.

Το γεγο­νός ότι και­ρό τώρα έχω εγκα­τα­λεί­ψει την πατρι­κή στέ­γη, και προ­σπα­θώ να στα­θώ ανε­ξάρ­τη­τος στα πόδια μου, έχει ως απο­τέ­λε­σμα το βιο­τι­κό μου επί­πε­δο να είναι χαμη­λό­τε­ρο του μέσου όρου. Η μόνη μου αντα­μοι­βή είναι να μου να μου δίνουν συγ­χα­ρη­τή­ρια και επαί­νους που προ­σπα­θώ να σπου­δά­σω ακό­μα κάνο­ντας τέτοιες δου­λειές. Αν όμως ήθε­λα να γίνω ήρω­ας θα πήγαι­να στο πόλε­μο. Αντί­θε­τα απο­φά­σι­σα να μπω στη φιλο­σο­φι­κή πριν 10 χρό­νια για να γίνω εκπαι­δευ­τι­κός κι αργό­τε­ρα ίσως και ακα­δη­μαϊ­κός. Δεν νιώ­θω καμία υπε­ρη­φά­νεια που εργά­ζο­μαι μέσα σε σκλα­βο­πά­ζα­ρο και αντι­με­τω­πί­ζω ειρω­νεί­ες και δυστρο­πί­ες αφε­ντι­κών και πελα­τών και τρώω την ζωή μου με εμπο­ρι­κές έννοιες οι οποί­ες μέσα μου με αφή­νουν τελεί­ως αδιάφορο.

Η κυβέρ­νη­ση και γενι­κά οι πολι­τι­κοί χώροι έχουν τερά­στια ευθύ­νη. Δε μπο­ρεί να μιλά­με για κενά στην εκπαί­δευ­ση και σε οποιον­δή­πο­τε άλλο επι­στη­μο­νι­κό και τεχνι­κό τομέα, όταν υπάρ­χουν επι­στή­μο­νες και τεχνι­κοί που είναι άνερ­γοι ή δου­λεύ­ουν στις δου­λειές που προ­α­να­φέρ­θη­καν. Ακό­μα φταί­νε τα αφε­ντι­κά που προ­σπα­θούν να μειώ­σουν τις απο­λα­βές εξευ­τε­λί­ζο­ντας έτσι κάθε εργα­ζό­με­νο, είτε σπου­δά­ζει είτε όχι. Τέλος φταί­ει και ο απλός κόσμος για­τί με αδια­φο­ρία και η ρομα­ντι­κή στά­ση που προ­α­νέ­φε­ρα αντί για δυνα­μι­κές λύσεις είναι η χει­ρό­τε­ρη επι­λο­γή. Η μετα­νά­στευ­ση πλέ­ον των νέων, δεν είναι για είναι για ένα ‘’καλύ­τε­ρο‘’ αύριο όπως συνη­θί­ζουν να λένε, αλλά για την πιθα­νό­τη­τα να υπάρ­χει απλά ένα ‘’οποιο­δή­πο­τε‘’ αύριο το οποίο από τη συγκε­κρι­μέ­να χώρα σιγά σιγά εκλείπει.