Να σ’ αποφεύγω τον Σεπτέμβρη
Να κλαις τις νύχτες του Νοέμβρη
Να ονειρεύεσαι φιλιά
Κι εγώ να ψάχνω στα παλιά
Έρχεται η σκέψη σου μεσάνυχτα
Όταν κρατώ τα μάτια ορθάνοιχτα
Με πολεμούν ακόμη οι λέξεις
Κι εσύ δεν θες να το πιστέψεις
Αν, η αλήθεια καίει στο βλέμμα
Εμείς θα κάψουμε το ψέμα
Αυτό που το φιλί λερώνει
Πάνω στο άσπρο μου σεντόνι
Πώς την ψυχή θες να σκορπίσω
Πώς από το μηδέν ν’ αρχίσω
Με ποιο κρασί να μεταλάβω
Ποια λύπη σου να καταλάβω
Να περπατώ στις ερημιές
Του κόσμου όλες τις ζημιές
Να χρεωθώ και να σ’ αφήσω
Πριν στην καρδιά σου ναυαγήσω
Έλα, στου φεγγαριού το χάδι
Να βρεις το φως απ’ το σημάδι
Έλα, να δεις πως ξημερώνει
Ό,τι ακόμη με πληγώνει
Πίσω απ’ το τζάμι να κοιτάς
Μα τίποτα μη μου ζητάς.
Καίγονται τ’ άστρα τ’ ουρανού
Πολλά τα πρέπει μες στο νου
Με άλλον ήλιο ανατέλλω
Μα δίχως της καρδιάς τα θέλω
Σ’ ένα τοπίο της βροχής …
Θα βρεις το νόημα της ψυχής
- Στίχοι: Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου)
- Μουσική: Θοδωρής Καστρινός (2023)
- Εκτέλεση: Θοδωρής Καστρινός (Φωνή, Κιθάρες, Πλήκτρα)
- Από την ποιητική συλλογή “Αύριο, εν ονόματι της αγάπης” “Του Νοέμβρη…”
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα.
Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ‘ ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία …
Ιστορίες για φεγγάρια, παιδική λογοτεχνία Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο (μυθιστόρημα) Μια κούρσα για τη Χαριγένεια (μυθιστόρημα) Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, (διηγήματα)
Αύριο, στάχυα οι λέξεις (ποιητική συλλογή) Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα (διηγήματα) Λασίθι, Τόπος Μέγας (αφήγημα) κά, με συμμετοχές στις ποιητικές ανθολογίες “Μονόλογοι”, “Γράμματα της ποίησης”. Αισθάνομαι πως η Χαρούλα Βερίγου έμεινε για πάντα στην Κρήτη, να γοητεύεται από τη μνήμη της Όστριας και την περηφάνια του τόπου… Στην Κέρκυρα, η Ζωή Δικταίου καταθέτει ως δόκιμη της ποίησης την ευγνωμοσύνη της στο Ιόνιο Φως.
