Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για άλλη μία φορά είμαστε όλοι μας, με το ΚΚΕ, με την καθαρή στάση του, τις θέσεις του, τη δράση του, μακριά και κόντρα στη σαπίλα…

Από την αρχή της δημο­σιο­ποί­η­σης της σοβα­ρής καταγ­γε­λί­ας της Ελ. Χρο­νο­πού­λου σε βάρος του Αλ. Γεωρ­γού­λη για βια­σμό και σωμα­τι­κή βλά­βη κάθε… πολι­τι­κή δύνα­μη έβα­λε τα γιορ­τι­νά της. Στην αρχή διαρ­ρέ­ο­ντας το όνο­μα της γυναί­κας, την ιδιό­τη­τά της, προ­σω­πι­κές της φωτο­γρα­φί­ες από τα social media και εκα­τέ­ρω­θεν κου­το­πο­νη­ριές, που όμως δεν σηκώ­νουν πλά­κα. Ας τσα­κω­θούν για τις πρω­τιές στις διαρ­ρο­ές αλλά τις ίδιες αθλιό­τη­τες θα έβλε­πες στα φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κά ΜΜΕ, τις ίδιες σαπί­λες θα έβλε­πες και στα φιλο­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΜΜΕ. Τους ίδιους βόθρους που δια­βά­ζεις στους λογα­ρια­σμούς στα social media που πρό­σκει­νται την ΝΔ, από την αντί­στρο­φη τους δια­βά­ζεις και στα αντί­στοι­χα που πρό­σκει­νται στο ΣΥΡΙΖΑ.

Και κάπου στον πάτο του βαρε­λιού κάτι απί­θα­νοι τύποι, υπο­ψή­φιοι βου­λευ­τές του ΣΥΡΙΖΑ, που έφτα­σαν να ανα­πα­ρά­γουν ακό­μα και «Μακε­λειό» για να φάνε ύστε­ρα το βρι­σί­δι του αιώ­να και να μετα­νο­ή­σουν κου­νώ­ντας ξανά τα σημαιά­κια δήθεν της “μηδε­νι­κής ανοχής”…

Μία πολύ σοβα­ρή καταγ­γε­λία, που στις “σοβα­ρές” δικα­στι­κές αρχές του Βελ­γί­ου… λίμνα­ζε για 3 χρό­νια, πλέ­ον γίνε­ται προ­ε­κλο­γι­κό φυλ­λά­διο και κου­τσο­μπο­λί­στι­κη αντι­πα­ρά­θε­ση για το ποιο κόμ­μα έχει τους περισ­σό­τε­ρους και τους λιγό­τε­ρους κακο­ποι­η­τές και τους διώ­χνει πιο γρή­γο­ρα ή τους καλύ­πτει περισ­σό­τε­ρο. Θα ανα­ρω­τη­θεί κανείς: Eδώ δεν έβγα­ζαν τον σκα­σμό όταν ήταν μη προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δος και θα τον βγά­λουν τώρα; Και δίκιο θα έχει…

Ακό­μα και για αυτή την πολύ συγκε­κρι­μέ­νη καταγ­γε­λία και το πολύ ευρύ και σοβα­ρό θέμα της κακο­ποί­η­σης γυναι­κών η συζή­τη­ση γίνε­ται με όρους αθλιό­τη­τας και όχι με τους όρους που επι­βά­λουν οι περι­στά­σεις, η έκτα­ση του προ­βλή­μα­τος, η παντε­λής έλλει­ψη κρα­τι­κών δομών προ­στα­σί­ας κακο­ποι­η­μέ­νων γυναι­κών. Τόσα τηλε­ο­πτι­κά πάνελ έχουν στη­θεί εδώ και 3 ημέ­ρες και μόνο οι εκπρό­σω­ποι του ΚΚΕ ανα­ρω­τιού­νται και θέτουν το πιο ουσια­στι­κό ζήτη­μα: Aν για μία γυναί­κα κατα­ξιω­μέ­νη στο επάγ­γελ­μά της και τον χώρο της απαι­τή­θη­καν 3 χρό­νια για να βρει το θάρ­ρος να καταγ­γεί­λει όσα υπέ­στη, τι εμπό­δια πρέ­πει να ξεπε­ρά­σει μία καθα­ρί­στρια, μία σερ­βι­τό­ρα, μία γυναί­κα του μερο­κά­μα­του για να καταγ­γεί­λει παρό­μοια περι­στα­τι­κά; Και πολύ περισ­σό­τε­ρο ποιος ξέρει αν αντί να δικαιω­θεί, προ­σπερ­νώ­ντας όλα τα εμπό­δια, δεν θα γίνει και η δική της ζωή φέιγ βολάν;

Ευτυ­χώς είναι πάρα πολ­λοί αυτοί που τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες απευ­θύ­νο­νται στο ΚΚΕ και για να μας πουν “μπρά­βο επι­τε­λούς κάποιος τα λέει” αλλά και για­τί δεν ανέ­χο­νται αυτά τα σοβα­ρά ζητή­μα­τα να δια­χει­ρί­ζο­νται με όρους likes και views αντί για ουσια­στι­κή, πολι­τι­κή συζή­τη­ση για τις αιτί­ες τους, τις ευθύ­νες κρά­τους και κυβέρ­νη­σης, τον τρό­πο που μπο­ρούν να στη­ρι­χθούν τα θύματα.

Ακό­μα περισ­σό­τε­ροι είναι αυτοί που δεν είναι κλει­σμέ­νοι στο καβού­κι των social media και των τηλε­ο­ρά­σε­ων και δεν ανέ­χο­νται κάτω από τη σάπια αντι­πα­ρά­θε­ση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ να περ­νά­νε άβρε­χτα τα καθη­με­ρι­νά, μεγά­λα προ­βλή­μα­τα του λαού. Για­τί την τελευ­ταία εβδο­μά­δα η εργα­τι­κή τάξη έχει θρη­νή­σει 3 νεκρούς στο μερο­κά­μα­το. Για­τί η κατά­στα­ση στους χώρους της υγεί­ας κάθε μέρα γίνε­ται όλο και χει­ρό­τε­ρη για το προ­σω­πι­κό και τους ασθε­νείς. Για­τί την ίδια ώρα που λένε στο λαό “ψήφι­σε και θα δεις, μη ζητά­με και πολ­λά” δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ κέρ­δη ανα­κοι­νώ­νουν εται­ρεί­ες, που αυτή την περί­ο­δο δημο­σιεύ­ουν τους ισο­λο­γι­σμούς τους το 2022.

Για άλλη μία φορά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ είναι μόνοι τους, με τη σαπί­λα τους, τους άθλιους μηχα­νι­σμούς τους και τα συμ­φέ­ρο­ντα των λίγων…

Για άλλη μία φορά είμα­στε όλοι μας, με το ΚΚΕ με την καθα­ρή στά­ση του και τις θέσεις του, τη δρά­ση του, μακριά και κόντρα στη σαπίλα…

Πηγή: 902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο