Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιάννη Ρίτσου: Στο στρατηγό Σαράφη

Στρα­τη­γέ,
με το σεμνό παράστημα
με τα λαϊ­κά μάτια της φιλίας,

Στρα­τη­γέ μας, ανθρώ­πι­νε κι απλέ,
όπως όλα τα μεγάλα,
ανοί­γο­ντας με το μεγά­λο γέλιο σου
την ελπί­δα μας και τη βεβαιότητα,

Στρα­τη­γέ του στρα­τού της Αντίστασης,
που μοι­ρά­στη­κες το ψωμί και το κου­ρά­γιο σου
με την κυνη­γη­μέ­νη Δημοκρατία
πάνω ψηλά στα κατσά­βρα­χα της δόξας,

Στρα­τη­γέ μας, που σ’ εξό­ρι­σαν στα Μακρονήσια
χωρίς ποτέ να μπο­ρέ­σουν να εξορίσουν
την τόλ­μη και την καλο­σύ­νη απ’ την καρ­διά σου,

Στρα­τη­γέ μας,
που η από­φα­σή σου σπιθοβόλαγε
σα γαλά­ζιο αστέ­ρι στα μάτια της Ελλάδας,

Στρα­τη­γέ μας,
σήμε­ρα σ’ είδα­με πνιγμένο
ανά­με­σα στα γαρί­φα­λα που κουβάλησαν
φτω­χές γει­τό­νισ­σες από τις συνοι­κί­ες μας,
γερό­ντοι από τα πέρα­τα της ελλη­νι­κής ιστορίας,
παι­διά απ’ τα ματω­μέ­να χωρά­φια της αγά­πης τους.

Ο λαός μας τώρα κρατάει
ανά­με­σα στα δυο φύλ­λα της καρ­διάς του
τις «Ανα­μνή­σεις» σου και τον «Ελάς» σου
μαζί με το «Μακρυ­γιάν­νη»
όπως η μάνα κρα­τά­ει στα δυο της χέρια
τ’ άξιο παι­δί της,
όπως κρα­τά­ει ο πεινασμένος
ένα καρβέλι,
όπως κρα­τά­ει πάντα ο κόσμος
την ελπίδα.

Στις τέσ­σε­ρις γωνιές του φερέ­τρου σου,
τιμη­τι­κή φρουρά,
όρθιοι κι ασάλευτοι,
ο Ελλη­νι­κός Λαός, το Θάρρος,
η Τιμή κ’ η Ελευθερία.

Και πάνω σου,
σκυμ­μέ­νη η μάνα σου η Δημοκρατία,
σκου­πί­ζει τα μάτια της
μ’ ένα φύλ­λο απ’ τη δάφ­νη σου.

Το ποί­η­μα του Γιάν­νη Ρίτσου δημο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα «Αυγή» στις 2/6/1957

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο