Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης κατά την αγόρευση του στη 2η δικάσιμο της δίκης της Χρυσής Αυγής και σχετικά με το αίτημα αναστολής της ποινής του Γιάννη Λαγού προχώρησε σε μια προκλητική δήλωση. «Εδιώχθησαν μόνο για τα φρονήματά τους. Εγώ είμαι και ναζί και φασίστας. Υπάρχει νόμος να το απαγορεύει; […] Εξυβρίστηκε ως φασίστας και για μένα δεν είναι ύβρις. Όσο περισσότερο βλέπω τους δημοκράτες τόσο γίνομαι περισσότερο φασίστας» ανέφερε.
Ο αρνητής του Ολοκαυτώματος Πλεύρης παραδέχτηκε κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Οι φασίστες έχουν δικηγόρους φασίστες και με κάθε ευκαιρία καταφέρονται εναντίον της αστικής δημοκρατίας, η οποία βέβαια έχει μεγάλο συμφέρον οι φασίστες να δρουν ενάντια στην οργανωμένη εργατική τάξη και στους ανθρώπους που υπερασπίζονται τον δίκαιο ιδρώτα τους. Φυσικά, οι καταδικασθέντες της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή δικάστηκαν και έλαβαν ποινή για τα εγκλήματα τους και όχι για την ιδεολογία τους. Αλλά δεν είναι κάποια τυχαία εγκλήματα που περιλαμβάνονται στον ποινικό κώδικα αλλά πράξεις που εκπορεύονται ακριβώς από την βίαιη ιδεολογία του ναζισμού. Αυτή είναι η λεπτή διαφορά που παραβλέπει ως άλλος Γκέμπελς ο Πλεύρης.
Την ίδια ώρα, οι συνδικαλιστές γιατροί, οι φοιτητές και διάφοροι άλλοι αγωνιστές στοχοποιούνται, απολύονται και δικάζονται από το αστικό κράτος γιατί οι πράξεις τους, που άλλωστε απέχουν χιλιόμετρα από το να είναι εγκληματικές, αλλά και η πολιτική θέση τους που αποστρέφεται οι λίγοι να παρασιτούν σε βάρος των πολλών, αποτελούν το παράδειγμα για τους αγώνες της περιόδου.
Όμως η προβοκατόρικη ερώτηση του Πλεύρη πρέπει να απαντηθεί. Προφανώς και δεν υπάρχει νόμος που απαγορεύει να είσαι «και ναζί και φασίστας». Η παρουσία του Πλεύρη ως δικηγόρου και πολιτικού και η απρόσκοπτη δράση του ως δηλωμένου νοσταλγού της μεταξικής δικτατορίας το επιβεβαιώνει. Κι ευτυχώς που δεν υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν συγκεκριμένα πολιτικά φρονήματα. Άλλωστε οι νόμοι αυτοί θα στρέφονταν αποκλειστικά και μόνο εναντίον της Αριστεράς, των κομμάτων και των οργανώσεων της εργατικής τάξης. Ας θυμηθούμε, το Ιδιώνυμο επί του Ελευθέριου Βενιζέλου και όχι μόνο. Αντίστοιχα υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν τη διασπορά του ρατσιστικού μίσους, τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, την βιαιοπραγία και την επίθεση σε ανθρώπους. Συχνά αυτοί οι νόμοι κουρελιάζονται από την αστική δικαιοσύνη. Αλλά δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να διεκδικούμε την εκ νέου καταδίκη των νεοναζί από το δικαστήριο, ούτε ότι θα επιτρέψουμε τις δολοφονίες Ελλήνων και μεταναστών εργατών από Τάγματα Εφόδου και κάθε λογής φασίστες.
Εδώ θα κλείσω το σχόλιο. Η μάχη των μελισσών απέναντι στους λύκους, συνεχίζεται. Ας είμαστε σε επαγρύπνηση.