Ανακοίνωση του ΚΚΕ για την τροπολογία της κυβέρνησης για τους όρους συμμετοχής κομμάτων στις εκλογές

Σε ανα­κοί­νω­ση του το Γρα­φεί­ου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για την τρο­πο­λο­γία της κυβέρ­νη­σης σχε­τι­κά με τους όρους συμ­με­το­χής κομ­μά­των στις εκλο­γές σημειώνει:

«Η τρο­πο­λο­γία της κυβέρ­νη­σης επι­βε­βαιώ­νει αυτό που ήδη έχει καταγ­γεί­λει το ΚΚΕ, ότι δηλα­δή εισά­γο­νται επι­κίν­δυ­νες γενι­κεύ­σεις και προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τη συμ­με­το­χή κομ­μά­των στις εκλο­γές ‑μετα­ξύ άλλων με τη γενι­κό­λο­γη ανα­φο­ρά σε κατα­δί­κες κι αδι­κή­μα­τα- κάτω από τις οποί­ες μπο­ρεί εύκο­λα να “στε­γα­στεί” η απα­ρά­δε­κτη θεω­ρία των δύο άκρων που, στο όνο­μα του ολο­κλη­ρω­τι­σμού, εξι­σώ­νει τον φασι­σμό με τη ριζο­σπα­στι­κή και κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία και δρά­ση. Άλλω­στε η ποι­νι­κο­ποί­η­ση του λεγό­με­νου “ριζο­σπα­στι­σμού” απο­τε­λεί επί­ση­μη πολι­τι­κή της ΕΕ.

Αντί­στοι­χα, με την νεοει­σερ­χό­με­νη έννοια της “πραγ­μα­τι­κής ηγε­σί­ας” και με άλλες δια­τά­ξεις, δίνε­ται η δυνα­τό­τη­τα ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρου ελέγ­χου του αστι­κού κρά­τους στο εσω­τε­ρι­κό των κομμάτων.

Ίδιους επι­κίν­δυ­νους δρό­μους ανοί­γει και η τρο­πο­λο­γία του ΣΥΡΙΖΑ, που επι­κα­λεί­ται τον απα­ρά­δε­κτο “τρο­μο­νό­μο” και το σχε­τι­κό θεσμι­κό πλαί­σιο, με βάση το οποίο σε μια σει­ρά χώρες της ΕΕ απα­γο­ρεύ­ο­νται ήδη κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα, νεο­λαί­ες, σύμβολα.

Απο­δει­κνύ­ε­ται ότι ο φασι­σμός και οι διά­φο­ρες παρα­φυά­δες του δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται με τέτοιες επι­κίν­δυ­νες δια­τά­ξεις, όταν μάλι­στα οι ίδιοι που τις ειση­γού­νται δεί­χνουν σε πολ­λές περι­πτώ­σεις ανο­χή απέ­να­ντι στη δρά­ση τέτοιων ομά­δων. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα είναι η ευθύ­νη των μέχρι σήμε­ρα κυβερ­νή­σε­ων για την καθυ­στέ­ρη­ση στη δίκη της Χρυ­σής Αυγής, εξαι­τί­ας της οποί­ας δεν υπάρ­χει ακό­μα αμε­τά­κλη­τη κατα­δί­κη της ηγε­σί­ας και των μελών της.

Μόνο ο λαός και η νεο­λαία, με τη δρά­ση τους και με ένα πιο δυνα­τό ΚΚΕ, μπο­ρούν πραγ­μα­τι­κά να τσα­κί­σουν το ρατσι­σμό και το φασι­σμό παλεύ­ο­ντας για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής σαπί­λας που τους γεν­νά και τους θρέφει»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα