Γρά­φει ο \\  Σπύ­ρος Τζόκας

Λέγε­ται ότι η κοντή μνή­μη είναι αυτή που κάτω από τον οδο­στρω­τή­ρα της εννο­εί να ξεχα­στούν πρό­σω­πα και πράγ­μα­τα, αυτή που πολ­το­ποιεί τα σοβα­ρά με τα κατα­γέ­λα­στα και στο τέλος μας στέλ­νει στην κάλ­πη ανά­λα­φρους και χαλα­ρούς. Όσο όμως και αν κάποιοι ποντά­ρουν σε αυτή, όσο και αν θεω­ρούν την κοι­νω­νία αδιά­φο­ρη και ναρ­κω­μέ­νη, όσο και αν στοι­χη­μα­τί­ζουν στην παρα­ποί­η­ση της Ιστο­ρί­ας, όσο και αν ποδη­γε­τούν τα ΜΜΕ, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Δεν αλλοιώ­νε­ται η Ιστο­ρία, όσο και αν νομί­ζουν ότι η κοι­νω­νία είναι παθη­τι­κή και αδιά­φο­ρη και το επι­τρέ­πει. Πάντα υπάρ­χει κάποιο όριο. Στην Και­σα­ρια­νή εμείς το νοιώ­θου­με. Και να θέλου­με να την παρα­γρά­ψου­με την Ιστο­ρία της δεν μπο­ρού­με. Το δεί­χνουν οι ανα­θη­μα­τι­κές πλά­κες των αγω­νι­στών, των εκτε­λε­σμέ­νων, των αλύ­γι­στων που είναι σε κάθε γωνιά της Και­σα­ρια­νής. Καθη­με­ρι­νά τις συνα­ντά­με. Το γνω­ρί­ζου­με και το θυμό­μα­στε. Σε τού­τα εδώ τα μάρ­μα­ρα κακιά σκου­ριά δεν πιάνει.

Δεν αλλοιώ­νε­ται η Ιστο­ρία. Δεν το επι­τρέ­πουν όλοι εκεί­νοι που άφη­σαν πίσω τους μια παρα­κα­τα­θή­κη. Μια Και­νή Δια­θή­κη αξιο­πρέ­πειας, σεβα­σμού και ηθι­κού πλε­ο­νε­κτή­μα­τος. Εκεί­νοι που φύλα­ξαν μέχρι τέλους τις δικές τους Θερ­μο­πύ­λες, κατα­βάλ­λο­ντας ένα κόστος που ξεπερ­νά τις ανθρώ­πι­νες αντοχές.
Ήταν ΑΛΎΓΙΣΤΟΙ. Αυτοί που κρά­τη­σαν τη ζωή τους.

Αυτοί μας καλούν. Και θυμί­ζουν τα λόγια του ποι­η­τή. «Κι αν δεν μπο­ρείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τού­το προ­σπά­θη­σε του­λά­χι­στον όσο μπο­ρείς: μην την εξευ­τε­λί­ζεις.» Μας καλούν να αντλή­σου­με δυνά­μεις, να σηκω­θού­με, να ξεσκο­νί­σου­με τα ρού­χα μας και να συνε­χί­σου­με τον αγώ­να μας. 

Δεν το επι­τρέ­πει η ηρω­ι­κή αυτο­διοί­κη­ση της κυβέρ­νη­σης του βου­νού, η δρα­κο­γε­νιά των κομ­μου­νι­στών και αγω­νι­στών Δημάρ­χων των δύσκο­λων χρό­νων για την πατρί­δα μας αλλά και οι μετέ­πει­τα κομ­μου­νι­στές και αγω­νι­στές που έχουν αφή­σει το απο­τύ­πω­μα τους στην αυτο­διοί­κη­ση της πατρί­δας μας, αλλά και της πόλης μας, της Και­σα­ρια­νής, οι οποί­οι δεν δικαιώ­νο­νται σήμε­ρα ούτε από το ήθος των αιρε­τών, ούτε από τα χαλα­ρά μηχα­νι­στι­κά σχή­μα­τα επί­δο­ξων ηγετών.

Τα χαλα­ρά μηχα­νι­στι­κά αυτά σχή­μα­τα έρχο­νται ως από­το­κος συνε­χό­με­νων «μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων» (Καπο­δί­στριας, Καλ­λι­κρά­της, Κλει­σθέ­νης) οι οποί­ες στη­ρί­χθη­καν και υλο­ποι­ή­θη­καν από την πλειο­νό­τη­τα των αιρε­τών αλλά και από τα κεντρι­κά όργα­να ΚΕΔΕ και ΕΝΠΕ.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα των μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων αυτών είναι:

• Η Τοπι­κή Διοί­κη­ση λει­τουρ­γεί ως ιμά­ντας της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής, που στη­ρί­ζει την ανά­πτυ­ξη για το κεφά­λαιο, σε βάρος των λαϊ­κών αναγκών.
• Η πρω­τό­γνω­ρη χρη­μα­το­δο­τι­κή ασφυ­ξία του συνό­λου της Αυτο­διοί­κη­σης συν­δυά­ζε­ται με μια λαί­λα­πα άμε­σων και έμμε­σων, υλο­ποιού­με­νων και επα­πει­λού­με­νων, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που οδη­γούν με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια στην μετα­τρο­πή των ΟΤΑ σε τοπι­κά παραρ­τή­μα­τα του ΤΑΙΠΕΔ και των συμ­φε­ρό­ντων που αυτό φιλο­ξε­νεί και δεξιώ­νε­ται….. ή δια­φο­ρε­τι­κά μετα­τρο­πή των ΟΤΑ σε ευρύ­τε­ρα ΚΕΠ.
•  Η χρη­μα­το­δό­τη­ση των δήμων τεί­νει να γίνε­ται με ίδια έσο­δα, δηλα­δή με επι­πλέ­ον φορο­λε­η­λα­σία του δημό­τη και με ταυ­τό­χρο­νη συρ­ρί­κνω­ση των ΚΑΠ.
• Η κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση συνε­χώς μειώ­νε­ται — συρ­ρι­κνώ­νε­ται και τα κενά καλύ­πτο­νται από την έντα­ση των ιδί­ων εσό­δων, των ιδί­ων πόρων, δηλα­δή τη βαριά φορο­λό­γη­ση των δημοτών.
• Ενθαρ­ρύ­νε­ται και ενι­σχύ­ε­ται η αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τα στις παρε­χό­με­νες υπη­ρε­σί­ες, κυρί­ως πολι­τι­σμού, αθλη­τι­σμού, παι­δεί­ας και άλλες.
• Η στή­ρι­ξη των επι­χει­ρη­μα­τι­κών σχε­δί­ων όπως αυτά δια­μορ­φώ­νο­νται σε κάθε περιο­χή μέσα από τα ευρω­παϊ­κά προγράμματα.
• Η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση λει­τουρ­γιών, υπη­ρε­σιών, τομέ­ων που είναι στην ευθύ­νη των δήμων, μέσα από τη συρ­ρί­κνω­ση του προ­σω­πι­κού, μέσα από την άλω­ση των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, μέσα από στρα­τιές εργα­ζο­μέ­νων ορι­σμέ­νου χρόνου.

Το προ­φα­νές, συνε­πώς, είναι ο αγώ­νας για την ανα­τρο­πή αυτών των κατευ­θύν­σε­ων υπέρ των εργα­ζο­μέ­νων. Και εδώ δεν υπάρ­χουν αυτα­πά­τες, ούτε μεσο­βέ­ζι­κες πολι­τι­κές….. δεν παλεύ­ου­με για τον εξω­ραϊ­σμό της βάρ­βα­ρης αυτής πολι­τι­κής, αλλά για την πλή­ρη ανα­τρο­πή της.

Στη σημα­ντι­κή πολι­τι­κή μάχη των δημο­τι­κών και περι­φε­ρεια­κών εκλο­γών που είναι μπρο­στά μας, έχου­με τη δυνα­τό­τη­τα να εκφρα­στεί μια ενι­σχυ­μέ­νη συσπεί­ρω­ση εργα­τι­κών, νεα­νι­κών, λαϊ­κών δυνά­με­ων στα ψηφο­δέλ­τια της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης» πανελ­λα­δι­κά, σε Περι­φέ­ρειες και δήμους. Να ενι­σχυ­θεί το ρεύ­μα αμφι­σβή­τη­σης της κυρί­αρ­χης πολιτικής.

Με την ενί­σχυ­ση της Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης θα πολ­λα­πλα­σια­στούν οι εστί­ες αντί­στα­σης που θα χρεια­στού­με μετά τις εκλο­γές, καθώς ετοι­μά­ζο­νται νέα δει­νά για τον εργα­ζό­με­νο λαό, όπως μαζι­κή έφο­δος των funds και των τρα­πε­ζών στα σπί­τια του λαού, νέος κύκλος φορο­λη­στεί­ας, νέα καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση και δεν πρέ­πει να την πλη­ρώ­σουν ξανά η εργα­τι­κή τάξη και οι φτω­χοί επαγγελματίες.

Η ενί­σχυ­ση της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης» σημα­το­δο­τεί την “Οργα­νω­μέ­νη απει­θαρ­χία” για να δυνα­μώ­σει ο ενω­μέ­νος, άφο­βος αγώ­νας των εργα­ζο­μέ­νων στις λαϊ­κές γει­το­νιές και να απλω­θεί πανελ­λα­δι­κά σε ένα ενιαίο κίνη­μα κοι­νω­νι­κών δυνά­με­ων και των φορέ­ων τους που έχουν κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα και προσδοκίες.

Είναι η μόνη δύνα­μη που μπο­ρεί να μπει εμπό­διο σε αντι­δρα­στι­κές αλλα­γές, όπως η υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση και η  περαι­τέ­ρω ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και  εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Δημό­σιας Υγεί­ας.   Να μπει  εμπό­διο στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της δια­χεί­ρι­σης των απορ­ριμ­μά­των.  Να αντι­στα­θεί στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση παρα­λιών και εκτά­σε­ων.  Να εξα­σφα­λι­στούν ανθρώ­πι­νες συν­θή­κες στα σχο­λεία, έτσι που να μην πέφτουν ταβά­νια στα κεφά­λια μαθη­τών και εκπαι­δευ­τι­κών, να μη φορ­τώ­νουν σε γονείς και εκπαι­δευ­τι­κούς πλευ­ρές της λει­τουρ­γί­ας των σχο­λι­κών μονά­δων πχ (θέρ­μαν­ση – καθαριότητα)

Συμπό­ρευ­ση και κοι­νή δρά­ση λοι­πόν με τους ανθρώ­πους που καθη­με­ρι­νά αγω­νί­ζο­νται να βγά­λουν τον τρο­χό από το βάλ­το της Ιστο­ρί­ας, συμπό­ρευ­ση με την πολι­τι­κή που απο­τε­λεί ασπί­δα στις αντι­λαϊ­κές πολι­τι­κές, με την πολι­τι­κή που είναι απέ­να­ντι στην απο­γο­ή­τευ­ση, στη μοι­ρο­λα­τρία και τον συμ­βι­βα­σμό, με την πολι­τι­κή της εντι­μό­τη­τας και της αξιοπρέπειας.

Ο Σπύ­ρος Τζό­κας είναι πανεπιστημιακός,
συγ­γρα­φέ­ας, πρ. Δήμαρ­χος & Αντιπεριφερειάρχης