Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Από τα «Μιζούρι» της μπάλας στο ποδόσφαιρο της μάσας

Σαν σήμε­ρα το 1926 γεν­νιέ­ται από πρό­σφυ­γες μικρα­σιά­τες (Βουρ­λά) ο Ανδρέ­ας «Αντρί­κος» Μου­ρά­της, διε­θνής ποδο­σφαι­ρι­στής, αρχη­γός επί χρό­νια του Ολυ­μπια­κού και της εθνι­κής Ελλά­δας, που μεσου­ρά­νη­σε τότε που η «στρογ­γυ­λή θεά» έπαι­ζε «αλλιώς».
Τότε που ο παί­χτης –πάντα παι­δί λαϊ­κής οικο­γέ­νειας δού­λευε –παράλ­λη­λα, σκλη­ρά από πολύ μικρή ηλι­κία για να ζήσει: ο  «Αντρί­κος» αφού έκα­νε πολ­λές δου­λειές του ποδα­ριού έγι­νε εργά­της στη ΔΕΗ μέχρι που βγή­κε σε σύντα­ξη. Το 1945  έπαι­ξε στην ομά­δα νέων … με αμοι­βή ένα πιά­το κακα­βιά (ζήτη­σε λένε και 2ο και του το δωσαν)
Του είχαν κολ­λή­σει το παρα­τσού­κλι «Μιζού­ρι» (από το αμε­ρι­κά­νι­κο ιμπε­ρια­λι­στι­κό θωρη­κτό που ήταν μόνι­μα αγκυ­ρο­βο­λη­μέ­νο στον Πει­ραιά) για­τί «σάρω­νε» στα γήπε­δα, «αλλω­νί­ζο­ντας» σαν αρι­στε­ρός μπακ με σουτ-βολί­δες που έβγα­ζαν φωτιές και τρο­με­ρή δει­νό­τη­τα στην εκτέ­λε­ση άρτιων φάουλ και πέναλ­τι με αυτο­θυ­σία που άφη­σε επο­χή ενώ παράλ­λη­λα εξαι­ρε­τι­κά αλτικός.
Και ‑λένε, αυτο­δί­δα­κτος ων, χτύ­πα­γε το κεφά­λι στις πόρ­τες για να «εξα­σκη­θεί» στις κεφα­λιές!, ενώ τον «έκο­ψαν» από την Εθνι­κή επει­δή ξεσή­κω­σε τους συμπαί­κτες του να απαι­τή­σουν τα πριμ.

Ανα­πο­λού­με συνειρ­μι­κά το βιβλίο του Eduardo GaleanoΤο ποδό­σφαι­ρο στη σκιά και στο φως” –αφιε­ρω­μέ­νο –όπως γρά­φει «στα παι­διά που συνά­ντη­σα κάπο­τε, πριν από χρό­νια, να παί­ζουν ποδό­σφαι­ρο στο Καλέ­για ντε λα Κόστα και μετά το παι­χνί­δι, τρα­γου­δού­σαν: Είτε κερ­δί­ζου­με, είτε χάνου­με Εμείς το κέφι μας κάνου­με» και παράλ­λη­λα –στον αντί­πο­δα την «ιστο­ρία του ποδο­σφαί­ρου — θλι­βε­ρό ταξί­δι από το πηγαίο στο ανα­γκαίο, καθώς το ποδό­σφαι­ρο κατέ­λη­ξε να γίνει βιο­μη­χα­νία, εξο­ρί­στη­κε σιγά σιγά η ομορ­φιά που πηγά­ζει από την από­λαυ­ση να παί­ξεις και μόνο».
Στον κόσμο μας σήμε­ρα, το επαγ­γελ­μα­τι­κό ποδό­σφαι­ρο βρω­μά­ει και ζέχνει από όλες τις πλευ­ρές, κατα­δι­κά­ζο­ντας σαν άχρη­στο οτι­δή­πο­τε δεν απο­φέ­ρει κέρ­δος. Κανείς δεν κερ­δί­ζει από αυτή την τρέ­λα που κάνει τον άντρα να γίνε­ται για λίγο παι­δί, να παί­ξει δηλα­δή όπως παί­ζει ένα πιτσι­ρί­κι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κου­βά­ρι μαλ­λί, μπα­λα­ρί­να που χορεύ­ει πετώ­ντας στον αέρα ένα ελα­φρύ μπα­λό­νι, μάλ­λι­νο κου­βά­ρι που κυλά αβί­α­στα: να παί­ζει χωρίς να ξέρει καν ότι παί­ζει, χωρίς σκο­πό, χωρίς χρο­νό­με­τρο και χωρίς διαιτητή.

Ανδρέας Μουράτης αιμόρφυρτος από σοβαρόν τραυματισμόν εις το κεφάλι εμάχετο ως λεων μεχρι του τελευταίου λεπτού του δραματικού αγώνοςΑνδρέας Μουράτης αιμόρφυρτος από σοβαρόν τραυματισμόν εις το κεφάλι
εμάχετο ως λέων μέχρι του τελευταίου λεπτού του δραματικού αγώνος

Το παι­χνί­δι έχει μετα­τρα­πεί σε θέα­μα, σε ποδό­σφαι­ρο προς θέα­ση, με λίγους πρω­τα­γω­νι­στές και πολ­λούς θεα­τές, και αυτό το θέα­μα έχει γίνει μια από τις πλέ­ον κερ­δο­φό­ρες οικο­νο­μι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες παγκο­σμί­ως. Οργα­νώ­νε­ται όχι για να γίνει παι­χνί­δι αλλά για να εμπο­δι­στεί να είναι παι­χνί­δι. Η τεχνο­κρα­τία του επαγ­γελ­μα­τι­κού αθλη­τι­σμού έχει επι­βά­λει ένα ποδό­σφαι­ρο ταχύ­τη­τας και δύνα­μης, που απαρ­νεί­ται τη χαρά, σκο­τώ­νει τη φαντα­σία και απα­γο­ρεύ­ει την τόλ­μη.

Ευτυ­χώς, εμφα­νί­ζε­ται ακό­μα στα γήπε­δα, αν και περι­στα­σια­κά, κάποιο τολ­μη­ρό αγρί­μι που ξεφεύ­γει από το πλά­νο και δια­πράτ­τει το σφάλ­μα να τα βάλει με ολό­κλη­ρη την αντί­πα­λη ομά­δα, τον διαι­τη­τή και το κοι­νό στις κερ­κί­δες, για την από­λαυ­ση και μόνο του κορ­μιού, που ορμά στην απα­γο­ρευ­μέ­νη περι­πέ­τεια της ελευ­θε­ρί­ας.

Το ποδόσφαιρο της αγοράς… δεν παίζεται

Από το 1979 που και στην Ελλά­δα καθιε­ρώ­θη­κε το επαγ­γελ­μα­τι­κό μοντέ­λο, έχουν περά­σει 41+ χρό­νια. Οι εξε­λί­ξεις στο χώρο του επαγ­γελ­μα­τι­κού ποδο­σφαί­ρου στη χώρα μας και γενι­κά (από «μαφιό­ζι­κες επι­θέ­σεις», αντι­θέ­σεις επι­χει­ρη­μα­τιών, διαι­τη­σία, μέχρι καταγ­γε­λί­ες για «στη­μέ­να» ή «ύπο­πτα» στοι­χή­μα­τα), επι­βε­βαιώ­νουν για άλλη μια φορά τη θέση του ΚΚΕ ότι το ποδό­σφαι­ρο της «αγο­ράς» βρω­μά­ει και ζέχνει από όλες τις πλευ­ρές, με τις «θύρες», τα «στη­μέ­να» παι­χνί­δια, τις συμ­μο­ρί­ες, τη βία, την «παρά­γκα», το ντό­πινγκ και πολ­λά ακό­μη, να είναι παρά­γω­γά του και όχι αιτί­ες του προ­βλή­μα­τος που συμ­βαί­νουν στις “υπα­νά­πτυ­κτες” και μη ποδο­σφαι­ρι­κά χώρες, όπου ‑με τον άλφα ή βήτα τρό­πο, η αγο­ρά είναι τερά­στια όπως και κέρ­δη δισ. στους επεν­δυ­τές — ιδιο­κτή­τες των ομά­δων (μέσω των πωλή­σε­ων των εισι­τη­ρί­ων, τηλε­ο­πτι­κών δικαιω­μά­των, δια­φη­μί­σε­ων, χορη­γών, συμ­βό­λων κλπ.)

