Δ. Κουτσούμπας: Στις εκλογές ο λαός να φροντίσει να έχει απέναντί του μια όσο γίνεται πιο αδύναμη κυβέρνηση, αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με δυνατό ΚΚΕ

Ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, σε συνέ­ντευ­ξή του στην «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών» υπο­γράμ­μι­σε ότι «συμ­μα­χί­ες με αυτούς που έχουν όχι απλά κου­βα­λη­θεί, αλλά έχουν γίνει ένα με τον “βάλ­το” του συστή­μα­τος της εκμε­τάλ­λευ­σης, του ΝΑΤΟ, των μνη­μο­νί­ων, δεν πρό­κει­ται να κάνου­με. Θα τους πολε­μή­σου­με κι αυτούς και τον “βάλ­το” τους».

«Εμείς πάντως έχου­με μια ανοι­χτή αγκα­λιά για τους προ­ο­δευ­τι­κούς, αρι­στε­ρούς ανθρώ­πους που δεν συμ­βι­βά­ζο­νται με τον “βάλ­το”, συνε­χί­ζουν να βαδί­ζουν στον δρό­μο των κοι­νών μας ιδα­νι­κών και αξιών. Άλλω­στε, είναι πολ­λοί αυτοί που αντα­πο­κρί­νο­νται στο κάλε­σμά μας, συμ­με­τέ­χουν ακό­μα και στα ψηφο­δέλ­τιά μας πολ­λοί τίμιοι άνθρω­ποι, πρώ­ην βου­λευ­τές, ευρω­βου­λευ­τές, στε­λέ­χη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ» πρόσθεσε.

Ο Δ. Κου­τσού­μπας κατέ­στη­σε σαφές, άλλη μια φορά, ότι το ΚΚΕ «δεν ταύ­τι­σε ποτέ κανέ­ναν με κανέ­ναν» και πρόσθεσε:

«Όπως έχου­με πει πολ­λές φορές, το σύστη­μα δεν έχει ανά­γκη από δύο “ίδια” κόμ­μα­τα. Αντί­θε­τα, οι δια­φο­ρές των κομ­μά­των του συστή­μα­τος απο­τε­λούν “οξυ­γό­νο” για το ίδιο, για να “ανα­βα­πτί­ζε­ται” μετά από κάθε κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή και να μένει αυτό πάντα στο απυ­ρό­βλη­το. Με αυτή τη δια­δι­κα­σία, άλλω­στε, “ανα­βα­πτί­ζο­νται” και τα ίδια τα κόμ­μα­τα του συστή­μα­τος, όπως συνέ­βη με τη ΝΔ, την οποία τιμώ­ρη­σε ο λαός το 2015 για να την “ξεπλύ­νει” στη συνέ­χεια η δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ και να μας τη “φορ­τώ­σει” πάλι το 2019.

Είναι μια δια­φο­ρά, για παρά­δειγ­μα, να υπό­σχε­σαι στο κεφά­λαιο ότι θα εξα­σφα­λί­σεις την “κοι­νω­νι­κή ειρή­νη” με την πυγ­μή, όπως κάνει η ΝΔ, από το να υπό­σχε­σαι ότι θα την εξα­σφα­λί­σεις με την “κοι­νω­νι­κή συνο­χή”, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλω­στε, αυτή είναι η μεγα­λύ­τε­ρη συνει­σφο­ρά της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας στο σύστη­μα: να ενσω­μα­τώ­νει εργα­τι­κές-λαϊ­κές δυνά­μεις, αγω­νι­στές και να τους οδη­γεί στον συμ­βι­βα­σμό και την απο­γο­ή­τευ­ση. Είναι, επί­σης, μια δια­φο­ρά να ψηφί­ζεις τα μνη­μό­νια και να λες “μην μου πάρει τη δόξα ο Τόμ­σεν” από το να ψηφί­ζεις τα μνη­μό­νια και να λες “δεν μπο­ρού­σα να κάνω αλλιώς”. Το απο­τέ­λε­σμα για τον λαό είναι, όμως, το ίδιο.

Και στα στε­λέ­χη τους έχουν δια­φο­ρές. Η ΝΔ, για παρά­δειγ­μα, έχει στα ψηφο­δέλ­τιά της τον κυβερ­νη­τι­κό εκπρό­σω­πο της τελευ­ταί­ας κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον κυβερ­νη­τι­κό εκπρό­σω­πο μιας προη­γού­με­νης κυβέρ­νη­σης της ΝΔ. Η ΝΔ έχει πρώ­ην στε­λέ­χη του ΛΑΟΣ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον πρώ­ην Περι­φε­ρειάρ­χη Δυτι­κής Μακε­δο­νί­ας με τις γνω­στές ακρο­δε­ξιές και αντι­ση­μι­τι­κές απόψεις».

Είπε πως εννο­εί­ται ότι ενδια­φέ­ρει το ΚΚΕ ποια κυβέρ­νη­ση θα προ­κύ­ψει, «για­τί μας ενδια­φέ­ρει ποιον θα έχου­με απέ­να­ντί μας και θα πολε­μά­με. Και τον λαό πρέ­πει να τον ενδια­φέ­ρει ποια θα είναι αυτή η κυβέρ­νη­ση. Δεν πρέ­πει, όμως, να προ­τι­μή­σει κανέ­ναν από τους δύο, αλλά να φρο­ντί­σει ώστε να έχει απέ­να­ντί του μια όσο γίνε­ται πιο αδύ­να­μη κυβέρ­νη­ση. Κι αυτό μπο­ρεί να συμ­βεί μόνο με δυνα­τό ΚΚΕ».

Επι­σή­μα­νε, με συγκε­κρι­μέ­να παρα­δείγ­μα­τα, ότι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα την οποία βιώ­νουν οι εργα­ζό­με­νοι κι ο λαός βελ­τιώ­θη­κε και υπήρ­ξαν και ορι­σμέ­νες κατα­κτή­σεις με την καθη­με­ρι­νή μάχη του αγω­νι­ζό­με­νου λαού «κόντρα σε αυτή την πολι­τι­κή και την κατα­στο­λή που τη συνο­δεύ­ει. Με ανυ­πα­κοή και απει­θαρ­χία απέ­να­ντι σε άδι­κους νόμους. Βάζο­ντας μπρο­στά το δικό του δίκιο».

«Έτσι βελ­τιώ­νε­ται, λοι­πόν, η ζωή μας άμε­σα. Και όλα αυτά τα παρα­δείγ­μα­τα έχουν ένα κοι­νό χαρα­κτη­ρι­στι­κό: οι κομ­μου­νι­στές έδω­σαν τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό τους, ήταν ο νους, η καρ­διά και ο οργα­νω­τής αυτών των αγώ­νων. Με πιο δυνα­τό ΚΚΕ αυτοί οι αγώ­νες μπο­ρούν να δυνα­μώ­σουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο, να γίνουν πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κοί. Έτσι, μόνο, μπο­ρεί να δυνα­μώ­σει και η προ­ο­πτι­κή της μόνι­μης βελ­τί­ω­σης της ζωής μας, με τις ριζι­κές αλλα­γές που έχει ανά­γκη ο τόπος» υπογράμμισε.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα