Αλέκος Χατζηκώστας: Στα χιονισμένα όρια

Δεν ανα­ζη­τού­σε πρό­σκαι­ρες δόσεις ευτυχίας
που θα έλιω­ναν με το πρώ­το άγγιγμα
σαν εκεί­νες τις νιφάδες
που πέφτουν αθό­ρυ­βα, αδιάκοπα
σαν τα παγω­μέ­να περιστέρια
όταν χάσουν το ταί­ρι τους

Δεν ήθε­λε να βάφει στα λευκά
την άχρω­μη χαρά της μονα­ξιάς του
Περί­με­νε να δει άσπρες μέρες
χωρίς όμως χιό­νι και γεμά­τες σιωπή.
Φοβό­ταν άλλω­στε τους χιονάνθρωπους
εξαι­τί­ας του προ­σω­ρι­νού της ύπαρ­ξης τους

Στα χιο­νι­σμέ­να τοπία της μνήμης
έψα­χνε το βαθύ γαλά­ζιο του ουρανού
ενός ατέ­λειω­του ίσως χει­μω­νιά­τι­κου μέλλοντος
και ας είχε γρά­ψει ο ποι­η­τής πως
«το χιό­νι είναι άσπρο και μαλακό
σαν τελειω­μέ­νος έρωτας»

Αλέ­κος Χατζηκώστας