Η κλι­μά­κω­ση των περιο­ρι­στι­κών μέτρων έφτα­σε και στη γενι­κή απα­γό­ρευ­ση της κυκλο­φο­ρί­ας, με την κυβέρ­νη­ση να επι­κα­λεί­ται εκτός από τη σχε­τι­κή γνώ­μη των ειδι­κών, την «κοι­νω­νι­κή ανευ­θυ­νό­τη­τα» — όπως λέει — που δεί­χνουν «ορι­σμέ­νοι πολίτες».

Προ­φα­νώς και δεν υπάρ­χει αμφι­βο­λία για την ανά­γκη να παρ­θούν τα ανα­γκαία μέτρα περιο­ρι­σμού της εξά­πλω­σης του ιού, όπως συστή­νουν και οι ειδι­κοί επιστήμονες.
Την ίδια στιγ­μή, όμως, τα — με επι­στη­μο­νι­κά κρι­τή­ρια δια­μορ­φω­μέ­να — αιτή­μα­τα των για­τρών και των υγειο­νο­μι­κών για την ενί­σχυ­ση του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας η κυβέρ­νη­ση όχι μόνο τα αγνο­εί, αλλά πολ­λές φορές τεί­νει να προ­σαρ­μό­ζει την επι­στη­μο­νι­κό­τη­τα όπως τη συμφέρει.

Έτσι συνέ­βη με το χρο­νι­κό διά­στη­μα που θα πρέ­πει να μένουν εκτός δου­λειάς οι υγειο­νο­μι­κοί που ήρθαν σε επα­φή με κρού­σμα του ιού, χρό­νος που μειώ­θη­κε «επι­στη­μο­νι­κά» από τις 14 στις 7 μέρες.
Έτσι συνέ­βη και με το τι είδους μάσκες θα πρέ­πει να έχουν στη διά­θε­σή τους οι υγειο­νο­μι­κοί για να προ­στα­τευ­τούν και άλλα πολλά.

Αντι­κει­με­νι­κά, επο­μέ­νως, γεν­νιού­νται ερω­τή­μα­τα για τα «δύο μέτρα» με τα οποία η κυβέρ­νη­ση ζυγί­ζει τις απο­φά­σεις της σχε­τι­κά με τις απα­γο­ρεύ­σεις. Κι αυτό είναι κάτι που το ανα­δει­κνύ­ουν οι δεκά­δες παρεμ­βά­σεις εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων, οι μαρ­τυ­ρί­ες εργα­ζο­μέ­νων, η ίδια η κατά­στα­ση που απο­τυ­πώ­νε­ται από το υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό των δημό­σιων νοσοκομείων.

Για παρά­δειγ­μα, το «μένου­με στο σπίτι» δεν ισχύ­ει εκεί που η βιο­μη­χα­νι­κή παρα­γω­γή πρέ­πει να συνε­χι­στεί αμεί­ω­τη για να αυγα­τί­σουν τα κέρ­δη.
Οι εργά­τες μπο­ρεί να υπο­γρά­φουν υπεύ­θυ­νη δήλω­ση για να πάνε να πάρουν ένα μπου­κά­λι γάλα το από­γευ­μα, αλλά τα χαρά­μα­τα θα βρε­θούν κατά δεκά­δες μέσα στο πούλ­μαν της κάθε εται­ρεί­ας για να πάνε για δουλειά.

Αλή­θεια, … σε εργο­στά­σια όπως αυτά των τρο­φί­μων, που αυτές τις μέρες δου­λεύ­ουν στο φουλ, θα περά­σει κανέ­να drone της αστυ­νο­μί­ας, κανέ­να περι­πο­λι­κό με τις ντου­ντού­κες για να αραιώ­σει το «πλή­θος» ή η εργο­δο­σία θα συνε­χί­σει ανε­νό­χλη­τη να επι­κα­λεί­ται τις «έκτα­κτες συν­θή­κες» και να κηρύτ­τει «σιγή ασυρμάτου»;

Την ίδια στιγ­μή που η κυβέρ­νη­ση υπο­χρε­ώ­νει τον ιδιο­κτή­τη σκύ­λου να στεί­λει μήνυ­μα στον πεντα­ψή­φιο αριθ­μό πριν τον βγά­λει βόλ­τα, σιω­πά στις δεκά­δες καταγ­γε­λί­ες για τον τερά­στιο συνω­στι­σμό στις υγειο­νο­μι­κές βόμ­βες των call center.
Εκεί, χρειά­στη­κε να περά­σουν κοντά δυο βδο­μά­δες και μόνο μετά από διαρ­κείς πιέ­σεις των εργα­ζο­μέ­νων εξα­σφα­λί­στη­καν σε ορι­σμέ­νους χώρους από την εργο­δο­σία ένα αντι­ση­πτι­κό ανά όρο­φο και το να μην κάθο­νται οι εργα­ζό­με­νοι σε από­στα­ση αναπνοής.

Εκεί, συνε­χί­ζουν να υπάρ­χουν κοι­νό­χρη­στα ακου­στι­κά και πλη­κτρο­λό­για, όπου δεν γίνο­νται απο­λυ­μάν­σεις, κάτι που προ­φα­νώς δεν απα­σχο­λεί την κυβέρ­νη­ση. Αλή­θεια, οι περι­πτώ­σεις τέτοιων χώρων, με εκα­το­ντά­δες εργα­ζό­με­νους, εκ των οποί­ων όσοι έχουν συμ­πτώ­μα­τα ή κρού­σμα­τα στον περί­γυ­ρό τους ανα­γκά­ζο­νται να δου­λεύ­ουν εφό­σον το θερ­μό­με­τρο που κρα­τά­ει ο σεκιου­ρι­τάς τους βγά­λει «ασυμ­πτω­μα­τι­κούς», για­τί δεν εμπί­πτουν στις απαγορεύσεις;

Την ίδια στιγμή που απαγορεύτηκαν οι «συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων», γιατροί και νοσηλευτές καταγγέλλουν ότι στους διαδρόμους και στους θαλάμους των νοσοκομείων επικρατεί το αδιαχώρητο.

Εμπο­ρο­ϋ­πάλ­λη­λοι στα σού­περ μάρ­κετ, είτε ανή­κουν σε ευπα­θείς ομά­δες είτε όχι, έρχο­νται σε επα­φή με χιλιά­δες κόσμου καθη­με­ρι­νά, η εργο­δο­σία τούς απα­γο­ρεύ­ει να φορούν μάσκες, δεν υπάρ­χουν προ­στα­τευ­τι­κά τζά­μια για τους ταμί­ες, η εξου­θέ­νω­ση τούς κάνει ακό­μα πιο ευάλωτους.

Την ίδια στιγ­μή που η κυβέρ­νη­ση βάζει τους εργα­ζό­με­νους να δεί­χνουν υπεύ­θυ­νες δηλώ­σεις στην αστυ­νο­μία όταν πάνε στον φούρ­νο της γει­το­νιάς, μειώ­νει τα δρο­μο­λό­για στο μετρό και στα λεω­φο­ρεία, αυξά­νο­ντας έτσι τον συνω­στι­σμό, ειδι­κά τις ώρες αιχμής.
Αλή­θεια, … το ένα δρο­μο­λό­γιο ανά 40 λεπτά και το επα­κό­λου­θο στρί­μωγ­μα κόσμου σαν σαρ­δέ­λες μέσα σε λεω­φο­ρεία και συρ­μούς για­τί δεν εντάσ­σο­νται στις απα­γο­ρεύ­σεις που ανα­κοι­νώ­νει μέρα παρά μέρα ο πρωθυπουργός;

Τα παρα­πά­νω είναι μερι­κά μόνο ενδει­κτι­κά παρα­δείγ­μα­τα.
Είναι η άλλη όψη της πολύ­μορ­φης ενί­σχυ­σης που ζήτη­σαν και έλα­βαν από την κυβέρ­νη­ση οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμιλοι.

Με τις Πρά­ξεις Νομο­θε­τι­κού Περιε­χο­μέ­νου τούς κατο­χύ­ρω­σε ουσια­στι­κά την «παύ­ση πλη­ρω­μών» σε εφο­ρία, τρά­πε­ζες και ασφα­λι­στι­κά ταμεία, τις περι­κο­πές Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων, την έντα­ση της «ευε­λι­ξί­ας», το χτύ­πη­μα συν­δι­κα­λι­στι­κών δικαιωμάτων.
Και σαν να μην έφτα­ναν όλα αυτά, τους παρέ­χει και «ασυ­λία» για σοβα­ρές καταγ­γε­λί­ες όπως οι παρα­πά­νω, βάζο­ντας τους εργα­ζό­με­νους να παί­ζουν τη ζωή τους κορό­να — γράμματα.

Τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα και οι καθημερινές ενημερώσεις από τους υπουργούς, που εκθειάζουν την «ατομική ευθύνη», όσο και να προσπαθούν δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν τις τεράστιες κρατικές — κυβερνητικές ευθύνες.

Μαζί με τη μάχη που πρέπει να συνεχιστεί για την προστασία της ζωής του λαού, για τη διεκδίκηση έστω και τώρα να γίνουν πράξη όσα ζητούν οι υγειονομικοί για τα νοσοκομεία, πρέπει να δυναμώσουν και οι φωνές που αποκαλύπτουν τα εργοδοτικά εγκλήματα τα οποία είναι σε εξέλιξη.
Που αναδεικνύουν τα αιτήματα για μέτρα προστασίας, για να διασφαλιστούν δηλαδή όλοι οι ενδεδειγμένοι όροι για την υγεία και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς.

|> Πηγή <|
|> Ριζο­σπά­στης <| Τρί­τη 24 Μάρ­τη 2020