Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Είχε δίκιο ο Μπογδάνος;

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

Παρα­κο­λου­θώ αυτές τις ημέ­ρες τις συζη­τή­σεις που γίνο­νται για τις δηλώ­σεις του κυβερ­νη­τι­κού βου­λευ­τή Μπο­γδά­νου, σύμ­φω­να με τις οποί­ες ο μεγα­λύ­τε­ρος εχθρός για την Ελλά­δα είναι οι κομ­μου­νι­στές και όχι οι Τούρ­κοι ιμπε­ρια­λι­στές. Τα κανά­λια σκί­ζουν τα ιμά­τιά τους, για την αντε­θνι­κή δήλω­ση τού φασί­ζο­ντα Μπο­γδά­νου, κι εμέ­να στο μυα­λό μου άρχι­σαν να δημιουρ­γού­νται μερι­κές σκέψεις.

Στην Γαλ­λι­κή προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση του 1871, η αστι­κή τάξη της Γαλ­λί­ας επι­λέ­γει να ηττη­θεί από τους Πρώ­σους για να αντι­με­τω­πί­σει την «κομ­μού­να» του Παρι­σιού. Οι Πρώ­σοι, που πολιορ­κού­σαν το Παρί­σι, απε­λευ­θε­ρώ­νουν τους Γάλ­λους στρα­τιω­τι­κούς αιχ­μα­λώ­τους, για να μπο­ρέ­σει η κυβέρ­νη­ση του Θιέρ­σου να αντι­πα­ρα­τά­ξει ικα­νό αριθ­μό στρα­τιω­τών απέ­να­ντι στους εξε­γερ­μέ­νους εργά­τες. Στη συνέ­χεια η αστι­κή τάξη της Πρω­σί­ας, επι­τρέ­πει στον στρα­τό της Γαλ­λι­κής κυβέρ­νη­σης να περά­σει μέσα από τις γραμ­μές του και να κατα­πνί­ξει την κομ­μού­να του Παρι­σιού. Η Γαλ­λι­κή και η Πρω­σι­κή αστι­κή τάξη, απέ­δει­ξαν ότι ο κύριος εχθρός των αστών είναι η ίδια η εργα­τι­κή τάξη της χώρας τους, και ότι οι μετα­ξύ τους δια­φο­ρές, έρχο­νται σε δεύ­τε­ρη μοίρα.

Το ίδιο επα­να­λή­φθη­κε πολ­λές φορές στην ιστο­ρία της σύγ­χρο­νης ταξι­κής πάλης.

Ακρι­βώς μετά την λήξη του Α’ παγκό­σμιου πολέ­μου, η Γαλ­λία, μετά από εκκλή­σεις της αστι­κής τάξης της Ρωσί­ας, τίθε­ται επι­κε­φα­λής των δυνά­με­ων της Αντάντ και εισβάλ­λουν στην Ρωσία για να κατα­πνί­ξουν την μπολ­σε­βί­κι­κη επα­νά­στα­ση. Η εισβο­λή αρχί­ζει τον Δεκέμ­βριο του 1918 και τελεί­ω­σε τον Απρί­λη του 1919. Σε αυτήν συμ­με­τεί­χαν δυνά­μεις από πολ­λές χώρες, μετα­ξύ αυτών και η Ελλά­δα, που ονει­ρευό­ταν να κατα­κτή­σει περιο­χές στην Κρι­μαία και να υλο­ποι­ή­σει την «μεγά­λη ιδέα».  Η εκστρα­τεία της Κρι­μαί­ας έλη­ξε άρον – άρον, λόγω των συντρι­πτι­κών χτυ­πη­μά­των του κόκ­κι­νου λαϊ­κού στρα­τού, αλλά και επει­δή, ναύ­τες και στρα­τιώ­τες των εισβο­λέ­ων, στα­σί­α­σαν και ενώ­θη­καν με τους μπολσεβίκους.

Την ίδια επο­χή, μετά το τέλος του Α’ παγκό­σμιου πολέ­μου, και ύστε­ρα από μήνες επα­να­στα­τι­κής κατά­στα­σης, στις 21 Μάρ­τη του 1919, ανα­κη­ρύ­χθη­κε η Ουγ­γρι­κή Σοβιε­τι­κή Δημο­κρα­τία. Η αστι­κή τάξη της χώρας ζήτη­σε την βοή­θεια των πρώ­ην εχθρών της για να αντι­με­τω­πί­σει την προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση. Οι χώρες τής Αντάντ (που ήταν απα­σχο­λη­μέ­νες στο μέτω­πο της Κρι­μαί­ας), έδω­σαν εντο­λή και εισέ­βαλ­λαν στην Ουγ­γα­ρία, ο Ρου­μά­νι­κος και Σέρ­βι­κος στρα­τός και κατέ­πνι­ξαν την εργα­τι­κή επανάσταση.

Ανά­λο­γη ήταν και η περί­πτω­ση της Φιλαν­δί­ας, η οποία, την ίδια περί­ο­δο με την Οκτω­βρια­νή επα­νά­στα­ση, βρι­σκό­ταν σε επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση. Η αστι­κή τάξη της Φιλαν­δί­ας,  βλέ­πο­ντας ότι κιν­δυ­νεύ­ουν να χάσουν τα πάντα από την νέα λαϊ­κή εξου­σία, κάλε­σαν το 1918 τα στρα­τεύ­μα­τα της Γερ­μα­νι­κής αστι­κής τάξης να εισβάλ­λουν και να αιμα­το­κυ­λί­σουν τους επαναστάτες.

Ανά­λο­γη ήταν στά­ση όλων των αστι­κών τάξε­ων, όπως στην Κορέα, το Βιετ­νάμ και αλλού. Πάντα συμ­μα­χού­σαν με άλλες αστι­κές τάξεις, ακό­μα και εχθρι­κές, παρα­χω­ρώ­ντας ακό­μα και μέρος της εθνι­κής τους κυριαρ­χί­ας, αρκεί να τούς βοη­θή­σουν να συντρί­ψουν το εξε­γερ­μέ­νο προλεταριάτο.

Το 1940 στην Ελλά­δα το καθε­στώς Μετα­ξά, αρνή­θη­κε στους πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους, τους κομ­μου­νι­στές, να πολε­μή­σουν στο Αλβα­νι­κό μέτω­πο. Η Ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη τούς θεω­ρού­σε μεγα­λύ­τε­ρο κίν­δυ­νο από τους Ιτα­λούς εισβο­λείς. Στη συνέ­χεια όταν οι Γερ­μα­νοί μπή­καν στην Αθή­να, αντί να τους αφή­σει ελεύ­θε­ρους, τους παρέ­δω­σε σιδη­ρο­δέ­σμιους στους κατακτητές.

Στην περί­ο­δο της τρι­πλής φασι­στι­κής κατο­χής, προ­βλέ­πο­ντας οι αστοί ότι, σύντο­μα οι Γερ­μα­νοί θα έχα­ναν τον πόλε­μο, δημιούρ­γη­σαν ένο­πλες ταγ­μα­τα­σφα­λί­τι­κες ομά­δες για να κτυ­πή­σουν τον λαό και τους κομ­μου­νι­στές, που πολε­μού­σαν για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της χώρας. Εν μέσω ξένης κατο­χής, η αστι­κή τάξη άρχι­ζε τον εμφύ­λιο πόλεμο.

Αλλά και μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση, τρο­μο­κρα­τη­μέ­νη η Ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη από την δύνα­μη του ένο­πλου λαού, κατέ­φυ­γε στην βοή­θεια των Άγγλων και Αμε­ρι­κά­νων ιμπε­ρια­λι­στών για να κτυ­πή­σουν τους κομ­μου­νι­στές και τον ΔΣΕ, προσ­δέ­νο­ντας τήν Ελλά­δα στο άρμα τους, με όλες τις μετέ­πει­τα συνέ­πειες για την χώρα μας.

Δεν με απα­σχο­λεί καθό­λου εάν έχει δίκιο ο Μπο­γδά­νος ή οι αστοί επι­κρι­τές του, που μέχρι τώρα συνε­γε­λά­ζο­ντο μαζί του. Καρ­φί δεν μου καί­γε­ται για το πώς θα διευ­θε­τή­σουν τις μετα­ξύ τους διαφορές.

Αυτό που κατα­λα­βαί­νω εγώ από την ιστο­ρι­κή πεί­ρα, είναι ότι, σε κάθε περί­πτω­ση, η αστι­κή τάξη θα παρα­με­ρί­σει προ­σω­ρι­νά τις δια­φο­ρές της με άλλες αστι­κές τάξεις, και θα κτυ­πή­σουν μαζί τον μεγα­λύ­τε­ρο εχθρό τους, το επα­να­στα­τη­μέ­νο προλεταριάτο.

Τώρα, εάν αυτή την μεγά­λη αλή­θεια την πέτα­ξε ο Μπο­γδά­νος μέσα στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο και χάλα­σε λίγο την «εθνι­κή» εικό­να που θέλει να εμφα­νί­ζει η Ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη, είναι δικό τους θέμα.

venduras

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο