Ανακοίνωση-κάλεσμα της ΚΝΕ: «Με την αλήθεια της ανατροπής, κόντρα στον ρεαλισμό της υποταγής»

Στους νέους και τις νέες απευ­θύ­νε­ται η ΚΝΕ με μια 8σέλιδη ανα­κοί­νω­ση — κάλε­σμα με τίτλο «Με την αλή­θεια της ανα­τρο­πής, κόντρα στον ρεα­λι­σμό της υπο­τα­γής», που απο­τε­λεί την αφε­τη­ρία ενός μεγά­λου πολι­τι­κού ανοίγ­μα­τος της Οργά­νω­σης για το επό­με­νο διάστημα.

Το πλα­τύ αυτό άνοιγ­μα στη νεο­λαία θα συν­δυα­στεί με πλού­σιο και πολύ­μορ­φο πρό­γραμ­μα παρεμ­βά­σε­ων, με περιο­δεί­ες, συσκέ­ψεις και εκδη­λώ­σεις των Οργα­νώ­σε­ων της ΚΝΕ πανελ­λα­δι­κά με στό­χο να δυνα­μώ­σει η συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ, η ανά­γκη να ισχυ­ρο­ποι­η­θεί σε κάθε χώρο που ζει, δου­λεύ­ει, μορ­φώ­νε­ται η νεολαία.

Η ανακοίνωση — κάλεσμα της ΚΝΕ

Με την αλή­θεια της ανατροπής

Κόντρα στον «ρεα­λι­σμό» της υποταγής

Η Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία Ελλά­δας καλεί τη νέα γενιά, όλους και όλες που μοι­ρα­ζό­μα­στε τα ίδια προ­βλή­μα­τα, τις ίδιες αγω­νί­ες, αλλά και το ίδιο όνει­ρο για μια δίκαιη κοι­νω­νία, να µπουν στον αγώ­να, για να κατα­κτή­σου­µε τη ζωή που µας αξίζει.

Απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλους τους μαθη­τές και τις μαθή­τριες, που στα ωραιό­τε­ρα χρό­νια της ζωής τους ζουν μέσα στο άγχος και το τρέξιμο.

■ Στους χιλιά­δες μαθη­τές και μαθή­τριες που δεν μπο­ρούν να ξέρουν αν τους αρέ­σει η λογο­τε­χνία, η ποί­η­ση, η ρομπο­τι­κή, η μου­σι­κή κ.λπ., για­τί μέσα στο διαρ­κές τρέ­ξι­μο από το σχο­λείο στο φρο­ντι­στή­ριο ‑για όσους μπο­ρούν να πλη­ρώ­σουν- μαθαί­νουν να «παπα­γα­λί­ζουν» ή να «φιλ­τρά­ρουν» τα SOS για τις εξετάσεις.

■ Στους χιλιά­δες μαθη­τές και μαθή­τριες που θέλουν να μάθουν για την τεχνη­τή νοη­μο­σύ­νη και την ψηφιο­ποί­η­ση, αλλά το µόνο «τεχνι­κό» που βλέ­πουν ‑αν είναι τυχε­ροί- είναι ηλε­κτρο­νι­κοί υπο­λο­γι­στές προη­γού­με­νων δεκαετιών.

■ Στους χιλιά­δες μαθη­τές και μαθή­τριες, που «μαυ­ρί­ζει» η καρ­διά τους αντι­κρί­ζο­ντας τα σχο­λεία τους να είναι φτιαγ­μέ­να ή ανα­και­νι­σμέ­να ‑στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση- τις δεκα­ε­τί­ες του 1980 και του 1990.

■ Στους χιλιά­δες μαθη­τές και μαθή­τριες που θέλουν να γνω­ρί­σουν άλλες χώρες και τις ομορ­φιές της Ελλά­δας και το µόνο που γνω­ρί­ζουν είναι το πάρ­κο της γει­το­νιάς τους και το προ­αύ­λιο του σχο­λεί­ου τους.

■ Στους χιλιά­δες μαθη­τές και μαθή­τριες που θέλουν το δίκιο να μην είναι ένα όνει­ρο, αλλά αγω­νί­ζο­νται να το κάνουν πράξη!

Απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλους τους φοι­τη­τές και τις φοι­τή­τριες, που αντί να μπο­ρούν χωρίς περιο­ρι­σμούς να απο­λαύ­σουν ό,τι πιο όμορ­φο και χρή­σι­μο μπο­ρεί να τους προ­σφέ­ρει το «ταξί­δι» στη γνώ­ση και την κοι­νω­νι­κή συνα­να­στρο­φή, ζουν µε την ανα­σφά­λεια ότι δε μαθαί­νουν ολο­κλη­ρω­μέ­να το επι­στη­μο­νι­κό αντι­κεί­με­νο που επέ­λε­ξαν, µε την απει­λή της ετε­ρο­α­πα­σχό­λη­σης και της ανεργίας.

■ Στους χιλιά­δες φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες που θέλουν να σπου­δά­σουν στη σχο­λή που επι­θυ­μούν χωρίς να δαπα­νούν τον κατώ­τα­το μισθό για το νοί­κι ή να μένουν σε δωµά­τια εστιών που θυμί­ζουν Μπρονξ.

■ Στους χιλιά­δες φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες που θέλουν να έχουν πρό­σβα­ση σε επι­στη­μο­νι­κά συγ­γράμ­μα­τα και έργα που θα τους βοη­θούν να εξε­ρευ­νή­σουν τον πλού­το της ανθρώ­πι­νης σκέ­ψης και όχι να παίρ­νουν βιβλία και σημειώ­σεις 1 μήνα πριν την εξεταστική.

■ Στους χιλιά­δες φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες που θέλουν στη διάρ­κεια των φοι­τη­τι­κών τους χρό­νων να συζη­τούν, να αλλη­λε­πι­δρούν και να ανα­ζη­τούν την αλή­θεια, κόντρα στον σκο­τα­δι­σμό, την παρα­χά­ρα­ξη και τον σάπιο ατο­μι­σμό του συστήματος.

■ Στους χιλιά­δες φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες που θέλουν μετά τις θυσί­ες που έχουν κάνει μαζί µε τις οικο­γέ­νειές τους να ξέρουν πού θα δου­λέ­ψουν και όχι να υπο­λο­γί­ζουν ξανά αν μπο­ρούν να αντε­πε­ξέλ­θουν σε ένα κυνή­γι πανά­κρι­βων πιστο­ποι­ή­σε­ων µε «ατο­μι­κή» τους ευθύνη.

Απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλους τους νέους εργα­ζό­με­νους και εργα­ζό­με­νες, που αντί να ανα­πτύσ­σουν ανε­μπό­δι­στα τη δημιουρ­γι­κό­τη­τα της συλ­λο­γι­κής τους δου­λειάς, είναι «σκλα­βω­μέ­νοι» στην εντα­τι­κο­ποί­η­ση, τους χαμη­λούς μισθούς και τα ανύ­παρ­κτα δικαιώματα.

■ Σε όλους και όλες που αγω­νιούν για το ότι οι χώροι δου­λειάς έχουν μετα­τρα­πεί σε ρώσι­κη ρου­λέ­τα για την ανθρώ­πι­νη ζωή.

■ Σε όλους και όλες που εκτός από τους αλγό­ριθ­μους, τις γλώσ­σες προ­γραμ­μα­τι­σµού και τους κώδι­κες έχουν μάθει και τη «γλώσ­σα» του burn out.

■ Σε όλους και όλες που το σώμα και η ψυχή τους ξέρουν τι σημαί­νουν τα «θαύ­μα­τα» της ελλη­νι­κής οικο­νο­μί­ας, που κάθε χρό­νο μαθαί­νουν ότι είναι μια «οικο­γέ­νεια» µε τη μεγά­λη εργο­δο­σία και κάθε χρό­νο δεν ξέρουν πώς να ζήσουν τη δική τους…

Τα τόσα «παρά­λο­γα» και φρι­κτά που συµβαί­νουν, δεν είναι «σημά­δι» πως μπο­ρεί να υπάρ­ξει κάποια «καλύ­τε­ρη» δια­χεί­ρι­ση, αλλά από­δει­ξη του πόσο γερα­σμέ­νος και αντι­δρα­στι­κός έχει γίνει ο καπιταλισμός.

Ας σκε­φτού­με:

Για­τί, ενώ πλέ­ον όλοι, παλιές και νέες κυβερ­νή­σεις, πίνουν νερό στο όνο­µα της «πρά­σι­νης» ανά­πτυ­ξης και της «αντι­με­τώ­πι­σης της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής», το περι­βάλ­λον συνε­χί­ζει να κατα­στρέ­φε­ται, ο λαός να πλη­ρώ­νει πανά­κρι­βα «πρά­σι­να» χαρά­τσια και ολό­κλη­ρες περιο­χές της χώρας «πνί­γο­νται» από τον καρ­κί­νο των χωμα­τε­ρών και της ρυπο­γό­νου καύσης;

Για­τί, ενώ πλέ­ον όλοι έχουν γίνει «επα­να­στά­τες» της 4ης βιο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης, παρου­σιά­ζουν ως φυσι­κό φαι­νό­με­νο την αδυ­να­μία να προ­στα­τεύ­ε­ται η ζωή και η περιου­σία του λαού από τις φυσι­κές καταστροφές;

Για­τί, ενώ όλοι είναι φιλει­ρη­νι­στές, σε όλο τον κόσμο πλη­θαί­νουν οι ξερι­ζω­μέ­νοι, τα θύμα­τα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων και επεμβάσεων;

Για­τί, ενώ πλέ­ον όλοι έχουν γίνει «υπέρ­μα­χοι» της κατα­πο­λέ­µη­σης της βίας κατά των γυναι­κών, τα βάσα­να για τις γυναί­κες και τις νέες κοπέ­λες μεγα­λώ­νουν;

Καλού­µε τη νέα γενιά, που είναι οργι­σμέ­νη µε έναν κόσμο που σαπί­ζει ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο, να ανα­ζη­τή­σει την αιτία στην ίδια τη λει­τουρ­γία του συστή­μα­τος και τη διέ­ξο­δο έξω από τα όριά του.

Έξω από τα όρια του συστή­μα­τος δεν υπάρ­χουν όρια για τα όνει­ρά µας!

Σκέ­ψη και δρά­ση «έξω από το κου­τί», αυτό είναι το πρώ­το βήμα για την ανατροπή!

Οι χιλιά­δες νέοι και νέες που λένε πως «κάτι πρέ­πει να γίνει» χρειά­ζε­ται να προ­βλη­μα­τι­στούν για τα εξής:

Πότε υπήρ­ξαν έστω και «μικρές ανά­σες» ανα­κού­φι­σης από τα τόσα προ­βλή­μα­τα που ζού­με; Όταν κυριάρ­χη­σε το «δεν αλλά­ζει τίπο­τα» ή όταν η οργή µας, η αγα­νά­κτη­σή µας μετα­τρά­πη­καν σε δύνα­μη, σε μαχη­τι­κό αγώ­να για τα αυτο­νό­η­τα δικαιώ­μα­τά µας;

Πότε άντλη­σαν δύνα­μη πως τα πράγ­μα­τα πρέ­πει και μπο­ρούν «να γίνουν αλλιώς»; Όταν πίστε­ψαν σε «σωτή­ρες» ή όταν ο λαός έδει­ξε ότι µόνο αυτός μπο­ρεί να σώσει τον λαό;

Πότε φάνη­κε να σπά­ει ο αυταρ­χι­σμός και η ασυ­δο­σία του κρά­τους και των καπι­τα­λι­στών; Όταν τα κόμ­μα­τα του συστή­μα­τος καλού­σαν σε «συνεν­νό­η­ση και κοι­νω­νι­κή συνο­χή» ή όταν αφε­τη­ρία έγι­νε η υπε­ρά­σπι­ση του δίκιου του λαού;

«Ανέ­φι­κτο» δεν είναι να βαδί­σεις στον δρό­μο της ανα­τρο­πής, το να «εξαν­θρω­πι­στεί» ο καπι­τα­λι­σμός είναι!

Αλή­θειες & ψέματα

Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;

Το ΚΚΕ παλεύ­ει µε όλες του τις δυνά­μεις να προ­κύ­ψει µία κυβέρ­νη­ση που δεν θα έχει καμία σχέ­ση µε τις προη­γού­με­νες, µία κυβέρ­νη­ση που δεν θα είναι µία από τα ίδια, που δεν θα πρέ­πει να δια­χει­ρι­στεί την εκμε­τάλ­λευ­ση και την αδικία.

Η πεποί­θη­ση του ΚΚΕ ότι μπο­ρεί να προ­κύ­ψει µία άλλου τύπου δια­κυ­βέρ­νη­ση, όπου το ΚΚΕ όχι µόνο θα έχει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο, αλλά ρίχνει όλες του τις δυνά­μεις και την καθη­με­ρι­νή του δρά­ση για να προ­κύ­ψει µία τέτοια, πηγά­ζει από τη βαθιά εμπι­στο­σύ­νη στην εργα­τι­κή τάξη και την αστεί­ρευ­τη δύνα­μη του λαού να επι­βά­λει τη δική του εξου­σία. Μία εξου­σία που δεν θα «βολεύ­ε­ται» σε µία εναλ­λα­γή κυβερ­νή­σε­ων-οργά­νων των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, των εφο­πλι­στών, των βιο­μη­χά­νων, των τρα­πε­ζι­τών, των κανα­λαρ­χών και των κερ­δών τους, αλλά θα είναι κυβέρ­νη­ση μιας εξου­σί­ας που θα βάζει στο επί­κε­ντρο τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του λαού, θα κάνει κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία τα μέσα παρα­γω­γής, δηλα­δή θα απαλ­λά­ξει τη γη, τα λιμά­νια, τις παρα­γω­γι­κές μονά­δες, τις υπο­δο­μές, τις μετα­φο­ρές, τις τηλε­πι­κοι­νω­νί­ες κ.λπ. από την ιδιο­κτη­σία μιας χού­φτας κηφή­νων κάνο­ντάς τα κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία, σε έναν ριζι­κά άλλο δρό­μο ανά­πτυ­ξης από αυτόν που υπη­ρε­τούν όλες οι κυβερ­νή­σεις στο πλαί­σιο αυτού του συστή­μα­τος της αδι­κί­ας και των ανι­σο­τή­των, του καπιταλισμού.

Σε αυτή τη μάχη, για αυτού του τύπου τη δια­κυ­βέρ­νη­ση, που είναι και η μονα­δι­κή που μπο­ρεί να σπά­σει τα δεσμά της εκμε­τάλ­λευ­σης, το ΚΚΕ είναι στην πρώ­τη γραμ­μή και θα συνε­χί­σει να είναι, αντι­πα­λεύ­ο­ντας, διεκ­δι­κώ­ντας και απο­σπώ­ντας κατα­κτή­σεις από τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις, μέχρι ο λαός να κάνει το απο­φα­σι­στι­κό βήμα, βαδί­ζο­ντας στον δρό­μο της ανα­τρο­πής, του σοσιαλισμού.

Μπο­ρεί μια «προ­ο­δευ­τι­κή» κυβέρ­νη­ση, όπως προ­τεί­νει ο ΣΥΡΙΖΑ, να καλυ­τε­ρέ­ψει τις ζωές µας;

Το κου­ρε­λια­σμέ­νο επι­χεί­ρη­μα για προ­ο­δευ­τι­κές κυβερ­νή­σεις δεν είναι ούτε νέο και πολύ περισ­σό­τε­ρο δεν είναι προ­ο­δευ­τι­κό. Από τις δεκα­ε­τί­ες του 1980, του 1990 και του 2000, το ΠΑΣΟΚ μιλού­σε για «προ­ο­δευ­τι­κές δυνά­μεις», προ­κει­μέ­νου να εγκλω­βί­ζει τον λαό, για να δια­φο­ρο­ποιεί­ται δήθεν από τη ΝΔ, μέχρι που έφτα­σε να συγκυ­βερ­νά μαζί της. Ακό­μα και το 2009, στε­λέ­χη του ΠΑΣΟΚ (τότε), μετέ­πει­τα της κυβέρ­νη­σης Μητσο­τά­κη, όπως ο πρώ­ην υπουρ­γός ΠΡΟ.ΠΟ., Μ. Χρυ­σο­χο­ΐ­δης, καλού­σαν το ΚΚΕ σε «προ­ο­δευ­τι­κό μέτω­πο» ενά­ντια στη «δεξιά»… Η συνέ­χεια γνω­στή: Κρί­ση, μνη­μό­νια, περι­στο­λή δικαιω­μά­των κ.ο.κ. Σήμε­ρα, το «αφή­γη­μα» αυτό επα­να­φέ­ρει ‑για πολ­λο­στή φορά- ο ΣΥΡΙΖΑ, που βεβαί­ως δεν δίστα­σε να συγκυ­βερ­νή­σει µε ένα ακρο­δε­ξιό κόμ­μα, έχει ψηφί­σει πάνω από τα μισά νομο­σχέ­δια της ΝΔ, στή­ρι­ξε το νέο υπερ­μνη­μό­νιο της ΕΕ, συµπλέ­ει µε τα επι­θε­τι­κά σχέ­δια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κ.λπ.

Πλέ­ον, ο λαός και η νέα γενιά έχουν πλού­σια πεί­ρα για να δια­κρί­νουν τους τίτλους από το περιε­χό­με­νο. Για­τί δεν είναι «πρό­ο­δος» τα μνη­μό­νια και τα αντερ­γα­τι­κά — αντιεκ­παι­δευ­τι­κά μέτρα, το να παίρ­νο­νται πίσω δικαιώ­μα­τα δεκα­ε­τιών και η ανυ­παρ­ξία δηµό­σιων συστη­μά­των Υγεί­ας και Παι­δεί­ας. Δεν είναι «πρό­ο­δος» τα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης προ­σφύ­γων και να μετα­τρέ­πε­ται η Ελλά­δα σε αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κό ορμη­τή­ριο πολέ­μων και επεμ­βά­σε­ων, ούτε να προσ­δο­κάς προ­ο­δευ­τι­κές αλλα­γές υπε­ρα­σπί­ζο­ντας την ΕΕ και τις αντι­δρα­στι­κές κατευ­θύν­σεις της.

Βαρύ­τα­το χρέ­ος µας και ιστο­ρι­κή ευθύ­νη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι ο πόθος του λαού και της νέας γενιάς για καλύ­τε­ρες μέρες να μην εγκλω­βι­στεί στην ασφυ­κτι­κή προ­σαρ­μο­γή στο «λίγο», στο δήθεν «μικρό­τε­ρο κακό», που συνε­χώς απο­γοη­τεύ­ει και τελι­κά δίνει ανά­σες και ισχυ­ρο­ποιεί το σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης. Απά­ντη­ση είναι η ενί­σχυ­ση του πόλου της μαχη­τι­κό­τη­τας, της αξιο­πι­στί­ας και της ανα­τρο­πής, η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ παντού, για να δυνα­μώ­νει ο αγώ­νας ενά­ντια στην πολι­τι­κή που «κοστο­λο­γεί» την ανθρώ­πι­νη ζωή, ο αγώ­νας για να ικα­νο­ποι­η­θούν οι σύγ­χρο­νες ανά­γκες του λαού. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το σύγ­χρο­νο, το νέο και το προ­ο­δευ­τι­κό για τον λαό και τη νεο­λαία. Αυτό μπο­ρεί να βάλει εµπό­δια, να φέρει νίκες, να δώσει ελπί­δα, για να ανοί­ξει ο δρό­μος της μονα­δι­κής εναλ­λα­κτι­κής προ­ο­πτι­κής, του σοσιαλιασμού.

Μπο­ρού­με έξω από το ΝΑΤΟ & την Ευρω­παϊ­κή Ένωση;

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι συμ­μα­χί­ες που έχουν δημιουρ­γη­θεί από τους καπι­τα­λι­στές και τις αστι­κές τάξεις των χωρών τους, µε μονα­δι­κό σκο­πό να υπη­ρε­τούν και να διευ­ρύ­νουν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους. Τα συµφέ­ρο­ντα της μεγά­λης πλειο­ψη­φί­ας του λαού όχι µόνο δεν ταυ­τί­ζο­νται µε αυτούς τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς, αλλά αντί­θε­τα είναι σε εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή κατεύ­θυν­ση.

Η εγκα­τά­στα­ση νέων αµε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων, η επέ­κτα­ση της βάσης της Σού­δας, η μετα­τρο­πή της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης σε κέντρο προ­ώ­θη­σης αμε­ρι­κα­νι­κών στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων προς την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, οι υπέ­ρο­γκοι εξο­πλι­σμοί για τις ανά­γκες του ΝΑΤΟ κ.λπ. μετα­τρέ­πουν τη χώρα, µε τη στή­ρι­ξη όλων των κομ­μά­των του συστή­μα­τος, σε θύτη άλλων λαών, εγκυ­μο­νώ­ντας νέες επεμ­βά­σεις, νέες αλλα­γές συνό­ρων, νέα κύμα­τα προσφύγων.

Η λογι­κή που λέει ότι «το ΝΑΤΟ µας προ­στα­τεύ­ει», λογι­κή µε την οποία µας ζαλί­ζουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ κ.λπ. δεν έχει καμία σχέ­ση µε την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό πως σήμε­ρα, που τόσο η Ελλά­δα όσο και η Τουρ­κία είναι στο ΝΑΤΟ, η τουρ­κι­κή κυβέρ­νη­ση αμφι­σβη­τεί σύνο­ρα και κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα µε την ομπρέ­λα του ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι παρά­γο­ντες αμφι­σβή­τη­σης των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας και εµπλο­κής του λαού σε επι­κίν­δυ­νες περι­πέ­τειες. Δεν προ­στα­τεύ­ουν τους λαούς, τους δολοφονούν!

Ταυ­τό­χρο­να, συνε­χώς απο­τυ­πώ­νε­ται η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στην επι­κίν­δυ­νη, αντι­δρα­στι­κή πολι­τι­κή και τα αντι­λαϊ­κά μέτρα που επι­βλή­θη­καν στους λαούς της Ευρώ­πης τα προη­γού­με­να χρό­νια και συνε­χί­ζο­νται μέχρι σήμε­ρα µε τα μνη­μό­νια διαρκείας.

Αυτή η δυσα­ρέ­σκεια για να βρει αντα­πό­κρι­ση και νόη­μα πρέ­πει να συν­δε­θεί µε την πάλη για απο­δέ­σμευ­ση από τέτοιου είδους οργα­νι­σμούς. Η εργα­τι­κή τάξη στη χώρα µας έχει ματώ­σει αρκε­τά για τα κέρ­δη των αφε­ντι­κών της. Αυτός ο πλού­τος που παρά­γε­ται στη χώρα και τώρα καρ­πώ­νε­ται ληστρι­κά από τους καπι­τα­λι­στές είναι το εισι­τή­ριο για να ζήσει ο λαός µας έξω από την ΕΕ. Μόνο έτσι ο λαός θα κατα­φέ­ρει να είναι αφε­ντι­κό στον τόπο του και να βάλει στο επί­κε­ντρο τις δικές του ανά­γκες, μακριά από τις ενώ­σεις των καπι­τα­λι­στών. Μόνο σε ένα πλαί­σιο που τα κλει­διά της οικο­νο­μί­ας θα ανή­κουν στον λαό, οι διε­θνείς και αμοι­βαί­ες συμ­φω­νί­ες που θα κάνει η χώρα θα είναι προς το συµφέ­ρον της συντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας και θα μπο­ρέ­σουν να ανα­πτυ­χθούν όλες οι παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες σε διά­φο­ρους τομείς που σήμε­ρα θυσιά­ζο­νται μπρο­στά στο καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος.

Δύνα­μη μάχης και πραγ­μα­τι­κής ανα­τρο­πής: Αυτοί είμαστε!

Έλα μαζί μας! Δυνά­μω­σε την ΚΝΕ

Στον δρό­μο της αγω­νι­στι­κής συμπό­ρευ­σης με το ΚΚΕ.

Στην ανυ­πο­χώ­ρη­τη πάλη και διεκ­δί­κη­ση της ζωής που μας αξί­ζει, στην προ­ο­πτι­κή για ένα μέλ­λον που δεν χωρά­ει στα μέτρα τους, αλλά ικα­νο­ποιεί τα όνει­ρα της νέας γενιάς για μια καλύ­τε­ρη ζωή.