Δυο λόγια για τον άρχοντα της καψούρας Βασίλη Καρρά…

Και εκεί που διά­βα­ζα Μπω­ντλαίρ (και για τον Μπω­ντλαίρ) ‑ένε­κα η έκδο­ση που ετοι­μά­ζου­με- σκά­ει η είδη­ση ότι πέθα­νε ο άρχο­ντας της καψού­ρας.

Ο Βασί­λης Καρ­ράς με την ιδιό­μορ­φη χροιά τρα­γού­δη­σε τον έρω­τα (για τον έρω­τα) με το δικό του τρό­πο. Με τον αυθόρ­μη­το τρό­πο που τον βιώ­νει ο λαός, σε όλη του την έντα­ση μέχρι του σημεί­ου της καψού­ρας, εκεί δηλα­δή που η λογι­κή κατα­λύ­ε­ται και ο ενθου­σια­σμός (ή η απο­γο­ή­τευ­ση) εκτοξεύεται.

Μετά τον (αξε­πέ­ρα­στο) Στρά­το Διο­νυ­σί­ου, ο Βασί­λης Καρ­ράς τρα­γού­δη­σε την καψού­ρα με τρό­πο και στί­χο όχι χυδαίο, αντί­θε­τα ανθρώ­πι­νο, γήι­νο. Οικείο τόσο που όλοι έχου­με σιγο­τρα­γου­δή­σει τρα­γού­δια του ή στί­χους του.

(Από το λογα­ρια­σμό facebook του Ηρα­κλή Κακα­βά­νη)

ΙΔΕΕΣ και «ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ» που άλλα­ξαν το ποδό­σφαι­ρο – Γιάν­νης Γεωργάκης