Βαγγελιώ Καρακατσάνη: Το έγκλημα (ποίημα)

Οι εργά­τες περ­πα­τά­νε σκυφτοί.
Ευκαι­ρί­ες ζητούν να ανα­σά­νουν στιγμιαία
Κι ύστε­ρα να ξαναφορέσουν
το θλιμ­μέ­νο προ­σω­πείο της εκμετάλλευσης.

Η ήττα βαραί­νει τους ώμους τους.
Η επι­βί­ω­ση ένστι­κτα πρω­τό­γο­να ξυπνά.
Σαν ο χαμέ­νος διδα­χτεί την ιστορία,
πως οι άρχο­ντες θα αλυ­σο­δέ­σουν την οργή του;

Όμως το έγκλη­μα που συντελείτε
δεν είναι μονα­χά ίδρος και αίμα.
Η δύνα­μη στρι­μώ­χνε­ται σε χύτρες με βαλ­βί­δα ασφαλείας.
Δεν αρκεί φωτιά, πάνω για να πετά­ξει, το καπάκι.

Ο φονιάς δεν ντρέ­πε­ται για το έγκλη­μα που διαπράττει.
Φοβά­ται μην συλ­λη­φθεί επ’ αυτοφώρω.
Μα αφού οι νόμοι τους το επιτρέπουν,
ελεύ­θε­ρος, θα συνε­χί­ζει τη δου­λειά του.

Η ζωή αμεί­λι­κτα φωνάζει
πως των φονιά­δων η δύνα­μη εξαρτάται,
απ’ των θυμά­των τη μπό­ρε­ση και θέληση.
Ένας σαν αντι­στα­θεί, το κάδρο αλλά­ζει της βαρβαρότητας.

Η αντί­στα­ση σαν πρά­ξη γίνει, συνειδητή,
την ασπί­δα των τυράν­νων θα συντρίψει.
Και τ’ αύριο που ‘ρχο­νταν από μακριά
το πρώ­το πεντά­χρο­νο πλά­νο κιό­λας καθορίζει.

Βαγ­γε­λιώ Καρα­κα­τσά­νη //
ΑμΕΑ, Λογο­τέ­χνης, Αντι­πρό­ε­δρος Συλ­λό­γου Γυναι­κών Αρχα­νών ‑ΟΓΕ