Αλέκος Χατζηκώστας: Το …profile της… (Ένας έρωτας στα χρόνια του fb)

Είχαν συμ­φω­νή­σει ότι «θα τα λένε στο fb» όσο αυτή θα έλει­πε. Με τη διευ­κρί­νι­ση από μέρους της «μόνο γρα­πτά μηνύ­μα­τα και όχι άλλη οπτι­κο-ακου­στι­κή επι­κοι­νω­νία». Τι να κάνει συμ­βι­βά­στη­κε με τα «θέλω της» για­τί ήταν και πει­σμα­τά­ρα σ’αυτά.

Η γνω­ρι­μία τους το καλο­καί­ρι σε νησί του Αιγαί­ου ήταν συναρ­πα­στι­κή. Αυτός εκπαι­δευ­τι­κός, γύρω στα 50, μόνος του στη ζωή, είχε αγκι­στρω­θεί εδώ και χρό­νια εκεί, μάταια περι­μέ­νο­ντας μετά­θε­ση στον τόπο του. Μία χρή­σι­μη δικαιο­λο­γία για ν’ απα­ντά σε όσους φίλους τον χαρα­κτή­ρι­ζαν «γερο­ντο­πα­λί­κα­ρο».

Αυτή πανε­πι­στη­μια­κός, κοσμο­γυ­ρι­σμέ­νη, με οικο­γέ­νεια και με μάτια που θύμι­ζαν το απέ­ρα­ντο γαλά­ζιο της θάλασ­σας, τον εντυ­πω­σί­α­σε από την πρώ­τη στιγ­μή. Μιλού­σε καλά τα ελλη­νι­κά, λάτρευε την ελλη­νι­κή μυθο­λο­γία όπως του έλε­γε, όμως «ζού­σε σε άλλον κόσμο» και είχε δίκιο σ’αυτό. Ο Κανα­δάς ήταν η πατρί­δα της και οι πανε­πι­στη­μια­κές της υπο­χρε­ώ­σεις της έδι­ναν την ευκαι­ρία να επι­σκέ­πτε­ται πολ­λούς τόπους, να γνω­ρί­ζει πολ­λούς ανθρώ­πους, αλλά και να μπο­ρεί να έρχε­ται τα καλο­καί­ρια στα νησιά για πολυ­ή­με­ρες διακοπές.

Από την πρώ­τη στιγ­μή ένοιω­σε μία ιδιαί­τε­ρη έλξη απέ­να­ντι της. Η συνά­ντη­ση τους σε μου­σι­κή εκδή­λω­ση, τα τηλέ­φω­να που ακο­λού­θη­σαν και κυρί­ως οι σχε­δόν καθη­με­ρι­νές συνα­ντή­σεις για βόλ­τα, γλυ­κό ή σε ταβέρ­νες τους έφε­ρε πιο κοντά…

Εκεί­νη πάντως ήξε­ρε να κρα­τά τις ισορ­ρο­πί­ες, να τον επα­να­φέ­ρει συχνά στην τάξη να του δεί­χνει το ενδια­φέ­ρον της με εκεί­νο τον Βορειο­α­με­ρι­κά­νι­κο τρό­πο που τον εκνεύ­ρι­ζε αλλά και τον συγκι­νού­σε ταυτόχρονα.

Και έτσι μπή­κε και το fb στη ζωή του. Αφού πρώ­τα έγι­ναν «φίλοι» σύμ­φω­να με τη θέλη­ση της, άρχι­σαν να συμπλη­ρώ­νουν τα κενά της καθη­με­ρι­νής τους επι­κοι­νω­νί­ας με εκεί­να τα «καλη­μέ­ρα» και «καλη­νύ­χτα» («και καλό ξημέ­ρω­μα» τον συμπλή­ρω­νε εκεί­νη πάντα) που αντάλ­λα­ζαν μέσω αυτού, καθώς και τα τρα­γού­δια, τις ΦΩΤΟ αλλά και τους στί­χους γνω­στών ποι­η­τών που τις έστελ­νε σε ρυθ­μούς …πολυ­βό­λου.

«Δεν προ­λα­βαί­νω να τα δια­βά­ζω όσα μου στέλ­νεις» του έλε­γε συχνά και ας ήξε­ρε βαθειά μέσα του, ότι τα διά­βα­ζε και τα παρα­διά­βα­ζε και απλά του έλε­γε αυτά για να τον «κρα­τά στην τσί­τα». Και αυτός ιδα­νι­κός συναι­σθη­μα­τι­κός αυτό­χει­ρας να τα δέχε­ται αδια­μαρ­τύ­ρη­τα. Αλλά έτσι είναι «οι γερο­ντι­κοί έρω­τες» όπως του έλε­γαν κοροϊ­δευ­τι­κά οι φίλοι του που και αυτοί έπαι­ζαν με τον πόνο του.

Όμως εκτός από την καθη­με­ρι­νή επα­φή του έφε­ρε και ένα ακό­μη μπε­λά στο κεφά­λι. Να φου­ντώ­νει μέσα του η ζήλεια για κάθε ΦΩΤΟ που αναρ­τού­σε, προ­κει­μέ­νου να ικα­νο­ποι­ή­σει με τη σει­ρά της τη γυναι­κεία της φιλα­ρέ­σκεια. Κατά­ντη­σε να μετρά τα «λαϊκ» και ιδί­ως τις «καρ­δού­λες» που τις έκα­ναν στις αναρ­τή­σεις της διά­φο­ρα «πει­να­σμέ­να αρσε­νι­κά» όπως τα χαρα­κτή­ρι­ζε, που χρη­σι­μο­ποιού­σαν το fb ως μία αυξα­νό­με­νη δυνα­τό­τη­τα για «καμά­κι»…

Ο απο­χαι­ρε­τι­σμός τους, του στοί­χι­σε. Αργό­τε­ρα στη ταβέρ­να του νησιού πότι­σε την καρ­διά του και ιδί­ως το μυα­λό του με μπό­λι­κο ούζο, για να πεί­σει τον εαυ­τό του ότι «πάει, πέρα­σε» από τη ζωή του.

Τον παρη­γο­ρού­σε πάντως το γεγο­νός ότι στο profile της είχα βάλει τη ΦΩΤΟ που αυτός της είχε τρα­βή­ξει στο πρώ­το τους ραντε­βού. Κάτι ήταν και αυτό…’Η μάλ­λον πολ­λά μια και έτσι με τον τρό­πο της, του έδι­νε να κατα­λά­βει ότι ήταν εξί­σου σημα­ντι­κή η συνά­ντη­ση αυτή και για εκείνη.

Του έστει­λε τις πρώ­τες ΦΩΤΟ από τη δια­δρο­μή, επι­στρέ­φο­ντας στην πατρί­δα της. Τον χαρο­ποί­η­σε το γεγο­νός. Απά­ντη­σε με πλή­θος «καρ­δού­λες» στο messenger.

Και οι μήνες περ­νού­σαν. Με καθη­με­ρι­νά μηνύ­μα­τα από μέρους του. Που γινό­ταν ολο­έ­να και πιο μεγά­λα, αισθα­ντι­κά, με μπό­λι­κο λυρι­σμό. Και αυτή να του απα­ντά συχνά μονο­λε­κτι­κά με εκεί­να τα greeklish, με ΦΩΤΟ από τα μέρη που πήγαι­νε, ενώ κάποιες φορές περ­νού­σαν αδιά­φο­ρα (ή μήπως της άρε­σε να τον πει­ρά­ζει…) τα μηνύ­μα­τα του, κάνο­ντας να «πέφτει στα πατώ­μα­τα». Και να πεις κανείς ότι του έλει­παν οι εμπειρίες…

Όμως αυτός ο δια­δι­κτυα­κός τρό­πος επι­κοι­νω­νί­ας, είχε τους δικούς του κανό­νες, που αυτός ήθε­λε να αγνο­εί. Ήταν άνθρω­πος ντό­μπρος και του άρε­σε , όπως από την πρώ­τη στιγ­μή της είχε τονί­σει , να κοι­τά τον άλλον στα μάτια όταν του μιλού­σε. Τους χώρι­ζε όμως μία θάλασ­σα και ένας ωκε­α­νός, οπό­τε δεν ήταν δυνα­τόν να συμ­βεί κάτι τέτοιο.

Παρά την από­στα­ση και τον ιδιαί­τε­ρο τρό­πο επι­κοι­νω­νί­ας τους, είχαν και τους καυ­γά­δες τους. Κάθε φορά που έκα­νε ένα βήμα παρα­πά­νω, απο­κα­λύ­πτο­ντας τα αισθή­μα­τά του, αυτή τον συγκρα­τού­σε, θυμί­ζο­ντας τον ότι «ζού­με σε δια­φο­ρε­τι­κούς κόσμους». Αλλά που να συγκρα­τη­θεί αυτός. Το «μεσο­γεια­κό ταμπε­ρα­μέ­ντο γαρ» κυριαρ­χού­σε επά­νω του.

Τι ήταν όμως εκεί­νο που του έκα­νε, μετά τον τελευ­ταίο τους «δια­δι­κτυα­κό καυ­γά;». Το είδε τα ξημε­ρώ­μα­τα (αχ αυτή η δια­φο­ρά ώρας) όταν ξύπνη­σε και άνοι­ξε όπως πάντα το fb μήπως και δει μήνυ­μα της.

Το profile της είχε πια αλλά­ξει. Η νέα της ΦΩΤΟ σίγου­ρα ήταν εντυ­πω­σια­κή, όχι όμως το «ίδιο όμορ­φη και γλυ­κεία με αυτήν που την είχε τρα­βή­ξει» όπως της έγρα­ψε προ­σπα­θώ­ντας να συγκρα­τή­σει την οργή και το παρά­πο­νο του στο messenger.

Αλλά και αυτή πει­σμα­τά­ρα του ξεκα­θά­ρι­σε: «Εγώ θέλω έτσι…καλημέρα».

Τα άτι­μα τα «λαϊκ» και κυρί­ως οι «καρ­δού­λες» έπε­φταν… «σύν­νε­φο», όπως και τα ιδιαί­τε­ρα θερ­μά (ή μήπως και ερω­τι­κά;) σχό­λια γραμ­μέ­να σε διά­φο­ρες γλώσ­σες του κόσμου.(Πάντως η Google απο­δεί­χτη­κε χρή­σι­μος βοη­θός στην μετα­φρα­στι­κή του προ­σπά­θεια και κυρί­ως στην αγω­νία του αν υπήρ­ξαν και άλλοι σαν και αυτόν στη ζωή της…)

Απο­φά­σι­σε να σκλη­ρύ­νει τη στά­ση του και να στα­μα­τή­σει να στέλ­νει μηνύματα.Ο εγω­ι­σμός του δέχτη­κε πλήγ­μα. Αλλά και ο ναρ­κισ­σι­σμός της, (σαν ανα­ζή­τη­ση αυτο­ε­πι­βε­βαί­ω­σης και «τσε­κα­ρί­σμα­τος» των «θαυ­μα­στών» της είχε προ­σπα­θή­σει να δικαιο­λο­γή­σει τη στά­ση της στον εαυ­τό του) δεν εισέ­πρα­ξε τα ανα­με­νό­με­να, μια και μετρώ­ντας τα «λαϊκ» και τις «καρ­δού­λες», δια­πί­στω­σε ότι ήταν τα μισά από όσα είχε συγκε­ντρώ­σει η ΦΩΤΟ του προη­γού­με­νου profile. Του­λά­χι­στο ο Θεός του Fb την είχε τιμω­ρή­σει για την αλα­ζο­νεία της σκέ­φτη­κε και χαμογέλασε.

Είχε περά­σει μία βδο­μά­δα έντο­νης απο­γο­ή­τευ­σης μέσα του, με το δάκρυ να πέφτει άφθο­νο στις ώρες της μονα­ξιάς του. Παρα­κο­λου­θού­σε πάντως τις αναρ­τή­σεις της, όπως πίστευε ότι έκα­νε και αυτή τις δικές του. Άλλω­στε από την πρώ­τη στιγ­μή είχαν εντα­χτεί στην κατη­γο­ρία «στε­νοί φίλοι».

Ήταν Σάβ­βα­το ξημε­ρώ­μα­τα, επι­στρέ­φο­ντας από μία γερή οινο­πο­σία με φίλους στο πλαί­σιο «απο­το­ξί­νω­σης» από τον έρω­τά του. Άνοι­ξε το fb ανα­ζη­τώ­ντας ίσως παρη­γο­ριά σε μονα­χι­κές καρ­διές σαν την δική του , που έψα­χναν έναν «δια­δι­κτυα­κό ώμο» για να παρη­γο­ρη­θούν ή να «κλά­ψουν την μοί­ρα τους». Μπή­κε και στο δικό της λογα­ρια­σμό. Η αλλαγ­μέ­νη ΦΩΤΟ του profile της του χαμο­γε­λού­σε. Όπως εκεί­νη ΦΩΤΟ που τις είχε βγά­λει στο πρώ­το τους ραντε­βού. Χαμο­γέ­λα­σε χαρού­με­νος. Επι­τέ­λους, υπάρ­χει ελπίδα…

Τις έστει­λε αμέ­σως στο messenger το αγα­πη­μέ­νο της ελλη­νι­κό τρα­γού­δι της Γλυ­κε­ρί­ας , που είχε γίνει εδώ και και­ρό και δικό του.

«Ακο­λού­θη­σα ένα αστέ­ρι που ‘χα γρά­ψει τ’ όνο­μα σου
κι ένα ψέμα που μου λέει πως από­ψε θα φανείς.
Μα και πάλι σκο­τει­νοί είναι οι δρό­μοι της καρ­διάς σου
τι κι αν σου ‘δωσα τα πάντα να ‘σαι εσύ ο νικητής.»

Του απά­ντη­σε με «καρ­δού­λα».

Ήταν όλα και πάλι όπως θα ήθε­λε! Η ζωή θα έδει­χνε τη συνέχεια…

_________________________________________________________________________________________________

Αλέκος Α. Χατζηκώστας  Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και site εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες. Έχει εκδώσει 7 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους.