Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανθή Παρασκευοπούλου: Πριν — Τώρα — Μετά

Δεν ευδο­κι­μεί η αδι­κία αν δεν την ποτί­σεις με δάκρυα αθώων.
Αγα­πά το σκό­τος και το έρεβος.
Με μια ασπρό­με­να βίαιη επίθεση,
παγώ­νει την εικό­να της ζωής.
Τα βήμα­τά της ρυθ­μι­κά χτυ­πούν στο σκοτάδι,
μετά σέρ­νο­νται στους δρό­μους , στις πλα­τεί­ες, στα θέα­τρα, στα club.
Αλυ­κτά!
Προ­σμέ­νει!
Νικά!
Η κτη­νω­δία του ισχυ­ρού απέ­να­ντι στον αδύ­να­μο. Η αθω­ό­τη­τα θα πετα­χθεί στα σκουπίδια.
Ο εχθρός εξουδετερώθηκε.
Αλλά η δύνα­μη της αλή­θειας αργά ή γρή­γο­ρα θ΄ αλλά­ξει το σκη­νι­κό του φόβου.
Όποιος δια­πράτ­τει ”ύβριν” ο ίδιος θα επι­φέ­ρει την συντρι­βή του.
Ανθή Παρα­σκευο­πού­λου
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο