Τις τελευ­ταί­ες μέρες, η επι­και­ρό­τη­τα ‑βοη­θού­ντος και του ζοφε­ρού κλί­μα­τος της παν­δη­μί­ας, επα­νέ­φε­ρε στο προ­σκή­νιο ένα δια­χρο­νι­κό ζήτη­μα, με δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις και έχει να κάνει με τη λεγό­με­νη «σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση» (τα εισα­γω­γι­κά δεν είναι τυχαία, δεδο­μέ­νου ότι –κατά την άπο­ψή μας, το θέμα συχνά αντι­με­τω­πί­ζε­ται, με τα πόδια πάνω και το κεφά­λι κάτω).

Οι αστοί το αντι­με­τώ­πι­ζαν και το αντι­με­τω­πί­ζουν από φαι­δρά έως χυδαία (η όμορ­φη γραμ­μα­τέ­ας, που «τα θέλει ο κώλος της» πχ., συνή­θως με αίσιο τέλος ταξι­κής συμ­φι­λί­ω­σης σε 10άδες …100άδες ταινίες).
Σε πολι­τι­κό επί­πε­δο, εκφρά­ζε­ται με το νομο­θε­τι­κό εποι­κο­δό­μη­μα κάθε χώρας –που στέ­κε­ται στον τύπο, στο φαί­νε­σθαι και όχι στην ουσία που έχει να κάνει με την ανι­σο­τι­μία της γυναί­κας στην κοι­νω­νία, που αντι­με­τω­πί­στη­κε –όχι στα λόγια, αλλά με πρα­κτι­κή υπό­στα­ση ισό­τη­τας των δύο φύλων, μόνο στον υπαρ­κτό σοσια­λι­σμό (που ανα­τρά­πη­κε “από τα μέσα και από τα πάνω” ‑το 1992)

Πάνε 20 χρό­νια που ο Π.Ο.Υ. (Παγκό­σμιος Οργα­νι­σμός Υγεί­ας) στην τότε «έκθε­ση για τα θύμα­τα της βίας», αφού επε­σή­μαι­νε ότι «περί­που 1,6 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι σκο­τώ­νο­νται βίαια κάθε χρό­νο σε όλο τον κόσμο, ενώ η βία είναι η πρω­ταρ­χι­κή αιτία θανά­του για τα άτο­μα μετα­ξύ 15–44 ετών παγκο­σμί­ως» και ότι μόνο το 1/5 των βίαιων θανά­των οφεί­λο­νται στους πολέ­μους ανέ­φε­ρε πως συγκα­τα­λέ­γε­ται «ποσο­στό 7% των γυναι­κών (…)  που περί­που οι μισές (ΣΣ|>~60.000) δολο­φο­νού­νται από τους πρώ­ην ή νυν άντρες τους».
Στην έρευ­να λήφθη­καν υπό­ψη όλες οι μορ­φές της βίας, σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση, βία μετα­ξύ συντρό­φων και …
«Στο βορά, στο νότο, στην ανα­το­λή, στη δύση, στις πλού­σιες και στις φτω­χές χώρες, σε οποια­δή­πο­τε θρη­σκεία, ξεχω­ρί­ζει η βία κατά των γυναι­κών ‑που είναι πολύ μεγάλη»

Σε επό­με­νη έκθε­ση (2014), στην οποία πήραν μέρος και υπη­ρε­σί­ες τα δεδο­μέ­να είναι ακό­μη χειρότερα

Π.Ο.Υ έκθεση για τα ματα της βίας

Μετά τη δημό­σια καταγ­γε­λία της ολυ­μπιο­νί­κη Σοφί­ας Μπε­κα­τώ­ρου για σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση έρχο­νται καταγ­γε­λί­ες και άλλων γυναι­κών δημο­σιο­ποιώ­ντας ανά­λο­γες τραυ­μα­τι­κές εμπει­ρί­ες –μετα­ξύ αυτών η –με λεπτο­μέ­ρειες ανάρ­τη­ση (στον προ­σω­πι­κό της λογα­ρια­σμό στο Facebook) της πρώ­ην δημο­σιο­γρά­φου του Ριζο­σπά­στη (δια­πι­στευ­μέ­νη τότε στο υπΕ­θΑ) Ιωάν­νας Ηλιά­δη ανα­φέρ­θη­κε σε σεξουα­λι­κή επί­θε­ση που δέχθη­κε όταν ήταν νεα­ρή συντάκτρια.

Να ξεριζωθούν τα αίτια…

Στις 15 Μάη 2020 ανα­κοι­νώ­θη­κε η από­φα­ση του δικα­στη­ρί­ου για την άγρια δολο­φο­νία της φοι­τή­τριας Ελέ­νης Τοπα­λού­δη στη Ρόδο, μετά από το βια­σμό και τη βάναυ­ση κακο­ποί­η­σή της. Το Μει­κτό Ορκω­τό Δικα­στή­ριο ομό­φω­να κατα­δί­κα­σε τους δύο κατη­γο­ρου­μέ­νους, επι­βάλ­λο­ντας ισό­βια κάθειρ­ξη για το αδί­κη­μα της ανθρω­πο­κτο­νί­ας και κάθειρ­ξη 15 ετών για το αδί­κη­μα του ομα­δι­κού βιασμού.
Η συγκε­κρι­μέ­νη δίκη έχει συγκλο­νί­σει το πανελ­λή­νιο και βρέ­θη­κε στην επι­και­ρό­τη­τα για μεγά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα, αλλά η συζή­τη­ση επι­κε­ντρω­νό­ταν είτε σε λεπτο­μέ­ρειες, ερμη­νεί­ες και προ­ε­κτά­σεις που αφο­ρού­σαν την προ­σω­πι­κή ζωή της Ελέ­νης, είτε σε διαρ­ρο­ές των κατα­θέ­σε­ων και της δικο­γρα­φί­ας, στο όνο­μα πάντα του …«ρεπορ­τάζ».
Η υπό­θε­ση αξιο­ποι­ή­θη­κε και για την τηλε­θέ­α­ση, θολώ­νο­ντας τις κοι­νω­νι­κές αιτί­ες που ανα­πα­ρά­γουν τη βία σε βάρος των γυναι­κών, των παι­διών, άλλων κοι­νω­νι­κά ευά­λω­των ανθρώ­πων, αλλά και απο­κρύ­πτο­ντας την κρα­τι­κή ευθύ­νη για την προ­στα­σία τους.

Η αγό­ρευ­ση της εισαγ­γε­λέα στη δίκη και η απα­ρά­δε­κτη, προ­κλη­τι­κή παρέμ­βα­ση του υφυ­πουρ­γού Ακη Σκέρ­τσου, που την κατα­δί­κα­σε, απο­τέ­λε­σαν την αφορ­μή για να κατα­κλυ­στούν τα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, ο έντυ­πος και ηλε­κτρο­νι­κός Τύπος με σχό­λια και άρθρα για το θέμα. Δόθη­κε έτσι η «πάσα» για να τρο­φο­δο­τη­θεί εκ νέου μια ψευ­δε­πί­γρα­φη αντι­πα­ρά­θε­ση ανά­με­σα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα από τις νομι­κές προ­ε­κτά­σεις του ζητή­μα­τος, η όλη συζή­τη­ση «θάβει» το γεγο­νός ότι η Δικαιο­σύ­νη απο­νέ­με­ται στο πλαί­σιο των νόμων και των αξιών που κυριαρ­χούν στη σύγ­χρο­νη καπι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία, μέσα στην οποία οι νέες γυναί­κες παρα­μέ­νουν ανι­σό­τι­μες και απρο­στά­τευ­τες από την πολύ­μορ­φη βία.
Αυτό το γεγο­νός απο­τυ­πώ­νε­ται και στις πρό­σφα­τες αλλα­γές του Ποι­νι­κού Κώδι­κα, που ψηφί­στη­καν επί κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ και δια­τη­ρή­θη­καν από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ.
Με τις αλλα­γές αυτές απα­λεί­φθη­κε ακό­μα και η κατώ­τα­τη ποι­νή για τη σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση εργα­ζό­με­νων γυναι­κών από εργο­δό­τη (άρθρο 337), ενώ οι μαστρο­ποί διώ­κο­νται μόνο βάσει του άρθρου 323Α για την «εμπο­ρία ανθρώ­πων», εφό­σον δηλα­δή απο­δει­χθεί ότι υπάρ­χει κακοποίηση.
Οπό­τε, αν θεω­ρη­θεί ότι υπάρ­χει «συναί­νε­ση» της γυναί­κας, δεν υπάρ­χει καν δίω­ξη (!) ρίχνο­ντας στα «μαλα­κά» τους ενόχους.

Η ατο­μι­κή ευθύ­νη των ενό­χων για το έγκλη­μα που διέ­πρα­ξαν, σωστά απο­δό­θη­κε από το δικα­στή­ριο, που συγ­χρο­νί­στη­κε και με το λαϊ­κό αίσθη­μα. Οι κατα­δι­κα­στέ­ες, όμως, και απα­ρά­δε­κτες συμπε­ρι­φο­ρές απέ­να­ντι στις γυναί­κες, που φτά­νουν μέχρι την ενδο­οι­κο­γε­νεια­κή βία, τη σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση, το βια­σμό, ακό­μα και τις δολο­φο­νί­ες γυναι­κών, απο­τε­λούν την κορυ­φή του παγόβουνου.
Είναι το απο­τέ­λε­σμα — και όχι η αιτία — της ανι­σό­τι­μης θέσης της γυναί­κας στην ταξι­κή εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοινωνία.

Κατά συνέ­πεια, η ατο­μι­κή εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα δεν ανα­πτύσ­σε­ται σε κοι­νω­νι­κό κενό, αλλά στο έδα­φος των αντι­δρα­στι­κών, ανα­χρο­νι­στι­κών από­ψε­ων για την κοι­νω­νι­κή θέση της γυναί­κας, στο έδα­φος του ατο­μι­σμού, του εγω­ι­στι­κού τρό­που ζωής, που κυριαρ­χούν στη σύγ­χρο­νη εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία και δια­περ­νούν και τις δια­προ­σω­πι­κές — οικο­γε­νεια­κές σχέσεις.

Πρέ­πει λοι­πόν να δυνα­μώ­σει η πάλη για να ξερι­ζω­θεί η αιτία που γεν­νά την πολύ­μορ­φη βία κατά των γυναι­κών, η ταξι­κή εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία. Η πάλη ενά­ντια στα «παλιά» και «σύγ­χρο­να» αντι­δρα­στι­κά κοι­νω­νι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα, ενά­ντια στις κοι­νω­νι­κές αντι­λή­ψεις για τις σχέ­σεις μετα­ξύ των φύλων, που καλ­λιερ­γού­νται και ανα­πα­ρά­γο­νται στη σύγ­χρο­νη καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, διεκ­δι­κώ­ντας μέτρα πρό­λη­ψης και στή­ρι­ξης των θυμάτων.

Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, η ΟΓΕ και η ΚΝΕ σε όλη την ιστορική πορεία και σήμερα αγωνίζονται σε αυτήν την κατεύθυνση.

(συνε­χί­ζε­ται)