Δημήτρης Βαλαής: Οι γλάροι

Στις καλο­και­ρι­νές σου διακοπές,

θυμή­σου:

Οι γλά­ροι που πετούν γύρω σου,

καθώς ταξι­δεύ­εις με το πλοίο

στα νησιά του Αιγαίου,

δεν είναι πουλιά!

Aνθρώ­πι­νες ψυχές είναι,

που τις στοι­χειώ­νει ο πόνος

και τις κρα­τά­ει για πάντα εδώ!

Είναι οι χαρο­κα­μέ­νες μάνες

των προ­σφυ­γό­που­λων,

των μικρών παι­διών που χάθηκαν

στ’ αφι­λό­ξε­να νερά,

ανα­ζη­τώ­ντας μια πατρίδα

χωρίς πολέ­μους, φτώ­χεια, προσφυγιά.

Οι γλά­ροι-μανά­δες καλούν τα παι­διά τους

επί­μο­να, σπα­ρα­κτι­κά, απελπισμένα…

Ψάχνουν στα νερά, βου­τούν, ξαναβουτούν…

Μάταια…

Το δει­λι­νό γυρ­νούν στις ακτές.

Αύριο πάλι…

Κι εκεί, στην αμμουδιά,

σιω­πη­λοί κοι­τούν το πέλαγος,

κοι­τούν τη ρημαγ­μέ­νη τους ζωή

και σκα­λί­ζουν τα βότσαλα,

μήπως βρουν κάποιο ρουχαλάκι,

κάποιο παι­χνί­δι,

μήπως βρουν τα όνει­ρα των παι­διών τους,

που τα ξέβρα­σε η θάλασσα,

να παρη­γο­ρη­θούν…

Δημή­τρης Βαλαής
δάσκα­λος — Νάουσα

ΥΓ: Στα αθώα αγγε­λού­δια της προ­σφυ­γιάς, που το τελευ­ταίο τους νανού­ρι­σμα ήταν στην αγκα­λιά της θάλασ­σας… Στη μνή­μη τους… μαζί με ένα μεγά­λο συγ­γνώ­μη για όσα δεν κάνα­με σαν πολί­τες, σα λαοί, σαν ανθρω­πό­τη­τα, για να τα προστατέψουμε…