Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αλέκος Πούλος: Φεγγοβόλα Νικαριά

Τα μονο­πά­τια της Νικαριάς
είναι δύσβατα
Σουλ­τά­νοι να τα περπατούν
και μάχες να δίνουν
με στο­λι­σμέ­νους στρατούς
υπά­κουα παραταγμένους
με ανθρώπους
που έγρα­ψαν ολό­κλη­ρες μπροσούρες
στους αιώ­νες της ζωής τους
σκλά­βοι να μην είναι.

Σήμε­ρα
που ξανα­εί­δα­με τη Νικα­ριά στα μάτια
αγρυ­πνού­σε σαν ερω­τευ­μέ­νη κοπέλα
να μετα­μορ­φώ­σει τη ντροπή
που γέμι­ζε τα μπαλ­κό­νια της
με μάσκες κωμωδίας
σε σελί­δες αγώνα
που θα γεμί­ζουν την ελεύ­θε­ρη ιστο­ρία της.

Φεγ­γο­βό­λα Νικαριά,
με την αρμα­τω­σιά της νίκης σου
ενά­ντια στους καλοντυμένους
σταυ­ρο­φό­ρους της απάτης
απλώ­θη­κες πάλι
σαν χεί­μαρ­ρος αγριεμένος
να γρά­ψεις στα βρά­χια σου το μήνυμα
πως εσύ δε νικιέσαι
σε Σουλ­τά­νων επιδρομές
και οι κλώ­νοι του Αθέ­ρα σου απλώνουν
με ανέ­μους του πελά­γου σου
την και­νούρ­για ιστο­ρία σου να ζωγραφίσουν.

Εσύ, Νικα­ριά,
τους το είπες δυνατά
όταν τους είδες με αυθάδεια
τη γη σου να περπατούν
πως δε χρειάζεσαι
τους νόμους της αυτο­κρα­το­ρί­ας τους,
ελεύ­θε­ρη ως νοιώθεις.
Εσύ έχεις το μαύ­ρο ψωμί σου,
που το μοι­ρά­ζεις χαμογελώντας
στους δικούς σου νόμους
του μόχθου της νίκης.

Αλέ­κος Πούλος
15 ‑2 — 2021

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο