Για τον Μάρκο και όχι μόνο…

Επει­δή θα μπο­ρού­σα­με να είμα­στε ο Δημή­τρης… τη Δευ­τέ­ρα γινό­μα­στε ο Μάρκος…

Και δεν είναι μόνο οι και­ροί που απαι­τούν να παίρ­νου­με και προ­σω­πι­κά κάθε συλ­λο­γι­κή υπό­θε­ση μα είναι μια βαθύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή ανά­γκη. Για­τί χωρίς προ­σω­πι­κό­τη­τες με κρί­ση, βού­λη­ση, ταξι­κή συνεί­δη­ση και συναί­σθη­ση δεν φτιά­χνο­νται γέροι συν­δε­τι­κοί κρί­κοι στο εργα­τι­κό κίνη­μα, όπως και χωρίς τη συμ­με­το­χή μας ή χωρίς την τήρη­ση των δημο­κρα­τι­κών δια­δι­κα­σιών στα συν­δι­κα­λι­στι­κά όργα­να, στις συνε­λεύ­σεις και στους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες μας δεν μπαί­νουν σωστά τα θεμέ­λια για την άλλη κοι­νω­νία που σχε­διά­ζου­με να δημιουρ­γή­σου­με. Η κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση απαι­τεί, εκτός από τη σύγκρου­ση με ό,τι σάπιο φέρει το υπάρ­χον παρω­χη­μέ­νο σύστη­μα, μια νέα ηθι­κή καλ­λιέρ­γεια για να ανθί­σει ο σπό­ρος της ουσια­στι­κής αλληλεγγύης.

Έτσι, ο Μάρ­κος είναι εμείς κι εμείς είμα­στε ο Μάρ­κος ώστε να γίνου­με οι πρω­τερ­γά­τες ενός μέλ­λο­ντος που τους τρομάζει..

Τη Δευ­τέ­ρα λοι­πόν να τους ταρά­ξου­με περισ­σό­τε­ρο… το πρωί στον Πει­ραιά το από­γευ­μα στο Σύνταγ­μα.

902.gr _Αλληλέγγυα,
Αγγε­λι­κή Ξένου, εργά­τρια θεάτρου