Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαϊ…»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Αυτοί που βρί­σκο­νται ψηλά θεω­ρού­νε ταπει­νό να μιλάς για το φαϊ. Ο λόγος; Έχου­νε κι όλας φάει», έγρα­φε ο Μπ. Μπρεχτ. Και πρό­σθε­τε: «Αυτοί που αρπά­νε το φαϊ απ’ το τρα­πέ­ζι, κυρύ­χνουν τη λιτό­τη­τα. Αυτοί που παίρ­νουν όλα τα δοσή­μα­τα, ζητά­νε θυσί­ες. Οι χορ­τά­τοι μιλά­νε στους πει­να­σμέ­νους για τις μεγά­λες επο­χές που θα’ ρθουν, αυτοί που τη χώρα σέρ­νου­νε στην άβυσσο…».

Έτσι, όντας χορ­τά­τος μέχρι τα μπού­νια, από την περί­ο­δο ακό­μη που ήταν έξι μηνών πολι­τι­κός κρα­τού­με­νος και πέρα­σε τα πρώ­τα χρό­νια της ζωής του στην μαύ­ρη ξενι­τιά των Παρι­σί­ων, ο πρω­θυ­πουρ­γός Κυριά­κος Μητσο­τά­κης θεώ­ρη­σε σκό­πι­μο να συμ­βου­λέ­ψει τη νεο­λαία για τις… αξί­ες της ζωής. Τι είπε ο κ. Μητσοτάκης;

Σε συνά­ντη­ση που είχε με νέους ενό­ψει του 12ου Πανο­ρά­μα­τος Επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας και Στα­διο­δρο­μί­ας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πρω­θυ­πουρ­γός μας ενη­μέ­ρω­σε ότι πρέ­πει «να βλέ­που­με τη ζωή μας πιο σφαι­ρι­κά, πιο ολι­στι­κά» και να μην ενδια­φε­ρό­μα­στε μόνο για το αν θα έχου­με δου­λειά ή πόσα χρή­μα­τα θα βγάλουμε.

Υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι ο ίδιος κ. Μητσο­τά­κης, σε ομι­λία του στη ΔΕΘ το 2017 απο­θέ­ω­νε τον κοι­νω­νι­κό δαρ­βι­νι­σμό εκστο­μί­ζο­ντας τα εξής: «Δεν τρέ­φω αυτα­πά­τες για μια κοι­νω­νία χωρίς ανι­σό­τη­τες, κάτι τέτοιο είναι αντί­θε­το στην ανθρώ­πι­νη φύση». Από­λυ­τα λογι­κό για έναν επι­φα­νή εκπρό­σω­πο της τάξης του – της αστι­κής τάξης – να επι­θυ­μεί μια κοι­νω­νία ανι­σο­τή­των. Πως αλλιώς θα στε­ρέ­ω­νε και θα διαιώ­νι­ζε την πορ­φυ­ρο­γέν­νη­τη ύπαρ­ξη του;

Όπως ο κοι­νω­νι­κός δαρ­βι­νι­σμός, έτσι και οι δήθεν «ψαγ­μέ­νες» ατά­κες του πρω­θυ­πουρ­γό περί «ολι­στι­κής» και «σφαι­ρι­κής» θεώ­ρη­σης της ζωής, δεν είναι απόρ­ροια άγνοιας για το τι συμ­βαί­νει στην κοι­νω­νία. Ο κ. Μητσο­τά­κης και οι πολι­τι­κοί ομοι­δε­ά­τες του γνω­ρί­ζουν πολύ καλά τι έχει προ­κα­λέ­σει η πολι­τι­κή τους στους εργα­ζό­με­νους, τη νεο­λαία και συνο­λι­κά στο λαό. Ξέρουν καλά για την αφαί­μα­ξη των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών εξαι­τί­ας του πλη­θω­ρι­σμού, τις εργα­σια­κές συν­θή­κες ζού­γκλας, την ανερ­γία και τους μισθούς πεί­νας που δεν επαρ­κούν ούτε για τα στοι­χειώ­δη. Από­το­κα της πολι­τι­κής τους είναι άλλωστε.

Ο Κ. Μητσο­τά­κης, όμως, εκτός από εκ γεν­νε­τής χορ­τά­τος, εκτός από πορ­φυ­ρο­γέν­νη­τος, είναι πάνω απ’ όλα πολι­τι­κός εκπρό­σω­πος της άρχου­σας τάξης. Αυτής που ανα­πα­ρά­γε­ται και διαιω­νί­ζε­ται από την εκμε­τάλ­λευ­ση του εργα­ζό­με­νου λαού. Εξ’ ου λοι­πόν και οι προ­τρο­πές προς τη νεο­λαία και τους εργα­ζό­με­νους να μην ασχο­λού­νται τόσο με το πως θα τα βγά­λουν πέρα στην ζώσα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των, αλλά να ανα­ζη­τούν την ευτυ­χία και την ικα­νο­ποί­η­ση μέσα από μετα­φυ­σι­κές αρλού­μπες περί «σφαι­ρι­κής» και «ολι­στι­κής» θεώ­ρη­σης της ζωής.

Για­τί, εν τέλει, οι πορ­φυ­ρο­γέν­νη­τοι πολι­τι­κοί ηγή­το­ρες και η τάξη που έχει την εξου­σία έχουν έναν και μονα­δι­κό εφιάλ­τη. Ακρι­βώς αυτόν που περιέ­γρα­ψε μονα­δι­κά ο «οδη­γη­τής του λαού» Κ. Βάρ­να­λης: «Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμ­βο­λο αιώ­νιο, αν ξυπνή­σεις μονο­μιάς θα ‘ρθει ανά­πο­δα ο ντουνιάς».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο