Αλόννησος, το ακατέργαστο διαμάντι του Αιγαίο (ΦΩΤΟ)

Στην αρχαιό­τη­τα ονο­μα­ζό­ταν Ίκος, στη συνέ­χεια Λιο­δρό­μια ή Χιλιο­δρό­μια και στη σύγ­χρο­νη επο­χή ο βασι­λιάς Όθων, το 1838 της έδω­σε τη σημε­ρι­νή της ονο­μα­σία με την οποία όλοι την γνω­ρί­ζου­με. Πρό­κει­ται για την Αλόν­νη­σο, το υπέ­ρο­χο νησί των Σπο­ρά­δων, το πιο απο­μα­κρυ­σμέ­νο κατοι­κή­σι­μο από τη συστά­δα, αλλά που απο­τε­λεί στις μέρες μας κατα­φύ­γιο ηρε­μί­ας για ανθρώ­πους που αγα­πούν τη φύση και τη γαλήνη.

Το κατα­πρά­σι­νο νησί χαρα­κτη­ρί­ζε­ται ως το ακα­τέρ­γα­στο δια­μά­ντι του Αιγαί­ου, για­τί φημί­ζε­ται για τις ωραί­ες παρα­λί­ες του, το ατε­λεί­ω­το πρά­σι­νο, τις πλού­σιες θάλασ­σες σε ψάρια που το περι­τρι­γυ­ρί­ζουν, αλλά και για το μονα­δι­κό θαλάσ­σιο πάρ­κο του όπου φιλο­ξε­νού­νται οι monachus-monachus και όχι μόνο.

Η μορ­φο­λο­γία του εδά­φους συν­δυά­ζει τις εκτε­τα­μέ­νες λοφο­σει­ρές και τους χαμη­λούς ορει­νούς όγκους (μέγι­στου ύψους 493m) που στα βόρεια κατα­λή­γουν σε από­το­μες ακτές ενώ στα ανα­το­λι­κά σχη­μα­τί­ζο­νται μικρές επί­πε­δες πεδιά­δες. Το νότιο τμή­μα καλύ­πτε­ται από πευ­κο­δά­ση, ενώ βορειό­τε­ρα επι­κρα­τεί χαμη­λή βλά­στη­ση με πουρ­νά­ρια, σχί­να και κουμαριές.

Ο πλη­θυ­σμός της Αλον­νή­σου, δεν ξεπερ­νά τους 3.000 μόνι­μους κατοί­κους παρου­σιά­ζο­ντας τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες, μετά από περί­ο­δο εσω­τε­ρι­κής και εξω­τε­ρι­κής μετα­νά­στευ­σης, μικρή αλλά στα­θε­ρή άνο­δο. Κύριες ασχο­λί­ες των κατοί­κων είναι η γεωρ­γία, η κτη­νο­τρο­φία και η αλιεία, ενώ ο του­ρι­σμός παρου­σιά­ζει άνθη­ση τα τελευ­ταία χρόνια.

Η μεγα­λύ­τε­ρη κοι­νό­τη­τα του νησιού ζει στο λιμέ­να της Αλον­νή­σου, το Πατη­τή­ρι όπου βρί­σκε­ται το διοι­κη­τι­κό κέντρο του νησιού και όλες οι δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες ενώ βόρεια βρί­σκο­νται ο όρμος του Ρου­σούμ Για­λού και ο οικι­σμός Bότση. Το Πατη­τή­ρι ήταν το λιμά­νι για το ορει­νό χωριό των κατοί­κων της Αλον­νή­σου (σήμε­ρα Παλιό Χωριό Αλοννήσου).Εκεί μετα­κι­νή­θη­καν οι κάτοι­κοι του Παλιού Χωριού Αλον­νή­σου μετα τις κατα­στρο­φές των σπι­τιών από το σει­σμό του 1965.. Η περιο­χή πήρε το όνο­μα από τα “πατη­τή­ρια” (πάτη­μα των στα­φυ­λιών) που τα χρη­σι­μο­ποιού­σαν στο παρελ­θόν για την παρα­γω­γή του δημο­φι­λούς κόκ­κι­νου κρα­σιού τους.

Από το Πατη­τή­ρι ξεκι­νούν με καί­κια και του­ρι­στι­κά σκά­φη ημε­ρή­σιες εκδρο­μές προς παρα­λί­ες της Αλον­νή­σου και σε επι­τρε­πό­με­να νησιά της Ζώνης Α, του θαλάσ­σιου πάρκου.

Το μικρό φυσι­κό λιμα­νά­κι της Στε­νής Βάλας, στο βορειο­α­να­το­λι­κό τμή­μα της Αλον­νή­σου απο­τε­λεί ασφα­λές κατα­φύ­γιο για τα ψαρο­κάϊ­κα και τα σκά­φη ανα­ψυ­χής, με όμορ­φες ψαρο­τα­βέρ­νες και απο­τε­λεί ελκυ­στι­κό κέντρο παρα­θε­ρι­σμού με δυνα­τό­τη­τα δια­μο­νής. Εδώ βρί­σκε­ται και το Κέντρο Περί­θαλ­ψης και Επα­νέ­ντα­ξης μικρών τραυ­μα­τι­σμέ­νων ή ορφα­νών φωκιών.