Γιώργος Γκούβελος: Σεπτέμβρης (Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή)

Σεπτέμ­βρη υψώ­νο­νται οι σκαλωσιές,
λαμπά­δες κόκ­κι­νες σ’ ανθρώ­πι­νο θεό
και σμί­γει στον αέρα κάθε φλόγα,
της εργα­τιάς φωνές και κουρνιαχτό.
Επά­νω τους εικό­νες και συνθήματα,
άγγε­λοι απ’ των λαών το σηκωμό
να στέλ­νου­νε σα βέλη τα μηνύματα
για κόσμου χτί­σι­μο, μετά το χαλασμό.
Αξί­ζει να παλεύ­εις για ένα όνειρο
με του Γκε­βά­ρα την αφί­σα την τρανή
και το γαρύ­φαλ­λο του Μπελογιάννη
να σε ματώ­νει σύντρο­φε, επά­νω στο πανί.

***

Σεπτέμ­βρη στή­νο­νται εξέ­δρες κι μεγάφωνα.
Αντάρ­τι­κα, πολι­τι­κές μπα­λά­ντες, μελωδίες.
Από το βου­νό ο Γιώ­της και ο Διαμαντής
κι ο κόκ­κι­νος στρα­τός από τις πολυκατοικίες.
Παντρεύ­ο­νται ανά­σες, ήχοι, χρώματα,
περ­νούν από γενιά, στό­μα με στόμα,
γεν­νούν καη­μούς, δίνουν νοήματα,
βάζουν φωτιά και πυρ­πο­λούν το σώμα.
Και οι χοροί, ολόρ­θους μας κρατούν,
φτε­ρά απλω­μέ­να στέ­κο­νται τα χέρια,
με μια ψυχή, η νιό­τη και η εργατιά,
αντά­μα ανε­βαί­νου­νε στης ζήσης τα αστέρια.

***

Σεπτέμ­βρη στή­νου­με τα στέ­κια μας,
η συντρο­φιά μας κάτω απ’ το φεγγάρι,
να καρ­τε­ρά όσους κερά­σα­νε το θάνατο,
θύμι­σες να μας δώσου­νε από τον Άρη.
Μιλά για τους αγώ­νες της η εργατιά,
ντε­λι­βε­ρά­δες, ΛΑΡΚΟ, Χαλυβουργική,
τη νιό­τη από την πεί­ρα της κερ­νά κρασί,
μια νύχτα της αδερ­φο­σύ­νης μαγική.
Ο Μαρξ και ο Λένιν στην παρέα έρχονται
και συζη­τούν για επα­νά­στα­ση και υπεραξία
μπο­λιά­ζουν γνώ­ση και αγώ­νες με τη νέα γενιά
γκρε­μί­ζου­νε το φασι­σμό, τη μισαλλοδοξία.

***

Σεπτέμ­βρη η αγα­νά­κτη­ση κι ο λογισμός
μιλούν για δάση και ρου­μά­νια, αποκαΐδια,
κάθε χρο­νιά στη χώρα μαύ­ρος απολογισμός
κι οι κυβερ­νή­σεις μας τα ίδια και τα ίδια.
Με πυρ­κα­γιές, σει­σμούς, πλημ­μύ­ρες και χαλάζι
χάνε­ται του λαού η ζωή και η περιουσία,
το «κόστος-κέρ­δος» των αστών δεν αλλάζει
δικό μας χρέ­ος, η πάλη για τη λαϊ­κή εξουσία.
Σμι­λεύ­ου­με όλο το θυμό σ’ οργα­νω­μέ­νο αγώνα,
είναι οι πλα­τεί­ες σύντρο­φοι, δικό μας μετερίζι
και όλοι μας νιώ­θου­με, πως τού­το τον αιώνα,
θα ορί­σου­με τη μοί­ρα κι δεν θα μας ορίζει!

***

Σεπτέμ­βρη υψώ­νο­νται οι σημαί­ες μας,
βαμ­μέ­νες αίμα, κόκ­κι­νες του αγώνα,
με τη γιορ­τή της ΚΝΕ, της νεο­λαί­ας μας,
δίνου­με ελπί­δα στον 21^ο αιώνα.
Το ξέρου­με, σπο­ρά μιας δρακογενιάς,
που έκα­νε την έφο­δο στον ουρανό,
πως θα γυρί­ζει ο ήλιος με την πάλη μας
πως θάρ­θει νιάς ζωής το πρωινό.
Όλοι οι νέοι, φαντά­ροι, εργά­τες, φοιτητές
και η εργα­τιά, στην πλέ­ρια σύνα­ξη του μήνα,
μια ανθρω­πο­θά­λασ­σα να γίνουμε
στο φεστι­βάλ, στο πάρ­κο Τρί­τση, στην Αθήνα.