Βαρκούλες αρμενίζουν

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Υπάρ­χει εγκλη­μα­τι­κή οργά­νω­ση στο ποδό­σφαι­ρο; Θα υπο­βι­βα­στούν οι ομά­δες που εμπλέ­κο­νται στα στη­μέ­να; Θα κατα­λή­ξουν πίσω από τα σίδε­ρα οι πρω­ταί­τιοι –πρό­ε­δροι ομά­δων, παρά­γο­ντες, κτλ; Και άρα­γε μπο­ρεί να ξεκι­νή­σει με αυτούς τους όρους το νέο πρωτάθλημα;

Μια πρώ­τη (μη) απά­ντη­ση δόθη­κε την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα, με την επί­σκε­ψη Μαρι­νά­κη στον ανα­κρι­τή και τη σολο­μώ­ντεια λύση με τους περιο­ρι­στι­κούς όρους που του επι­βλή­θη­καν: τσα­κώ­θη­κε το προ­φίλ του, αλλά όχι η κυριαρ­χία του· απα­γο­ρεύ­τη­κε η ενα­σχό­λη­σή του με το ποδό­σφαι­ρο, αλλά δεν του αφαι­ρέ­θη­κε η ιδιό­τη­τα του προ­έ­δρου του Ολυ­μπια­κού. Και το επι­χει­ρη­μα­τι­κό μπρα ντε φερ στο ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο συνεχίζεται.

Μπο­ρεί λοι­πόν να γίνει η πολυ­πό­θη­τη κάθαρ­ση; Και τι πιθα­νό­τη­τες έχει να πετύ­χει, όταν η εγκλη­μα­τι­κή ομά­δα συμπε­ρι­λάμ­βα­νε πιθα­νό­τα­τα τον τέως πρό­ε­δρο της ΕΠΟ, η οποία προ­στα­τεύ­ε­ται με το περι­βό­η­το αυτο­διοί­κη­το της ΦΙΦΑ –στο οποίο σκό­ντα­ψε η νομο­θε­τι­κή πρω­το­βου­λία του Κοντο­νή; Η δυνα­τό­τη­τα αυτο­κά­θαρ­σης της ομο­σπον­δί­ας θυί­ζει πολύ τη γάτα, που πλέ­νε­ται γλεί­φο­ντας το δέρ­μα της (κι ενί­ο­τε τις πλη­γές της, για να κλεί­σουν), αλλά σιχαί­νε­ται το νερό και κρύ­βει τις βρω­μιές της κάτω από την άμμο και το χαλάκι.

Ακό­μα κι οι περι­πτώ­σεις «κανο­νι­κής κάθαρ­σης» όμως έχουν περιο­ρι­σμούς και προϋποθέσεις.

Υπάρ­χει πάντα ένας απο­διο­πο­μπαί­ος τρά­γος, που παίρ­νει πάνω του την ευθύ­νη, για να βγουν καθα­ρά όλοι οι υπό­λοι­ποι και να εξα­σφα­λι­στεί η έξω­θεν καλή μαρ­τυ­ρία. Ακρι­βώς όπως γίνε­ται στο κεντρι­κό πολι­τι­κό σκη­νι­κό, όταν βγαί­νει στη φόρα ένα σκάν­δα­λο. Και ακρι­βώς όπως έγι­νε και σε άλλα πρω­τα­θλή­μα­τα προηγ­μέ­νων χωρών –και όχι μόνο στην «τρι­το­κο­σμι­κή Ελλά­δα»»- όπως στην Ιτα­λία με το «Καλ­τσιό­πο­λις» και στη Γερ­μα­νία με τον Χόι­τσερ και τα στη­μέ­να παιχνίδια.

Και για­τί μας ενδια­φέ­ρουν όλα αυτά, ενώ ο κόσμος καί­γε­ται και το μνη­μό­νιο 3 βρί­σκε­ται καθ’ οδόν; Μετα­ξύ άλλων για­τί ο καλύ­τε­ρος επι­κοι­νω­νια­κός αντι­πε­ρι­σπα­σμός για μια μνη­μο­νια­κή κυβέρ­νη­ση είναι να παί­ξει το χαρ­τί της κάθαρ­σης του ποδο­σφαί­ρου, ακό­μα κι αν δεν κατα­λή­ξει κανείς τελι­κά στη φυλα­κή ή με κάποια άλη τιμω­ρία, έστω και για τα μάτια του κόσμου. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να βγει η δικα­στι­κή από­φα­ση, θα έχει περά­σει πολύς και­ρός και θα το έχουν ξεχά­σει όλοι.

ΥΓ: Αν και προς το παρόν βλέ­που­με πώς εκτυ­λίσ­σε­ται ένας άλλος, πολύ πιο φαντα­σμα­γο­ρι­κός αντι­πε­ρι­σπα­σμός, που πετά­ει την μπά­λα στην εξέ­δρα και ζητά­ει από τους «οπα­δούς» να πάρουν την ευθύ­νη πάνω τους…