Ανθή Παρασκευοπούλου: Κόκκινο φεγγάρι

Χορεύ­ει, το κόκ­κι­νο φεγγάρι,
στο μπαλ­κό­νι μου απόψε.
Χόρε­ψε μαζί μου κόκ­κι­νο φεγγάρι.

Νιώ­σε τη θλί­ψη μου
στην σκο­τει­νιά των άκρων σου.
Οι ώρες της απου­σί­ας σου με πικραίνουν.

Στά­ζει από έρω­τα το κόκ­κι­νο φεγγάρι.
Ψωμί, ιδρώ­τας, εκλεί­ψεις μοναξιάς,
στο μεσου­ρά­νη­μα του κόκ­κι­νου φεγγαριού.
Χορ­δή η λύπη μου, στη δύνα­μη του τόξου του.

Στά­ζει από έρω­τα το κόκ­κι­νο φεγγάρι.

Όσα θέλω να πω με στοιχειώνουν.
Λεί­πουν τα χρό­νια από το πρό­σω­πό μου,
κιτρί­νι­σε το κόκ­κι­νο φεγγάρι,
πυρε­τός ανε­βαί­νει στο σώμα μου.
Στά­ζει από έρω­τα το κόκ­κι­νο φεγγάρι.

Άνθη της θλί­ψης, λυπη­μέ­νοι διαβάτες,
φιάξ­τε μία μικρή λιμνού­λα ευτυχίας,
σήμε­ρα, που είμαι θλιμμένη.

Στά­ζει από έρω­τα το κόκ­κι­νο φεγγάρι
Λίμνη, θαλασ­σι­νό νερό, αλμυ­ρά ζωής,
σήμε­ρα που είμαι λυπη­μέ­νη, μην με ξεχνάτε.

Ελά­τε, στην γλυ­κιά θέρ­μη της καμα­ράς μου
γίνε­τε συντρο­φοί μου, τρα­γου­δή­στε μαζί μου,
το ξεχα­σμέ­νο τρα­γού­δι των βυθών.

Στά­ζει από έρω­τα το κόκ­κι­νο φεγγάρι.

Αύριο και­νούρ­γιο φεγ­γά­ρι θα ζωγραφίσει
με αση­μο­κί­τρι­να κεντί­δια τον ουρανό.
Γλά­ροι θα κουρ­σέ­ψουν την αλμύ­ρα της θάλασσας.
Στά­λες αγά­πης θα χαράξουν
την πορ­φυ­ρο­γέν­νη­τη αυγή.

Ψωμί πλα­σμέ­νο με δάκρυα θα προσφέρω,
σε σας συντρο­φοί μου.