Στο ίδιο το οικοδόμημα οι αιτίες των προβλημάτων

Τι είναι όμως αυτό που γεν­νά­ει τα στη­μέ­να, τη βία, το ντό­πινγκ, τις συμ­μο­ρί­ες κλπ.; Δεν είναι η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση του λαο­φι­λέ­στε­ρου των αθλη­μά­των; Μήπως δεν είναι τα δισ. που δια­κι­νού­νται με την αγο­ρα­πω­λη­σία ποδο­σφαι­ρι­στών — προ­πο­νη­τών μέσω εται­ρειών και μάνα­τζερ και τα τερά­στια κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων από το τζο­γά­ρι­σμα στο στοίχημα;

Η πεί­ρα δεί­χνει ότι δεν είναι λίγες οι φορές που άλλο­τε η ομά­δα χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως άρμα εξυ­πη­ρέ­τη­σης συμ­φε­ρό­ντων και άλλες αφή­νε­ται στη μοί­ρα της όταν τα συμ­φέ­ρο­ντα το επι­βάλ­λουν. Τα παρα­πά­νω φανε­ρώ­νουν πού τελι­κά «παί­ζε­ται» το αλη­θι­νό παι­χνί­δι στο σημε­ρι­νό αθλη­τι­σμό. Το επαγ­γελ­μα­τι­κό ποδό­σφαι­ρο παί­ζε­ται όχι για να κερ­δί­σει ο καλύ­τε­ρος αλλά οι οικο­νο­μι­κά ισχυ­ρό­τε­ροι που το εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται σαν μια από τις πιο κερ­δο­φό­ρες επι­χει­ρή­σεις τους. Κερ­δο­φό­ρα όχι μόνο οικο­νο­μι­κά αλλά και πολι­τι­κά. Πολ­λοί απ’ αυτούς χρω­στά­νε εκα­τομ­μύ­ρια στο Δημό­σιο, άλλοι μπή­καν φυλα­κή και βγή­καν, άλλοι με εφαλ­τή­ριο την κοι­νω­νι­κή ανα­γνώ­ρι­ση που τους δίνει η θέση, με μοχλό πίε­σης το λαό της ομά­δας, έχουν ανοί­ξει ή επε­κτεί­νει τις μπίζ­νες τους. Δου­λειές μέσα από το Δημό­σιο για κατα­σκευα­στι­κά έργα, για «θαλασ­σο­δά­νεια», για προ­μή­θειες, φορο­α­παλ­λα­γές. Όλα αυτά πάντα με τη συν­δρο­μή του πολι­τι­κού προ­σω­πι­κού και των κυβερ­νή­σε­ων τους, από τα χρό­νια του «βαθέ­ως» ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και της 1ης – 2ης φοράς «αρι­στε­ράς». Αυτές ψηφί­ζουν τους νόμους για να στη­θεί όλο αυτό το εποικοδόμημα.

.jpg

Κατάργηση της επιχειρηματικότητας στον Αθλητισμό

Το ΚΚΕ δεν μπαί­νει στη λογι­κή του δια­χω­ρι­σμού του επαγ­γελ­μα­τι­κού ποδο­σφαί­ρου με το ερα­σι­τε­χνι­κό που καλ­λιέρ­γη­σε (ως αντι­πο­λί­τευ­ση και κυβέρ­νη­ση) κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μεν ένα να προ­χω­ρά­ει και παράλ­λη­λα να ενι­σχύ­ε­ται και το άλλο. Δε γίνε­ται αυτό. Αν γινό­ταν, θα το είχαν κάνει και οι ίδιοι οι αστοί δια­χει­ρι­στές. Δε γίνε­ται στην Ελλά­δα και δε γίνε­ται και δεν έγι­νε που­θε­νά. Για­τί μια πολι­τι­κή δεν μπο­ρεί να έχει δυο ψυχές εντε­λώς αντί­θε­τες. Το ποδό­σφαι­ρο είναι ένα. Ή θα είναι προ­ϊ­όν και με ό,τι συνε­πά­γε­ται αυτό θα ανα­πτύσ­σε­ται, ή θα απο­τε­λεί δικαί­ω­μα του λαού και θα εξα­σφα­λί­ζο­νται όλες οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις από το κράτος.

Το ποδόσφαιρο πρέπει να βρίσκεται στον αντίποδα της πραγματικότητας που περιγράφηκε παραπάνω. Με άλλες αξίες και αρχές.

Με την ανύ­παρ­κτη κρα­τι­κή στή­ρι­ξη και την απου­σία αθλη­τι­κών υπο­δο­μών εξω­θούν το «ερα­σι­τε­χνι­κό» σωμα­τείο να γίνε­ται ένας –μικρός ή μεγα­λύ­τε­ρος, κλώ­νος του εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νου οικο­δο­μή­μα­τος. Το οποίο λει­τουρ­γώ­ντας στη λογι­κή «μικρής ΠΑΕ», έχει «ιδιο­κτή­τη», χορη­γούς, δια­φη­μί­σεις, με «αγο­ρα­πω­λη­σί­ες» μικρών παι­διών και κάθε είδους συναλ­λα­γές, ακό­μη και παρά­νο­μο τζό­γο. Στην ουσία μετα­τρέ­πο­νται σε «δορυ­φό­ρους» των ΠΑΕ.
Η απα­ξί­ω­ση και υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση από την άλλη του «ερα­σι­τε­χνι­κού» ποδο­σφαί­ρου, συντη­ρεί το σύστη­μα, καλ­λιερ­γεί την κυρί­αρ­χη αντί­λη­ψη, ανα­γκά­ζο­ντας την πλειο­ψη­φία των αθλου­μέ­νων να εγκα­τα­λεί­ψουν τα γήπε­δα από νωρίς, μετα­τρέ­πο­ντάς τους σε πελά­τες, αυξά­νο­ντας τα κέρ­δη των επιχειρηματιών.

Το ΚΚΕ πιστεύ­ει ότι ο πιο σημα­ντι­κός παρά­γο­ντας της κρί­σης του ποδο­σφαί­ρου είναι η ίδια η δομή του και η ανά­πτυ­ξή του στη βάση των ομά­δων — επι­χει­ρή­σε­ων (ΠΑΕ). Άρα ουσια­στι­κά για να μπει σε άλλο δρό­μο το ποδό­σφαι­ρο και να απαλ­λα­γεί από τα αρνη­τι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του, θα πρέ­πει να πάψει να είναι εμπό­ρευ­μα. Η μόνη ρεα­λι­στι­κή λύση ακού­ει στο όνο­μα κατάρ­γη­ση των ΠΑΕ — ΚΑΕ, κατάρ­γη­ση του τζό­γου — στοι­χή­μα­τος, εκδη­μο­κρα­τι­σμός στη λει­τουρ­γία των αθλη­τι­κών σωμα­τεί­ων, γεν­ναία επι­χο­ρή­γη­ση από την ανύ­παρ­κτη ΓΓΑ.
Επο­μέ­νως, η άπο­ψή μας είναι ότι δεν χωρά­νε ιδιώ­τες και μεγα­λο­συμ­φέ­ρο­ντα σε αυτό και πρέ­πει να παρέ­χε­ται η δυνα­τό­τη­τα στη νεο­λαία και στην κοι­νω­νία ολό­κλη­ρη να αθλη­θεί και έχει τερά­στια ευθύ­νη το κρά­τος να δια­μορ­φώ­σει τα δεδο­μέ­να γι’ αυτόν το σκο­πό. Βάθρο της ανά­πτυ­ξης του ποδο­σφαί­ρου είναι η Φυσι­κή Αγω­γή στο σχο­λείο και το σωμα­τείο στη γει­το­νιά, με πολύ ισχυ­ρή αθλη­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, πολι­τι­στι­κή, κοι­νω­νι­κή. Στη λογι­κή μας δεν υπάρ­χουν ποδο­σφαι­ρι­κές ανώ­νυ­μες εται­ρεί­ες (ΠΑΕ) παρά μόνο σωμα­τεία ερα­σι­τε­χνι­κά –στον αντί­πο­δα των σημερινών.
Μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί το ποιο­τι­κό ποδό­σφαι­ρο που υπήρ­χε από πάντα χωρίς επι­χει­ρη­μα­τί­ες και παχυ­λά συμ­βό­λαια. Αρκεί να εξα­σφα­λί­ζο­νται όλοι οι ανα­γκαί­οι πόροι και η υπο­δο­μή για την ανά­πτυ­ξη του αθλήματος.
Ο «μονό­δρο­μος» του εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νου ποδο­σφαί­ρου οδή­γη­σε σε αδιέξοδα.

Υπάρχει άλλος δρόμος. Χρειάζεται η δημιουργία ισχυρού κινήματος που θα τον επιβάλει. Ένα κίνημα που θα παλεύει άμεσα για:

  • Κατάρ­γη­ση κάθε επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης στον Αθλη­τι­σμό. Κατάρ­γη­ση του «επαγ­γελ­μα­τι­κού» αθλη­τι­σμού (ΠΑΕ — ΚΑΕ) που βασί­ζε­ται στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες και δήθεν χορηγούς.
  • Κατάρ­γη­ση του τζό­γου — στοι­χή­μα­τος στον Αθλητισμό.
  • Κάλυ­ψη όλων των δαπα­νών των τοπι­κών πρω­τα­θλη­μά­των των ΕΠΣ από θεσμο­θε­τη­μέ­νο κον­δύ­λι της ΕΠΟ και όχι να τα φορ­τώ­νο­νται στις πλά­τες τους τα ποδο­σφαι­ρι­κά σωμα­τεία. Να κοπούν οι δεσμοί με τους χορηγούς.
  • Δωρε­άν ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη των αθλη­τών — μαθη­τών με ανά 3μηνο ιατρι­κές εξετάσεις.
  • Να μειω­θεί άμε­σα η συν­δρο­μή σε όλα τα σωμα­τεία. Η συν­δρο­μή πρέ­πει να είναι συμ­βο­λι­κή και το κρά­τος να εξα­σφα­λί­ζει οικο­νο­μι­κή στήριξη.
  • Εκδη­μο­κρα­τι­σμός των αθλη­τι­κών σωμα­τεί­ων, καθιέ­ρω­ση της απλής αναλογικής.
  • Να αξιο­ποι­η­θούν όλες οι υπάρ­χου­σες εγκα­τα­στά­σεις (ΕΑΚ — ΔΑΚ) ΔΩΡΕΑΝ από τα σχο­λεία και τα αθλη­τι­κά σωμα­τεία της κάθε περιο­χής και η μετα­κί­νη­ση σ’ αυτά να είναι δωρεάν.

Αλλά και με προ­ο­πτι­κή τη λαϊ­κή εξου­σία — οικο­νο­μία, όπου και ο αθλη­τι­σμός και μαζί το ποδό­σφαι­ρο, οργα­νω­μέ­νο σε πανε­θνι­κή βάση και σχε­δια­σμέ­νο θα εξυ­πη­ρε­τεί τις όλο και αυξα­νό­με­νες λαϊ­κές ανά­γκες, θα απο­τε­λεί πραγ­μα­τι­κό δικαί­ω­μα στην πρά­ξη και όχι εμπόρευμα.

Για το ΚΚΕ, βάθρο της ανά­πτυ­ξης της Φυσι­κής Αγω­γής και του αθλη­τι­σμού είναι το ενιαίο 12χρονο σχο­λείο, όπου ακρι­βώς ανα­πτύσ­σο­νται και καλ­λιερ­γού­νται οι φυσι­κές αρε­τές των παι­διών. Ετσι, θεω­ρού­με ότι δεν είναι σκο­πός του αθλη­τι­κού σωμα­τεί­ου να καλύ­πτει μαζι­κά τις ανά­γκες για άσκη­ση για το λαό και τη νεο­λαία, ανε­ξάρ­τη­τα από το πώς εξε­λί­χθη­κε ο θεσμός στην Ελλά­δα (ιστο­ρι­κά απο­τε­λεί τον πιο κοντι­νό στο λαό αθλη­τι­κό φορέα). Σκο­πός του είναι να αξιο­ποι­ή­σει το ταλέ­ντο μέσα από αγω­νι­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, σε συνερ­γα­σία με το σχο­λείο που θα το τροφοδοτεί.

Στη λογι­κή μας δεν υπάρ­χουν ποδο­σφαι­ρι­κές ανώ­νυ­μες εται­ρεί­ες (ΠΑΕ), παρά μόνο αθλη­τι­κά σωμα­τεία. Εμείς δια­τυ­πώ­νου­με την άπο­ψη ότι αυτές θα πρέ­πει να δια­λυ­θούν και στο ελλη­νι­κό πρω­τά­θλη­μα να συμ­με­τέ­χουν στις πρώ­τες κατη­γο­ρί­ες ή στις ευρω­παϊ­κές διορ­γα­νώ­σεις με τμή­μα­τα ποδο­σφαι­ρι­στών, που θα απο­σπώ­νται από την οργα­νω­μέ­νη με κοι­νω­νι­κό τρό­πο και κεντρι­κό σχε­δια­σμό εργα­σία, με ειδι­κές αθλη­τι­κές άδειες για τις υπο­χρε­ώ­σεις τους, και μετά το πέρας αυτών θα επι­στρέ­φουν στην εργα­σία τους. Σ’ αυτό το μοντέ­λο που προ­τεί­νει το ΚΚΕ δεν έχουν θέση οι ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νες μετα­γρα­φές, τα μπό­νους και τα πριμ, το στοί­χη­μα και τα στη­μέ­να. Αλλά οι αξί­ες του ευ αγω­νί­ζε­σθαι, της άμιλ­λας, της αλλη­λεγ­γύ­ης, της διά βίου άσκη­σης για υγιει­νή ζωή κ.λπ.

Απάντηση μια και μόνη: ένα ισχυρό μέτωπο κατά της εμπορευματοποίησης

Ο «Μιζούρι» του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδας

1926 Γεν­νιέ­ται από πρό­σφυ­γες μικρα­σιά­τες (Βουρ­λά) ο Ανδρέ­ας «Αντρί­κος» Μου­ρά­της, διε­θνής ποδο­σφαι­ρι­στής, αρχη­γός του Ολυ­μπια­κού και της εθνι­κής.  Εργα­ζό­ταν σκλη­ρά από πολύ μικρή ηλι­κία και μέχρι που βγή­κε σε σύντα­ξη (εργά­της στη ΔΕΗ).
Ο «Μιζού­ρι» του Ολυ­μπια­κού κατά τη διάρ­κεια της κατο­χής ήταν ενερ­γό μέρος στην αντί­στα­ση, ενώ σαν σαλ­τα­δό­ρος στις γερ­μα­νι­κές κανα­δέ­ζες, άρπα­ζε τρό­φι­μα και διά­φο­ρα είδη πρώ­της ανά­γκης και τα έδι­νε στους Πειραιώτες.

Με την ομά­δα της ΕΠΟΝ Πει­ραιά και συμ­με­τεί­χε και σε ποδο­σφαι­ρι­κούς αγώ­νες μαζί με τον Νίκο Γόδα, μέλος του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, ο οποί­ος εκτε­λέ­στη­κε το 1948 και τον Διο­νύ­ση Γεωρ­γά­το που πολέ­μη­σε το 1944 στη μάχη της Ηλεκτρικής
Το 1945  έπαι­ξε στην ομά­δα νέων … με αμοι­βή δυο πιά­τα ψαρό­σου­πες και ‑λένε, χτύ­πα­γε το κεφά­λι στις πόρ­τες για να «εξα­σκη­θεί» στις κεφα­λιές! Τον “έκο­ψαν” από την Εθνι­κή επει­δή ξεσή­κω­σε τους συμπαί­κτες του να απαι­τή­σουν τα πριμ. Σαν αρι­στε­ρός μπακ με σουτ-βολί­δες και τρο­με­ρή δει­νό­τη­τα στην εκτέ­λε­ση των πέναλ­τι, κέρ­δι­σε μια θέση στο πάν­θε­ον των καλύ­τε­ρων ελλή­νων αμυ­ντι­κών, με αυτο­θυ­σία που άφη­σε επο­χή. Ήταν εξαι­ρε­τι­κά αλτι­κός, διεκ­δι­κού­σε όλες τις φάσεις, εκτε­λού­σε άρτια φάουλ και πέναλ­τι, ενώ το αρι­στε­ρό του σουτ έβγα­ζε φωτιές.
Το 1950 έπαι­ξε απέ­να­ντι στον Πανε­λευ­σι­νια­κό τραυ­μα­τί­στη­κε βαριά, τελεί­ω­σε τον αγώ­να αιμό­φυρ­τος και έμει­νε σε κλι­νι­κή όπου οι για­τροί του μετάγ­γι­σαν δύο φιά­λες αίματος….
Το τελευ­ταίο παι­χνί­δι του στον Ολυ­μπια­κό ήταν ενά­ντια στον Πανα­θη­ναϊ­κό στις 8 Μαΐ­ου 1955. Με τους ερυ­θρό­λευ­κους έπαι­ξε συνο­λι­κά σε 295 αγώ­νες, κερ­δί­ζο­ντας πέντε πρω­τα­θλή­μα­τα, πέντε κύπελ­λα, τρία νταμπλ και δέκα πρω­τα­θλή­μα­τα Πει­ραιά (Πρω­τα­θλή­μα­τα Ελλά­δος 1947, 1948, 1951, 1952, 1954 και 1955, Κύπελ­λα 1947, 1951, 1952, 1953 και 1954, Πει­ραιά 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954 και 1955). Με την από­συρ­ση του έμει­νε στην Πει­ραιώ­τι­κη Ομά­δα είτε ως φρο­ντι­στής είτε ως στέ­λε­χος στο παρα­σκή­νιο. Πέθα­νε 10-Δεκ-2000Μουράτης Φρειδερίκη «Άκου να σου πω κυρά μου»

Δυο άγνω­στες ιστο­ρί­ες για τον Ανδρέα Μου­ρά­τη μέσα από την εκδήλωση
«Ποδό­σφαι­ρο και Εθνι­κή Αντίσταση» …
Όταν ο Μου­ρά­της έλε­γε στη Φρει­δε­ρί­κη: «Άκου να σου πω κυρά μου!»

Πηγή –περισσότερα

Πολ­λές πλη­ρο­φο­ρί­ες αντλή­σα­με από άρθρα του Πέτρου Κρί­κη (μέλους του Τμή­μα­τος Φυσι­κής Αγω­γής και Αθλη­τι­σμού της ΚΕ του ΚΚΕ) στο Ριζοσπάστη

Δεί­τε επί­σης Αθλη­τι­σμός στην ΕΣΣΔ:
Εξα­σφα­λι­σμέ­νο δικαίωμα
Ενταγ­μέ­νος στις λαϊ­κές ανά­γκες και όχι στη λογι­κή του κέρδους
Σχε­δια­σμέ­νος με βάση τις ανά­γκες του λαού
Ακρο­γω­νιαί­ος λίθος ο μαζι­κός χαρακτήρας

 Αθλητισμός СССР спорт

Πηγή Φωτο από πρώ­ην ΕΣΔΔ: πρα­κτο­ρείο ΤΑΣΣ (1968–1990, επί σοσια­λι­σμού, προ ανα­τρο­πών και καπι­τα­λι­στι­κής παλινόρθωσης)

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο