Αντιδραστικές αλλαγές στην ποινική δικαιοσύνη και βαθύτερες στοχεύσεις

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, οι γενι­κευ­μέ­νες αλλα­γές στην ποι­νι­κή δια­δι­κα­σία υπη­ρε­τούν αντι­δρα­στι­κές επι­διώ­ξεις που πρέ­πει να απο­κα­λυ­φθούν. Με στό­χο την επι­τά­χυν­ση της ποι­νι­κής δικαιο­σύ­νης, προ­ω­θεί­ται η ακό­μα πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή λει­τουρ­γία της με γνώ­μο­να τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου αφού:

• «Βελ­τιώ­νε­ται» ως εισπρα­κτι­κός μηχα­νι­σμός για το αστι­κό κρά­τος, «ανα­βαθ­μί­ζε­ται» η λει­τουρ­γία της δικαιο­σύ­νης σε ακό­μα πιο σφι­χτή, ακρι­βή και άρα απο­τε­λε­σμα­τι­κή για το κεφά­λαιο, υψώ­νο­ντας νέα τερά­στια εμπό­δια για την πρό­σβα­ση των εργα­τι­κών — λαϊ­κών στρω­μά­των σε αυτή.
• «Ξεπλέ­νει» τους οικο­νο­μι­κά ισχυ­ρούς που θα τη βγά­ζουν ουσια­στι­κά καθα­ρή, πλη­ρώ­νο­ντας «κάτι παραπάνω».
• «Ανοί­γει» νέα πεδία κερ­δο­φο­ρί­ας, παρα­χω­ρώ­ντας — είτε άμε­σα με τις συγκε­κρι­μέ­νες αλλα­γές, είτε σε δεύ­τε­ρο χρό­νο — ευαί­σθη­τους τομείς όπως ο σωφρο­νι­σμός των ανη­λί­κων, αλλά και η προ­στα­σία κακο­ποι­η­μέ­νων θυμά­των σε ιδιω­τι­κούς ομί­λους, ΜΚΟ κ.ο.κ.
• «Καρα­το­μεί» τα δικαιώ­μα­τα υπε­ρά­σπι­σης των κατη­γο­ρου­μέ­νων, αντι­με­τω­πί­ζο­ντάς τους εξαρ­χής λίγο πολύ ως ενόχους.
• «Ακο­νί­ζε­ται» περισ­σό­τε­ρο ως αιχ­μή του δόρα­τος για την έντα­ση της κατα­στο­λής απέ­να­ντι στους αγώ­νες του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινήματος.

Φυσι­κά η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ και σε αυτήν την «προ­σπά­θεια» δεν είναι μόνη της: Παρά τις αντι­πο­λι­τευ­τι­κές κορό­νες, οι παρα­πά­νω κατευ­θύν­σεις απο­τε­λούν στα­θε­ρές επι­τα­γές της ΕΕ, απα­ραί­τη­τες για τη δια­τή­ρη­ση της επεν­δυ­τι­κής βαθ­μί­δας και την αξιο­ποί­η­ση των κον­δυ­λί­ων του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης, στις οποί­ες ομνύ­ουν ΣΥΡΙΖΑ 1, 2 και ΠΑΣΟΚ, που έχουν βάλει το λιθα­ρά­κι τους ως κυβερ­νή­σεις. Γι’ αυτό, όπως ανα­δει­κνύ­ε­ται και σε σχε­τι­κό δημο­σί­ευ­μα της «Καθη­με­ρι­νής», «από το 2000 και μετά έχουν ψηφι­στεί 43 νόμοι για την επι­τά­χυν­ση της δικαιο­σύ­νης (!)» ως στρα­τη­γι­κό στόχο.

«Επιτάχυνση» σημαίνει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια 
για να «διεκδικήσουν το δίκιο τους» τα λαϊκά στρώματα

Σε συν­θή­κες που η ακρί­βεια τσα­κί­ζει το λαϊ­κό εισό­δη­μα, η κυβέρ­νη­ση με προ­κλη­τι­κό τρό­πο, στο όνο­μα της αντι­με­τώ­πι­σης της «δικο­μα­νί­ας», προ­χω­ρά στην ενί­σχυ­ση της ποι­νι­κής δικαιο­σύ­νης ως εισπρα­κτι­κού μηχα­νι­σμού, με μια βεντά­λια μέτρων που αφο­ρούν τόσο την πρό­σβα­ση όσο και την απο­νο­μή της, φτιά­χνο­ντας έναν τσου­χτε­ρό «τιμο­κα­τά­λο­γο».

Έτσι, επι­βάλ­λε­ται παρά­βο­λο 100 ευρώ για την υπο­βο­λή έγκλη­σης (μήνυ­σης), αλλιώς είναι απα­ρά­δε­κτη. Ακρι­βαί­νουν μια σει­ρά παρά­βο­λα π.χ. για να προ­σφύ­γει κάποιος για την απόρ­ρι­ψη της έγκλη­σής του ή ενα­ντί­ον από­φα­σης που τον παρα­πέ­μπει απευ­θεί­ας σε δίκη στο ακρο­α­τή­ριο. Την ίδια στιγ­μή διευ­ρύ­νε­ται η δυνα­τό­τη­τα από τις εισαγ­γε­λι­κές αρχές να αρχειο­θε­τούν μηνύ­σεις με συνο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Για πρώ­τη φορά προ­στί­θε­ται προ­κλη­τι­κά ότι, εφό­σον ο εισαγ­γε­λέ­ας απορ­ρί­ψει έγκλη­ση ή μήνυ­ση για­τί έκρι­νε ότι έγι­νε (γενι­κά και αόρι­στα) από δικο­μα­νία (!), τα έξο­δα που επι­βάλ­λο­νται σε αυτόν που τις υπέ­βα­λε είναι 1.500 ευρώ.

Παράλ­λη­λα αυξά­νο­νται κατά πολύ τα ανώ­τα­τα όρια των χρη­μα­τι­κών ποι­νών: Για τα πλημ­με­λή­μα­τα η κλί­μα­κα δια­μορ­φώ­νε­ται από 300 ευρώ έως 40.000 ευρώ, για δε τα κακουρ­γή­μα­τα από 5.000 ευρώ έως 120.000 ευρώ.

Σαν να μην έφτα­ναν αυτά, προσ­διο­ρί­ζο­νται πλέ­ον κλι­μα­κω­τά (μέχρι και 4.000 ευρώ) τα έξο­δα που επι­δι­κά­ζο­νται σε βάρος κατη­γο­ρού­με­νου που τελι­κά κατα­δι­κά­σθη­κε, με κρι­τή­ριο και το πόσο επι­βα­ρύν­θη­κε το Δημό­σιο από αυτήν τη δίκη! Δηλα­δή, δαπά­νες του Δημο­σί­ου (εξέ­τα­ση μαρ­τύ­ρων, πραγ­μα­το­γνω­μο­σύ­νες κ.ο.κ.) που απο­τε­λούν υπο­χρε­ώ­σεις του για να ανα­ζη­τη­θεί η αλή­θεια και να απο­δο­θεί η όποια δικαιο­σύ­νη, αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως «κόστος» και μετα­κυ­λί­ο­νται στον κατηγορούμενο.

Συνο­λι­κά, χει­ρο­τε­ρεύ­ει η θέση του κατη­γο­ρού­με­νου, αξιο­ποιώ­ντας και την ψηφια­κή μετά­βα­ση, αφού γενι­κεύ­ε­ται η εξέ­τα­ση μαρ­τύ­ρων με τεχνο­λο­γι­κά μέσα (δηλα­δή εξ απο­στά­σε­ως και όχι με φυσι­κή παρου­σία στο δικα­στή­ριο), ενώ επι­τρέ­πε­ται και η χωρίς φυσι­κή παρου­σία απο­λο­γία του κατη­γο­ρού­με­νου, καταρ­γώ­ντας κάθε αμε­σό­τη­τα στην ποι­νι­κή δια­δι­κα­σία, με βαριές συνέ­πειες στην προ­σπά­θεια απο­κά­λυ­ψης της αλήθειας.

Αυτήν την κατεύ­θυν­ση ενι­σχύ­ουν και οι αλλα­γές στη δομή της δικαιο­σύ­νης. Για παρά­δειγ­μα, σε μια σει­ρά κακουρ­γή­μα­τα επι­τρέ­πε­ται η απευ­θεί­ας παρα­πο­μπή του κατη­γο­ρού­με­νου σε δίκη, χωρίς την ενδιά­με­ση δια­δι­κα­σία των δικα­στι­κών συμ­βου­λί­ων. Επί­σης, ανα­τί­θε­νται ακό­μα περισ­σό­τε­ρες αρμο­διό­τη­τες σε μονο­με­λείς συν­θέ­σεις (πλημ­με­λειο­δι­κεία και εφε­τεία), δηλα­δή στην κρί­ση ενός μόνο δικα­στή. Εξάλ­λου, με την κατάρ­γη­ση των πεντα­με­λών εφε­τεί­ων, ουσια­στι­κά υπο­βαθ­μί­ζε­ται η δια­δι­κα­σία του δεύ­τε­ρου βαθ­μού, αφού οι αρχι­κές απο­φά­σεις τρι­με­λών εφε­τεί­ων κρί­νο­νται πάλι από τρι­με­λή, «αρχαιό­τε­ρης» σύν­θε­σης. Σοβα­ρή εξέ­λι­ξη απο­τε­λεί η συρ­ρί­κνω­ση του δικαιώ­μα­τος έφε­σης: Αυξά­νε­ται (υπερ­δι­πλα­σιά­ζε­ται) το ελά­χι­στο όριο των ποι­νών που «επι­δέ­χο­νται» έφε­ση, διευ­ρύ­νο­νται αντί­στρο­φα οι περι­πτώ­σεις αδι­κη­μά­των για τα οποία δεν θα μπο­ρεί να ασκη­θεί έφεση.

Ενίσχυση της καταστολής
απέναντι στον «εχθρό — λαό»

poster της ΕΣΣΔ για την αστι­κή δικαιοσύνη

Και σε αυτό το νομο­σχέ­διο επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι η ποι­νι­κή δικαιο­σύ­νη κινεί­ται με στα­θε­ρά αυξα­νό­με­νη ταχύ­τη­τα για να μπο­ρεί να «τυλί­ξει σε μια κόλ­λα χαρ­τί» τους αγώ­νες του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινήματος.

Έτσι, αφού με βάση τα παρα­πά­νω άρον — άρον θα μπο­ρούν να σέρ­νουν κόσμο απευ­θεί­ας σε δίκη, που θα κρί­νε­ται κατά βάση από μονο­με­λείς συν­θέ­σεις, με περιο­ρι­σμέ­νη δυνα­τό­τη­τα προ­σβο­λής της πρω­τό­δι­κης κατα­δι­κα­στι­κής από­φα­σης, δεν θα υπάρ­χει ούτε η δυνα­τό­τη­τα να εξε­τά­ζο­νται στη δίκη ως μάρ­τυ­ρες οι αστυ­νο­μι­κοί, οι κατα­θέ­σεις των οποί­ων απο­τε­λούν συνή­θως τη βάση για να στή­νε­ται το κατη­γο­ρη­τή­ριο απέ­να­ντι στις εργα­τι­κές — λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις. Έτσι, θα αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως «αναμ­φι­σβή­τη­τα» ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία όσα ανα­φέ­ρουν στις αρχι­κές τους κατα­θέ­σεις, ενώ είναι γνω­στό ότι πολύ συχνά αυτές ανα­τρέ­πο­νται από την εξέ­τα­σή τους στο ακροατήριο.

Αντί­στοι­χα, διευ­ρύ­νε­ται κι άλλο το κατα­σταλ­τι­κό πλαί­σιο απέ­να­ντι στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ποι­νι­κο­ποιού­νται ως «δια­τά­ρα­ξη λει­τουρ­γί­ας υπη­ρε­σί­ας» οι αγω­νι­στι­κές παρεμ­βά­σεις σε νοσο­κο­μεία και σχο­λεία, αξιο­ποιώ­ντας ως πρό­φα­ση απα­ρά­δε­κτες επι­θέ­σεις σε για­τρούς ή φαι­νό­με­να βίας στις σχο­λι­κές μονά­δες. Μετά την εισβο­λή των ΜΑΤ σε ΑΠΘ και Νομι­κή Κομο­τη­νής, η κυβέρ­νη­ση ετοι­μά­ζε­ται να στεί­λει τα ΜΑΤ και …στα νηπιαγωγεία.

Ταυ­τό­χρο­να, όλα τα αδι­κή­μα­τα σε βάρος του Δημο­σί­ου, των ΝΠΔΔ και των ΟΤΑ (μετα­ξύ αυτών φυσι­κά οι παρεμ­βά­σεις σε Δημο­τι­κά Συμ­βού­λια, οι απο­κλει­σμοί εισό­δων ή οι συμ­βο­λι­κές κατα­λή­ψεις υπουρ­γεί­ων και άλλων δημό­σιων κτι­ρί­ων κ.ο.κ.) θα διώ­κο­νται αυτε­πάγ­γελ­τα, με άμε­ση δηλα­δή κινη­το­ποί­η­ση του κατα­σταλ­τι­κού μηχανισμού.

Ενι­σχύ­ε­ται η προ­σπά­θεια εκφο­βι­σμού όποιου ήδη αγω­νί­ζε­ται μέσα από την υπο­χρε­ω­τι­κή έκτι­ση των ποι­νών, που «εγκαι­νί­α­σε» η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ. Παράλ­λη­λα μπαί­νουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρα εμπό­δια στην ανα­στο­λή εκτέ­λε­σης των ποι­νών. Διευ­κο­λύ­νε­ται η δυνα­τό­τη­τα, αν έχει δοθεί ανα­στο­λή για κάποιο αδί­κη­μα, να «παρ­θεί πίσω» σε περί­πτω­ση νέας κατα­δί­κης κατά το διά­στη­μα της ανα­στο­λής, μάλι­στα υπο­χρε­ω­τι­κά αν η νέα ποι­νή είναι άνω του ενός έτους. Δεν πρό­κει­ται για «σπά­νιες» περι­πτώ­σεις. Αδί­κη­μα που επι­σύ­ρει ποι­νή άνω του ενός έτους είναι πλέ­ον στη φθο­ρά ξένης ιδιο­κτη­σί­ας η νέα επι­βα­ρυ­ντι­κή περί­στα­ση, κατά την οποία η πρά­ξη να έγι­νε «χωρίς πρό­κλη­ση από τον παθό­ντα». Σε αυτήν εμπί­πτουν μια σει­ρά δρά­σεις του κινή­μα­τος, από τις μπο­γιές στο λαο­μί­ση­το άγαλ­μα του Τρού­μαν, μέχρι το βάψι­μο ΝΑΤΟι­κών πλοί­ων με συν­θή­μα­τα ενά­ντια στα δολο­φο­νι­κά σχέ­δια των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ.

Ενίσχυση του ταξικού χαρακτήρα 
της ποινικής δικαιοσύνης σε όλα τα επίπεδα

Την ίδια στιγ­μή, είναι προ­κλη­τι­κή η ενί­σχυ­ση των θεσμών που ευνο­ούν τους οικο­νο­μι­κά ισχυ­ρούς. Είναι προ­φα­νές ότι αυτούς ευνο­εί η «χρη­μα­το­ποί­η­ση» των ποι­νών, αφού με ευκο­λία θα βάζουν το χέρι στην τσέ­πη για να ξεμπερδεύουν.

Αυτούς ευνο­εί όμως και η γενί­κευ­ση των αμε­ρι­κα­νό­πνευ­στων αντι­δρα­στι­κών θεσμών της ποι­νι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης, ποι­νι­κής δια­με­σο­λά­βη­σης και ποι­νι­κής συν­διαλ­λα­γής. Πρό­κει­ται για τα γνω­στά από τις αμε­ρι­κα­νι­κές σει­ρές παζά­ρια (για το αν θα συνε­χι­στεί η δίω­ξη, για το ύψος της ποι­νής κ.ο.κ.) που ευνο­ούν πάντα τους ισχυ­ρούς, που μπο­ρούν και να πλη­ρώ­σουν για «πολυ­τε­λή υπε­ρά­σπι­ση», ενώ λει­τουρ­γούν εκβια­στι­κά σε βάρος των οικο­νο­μι­κά αδύ­να­μων και ευάλωτων.

Σε μια παράλ­λη­λη, αλλά καθό­λου άσχε­τη εξέ­λι­ξη, με το παρόν νομο­σχέ­διο επα­νέρ­χε­ται ο θεσμός της κοι­νω­φε­λούς εργα­σί­ας, με σαφή στό­χο όχι βέβαια την αλη­θι­νή ανα­μόρ­φω­ση και κοι­νω­νι­κή επα­νέ­ντα­ξη, που θα απαι­τού­σε ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο σύστη­μα σωφρο­νι­σμού, ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό, με στό­χο την προ­στα­σία και πρό­ο­δο της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Που ενι­σχύ­ε­ται από το γεγο­νός ότι διευ­κο­λύ­νε­ται ακό­μα περισ­σό­τε­ρο πλέ­ον το δικα­στή­ριο με ένα πρα­κτι­κό συν­διαλ­λα­γής να μπο­ρεί να μετα­τρέ­πει την ποι­νή σε χρη­μα­τι­κή ή σε παρο­χή κοι­νω­φε­λούς εργα­σί­ας. Είναι μάλ­λον αυτα­πό­δει­κτο ότι η μεγά­λη πλειο­ψη­φία όσων δεν έχουν να πλη­ρώ­σουν, είτε θα οδη­γού­νται στη φυλα­κή είτε θα απο­τε­λούν «τζά­μπα» εργα­τι­κά χέρια, ενώ η ισχυ­ρή μειο­ψη­φία θα πλη­ρώ­νει και θα επι­στρέ­φει σπί­τι της.

Γίνε­ται φανε­ρή επο­μέ­νως η σκο­πι­μό­τη­τα της πρό­βλε­ψης, να καλυ­φθούν «τζά­μπα» οργα­νι­κές ανά­γκες των δημό­σιων υπο­δο­μών — υπη­ρε­σιών, που λει­τουρ­γούν υπο­στε­λε­χω­μέ­νες — υπο­χρη­μα­το­δο­τού­με­νες. Ηδη έχει δια­μορ­φω­θεί ψηφια­κή πλατ­φόρ­μα όπου εκα­το­ντά­δες φορείς (δήμοι, νοσο­κο­μεία κ.ά.) έχουν δηλώ­σει «ενδια­φέ­ρον» για κάλυ­ψη των ανα­γκών τους σε προ­σω­πι­κό μέσα από την κοι­νω­φε­λή εργασία.

Η προστασία των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας 
και ο σωφρονισμός των ανηλίκων «βορά» στους ιδιώτες

Η κυβέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να αξιο­ποι­ή­σει την κοι­νω­νι­κή ανη­συ­χία για την έντα­ση μιας σει­ράς εγκλη­μα­τι­κών και απο­τρό­παιων φαι­νο­μέ­νων, προ­βάλ­λο­ντας για την αντι­με­τώ­πι­σή τους ως «πανά­κεια» την περαι­τέ­ρω αυστη­ρο­ποί­η­ση των ποι­νών (όπως η ορι­ζό­ντια αύξη­ση των ποι­νών π.χ. της πρό­σκαι­ρης κάθειρ­ξης από τα 15 στα 20 έτη), ενώ ακό­μα και από αστι­κές μελέ­τες έχει απο­δει­χθεί ότι τέτοια μέτρα δεν οδη­γούν σε μεί­ω­ση της εγκληματικότητας.

Μάλι­στα, η κυβέρ­νη­ση επι­κα­λεί­ται προ­κλη­τι­κά «τα δικαιώ­μα­τα των θυμά­των», σε μια ακό­μα προ­σπά­θεια προ­ο­δευ­τι­κού ξεπλύ­μα­τος της αντι­δρα­στι­κής πολι­τι­κής της: Με το νομο­σχέ­διο ενι­σχύ­ει την παρέμ­βα­ση ιδιω­τι­κών ιδρυ­μά­των, ΜΚΟ κ.ο.κ. στην περί­θαλ­ψη των θυμά­των ενδο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας. Ετσι, το κρά­τος όχι μόνο εξα­κο­λου­θεί να θεω­ρεί «μη επι­λέ­ξι­μο κόστος» την πρό­λη­ψη, την ουσια­στι­κή περί­θαλ­ψη και προ­στα­σία των θυμά­των, όχι μόνο διευ­ρύ­νει τον απα­ρά­δε­κτο θεσμό της ποι­νι­κής δια­με­σο­λά­βη­σης, φέρ­νο­ντας αντι­μέ­τω­πους τον θύτη με το θύμα πριν καν ξεκι­νή­σει η δίκη, αλλά βρί­σκει ευκαι­ρία να συμπε­ρι­λά­βει και ιδιω­τι­κούς φορείς που μπο­ρούν «να παρέ­χουν ηθι­κή συμπα­ρά­στα­ση και υλι­κή συν­δρο­μή στα θύμα­τα ενδο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας»!

Την ίδια «ευκαι­ρία» «βλέ­πει» το νομο­σχέ­διο και στα ζητή­μα­τα σωφρο­νι­σμού των ανη­λί­κων. Το κρά­τος όχι μόνο δεν ανα­λαμ­βά­νει επί της ουσί­ας τη φρο­ντί­δα, τον ολό­πλευ­ρο σωφρο­νι­σμό των ανη­λί­κων, αλλά εξα­ντλεί την αυστη­ρό­τη­τα και την τιμω­ρη­τι­κή του διά­θε­ση: Διευ­ρύ­νει π.χ. τα κακουρ­γή­μα­τα που επι­τρέ­πουν εγκλει­σμό ανη­λί­κων σε κατα­στή­μα­τα κρά­τη­σης και βάζει ανώ­τα­το όριο εγκλει­σμού στα ειδι­κά κατα­στή­μα­τα νέων τα 25 έτη, στέλ­νο­ντας μετά τους νέους στις φυλα­κές. Επι­πλέ­ον, προ­βλέ­πει την ανά­θε­ση σε κρα­τι­κούς, δημο­τι­κούς ή ιδιω­τι­κούς φορείς, των ανα­μορ­φω­τι­κών μέτρων που μπο­ρεί να επι­βλη­θούν σε ανή­λι­κους δρά­στες, καθώς και την παρα­κο­λού­θη­ση εκπαι­δευ­τι­κών και άλλων προγραμμάτων.

Μετά από αυτά, και με την ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη συμ­φό­ρη­ση που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει το νομο­σχέ­διο στις ήδη υπερ­πλή­ρεις φυλα­κές, δεν είναι μακριά η προ­ώ­θη­ση της ίδρυ­σης και ιδιω­τι­κών φυλακών.

Το έγκλημα δεν αντιμετωπίζεται 
από το σύστημα που το γεννά και το θρέφει

Γίνε­ται φανε­ρό ότι όλα αυτά τα μέτρα δεν μπο­ρούν ούτε να αντι­με­τω­πί­σουν, ούτε, πολύ περισ­σό­τε­ρο, να ξερι­ζώ­σουν τις αιτί­ες των εγκλη­μα­τι­κών και απο­τρό­παιων πρά­ξε­ων που στις μέρες μας ανα­κυ­κλώ­νο­νται και πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται, όπως έχει απο­δει­χτεί άλλω­στε και με βάση τις ίδιες τις αστι­κές μελέ­τες. Αντί­θε­τα, όσο εντεί­νε­ται η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή που υπε­ρα­σπί­ζε­ται το σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, τόσο εκτρέ­φο­νται και πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται οι αιτί­ες που οδη­γούν στην όξυν­ση της βίας, των ακραία αντι­κοι­νω­νι­κών συμπε­ρι­φο­ρών, στο έδα­φος ενός ολο­έ­να πιο σάπιου και αντα­γω­νι­στι­κού κοι­νω­νι­κού περιβάλλοντος.

Αυτήν την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή προ­σπα­θεί να θωρα­κί­σει το νομο­σχέ­διο απέ­να­ντι στη δίκαιη οργή και τις εντει­νό­με­νες αγω­νι­στι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις του λαού. Το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα έχει ήδη απορ­ρί­ψει το νομο­σχέ­διο και δεν τρο­μο­κρα­τεί­ται από την έντα­ση της κατα­στο­λής. Έχει τη δύνα­μη να ανα­τρέ­ψει τους αντι­δρα­στι­κούς σχε­δια­σμούς, δυνα­μώ­νο­ντας την πάλη του ενά­ντια στο σύστη­μα που γεν­νά όλη τη σημε­ρι­νή σήψη και δυσωδία.