Για σένα φίλε του ΣΥΡΙΖΑ, που η καρδιά σου χτυπά ακόμη Αριστερά…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Για σένα φίλε του ΣΥΡΙΖΑ, που η καρ­διά σου χτυ­πά ακό­μη Αριστερά…

Κάπο­τε πίστε­ψες στην περι­βό­η­τη «πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά» που θα έσκι­ζε τα μνη­μό­νια «μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο».

Σου καλ­λιέρ­γη­σαν το μύθο της «αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης» που, στο έδα­φος της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, θα άλλα­ζε δήθεν τους συσχε­τι­σμούς υπέρ του λαού.

Πατώ­ντας στην εύλο­γη δυσα­ρέ­σκεια και οργή σου για τις δεκα­ε­τί­ες αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, καλ­λιέρ­γη­σαν μέσα σου την ελπί­δα και την προ­σμο­νή μιας «νέας δια­κυ­βέρ­νη­σης», με φιλο­λαϊ­κό και προ­ο­δευ­τι­κό πρόσημο…

Είδες τις προσ­δο­κί­ες σου να γκρε­μί­ζο­νται. Είδες τους αυτό­κλη­τους «σωτή­ρες» που υπό­σχο­νταν να σε σώσουν, να σε χώνουν ακό­μη πιο βαθιά στο βούρκο.

Τα είδες με τα μάτια σου, τα έζη­σες καθη­με­ρι­νά: Συμ­μα­χία με Καμ­μέ­νο, Μνη­μό­νιο, γονυ­κλυ­σί­ες στην ΕΕ, δημο­ψή­φι­σμα-απά­τη, στρα­τη­γι­κές συμ­φω­νί­ες με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ (βλ. Αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κές βάσεις), αντερ­γα­τι­κοί νόμοι (βλ. Κατρού­γκα­λου), νατοι­κής κοπής συμ­φω­νία στις Πρέ­σπες, ΜΑΤ και αστυ­νο­μι­κή βία κατά δια­δη­λω­τών, Καστε­λό­ρι­ζο, κλπ.

Σου τσά­κι­σαν την ελπί­δα, σου έκλε­ψαν το όνει­ρο. Σαν οδο­στρω­τή­ρες πέρα­σαν πάνω από κάθε έννοια Αρι­στε­ράς και την διέ­λυ­σαν. Την ποδο­πά­τη­σαν. Την εξευτέλισαν.

Σήμε­ρα, έχο­ντας ολο­κλη­ρώ­σει την εκφυ­λι­στι­κή μετα­τρο­πή του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό μόρ­φω­μα, πυλώ­να του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, προ­χω­ρούν ακό­μη παρα­πέ­ρα. Βιά­ζουν την ίδια την αξιο­πρέ­πειά σου. Υπο­τι­μούν, με τρό­πο βάναυ­σο και εξό­φθαλ­μο, την πολι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή σου νοημοσύνη.

Και το κάνουν αυτό επα­να­λαμ­βά­νο­ντας το ίδιο κακο­παιγ­μέ­νο έργο, αυτήν την φορά με άλλους συντε­λε­στές, ουρα­νο­κα­τέ­βα­τους και αμε­ρι­κα­νο­κα­τέ­βα­τους, μετα­πο­λι­τι­κές μαριο­νέ­τες «made in the USA», τελεί­ως ξένες προς τις αγω­νι­στι­κές περ­γα­μη­νές της Αρι­στε­ράς και του κόσμου της εργα­σί­ας. Βλέ­πεις την παρέ­λα­ση του παλιού καινούργιου.

Όταν τα ψέμα­τα τελειώ­νουν, «έρχε­ται η στιγ­μή για ν’ απο­φα­σί­σεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφή­σεις», όπως γρά­φει ο ποιητής.

Έχεις πλέ­ον και την πεί­ρα και την ωρι­μό­τη­τα να κρί­νεις ποιοι σου λένε την αλή­θεια και ποιοι προ­σπα­θούν να σου καλ­λιερ­γή­σουν ξανά κάλ­πι­κες ελπίδες.

Και αν η καρ­διά σου χτυ­πά ακό­μη Αρι­στε­ρά, τότε ξέρεις ότι ήρθε η στιγ­μή να κάνεις το βήμα…