Δέκα χρόνια από το τραγικό ναυάγιο στη Λαμπεντούζα με εκατοντάδες θύματα

Πριν από δέκα χρό­νια ο κόσμος κοι­τού­σε σοκα­ρι­σμέ­νος την Λαμπε­ντού­ζα. Στις 3 Οκτω­βρί­ου 2013 το μικρό ιτα­λι­κό νησί έγι­νε γνω­στό σε όλο τον κόσμο εξαι­τί­ας ενός τρα­γι­κού ναυα­γί­ου. 360 πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες που επέ­βαι­ναν σε ένα πλοιά­ριο και είχαν ξεκι­νή­σει από την Αφρι­κή με προ­ο­ρι­σμό την Ευρώ­πη πνί­γη­καν. Οι σκη­νές ήταν σοκα­ρι­στι­κές, κυρί­ως εκεί­νες με τα φέρε­τρα των μικρών παιδιών.

Το πλέ­ον ανα­τρι­χια­στι­κό είναι ότι σύμ­φω­να με όσα έγρα­ψε εκεί­νες τις ημέ­ρες η εφη­με­ρί­δα «Ρεπού­μπλι­κα» την ώρα του ναυα­γί­ου στην περιο­χή βρί­σκο­νταν του­λά­χι­στον τρία αλιευ­τι­κά τα οποία «δεν έκα­ναν απο­λύ­τως τίπο­τε για να σώσουν τους μετανάστες».

Μια ανθρω­πο­θυ­σία στο βωμό των καπι­τα­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων που ταλα­νί­ζουν και με επεμ­βά­σεις ισο­πε­δώ­νουν ολό­κλη­ρες χώρες, υπο­χρε­ώ­νο­ντας τους πολί­τες τους να ξερι­ζώ­νο­νται για να επι­βιώ­σουν. Μια κατα­κόμ­βη νεκρών που ακο­λού­θη­σαν πολ­λές στα νερά της Μεσο­γεί­ου και του Αιγαίου.

Το σύνο­λο του ευρω­παϊ­κού Τύπου είχε γεμί­σει με πρω­το­σέ­λι­δα σχό­λια του τύπου «Η Ευρώ­πη θάβει τα ιδα­νι­κά της ‑ή την τιμή της, ή τις αξί­ες της- στον βυθό της Μεσο­γεί­ου». Κι όμως τιπο­τα δεν άλλα­ξε. Οι θάλασ­σες της Μεσο­γεί­ου, το Αιγαίο  είναι γεμά­τες από θύμα­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού και της απάν­θρω­πης πολι­τι­κής κλει­στών συνό­ρων της ΕΕ. Σύμ­φω­να με στοι­χεία των ΗΕ από το 2014 αγνο­ού­νται πάνω από 29.100 άνθρω­ποι στη Μεσόγειο.

Οι 500 περί­που μετα­νά­στες από την Γκά­να, τη Σομα­λία και την Ερυ­θραία στοι­βαγ­μέ­νοι υπό απάν­θρω­πες συν­θή­κες σε ένα πλοίο- φέρε­τρο ανα­ζη­τού­σαν “ένα καλύ­τε­ρο αύριο”, όπως οι εκα­το­ντά­δες πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες θύμα­τα στο ναυά­γιο — έγκλη­μα ανοι­χτά της Πύλου (επι­σή­μως 78 νεκροί και εκα­το­ντά­δες αγνοούμενοι).

Αυτό που επι­βε­βαιώ­νε­ται με κάθε ναυά­γιο από τη Λαμπε­ντού­ζα και μετά είναι ότι η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση όχι μόνο την κραυ­γή και απαί­τη­ση να ληφθούν μέτρα, να γίνει σεβα­στή η συν­θή­κη της Γενεύ­ης για τους μετα­νά­στες, αντι­θέ­τως υιο­θέ­τη­ση πιο σκλη­ρές πολι­τι­κές, πιο απάν­θρω­πες πρα­κτι­κές για να «μειώ­σουν τις μετα­να­στευ­τι­κές ροές». Τους είναι αδιά­φο­ρο αν και πόσοι θα πνι­γούν. Κάνουν τα πάντα προ­κει­μέ­νου να μην κατα­φέ­ρουν να απο­βι­βα­στούν στις ακτές τους.

Το διαρ­κές έγκλη­μα που συμ­βαί­νει στη Μεσό­γειο με τους κατα­τρεγ­μέ­νους πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις, την εκμε­τάλ­λευ­ση και τη φτώ­χεια, είναι το απο­τέ­λε­σμα της αντι­με­τα­να­στευ­τι­κής πολι­τι­κής της ΕΕ, των κυβερ­νή­σε­ων, της απα­ρά­δε­κτης Συμ­φω­νί­ας ΕΕ — Τουρ­κί­ας, που τρο­φο­δο­τεί το δου­λε­μπό­ριο ανθρώ­πων και κάνει πιο επι­κίν­δυ­νες τις δια­δρο­μές μετα­τρέ­πο­ντας σε υγρό τάφο τη Μεσό­γειο και τις ελλη­νι­κές θάλασσες.

Βλα­ντί­μιρ Μαγια­κόφ­σκι: «Ωδή στην Επανάσταση»