Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της Ελλάδας.

Φίλες και φίλοι, Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Από­ψε εδώ, από το Σύνταγ­μα, ένα σύν­θη­μα τρα­ντά­ζει ολό­κλη­ρη την Αθή­να και ο αντί­λα­λός του ακού­γε­ται σε όλη την Ελλάδα:

«Δεν δια­λέ­γου­με στρα­τό­πε­δο ληστών, δια­λέ­γου­με το στρα­τό­πε­δο των λαών».

Λέμε «Οχι στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο».

Απαι­τού­με να στα­μα­τή­σει η εμπλο­κή της χώρας μας.

Δεν δεχό­μα­στε να πλη­ρώ­σει ο λαός τον λογα­ρια­σμό του πολέμου.

Αυτό είναι το πιο δυνα­τό «Οχι στον πόλε­μο», που συνε­χί­ζε­ται πάνω από έναν μήνα, μετά την εισβο­λή της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία, που από την πρώ­τη στιγ­μή κατα­δι­κά­σα­με απερίφραστα.

Δια­λέ­γου­με το στρα­τό­πε­δο των λαών, κόντρα στη ΝΑΤΟι­κή προ­πα­γάν­δα, που θέλει με το ζόρι ο λαός να δια­λέ­ξει σώνει και καλά ένα στρα­τό­πε­δο ληστών, μόνο και μόνο για να αθω­ώ­σει τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ για τα δια­χρο­νι­κά εγκλή­μα­τά τους, αλλά και γι’ αυτό το εγκλη­μα­τι­κό σχέ­διο που εδώ και μια δεκα­ε­τία έχουν βάλει σε εφαρ­μο­γή στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, σε βάρος του λαού της Ουκρα­νί­ας και του λαού της Ρωσίας.

Δια­λέ­γου­με το στρα­τό­πε­δο των λαών, κόντρα στα κυβερ­νη­τι­κά πολε­μι­κά διαγ­γέλ­μα­τα που μιλούν για την ειρή­νη για να δικαιο­λο­γή­σουν τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και την κλι­μα­κού­με­νη συμ­με­το­χή και εμπλο­κή της Ελλά­δας σ’ αυτόν.

Δια­λέ­γου­με το στρα­τό­πε­δο των λαών, κόντρα στην κάλ­πι­κη δήθεν «εθνι­κή γραμ­μή και ομο­ψυ­χία» που θέλει τον λαό στοι­χι­σμέ­νο πίσω από τα σχέ­δια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, για το χατί­ρι της ανα­βάθ­μι­σης των κερ­δών των ελλη­νι­κών μονο­πω­λί­ων, σε βάρος όμως των συμ­φε­ρό­ντων της εργα­τι­κής τάξης, του λαού.

Δια­λέ­γου­με το στρα­τό­πε­δο των λαών, κόντρα στον αντι­κομ­μου­νι­σμό, στη συκο­φά­ντη­ση του σοσια­λι­σμού που τους στοι­χειώ­νει ακό­μα και στον ξύπνιο τους. Κόντρα στην απο­σιώ­πη­ση, στη δια­στρέ­βλω­ση των θέσε­ων του ΚΚΕ, που γίνε­ται καρ­φί στο μάτι της ευρω­α­τλα­ντι­κής προπαγάνδας.

Δια­λέ­γου­με το στρα­τό­πε­δο των λαών, κόντρα στη στο­χο­ποί­η­ση των καλ­λι­τε­χνών, των προ­ο­δευ­τι­κών ανθρώ­πων, που τολ­μούν να τρα­γου­δά­νε για το δίκιο, την ειρή­νη και τον άνθρωπο!

Χαι­ρε­τί­ζου­με τη θαρ­ρα­λέα και τίμια στά­ση χιλιά­δων καλ­λι­τε­χνών, ανθρώ­πων του πνεύ­μα­τος, οι οποί­οι αρνού­νται να παί­ξουν τα παι­χνί­δια της κυβερ­νη­τι­κής και ΝΑΤΟι­κής προπαγάνδας.

Η συνε­πής στά­ση του ΚΚΕ εκφρά­ζει την πραγ­μα­τι­κή αλλη­λεγ­γύη προς τον λαό της Ουκρανίας

Μόνο οι υπη­ρέ­τες του άδι­κου ξερ­νούν μίσος και χολή για το δίκιο και την αλήθεια!

Τους ενο­χλεί ότι στην Ελλά­δα δεν περ­νά­ει το ευρω­α­τλα­ντι­κό αφή­γη­μα που, με άλλο­θι την απα­ρά­δε­κτη ρωσι­κή εισβο­λή, επι­διώ­κει να «ξεπλύ­νει» τα εγκλή­μα­τα των ΑμερικανοΝΑΤΟικών.

Τους ενο­χλεί που σε μεγά­λα τμή­μα­τα του λαού, της νεο­λαί­ας, των επι­στη­μό­νων και των καλ­λι­τε­χνών δεν ακού­γε­ται και δεν πιά­νει το σάλ­πι­σμα πολέ­μου για να στρα­τευ­θού­με με το ένα στρα­τό­πε­δο ληστών ένα­ντι του άλλου.

Τους ενο­χλεί, πάνω από όλα, που στην Ελλά­δα υπάρ­χει Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, υπάρ­χει το ΚΚΕ, που με συνέ­πεια εδώ και χρό­νια, ακό­μη και σε ανέ­φε­λες στιγ­μές μιας φαι­νο­με­νι­κής ειρή­νης, μελε­τού­σε τις εξε­λί­ξεις, προει­δο­ποιού­σε και, το πιο σημα­ντι­κό, έδει­χνε τον μονα­δι­κό πατριω­τι­κό και διε­θνι­στι­κό δρό­μο, αυτόν της απε­μπλο­κής από τα πολε­μο­κά­πη­λα σχέ­δια και της απο­δέ­σμευ­σης από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες που συμ­με­τέ­χει η χώρα μας.

Γι’ αυτόν τον λόγο ανοί­ξα­νε πάλι τα αρα­χνια­σμέ­να μπα­ού­λα του αντι­κομ­μου­νι­σμού για να ξεθά­ψουν τις γνω­στές γελοιό­τη­τες. Γέμι­σαν οι εφη­με­ρί­δες και τα κανά­λια με «Παπα­ρα­τσέν­κο» κάθε απόχρωσης.

Και τι δεν έχου­με ακού­σει και τι δεν έχου­με δια­βά­σει αυτές τις μέρες…

Μέχρι ότι ο Πού­τιν θέλει να ανα­συ­στή­σει τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, λες και έχει την παρα­μι­κρή σχέ­ση η σημε­ρι­νή καπι­τα­λι­στι­κή, εθνι­κι­στι­κή, αντι­δρα­στι­κή Ρωσία με το εργα­τι­κό πολυ­ε­θνι­κό κρά­τος που στο πλαί­σιό του ζού­σαν για δεκα­ε­τί­ες ειρη­νι­κά δεκά­δες λαοί κι εθνότητες.

Αυτοί που ρίχνουν σήμε­ρα το ανά­θε­μα στον Πού­τιν είναι οι ίδιοι που το 1991 χει­ρο­κρο­τού­σαν την κλί­κα Γκορ­μπα­τσόφ, Γιέλ­τσιν, Πού­τιν και Σία, όταν αυτοί διέ­λυαν τη Σοβιε­τι­κή Ενωση.

Είναι οι ίδιοι που τους πρό­τει­ναν για διε­θνή βρα­βεία και τους έβα­ζαν στις δια­φη­μί­σεις τους.

Και είναι οι ίδιοι, τα αστι­κά επι­τε­λεία και τα κόμ­μα­τά τους, που τότε ακρι­βώς λυσ­σο­μα­νού­σαν ενα­ντί­ον του ΚΚΕ, που ήταν απέ­να­ντι και προει­δο­ποιού­σε ότι εγκαι­νιά­ζε­ται μια νέα μαύ­ρη επο­χή για την ανθρωπότητα.

Δεν ξεγε­λά­νε κανέ­ναν! Κι αν σήμε­ρα στη­ρί­ζουν την ουκρα­νι­κή κυβέρ­νη­ση και προ­σκα­λούν τον Πρό­ε­δρό της να μιλή­σει στη Βου­λή, δεν είναι για­τί τους έπια­σε ο πόνος για το δρά­μα που ζει ο λαός της Ουκρα­νί­ας, είναι για­τί συμπλέ­ουν με το στρα­τό­πε­δο των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, το οποίο στη­ρί­ζει την κυβέρ­νη­ση Ζελένσκι.

Λες και δεν ξέρουν πως η αντι­δρα­στι­κή κυβέρ­νη­ση Ζελέν­σκι ευθύ­νε­ται και αυτή, όπως η Ρωσία, για το δρά­μα του λαού της Ουκρανίας.

Λες και δεν ξέρουν πως αυτή η κυβέρ­νη­ση, εδώ και χρό­νια, έχει στη­ρί­ξει κι ενσω­μα­τώ­σει ναζι­στι­κές οργα­νώ­σεις. Διώ­κει και φυλα­κί­ζει κομ­μου­νι­στές, έχει θέσει εκτός νόμου το ΚΚ Ουκρανίας.

Λες και δεν ξέρουν τις ευθύ­νες της για την κατα­πά­τη­ση των δικαιω­μά­των των μειο­νο­τή­των που ζουν στην Ουκρα­νία, ανά­με­σά τους και η ελληνική.

Λες και δεν ξέρουν πως στε­λέ­χη του ΚΚΕ στην Ουκρα­νία θεω­ρού­νται ανε­πι­θύ­μη­τα πρό­σω­πα. Για­τί με την ιδιό­τη­τα του βου­λευ­τή και του ευρω­βου­λευ­τή εξέ­φρα­σαν την αλλη­λεγ­γύη τους στον λαό της Ουκρα­νί­ας και στους διω­κό­με­νους κομ­μου­νι­στές και άλλους αγωνιστές.

Ολοι τους — κυβερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη και τσι­ρά­κια τους κον­δυ­λο­φό­ροι — οι οποί­οι δήθεν εγκα­λούν το ΚΚΕ για τη στά­ση του, τα γνω­ρί­ζουν πολύ καλά όλα αυτά!

Οπως τα γνω­ρί­ζουν και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜέΡΑ25, που πιά­νουν στα­σί­δι στη Βου­λή για να χει­ρο­κρο­τή­σουν τον Ζελέν­σκι, για­τί όλοι τους έχουν ένα μόνι­μο στα­σί­δι στο ευρω­α­τλα­ντι­κό στρατόπεδο.

Ομως…

Αυτή η συνεπής στάση του ΚΚΕ εκφράζει και την πραγματική αλληλεγγύη προς τον λαό της Ουκρανίας που δοκιμάζεται από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Μπο­ρεί σήμε­ρα όποιος λέει «όχι στον πόλε­μο, αλλη­λεγ­γύη στον λαό της Ουκρα­νί­ας», όποιος δηλα­δή δεν ευθυ­γραμ­μί­ζε­ται με το ΝΑΤΟι­κό αφή­γη­μα, τα επι­τε­λεία του συστή­μα­τος να επι­διώ­κουν να τον ταυ­τί­ζουν με τη Ρωσία, όμως δεν θα τους περάσει!

Θα φάνε τα μού­τρα τους! Αυτοί είναι που τελι­κά θα βάλουν την ουρά κάτω από τα σκέ­λια, για τα τερα­τώ­δη ψεύ­δη τους.

Με το αίμα των λαών θέλουν τώρα να χαρά­ξουν και­νούρ­για σύνο­ρα στην Ανατ. Ευρώπη

Όπως τα έφα­γαν και πριν από 23 χρό­νια, με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση του ΝΑΤΟ στη Γιου­γκο­σλα­βία. Ενα πραγ­μα­τι­κό μακε­λειό, που ξεκί­νη­σε τέτοιες μέρες, στο τέλος του Μάρ­τη του 1999, και ξεγυ­μνώ­νει όλους όσοι παρου­σιά­ζουν την απα­ρά­δε­κτη εισβο­λή της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία ως τον «πρώ­το πόλε­μο στην Ευρώ­πη μετά τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλεμο».

Συνει­δη­τά θέλουν να δια­γρά­ψουν από τη λαϊ­κή μνή­μη τον πόλε­μο στη Γιου­γκο­σλα­βία, για­τί εκεί­νον τον είχαν εξα­πο­λύ­σει οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Προ­σπα­θούν να δια­γρά­ψουν πως με το αίμα των λαών οι ιμπε­ρια­λι­στές χάρα­ξαν τα νέα σύνο­ρα στα εδά­φη της πρώ­ην ενιαί­ας Γιουγκοσλαβίας.

Εξι ξεχω­ρι­στά κρά­τη συν ένα κρά­τος — προ­τε­κτο­ρά­το, το Κόσο­βο και με το φιτί­λι του πολέ­μου να σιγο­καί­ει ακόμα.

Με το αίμα των λαών θέλουν τώρα να χαράξουν καινούργια σύνορα στην Ανατ. Ευρώπη.

Σήμε­ρα, στον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, βλέ­που­με ξανά νεκρούς, βομ­βαρ­δι­σμούς, εγκλω­βι­σμέ­νους άμα­χους, καρα­βά­νια προ­σφύ­γων. Τις ίδιες σκλη­ρές εικό­νες είδα­με και στον πόλε­μο στο Αφγα­νι­στάν το 2001, στο Ιράκ το 2003, αλλά και σε άλλους, όπως στη Λιβύη, στη Συρία και αλλού.

Ποια ήταν η δια­φο­ρά των παρα­πά­νω πολέ­μων με τον σημε­ρι­νό πόλε­μο στην Ουκρα­νία;

Οτι όλοι οι προη­γού­με­νοι προ­κλή­θη­καν από το στρα­τό­πε­δο των χωρών στο οποίο ανή­κει και η Ελλά­δα, προ­κλή­θη­καν δηλα­δή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τη συμ­με­το­χή και των ελλη­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων, ενώ ο σημε­ρι­νός πόλε­μος άρχι­σε τυπι­κά από ένα αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο, αυτό της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσίας.

Όλα αυτά πρέ­πει να τα μάθουν, να τα γνω­ρί­σουν τα νέα παι­διά της πατρί­δας μας, που δεν είχαν γεν­νη­θεί ακό­μα, ή ήταν πολύ μικρά για να συγκρα­τή­σουν στη μνή­μη τους αυτές τις θλι­βε­ρές εικό­νες του πολέμου.

Πρέ­πει να μάθουν για τις πιο μαύ­ρες, αιμα­το­βαμ­μέ­νες σελί­δες της πολε­μι­κής δρά­σης του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, όλων των χωρών της ΕΕ, όπως και της κυβέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ τότε, η οποία παρεί­χε «γην και ύδωρ» στους ΝΑΤΟι­κούς δολο­φό­νους, ακο­λου­θώ­ντας το παρά­δειγ­μα των κυβερ­νή­σε­ων της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας στην Ευρώ­πη, που ήταν τα πρώ­τα βιο­λιά σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Να μάθουν πως, τότε, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε όλη την Ελλά­δα μπή­καν μπρο­στά. Βρέ­θη­καν στην πρώ­τη γραμ­μή της μάχης, ώστε να εκφρα­στεί έμπρα­κτα η αντί­στα­ση του ελλη­νι­κού λαού στον σφα­για­σμό του γει­το­νι­κού λαού.

Με χίλιους δυο τρό­πους, αψη­φώ­ντας τον κίν­δυ­νο, δυσκό­λε­ψαν το πέρα­σμα των ΝΑΤΟι­κών στρα­τευ­μά­των από την Ελλά­δα προς τη γει­το­νι­κή μας χώρα.

Σύμ­φω­να μάλι­στα με τα δικά τους — με τα ΝΑΤΟι­κά — στοι­χεία, από τις κινη­το­ποι­ή­σεις του λαού και της νεο­λαί­ας της πατρί­δας μας, το δολο­φο­νι­κό τους έργο καθυ­στέ­ρη­σε περί­που έναν μήνα.

Μάλι­στα, ακό­μα δεν μπο­ρούν να το χωνέ­ψουν οι επι­τε­λείς του ΝΑΤΟ πως οι στρα­τιω­τι­κές φάλαγ­γές τους αντί να βρε­θούν στα σύνο­ρα, βρέ­θη­καν στη λαχα­να­γο­ρά της Θεσσαλονίκης!!!

Και φυσι­κά τα νέα παι­διά πρέ­πει να μάθουν για τη γεν­ναία στά­ση που κρά­τη­σαν στρα­τευ­μέ­νοι νέοι της πατρί­δας μας — ναύ­τες στην ελλη­νι­κή φρε­γά­τα «Θεμι­στο­κλής» — που η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση τότε ήθε­λε να στεί­λει στην Αδρια­τι­κή, στις περιο­χές που το ΝΑΤΟ είχε χαρα­κτη­ρί­σει εμπό­λε­μη ζώνη.

«Αρνού­μαι να υπη­ρε­τή­σω το ΝΑΤΟ», έγρα­φε η πρώ­τη επι­στο­λή ναύ­τη, κι αυτό το «αρνού­μαι», που ακού­στη­κε σε μια ελλη­νι­κή φρε­γά­τα το 1999, μπο­ρεί σήμε­ρα να εμπνεύ­σει όλα τα στρα­τευ­μέ­να παι­διά, που περή­φα­να αυτές τις μέρες βγαί­νουν και δηλώ­νουν στις μονά­δες τους ότι αρνού­νται να συμ­με­τά­σχουν σε απο­στο­λές εκτός συνό­ρων, ενά­ντια σε άλλους λαούς.

Τα νέα παι­διά, αλλά και οι μεγα­λύ­τε­ροι, μπο­ρούν να δουν πως το κάθε στρα­τό­πε­δο ανα­γνω­ρί­ζει ως «πόλε­μο» μόνο αυτόν που τυπι­κά ξεκι­νά­ει με ευθύ­νη του εχθρού του, του αντι­πά­λου του.

Ενώ τους πολέ­μους που ξεκι­νά­νε με ευθύ­νη του ίδιου, τους βαφτί­ζει «ανθρω­πι­στι­κή επι­χεί­ρη­ση», μάχη «κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας», εκστρα­τεία για «την ελευ­θε­ρία και τη δημο­κρα­τία», κατα­πο­λέ­μη­ση «των χημι­κών και βιο­λο­γι­κών όπλων», όπως έγι­νε στο Ιράκ, στο Αφγα­νι­στάν, στη Λιβύη και αλλού.

Αλή­θεια, σήμε­ρα θυμή­θη­καν το απα­ρα­βί­α­στο των συνό­ρων, όταν ήταν αυτοί οι ίδιοι που έκα­ναν κομ­μα­τά­κια τη Γιου­γκο­σλα­βία; Και μη μας πουν ξανά ότι τότε ήταν η εθνο­κά­θαρ­ση των Κοσο­βά­ρων από τον Μιλό­σε­βιτς και το δικαί­ω­μα αυτο­διά­θε­σης των εθνών!!! Για­τί το ίδιο επι­κα­λεί­ται σήμε­ρα και ο Πού­τιν, αντι­γρά­φο­ντάς τους…

Αλή­θεια, πού είναι η ευαι­σθη­σία τους για το συνε­χι­ζό­με­νο έγκλη­μα της εισβο­λής και κατο­χής στην Κύπρο;

Αλή­θεια, πού ήταν η ευαι­σθη­σία όλων αυτών, όταν πριν από λίγο και­ρό ρωσι­κές δυνά­μεις έκα­ναν επέμ­βα­ση στο Καζακ­στάν για να κατα­πνί­ξουν τη λαϊ­κή εξέ­γερ­ση που ξεκί­νη­σε από τα μεγά­λα εργο­στά­σια; Τότε ο Πού­τιν δεν παρα­βί­α­ζε καμιά εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα; Αλλά τότε τον αντι­με­τώ­πι­ζαν σαν ταξι­κό αδελ­φό τους…

Τον πόλεμο μπορούμε να τον κατανοήσουμε
ως συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα

Φίλες και φίλοι, Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Τον πόλε­μο δεν μπο­ρού­με να τον κατα­νο­ή­σου­με βάζο­ντας κάτω τα προ­σχή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιεί η μία ή η άλλη πλευ­ρά, το ένα ή το άλλο εμπό­λε­μο μέρος, για­τί τότε θα κατα­λή­ξου­με σε λαν­θα­σμέ­να συμπε­ρά­σμα­τα.

Τον πόλε­μο μπο­ρού­με να τον κατα­νο­ή­σου­με μόνο ως συνέ­χεια της πολι­τι­κής με άλλα, βίαια μέσα.

Με αυτό το κρι­τή­ριο που εισή­γα­γε ο μεγα­λύ­τε­ρος θεω­ρη­τι­κός του πολέ­μου, ο Κλα­ού­ζε­βιτς, και απο­δέ­χτη­καν και οι μαρ­ξι­στές δια­νοη­τές, μπο­ρού­με να οδη­γη­θού­με σε ασφα­λή συμπεράσματα.

Ποια είναι τελικά εκείνη η πολιτική που συνεχίζεται, σήμερα, μέσω του πολέμου στην Ουκρανία;

Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στο τι προη­γή­θη­κε πριν από τις 24 Φλε­βά­ρη και την απα­ρά­δε­κτη ρωσι­κή εισβο­λή, πριν αρχί­σουν να βαρά­νε οι σει­ρή­νες του πολέ­μου στο Κίε­βο, στη Μαριού­πο­λη και στις άλλες ουκρα­νι­κές πόλεις. Και στην Ουκρα­νία προη­γή­θη­κε ένας πόλε­μος που διε­ξά­γε­ται του­λά­χι­στον από το 2014, με πολ­λές χιλιά­δες θύματα.

Προη­γή­θη­κε ένα πρα­ξι­κό­πη­μα, στο οποίο ηγή­θη­καν μεγα­λο­κα­πι­τα­λι­στές για να ανα­τρα­πεί μια κυβέρ­νη­ση φιλι­κή προς τη Ρωσία. Οπως φιλι­κή και προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη προς τη Ρωσία ήταν και είναι και σήμε­ρα μια ισχυ­ρή μερί­δα της κυρί­αρ­χης τάξης της Ουκρα­νί­ας, που βλέ­πει ότι τα συμ­φέ­ρο­ντά της εξυ­πη­ρε­τού­νται καλύ­τε­ρα μέσα από την ενί­σχυ­ση των επι­χει­ρη­μα­τι­κών δεσμών με το κρά­τος της Ρωσί­ας, σε αντί­θε­ση με μια άλλη μερί­δα της κυρί­αρ­χης τάξης της Ουκρα­νί­ας που κοι­τά προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Αυτός ο μεγά­λος διχα­σμός στην ίδια την αστι­κή τάξη της Ουκρα­νί­ας λύθη­κε προ­σω­ρι­νά τα τελευ­ταία χρό­νια με την επι­κρά­τη­ση της φιλο­δυ­τι­κής μερί­δας. Μια επι­κρά­τη­ση που επι­τεύ­χθη­κε με την άμε­ση παρέμ­βα­ση του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, χωρών της ΕΕ, που στή­ρι­ξαν αυτήν τη μερί­δα, εξό­πλι­σαν και εκπαί­δευ­σαν φασι­στι­κές, νεο­να­ζι­στι­κές, μισθο­φο­ρι­κές και παρα­στρα­τιω­τι­κές οργα­νώ­σεις, όπως το «τάγ­μα του Αζόφ», κ.ά., που όλα τα μετέ­πει­τα χρό­νια σκό­τω­ναν και τρο­μο­κρα­τού­σαν τον λαό της Ουκρα­νί­ας, ιδιαί­τε­ρα κομ­μου­νι­στές, εργά­τες, συν­δι­κά­τα και το ρωσό­φω­νο κομ­μά­τι στις περιο­χές του Ντονμπάς.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν αμείλικτα:

Απα­γό­ρευ­ση του ΚΚ Ουκρανίας

Νομι­μο­ποί­η­ση της φιλο­να­ζι­στι­κής προπαγάνδας

Απο­κα­τά­στα­ση των συνερ­γα­τών των ναζί

Σφα­γή συν­δι­κα­λι­στών εργα­τών στην Οδησσό

Και μετά απ’ όλα αυτά έχουν το θρά­σος να λένε ότι ο ουκρα­νι­κός λαός μπο­ρεί ελεύ­θε­ρα να απο­φα­σί­σει αν θα μπει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ!!!

Βέβαια, για εμάς είναι παρα­πά­νω από ξεκά­θα­ρο: Ούτε ο Πού­τιν έχει δικαί­ω­μα να σηκώ­νει τη σημαία του αντι­φα­σι­σμού, να μιλά­ει για την απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­ση της Ουκρα­νί­ας, όταν η ίδια η καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία δια­τη­ρεί φιλι­κές σχέ­σεις με ακρο­δε­ξιά μορ­φώ­μα­τα σε πολ­λές χώρες και η ηγε­σία της εκθειά­ζει δημό­σια τους ιδε­ο­λό­γους του ρωσι­κού φασισμού.

Για­τί το μόνο που θέλει είναι να εκμε­ταλ­λευ­τεί το αντι­φα­σι­στι­κό φρό­νη­μα των Ρώσων και όλων των λαών, που πλή­ρω­σαν με εκα­τομ­μύ­ρια νεκρών την πάλη ενά­ντια στον φασι­σμό — ναζισμό.

Προη­γή­θη­κε η προ­σπά­θεια να εντα­χθεί η Ουκρα­νία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μετά τις αλλα­γές του 2014, προ­σπά­θεια ενταγ­μέ­νη στη στρα­τη­γι­κή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ να ελέγ­ξουν την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, τα Βαλ­κά­νια και την περιο­χή που κάλυ­πτε η ΕΣΣΔ.

Ταυ­τό­χρο­να, προ­ώ­θη­σαν τα οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των αμε­ρι­κα­νι­κών και ευρω­παϊ­κών μονο­πω­λί­ων, εγκα­τέ­στη­σαν στρα­τιω­τι­κές βάσεις και σύγ­χρο­να όπλα σε αυτές τις χώρες.

Η μία μετά την άλλη, χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, πρώ­ην σοσια­λι­στι­κές, έπαιρ­ναν τον δρό­μο για την έντα­ξη στο ΝΑΤΟ.

Ο πόλε­μος ξεπή­δη­σε απ’ τον σφο­δρό καπι­τα­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό, είναι άδι­κος κι απ’ τις δύο πλευρές

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ δού­λε­ψαν στο­χευ­μέ­να για να δια­τη­ρή­σουν και να επε­κτεί­νουν τις θέσεις τους, προ­ε­τοι­μά­στη­καν για την ανα­με­νό­με­νη όξυν­ση του αντα­γω­νι­σμού με τη Ρωσία.

Εφτα­σαν στα σύνο­ρα της Ρωσί­ας υλο­ποιώ­ντας βήμα βήμα τα σχέ­δια περι­κύ­κλω­σής της.

Ποιος μπο­ρεί να αρνη­θεί τα πολε­μι­κά σχέ­δια, τις στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις — πραγ­μα­τι­κές πρό­βες πολέ­μου — που διε­ξά­γο­νται εδώ και χρό­νια στη Βόρεια Θάλασ­σα, στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, στη Μαύ­ρη Θάλασ­σα, στη Βαλ­τι­κή με μέτω­πο απέ­να­ντι στη Ρωσία, με τη συμ­με­το­χή και των Ενό­πλων Δυνά­με­ων της Ελλάδας;

Με μέτω­πο απέ­να­ντι στη Ρωσία, για­τί στο πρό­σω­πό της έβλε­παν μια ανερ­χό­με­νη αντα­γω­νι­στι­κή καπι­τα­λι­στι­κή δύνα­μη, που πάνω στις πλά­τες του ρωσι­κού λαού, αλλά και των άλλων λαών της πρώ­ην Σοβιε­τι­κής Ενω­σης, προ­ω­θού­σε τα δικά της σχέ­δια προς όφε­λος των δικών της καπιταλιστών.

Αλλά και μια δύνα­μη που, παρά την πιο αδύ­να­μη οικο­νο­μι­κή της θέση, σε σχέ­ση με τις ΗΠΑ ή την ΕΕ, είναι μια ισχυ­ρή στρα­τιω­τι­κή, πυρη­νι­κή και ενερ­γεια­κή δύναμη.

Ποιος δεν μπο­ρεί να δει ότι στο βάθος υπάρ­χει ένας κήπος γεμά­τος αγκά­θια, και αφο­ρά μια ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη σύγκρου­ση, αυτή των ΗΠΑ με την Κίνα για την πρω­το­κα­θε­δρία στο παγκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, που θα δυνα­μώ­σει τα επό­με­να χρόνια;

Ο πόλε­μος, συνε­πώς, ξεπή­δη­σε μέσα από έναν σφο­δρό καπι­τα­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό για το μοί­ρα­σμα του ορυ­κτού πλού­του, της Ενέρ­γειας, των εδα­φών, του εργα­τι­κού δυνα­μι­κού, των αγω­γών και δικτύ­ων μετα­φο­ράς εμπο­ρευ­μά­των, των γεω­πο­λι­τι­κών στη­ριγ­μά­των, των μερι­δί­ων των αγορών.

Κι αυτός ο αντα­γω­νι­σμός, που έφτα­σε στην κόψη του ξυρα­φιού, δεν μπο­ρεί πλέ­ον να εκτο­νω­θεί στα διπλω­μα­τι­κά τρα­πέ­ζια, αλλά στα πεδία των μαχών.

Αυτή είναι λοιπόν η πολιτική που συνεχίζεται με άλλα, βίαια μέσα

Είναι η ληστρι­κή πολι­τι­κή, από τη μια, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και, από την άλλη της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας, που λύνουν πλέ­ον τις δια­φο­ρές τους ένο­πλα, σε βάρος και του ουκρα­νι­κού και του ρωσι­κού λαού.

Και γι’ αυτόν τον λόγο είναι ένας πόλε­μος άδι­κος κι από τις δύο πλευ­ρές, ανε­ξάρ­τη­τα από το ποιος είναι τυπι­κά ο πρώ­τος επι­τι­θέ­με­νος, ανε­ξάρ­τη­τα από το ποιος θα είναι ο νικη­τής και ποιος ο ηττημένος.

Για­τί ισχύ­ει από­λυ­τα αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ:
«Ο πόλε­μος που έρχε­ται δεν είναι ο πρώτος.
Πριν απ’ αυτόν γίνα­νε κι άλλοι πόλεμοι.
Οταν τελεί­ω­σε ο τελευταίος,
υπήρ­χαν νικη­τές και νικημένοι.
Στους νικη­μέ­νους, ο φτω­χός λαός
πέθαι­νε από την πείνα.
Στους νικη­τές ο φτω­χός λαός πέθαι­νε το ίδιο».

Σ’ αυτήν τη θέση βρί­σκε­ται και ο ουκρα­νι­κός, αλλά και ο ρωσι­κός λαός, δύο λαοί που για δεκα­ε­τί­ες έζη­σαν μαζί, πάλε­ψαν μαζί, κόντρα σε θεούς και δαί­μο­νες, για να στε­ριώ­σει η δική τους εξου­σία, το δικό τους κρά­τος. Δύο λαοί που πολέ­μη­σαν μαζί τον ναζι­σμό — φασι­σμό τρα­γου­δώ­ντας τα ίδια πατριω­τι­κά τρα­γού­δια, προ­ό­δευ­σαν μαζί, στο πλαί­σιο της ενιαί­ας ΕΣΣΔ, απο­λαμ­βά­νο­ντας τον πλού­το της χώρας τους, τις κατα­κτή­σεις του σοσιαλισμού.

Πού είναι αλή­θεια αυτός ο καλύ­τε­ρος κόσμος που τους υπο­σχέ­θη­καν; Πού είναι η ειρή­νη, η ασφά­λεια και η ευη­με­ρία που τους έτα­ξαν; Ο κόσμος δεν έγι­νε καλύ­τε­ρος μετά την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού του ’91, το αντί­θε­το, έγι­νε χει­ρό­τε­ρος, πιο βάρβαρος.

Κι αυτό το έζη­σαν από πρώ­το χέρι οι λαοί σ’ αυτές τις χώρες, όταν οι αστι­κές τάξεις που δια­μορ­φώ­θη­καν έκλε­ψαν τον πλού­το τους υπο­χρε­ώ­νο­ντάς τους να ζήσουν στη βαρ­βα­ρό­τη­τα της φτώ­χειας, της εκμε­τάλ­λευ­σης και του πολέ­μου, όπως άλλω­στε έζη­σαν κι άλλοι λαοί σε όλο τον κόσμο.

Αυτές τις αστι­κές τάξεις εκφρά­ζουν οι κυβερ­νή­σεις του Πού­τιν στη Ρωσία και του Ζελέν­σκι στην Ουκρανία.

Γι’ αυτό, άλλω­στε, παρά τις δια­φο­ρές και τους αντα­γω­νι­σμούς τους, συνα­ντιού­νται στον αντι­κομ­μου­νι­σμό, στην παρα­χά­ρα­ξη της Ιστο­ρί­ας και τη συκο­φά­ντη­ση της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης, στην ενί­σχυ­ση της εθνι­κι­στι­κής υστερίας.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συνέχεια και της «εσωτερικής» πολιτικής κάθε καπιταλιστικού κράτους

Ο κόσμος τους, ο περί­φη­μος «κόσμος των δυτι­κών αξιών», είναι ο κόσμος της βαρ­βα­ρό­τη­τας, της εκμε­τάλ­λευ­σης, του πολέ­μου και της προ­σφυ­γιάς, των οικο­νο­μι­κών κρί­σε­ων, των θυμά­των της παν­δη­μί­ας, είναι ο κόσμος των τερά­των, ο καπι­τα­λι­σμός.

Ο πόλε­μος δεν αφο­ρά μόνο τα επει­σό­δια της «διπλω­μα­τι­κής ιστο­ρί­ας» που προη­γή­θη­κε, δεν αφο­ρά μόνο το πώς συσ­σω­ρεύ­τη­καν αντα­γω­νι­σμοί, επι­διώ­ξεις, σχε­δια­σμοί, πώς συμ­φω­νί­ες που έγι­ναν δεν τηρή­θη­καν, πώς συμ­βι­βα­σμοί έσπασαν.

Αφο­ρά και μια άλλη, πολύ κρί­σι­μη πλευ­ρά.

Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος είναι η συνέ­χεια της «εσω­τε­ρι­κής» και όχι μόνο «εξω­τε­ρι­κής» πολι­τι­κής του κάθε καπι­τα­λι­στι­κού κρά­τους, είναι συνέ­χεια της οικο­νο­μι­κής και κρα­τι­κής πολι­τι­κής σε συν­θή­κες ειρήνης.

Ο πόλε­μος λει­τουρ­γεί ακρι­βώς με τους ίδιους «νόμους», τους ίδιους «κανό­νες» που λει­τουρ­γεί ο ίδιος ο καπι­τα­λι­σμός σε συν­θή­κες ειρήνης.

Οι ίδιες τάσεις, οι ίδιες δυνά­μεις είναι αυτές που σπρώ­χνουν προς τον πόλε­μο: Η έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης της εργα­τι­κής τάξης, ο αντα­γω­νι­σμός ανά­με­σα σε μεγά­λους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους για τα μερί­δια των αγο­ρών, το κυνή­γι του μέγι­στου ποσο­στού κέρ­δους, είναι αυτά που κινούν και την «ειρή­νη» και τον πόλεμο.

Οπως πάντα, έτσι και τώρα, ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία επι­τά­χυ­νε σχε­δια­σμούς που προ­ϋ­πήρ­χαν. Και δεν είναι άλλοι αυτοί από:

Τη στρα­τη­γι­κή της «πρά­σι­νης μετά­βα­σης», πρώ­τα στο όνο­μα της προ­στα­σί­ας του περι­βάλ­λο­ντος, τώρα στο όνο­μα της απε­ξάρ­τη­σης από το ρωσι­κό φυσι­κό αέριο, που πλη­ρώ­νει και θα συνε­χί­σει να πλη­ρώ­νει ακρι­βά ο λαός.

Τα σχέ­δια εναλ­λα­κτι­κής τρο­φο­δο­σί­ας, όπως είναι το υγρο­ποι­η­μέ­νο και πανά­κρι­βο αμε­ρι­κα­νι­κό φυσι­κό αέριο (LNG), με τους Ελλη­νες εφο­πλι­στές να πρω­τα­γω­νι­στούν στη μετα­φο­ρά του και να ετοι­μά­ζο­νται για χρυ­σές δουλειές.

Ο νομι­σμα­τι­κός πόλε­μος, με την προ­σπά­θεια της Ρωσί­ας και της Κίνας για ενερ­γεια­κές συναλ­λα­γές με βάση το κινε­ζι­κό γουάν και για τη δημιουρ­γία νέου διε­θνούς συστή­μα­τος δια­τρα­πε­ζι­κών συναλλαγών.

Ολα αυτά δεν είναι από­το­κα μόνο του πολέ­μου αλλά επι­τα­χύ­νο­νται κι ενι­σχύ­ο­νται μέσω αυτού.

Ολα αυτά απα­ντούν, όμως, και στους δήθεν φιλει­ρη­νι­στές της κακιάς ώρας, που εμφα­νί­ζουν τον πόλε­μο ως έναν παρα­λο­γι­σμό των ηγε­τών, ως κάτι παρά­ται­ρο από την καπι­τα­λι­στι­κή λει­τουρ­γία, μόνο και μόνο για να μεί­νει στο απυ­ρό­βλη­το το σύστη­μα που γεν­νά τους πολέμους.

Τι πρέπει να κάνουν οι λαοί;

Φίλες και φίλοι,

Το τι μπο­ρεί να κάνουν οι καπι­τα­λι­στές, τα μονο­πώ­λια για να δια­σφα­λί­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους το ξέρου­με, το βλέ­που­με τώρα στα απελ­πι­σμέ­να μάτια του λαού της Ουκρα­νί­ας που χάνει τη ζωή του, τα παι­διά του, το σπί­τι του, ξερι­ζώ­νε­ται από τον τόπο του, όπως το είδα­με πριν και στα μάτια άλλων λαών.

Το τι μπο­ρεί να κάνει, όμως, ένας λαός χρειά­ζε­ται να συζη­τή­σου­με, να φωτί­σου­με, να απα­ντή­σου­με. Και απά­ντη­ση σ’ αυτό το ερώ­τη­μα δεν πρέ­πει να δώσουν μόνο οι λαοί της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας, που ζουν άμε­σα τη μεγά­λη κατα­στρο­φή του πολέμου.

Απά­ντη­ση πρέ­πει να δώσουν όλοι οι λαοί του κόσμου, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρό­πο εμπλέ­κο­νται σ’ αυτήν τη νέα μεγά­λη πολε­μι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή σύγκρου­ση. Απά­ντη­ση πρέ­πει να δώσει και ο δικός μας λαός, στη δική μας χώρα, ο οποί­ος μπο­ρεί τώρα να μη βρί­σκε­ται στο πεδίο της πολε­μι­κής ανα­μέ­τρη­σης, εμπλέ­κε­ται όμως άμε­σα και έμμε­σα σε

αυτόν τον πόλε­μο και ήδη έχει αρχί­σει να βιώ­νει τις συνέ­πειες αυτής της εμπλοκής.

Τι πρέ­πει να κάνουν, δηλα­δή, οι εργα­ζό­με­νοι, ο λαός;

Να στοι­χη­θούν πίσω από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, η οποία βρί­σκε­ται σε πολε­μι­κό παρα­λή­ρη­μα και κλι­μα­κώ­νει την ελλη­νι­κή εμπλοκή;

Κι όταν μιλά­με για εμπλο­κή, δεν μιλά­με μόνο για την απο­στο­λή στρα­τιω­τι­κού υλι­κού, μερι­κών άχρη­στων «Καλάσ­νι­κοφ» στην Ουκρα­νία, όπως λέει η κυβέρ­νη­ση και σκό­πι­μα επα­να­λαμ­βά­νει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μιλά­με για τη στή­ρι­ξη που παρεί­χαν όλες οι ελλη­νι­κές κυβερ­νή­σεις στις ΝΑΤΟι­κές απο­φά­σεις και τα σχέ­δια που αφο­ρούν τη διεύ­ρυν­ση αυτού του δολο­φο­νι­κού οργανισμού.

Μιλά­με για τη στή­ρι­ξη από την κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, το 2016, της από­φα­σης του ΝΑΤΟ για το πρώ­το πυρη­νι­κό πλήγμα.

Μιλά­με για τις νέες βάσεις που δημιούρ­γη­σαν οι κυβερ­νή­σεις ΣΥΡΙΖΑ — ΝΔ, όπως της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης, της Λάρι­σας, του Στε­φα­νο­βί­κειου, που αξιο­ποιού­νται ως κόμ­βος προ­ώ­θη­σης στρα­τιω­τι­κών δυνάμεων.

Από αυτές τις βάσεις ανε­φο­διά­ζο­νται τα αερο­πλα­νο­φό­ρα που σου­λα­τσά­ρουν στις ελλη­νι­κές θάλασσες.

Από τα ελλη­νι­κά εδά­φη φεύ­γουν για την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη τα κομ­βόι των αμε­ρι­κα­νι­κών στρατευμάτων.

Όταν μιλά­με για εμπλο­κή, εννο­ού­με ότι σε περί­πτω­ση κλι­μά­κω­σης με την άμε­ση συμ­με­το­χή του ΝΑΤΟ, η χώρα δεσμεύ­ε­ται να στεί­λει στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις, που ήδη ετοιμάζονται.
Και τότε θα δού­με πού θα κατα­λή­ξουν τα χρυ­σο­πλη­ρω­μέ­να από τον λαό «Ραφάλ» και «Μπε­λα­ρά», που μας έλε­γαν πως ήταν δήθεν για την άμυ­να της χώρας!!!

Δεν υπάρχει “ολίγον εμπλοκή” όπως κοροϊδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ

Κι όλα αυτά βέβαια δεν συνι­στούν μια «ολί­γον εμπλο­κή», όπως κοροϊ­δεύ­ει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποί­ος φόρε­σε τη μάσκα του ειρη­νο­ποιού, τρα­γού­δη­σε και κάνα — δυο αντι­πο­λε­μι­κά τρα­γού­δια και νομί­ζει πως έτσι θα απαλ­λα­γεί λόγω αμφιβολιών.

Καμιά αμφι­βο­λία για τον βρώ­μι­κο ρόλο που έπαι­ξε και συνε­χί­ζει να παί­ζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέ­πει να έχουν όσοι νιώ­θουν αρι­στε­ροί, προοδευτικοί.

Ιδιαί­τε­ρα τώρα, που τους στή­νουν νέες παγί­δες και εμφα­νί­ζο­νται δήθεν πως έχουν μετα­νιώ­σει γι’ αυτά που στή­ρι­ξε και προ­ώ­θη­σε η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ με τις ΗΠΑ, όπως τη βάση τους στην Αλεξανδρούπολη.

«Παλιά μου τέχνη κόσκι­νο», βέβαια, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κατέ­χει καλά την τέχνη της εξα­πά­τη­σης…

Όταν ψηφί­ζουν τους εξο­πλι­σμούς που φορ­τώ­νε­ται ο λαός για το χατί­ρι των ανα­γκών του ΝΑΤΟ, από μετά­νοια το κάνουν;

Όταν ανα­πα­ρά­γουν τα προ­σχή­μα­τα και «κου­κου­λώ­νουν» τις ευθύ­νες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συγ­χώ­ρε­ση ζητάνε;

Όταν ουσια­στι­κά λένε «ναι» στη στρα­τιω­τι­κή εμπλο­κή, αρκεί αυτή να έχει σαφή ΝΑΤΟι­κή ή ευρω­ε­νω­σια­κή σφρα­γί­δα, τι κάνουν;

Και την ίδια ώρα που λένε ότι έχουν μετα­νιώ­σει, ψηφί­ζουν τη Συμ­φω­νία με τα Ηνω­μέ­να Αρα­βι­κά Εμι­ρά­τα και την υπο­χρέ­ω­ση της χώρας να στεί­λει κι εκεί στρα­τιω­τι­κές δυνάμεις.

Αυτά τα φτη­νά κόλ­πα της αμαρ­τω­λής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας δεν περ­νά­νε πια!

Ιδιαί­τε­ρα σήμε­ρα, που η μία μετά την άλλη όλες οι κατ’ όνο­μα προ­ο­δευ­τι­κές κυβερ­νή­σεις ανά τον κόσμο, από τους Δημο­κρα­τι­κούς των ΗΠΑ μέχρι τους Ισπα­νούς Σοσια­λι­στές και τους Γερ­μα­νούς σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, παίρ­νουν τη θέση τους στην πρώ­τη γραμ­μή της πολε­μι­κής προετοιμασίας!

Ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να στοιχίζεται πίσω από τους στόχους της αστικής τάξης

Η εμπλο­κή, βέβαια, ακου­μπά­ει και τις ελλη­νο­τουρ­κι­κές δια­φο­ρές που είναι μέρος αυτής της μεγά­λης εικόνας.

Και τώρα, που το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ καί­γο­νται για τη δια­τή­ρη­ση της Τουρ­κί­ας στο ΝΑΤΟι­κό στρα­τό­πε­δο, κατα­λα­βαί­νει κανείς τι σημαί­νουν τα και­νούρ­για περί «ΝΑΤΟι­κού εδάφους»!

Στρώ­νουν το έδα­φος για τα σχέ­δια συνεκ­με­τάλ­λευ­σης σε βάρος των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας.

Όταν, όμως, μιλά­με για συνεκ­με­τάλ­λευ­ση μιλά­με για ένα παζά­ρι χωρίς αρχές, ανά­με­σα σε αμε­ρι­κα­νι­κά και ευρω­παϊ­κά ενερ­γεια­κά μονο­πώ­λια, το οποίο δεν θα οδη­γή­σει σε ειρή­νη και ασφά­λεια, αλλά θα δημιουρ­γή­σει και το έδα­φος για νέα, μεγα­λύ­τε­ρη σύγκρουση.

Όταν ένας λαός στη­ρί­ζει την επι­λο­γή της κυβέρ­νη­σης και των άλλων κομ­μά­των να κλι­μα­κώ­σει την εμπλο­κή της χώρας του στον πόλε­μο, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στη­ρί­ζει την επι­λο­γή της άρχου­σας τάξης της χώρας του να γίνει κι αυτή θύτης άλλων λαών!

Όμως, τότε μπο­ρεί εύκο­λα κι ο λαός μας να γίνει το θύμα. Κι αυτό δεν το λέμε εμείς για να κιν­δυ­νο­λο­γή­σου­με, το έχουν πει ήδη οι Ρώσοι για να προειδοποιήσουν.

Τι πρέ­πει λοι­πόν να κάνουν οι εργα­ζό­με­νοι, ο λαός; Μήπως να στη­ρί­ξουν την επι­λο­γή της εμπλο­κής, για­τί, όπως του λένε, έτσι ανοί­γε­ται «μια νέα ευκαι­ρία με νέα επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχέ­δια από τα οποία ωφε­λη­μέ­νος θα βγει ο λαός»;

Λένε ψέμα­τα, για να τον ξεγε­λά­σουν, λέγο­ντας ότι η εμπλο­κή συνι­στά «μια νέα ευκαι­ρία». Τα ίδια έλε­γαν και για την έξο­δο από την κρί­ση και για την έξο­δο από την πανδημία.

Τώρα, η νέα «ευκαι­ρία», ο νέος στό­χος για το κεφά­λαιο στη χώρα μας είναι η μετα­τρο­πή της Ελλά­δας σε διε­θνή κόμ­βο μετα­φο­ράς Ενέρ­γειας, στο πλαί­σιο των ευρω­α­τλα­ντι­κών ενερ­γεια­κών σχεδιασμών.

Τα ίδια έλε­γαν και στον λαό της Ουκρα­νί­ας, που η χώρα του είναι ένας σημα­ντι­κός ενερ­γεια­κός και δια­με­τα­κο­μι­στι­κός κόμ­βος, με μια ιδιαί­τε­ρα σημα­ντι­κή στρα­τη­γι­κή θέση.

Αλήθεια, ποια ήταν τα οφέλη για τον λαό της;

Μήπως μπό­ρε­σε να γευ­τεί τα «καλά» από τη μετα­τρο­πή της χώρας του σε ενερ­γεια­κό κόμβο;

Μήπως σώθη­κε από τη φτώ­χεια, μήπως εξα­σφά­λι­σε ευη­με­ρία, έστω μια ήσυ­χη και ασφα­λή ζωή;

Οχι βέβαια. Εδώ και χρόνια βρίσκεται στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα.

Το δρά­μα του λαού της Ουκρα­νί­ας είναι άλλη μια από­δει­ξη για ποιο λόγο η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός, δεν έχει κανέ­να συμ­φέ­ρον να στοι­χί­ζε­ται πίσω από τους στό­χους, τα ορά­μα­τα της αστι­κής τάξης.

Καμία εμπι­στο­σύ­νη σε καμία αστι­κή κυβέρ­νη­ση! Ο λαός να χαρά­ξει αυτο­τε­λή, ανε­ξάρ­τη­τη γραμμή!

Απο­δεί­ξεις, όμως, ο λαός μας μπο­ρεί να ανα­ζη­τή­σει και στην ίδια του την Ιστορία.

Είμα­στε 100 χρό­νια μετά τη Μικρα­σια­τι­κή Κατα­στρο­φή. Τρία χρό­νια πριν, το 1919, η χώρα συμ­με­τεί­χε σε μιαν άλλη ουκρα­νι­κή εκστρα­τεία, στο πλευ­ρό των συμ­μά­χων τότε, για την κατά­πνι­ξη της νεα­ρής σοβιε­τι­κής εξουσίας.

Τότε, οι Μητσο­τά­κη­δες και οι Τσί­πρες της επο­χής, δηλα­δή οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, έλε­γαν ότι αυτή η συμ­με­το­χή θα ανα­βάθ­μι­ζε τη χώρα, θα προ­ω­θού­σε τα εθνι­κά δίκαια, θα εκπλή­ρω­νε τις μεγά­λες ιδέ­ες της εποχής.

Το απο­τέ­λε­σμα, 3 χρό­νια μετά, το πλή­ρω­σε ο λαός με κατα­στρο­φή, με ξερι­ζω­μό, με την προ­σφυ­γιά χιλιά­δων Ελλή­νων από τη Μικρά Ασία.

Σήμε­ρα, όμως, βρι­σκό­μα­στε στον επό­με­νο αιώ­να και υπάρ­χει πλού­σια πεί­ρα στον λαό μας. Κι αυτή η πεί­ρα τού λέει να μην έχει καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, σε καμιά αστι­κή κυβέρνηση.

Αλλω­στε, είμα­στε σε μια περί­ο­δο που έχουν πάρει μπρο­στά τα μαγει­ρεία του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και των επι­τε­λεί­ων του. Είναι μήπως τυχαίο ότι μέσα σε δύο μέρες Μητσο­τά­κης, Τσί­πρας, Ανδρου­λά­κης άλλα­ξαν τροπάριο;

Ο πρώ­τος αρκεί­ται και σε μια κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας. Ο δεύ­τε­ρος υπο­νο­εί μια συνερ­γα­σία με τη ΝΔ, «χωρίς τον Μητσο­τά­κη». Και ο τρί­τος ψάχνει για σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες συνε­ταί­ρους και γενι­κώς ό,τι ήθε­λε προ­κύ­ψει…

Από ό,τι φαί­νε­ται αυτό επι­βάλ­λουν η εφαρ­μο­γή της κοι­νής αντι­λαϊ­κής στρα­τη­γι­κής, η χει­ρα­γώ­γη­ση λαϊ­κών αντι­δρά­σε­ων, η «ιερή» στα­θε­ρό­τη­τα του συστήματος.
Μόνο που για τον λαό «στα­θε­ρό­τη­τα» σημαί­νει αστά­θεια για τη ζωή και τα δικαιώ­μα­τά του, νέα οικο­νο­μι­κά βάρη, εμπλο­κή σε επι­κίν­δυ­νους ευρω­ΝΑ­ΤΟι­κούς σχεδιασμούς.

Η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός μπο­ρούν και πρέ­πει να χαρά­ξουν τη δική τους αυτο­τε­λή, ανε­ξάρ­τη­τη γραμ­μή, μακριά από όλα τα αστι­κά και ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια, με τους δικούς τους στό­χους, το δικό τους σχέ­διο, για να κάνουν επι­τέ­λους πρά­ξη το δικό τους όρα­μα για μια ζωή χωρίς φτώ­χεια και πολέμους.

Να πάρει θέση ο λαός στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, στον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή

Φίλες και φίλοι, Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Στο κρίσιμο ερώτημα τι πρέπει να κάνει ο λαός μας στον πόλεμο μία είναι η απάντηση:
Να πάρει τη θέση του στον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή κάθε χώρας.

Αυτή η επι­λο­γή τον βάζει στη σωστή πλευ­ρά της Ιστο­ρί­ας και όχι η επι­λο­γή να στρα­τευ­τεί στο πλευ­ρό του ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου απέ­να­ντι στο άλλο.

Η σωστή πλευ­ρά της Ιστο­ρί­ας είναι ο αγώ­νας σε κάθε χώρα ενά­ντια στον πόλε­μο. Είναι η κατα­δί­κη της στρα­τιω­τι­κής επέμ­βα­σης της Ρωσί­ας, αλλά και η κατα­δί­κη των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ που πυρο­δο­τούν τον πόλεμο.

Είναι η πάλη για να κλεί­σουν τώρα όλες οι βάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη χώρα μας.

Για να μη στα­λεί κανέ­νας στρα­τευ­μέ­νος, αξιω­μα­τι­κός ή υπα­ξιω­μα­τι­κός εκτός συνόρων.

Οι Ενο­πλες Δυνά­μεις της χώρας δεν έχουν καμιά δου­λειά εκτός συνό­ρων. Το καθή­κον τους είναι να υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα σύνο­ρα, την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα της πατρί­δας, τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τά μας.

Η σωστή πλευ­ρά της Ιστο­ρί­ας είναι ο αγώ­νας για να μην πλη­ρώ­σει ο λαός πόλε­μο! Δεν είναι δικό του χρέος!

Είναι ο αγώ­νας για να μην περά­σει η προ­σπά­θεια να επι­βλη­θεί σιγή νεκρο­τα­φεί­ου από το μεγά­λο κεφά­λαιο, την εργο­δο­σία, την ώρα που μας σέρ­νουν στον πόλεμο!

Για­τί την ίδια ώρα που το κεφά­λαιο «τρί­βει τα χέρια του», επει­δή προσ­δο­κά οφέ­λη από την εμπλο­κή, η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός χάνουν πολ­λά. Και κυριο­λε­κτι­κά και μεταφορικά!

Κάθε φορά που μας έλε­γαν «να πάμε όλοι μαζί», η εργα­τι­κή τάξη έπια­νε πάτο για να ανέ­βουν στο ταβά­νι τα κέρ­δη του κεφα­λαί­ου. Το ίδιο κάνουν και τώρα…

Τώρα, όμως, είναι η δική μας ώρα!

Είναι η ώρα να υπε­ρα­σπί­σου­με τη ζωή μας, τα παι­διά μας, από τη μεγα­λύ­τε­ρη φτώ­χεια που φέρ­νουν ο πόλε­μος και η εμπλο­κή, η ακρί­βεια και η φτωχοποίηση.

Τώρα είναι η ώρα που δεν πρέ­πει να περά­σει η θέλη­ση του κεφα­λαί­ου να εντεί­νει την εκμετάλλευση.

Τώρα είναι η ώρα που ο καθέ­νας και η καθε­μιά πρέ­πει να πάρει τη θέση του δίπλα στο μέτω­πο της εργα­τιάς, που λέει και το τρα­γού­δι, για «να μην πλη­ρώ­σει ο λαός τον πόλεμο»!

Τώρα είναι που πρέ­πει να οργα­νω­θεί η πάλη για:

Την προ­στα­σία του λαϊ­κού εισοδήματος

Μέτρα αντι­με­τώ­πι­σης της ακρίβειας

Ουσια­στι­κή ανα­κού­φι­ση από τους υπέ­ρο­γκους λογαριασμούς

Κατάρ­γη­ση του ΦΠΑ στα είδη πλα­τιάς λαϊ­κής κατανάλωσης

Απαλ­λα­γή από χρέη

Αυξή­σεις στους μισθούς και Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Εργασίας.

Τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει η οργάνωση, η συσπείρωση στα συνδικάτα, στα σωματεία, στους άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος, στις επιτροπές αγώνα στη γειτονιά, στις απεργιακές επιτροπές σε χώρους δουλειάς, για να δυναμώσει η φωνή των εργαζομένων.

Κι αυτή η φωνή πρέ­πει να ακου­στεί πιο δυνα­τά στην απερ­γία στις 6 του Απρί­λη, παντού, σε όλη την Ελλάδα!

Αρκετά ακούσαμε από τις κυβερνήσεις  και τα κόμματά τους. Τώρα πρέπει να ακουστεί η δική μας φωνή!

Ακό­μα αυτή η φωνή μπο­ρεί να τρέ­μει όταν βλέ­πει τις εικό­νες του πολέ­μου, όταν ακού­ει τα καθη­με­ρι­νά πολε­μι­κά ανα­κοι­νω­θέ­ντα από τα κορά­κια του πολέ­μου, όμως τώρα μπο­ρεί να βρει τη δύνα­μη να ακου­στεί δυνα­τά και να καλύ­ψει τα πάντα!

Κι αυτό μπορεί να γίνει! Ναι, γίνεται! Όπως έγινε πολλές φορές στην Ιστορία!

Σε ανά­λο­γες, δύσκο­λες, κρί­σι­μες στιγ­μές, που όλα έμοια­ζαν χαμέ­να, που οι δυνά­μεις ήταν ελά­χι­στες, μέσα σε τέτοιες δύσκο­λες στιγ­μές, όπως είναι ο πόλε­μος, ο λαός μας βρή­κε τη δύνα­μη και έκα­νε δυνα­τό αυτό που πριν έμοια­ζε αδύνατο!

Τα έβα­λε με θεούς και δαί­μο­νες και μεγαλούργησε!

Εγρα­ψε χρυ­σές σελί­δες ηρω­ι­σμού και δόξας, ανέ­δει­ξε το μέγε­θος της εργα­τι­κής — λαϊ­κής δύναμης.

Το ίδιο μπο­ρεί να κάνει και τώρα!

Να γρά­ψει τη δική του Ιστο­ρία, παίρ­νο­ντας τη θέση του δίπλα στο ΚΚΕ, που βρί­σκε­ται στη σωστή πλευ­ρά της Ιστο­ρί­ας, στον δρό­μο της ελπί­δας και της ανα­τρο­πής, με την εργα­τι­κή τάξη, τον λαό στην εξου­σία, τον σοσιαλισμό.

Με το ΚΚΕ μπροστά, μπορεί να ανασάνει η εργατιά!
Υπερδύναμη δεν είναι ΝΑΤΟ — Ρώσοι — Αμερικανοί!
Η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί!