Εκδήλωση για τον Γιάννη Θεοδωράκη _που ‑πάντα μόνος πίστεψε πως ήταν “λιποτάκτης”

_                       Αυλαία…
Τέτοιες μέρες Δεκέμ­βρη του 1996  κοντά  στη μεγα­λύ­τε­ρη νύχτα του χρό­νου –σίγου­ρα όχι σαν “λιπο­τά­κτης”, όπως ο ίδιος πιθα­νά πίστευε, ο αδερ­φός του Μίκη Γιάν­νης Θεο­δω­ρά­κης.

Ο Γιάν­νης ήταν «παλιός»: έβγα­λε στον αέρα πτυ­χές της δρά­σης του παρα­κρά­τους — όντας ένας από τους δημο­σιο­γρά­φους που απο­κά­λυ­ψε τους δολο­φό­νους του Γρη­γό­ρη Λαμπρά­κη.

Έκα­νε τα πρώ­τα δημο­σιο­γρα­φι­κά του βήμα­τα στους «Δρό­μους της Ειρή­νης», στη συνέ­χεια στην (προ­δι­κτα­το­ρι­κή) «Αυγή» και αργό­τε­ρα στον «Ριζο­σπά­στη» μετά την επα­νέκ­δο­σή του, το Σεπτέμ­βρη του 1974.
Ποι­η­τι­κά του έργα: Λιπο­τά­κτες — τέσ­σε­ρα τρα­γού­δια: Όμορ­φη Πόλη, Αυγή Αφρά­τη, Δακρυ­σμέ­να Μάτια, Χάθη­κα — που μελο­ποί­η­σε ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης, ο οποί­ος μελο­ποί­η­σε επί­σης τα ποι­ή­μα­τα Λει­τουρ­γία — στην ενό­τη­τα Αρχι­πέ­λα­γος — Βγά­λε τα μαύ­ρα πανιά, Μελα­χρι­νό αγό­ρι — Οκτώ­βρης ’98 — Μενε­ξε­δέ­νια τα βου­νά ‑Ταξί­δι μέσα στη Νύχτα — Νύχτα μαγι­κιά, Κάνε κου­ρά­γιο, Η αγά­πη ζει με τ’ όνει­ρο, Μη με προ­δώ­σεις, Χωρί­σα­με — Χαι­ρε­τι­σμοί — κ.ά.
Έχουν επί­σης εκδο­θεί σε βιβλία τα ποι­η­τι­κά του έργα Πλημ­μύ­ρα, Ένα τρα­γού­δι του και­ρού, καθώς και τα πεζά Υπέρ Βωμών και Αστειών, όπου δια­κω­μω­δεί το παρακράτος.

Γεν­νή­θη­κε το 1932 στα Γιάν­νε­να και έκα­νε τα πρώ­τα του βήμα­τα στη δημο­σιο­γρα­φία σε εφη­με­ρί­δες και περιο­δι­κά της Αρι­στε­ράς στη δύσκο­λη περί­ο­δο της φασι­στι­κής βίας και τρο­μο­κρα­τί­ας, αψη­φώ­ντας διώ­ξεις και κινδύνους.

Στις 10 Νοέμ­βρη 1996 έστει­λε από το κρε­βά­τι του πόνου (δημο­σιεύ­θη­κε στο “Ριζο­σπά­στη”), ένα τελευ­ταίο κεί­με­νό του με αφορ­μή το βιβλίο του Β. Απο­στο­λό­που­λου για τον ΔΣΕ στη Ρού­με­λη. Τέλειω­νε με τη φρά­ση “Ναι… Μπο­ρού­με και πάλι να ελπί­ζου­με” !
Στα ποι­ή­μα­τά του έγρα­φε “θάμαι πάντα μόνος”, αλλά έφυ­γε –όπως του έπρε­πε, περι­τρι­γυ­ρι­σμέ­νος με αγά­πη, δίνο­ντας τη μάχη μέχρι το τέλος γεν­ναία, με πολύ κου­ρά­γιο και καλή διάθεση.

«Όμορ­φη πόλη» (+θα γίνεις δικιά μου) σε στί­χους του –κατά Δάντη «κατα­ρα­μέ­νου», Γιάν­νη (κύκλος «Λιπο­τά­κτες» –βγή­κε και σε 45άρι και, αργό­τε­ρα, το 1966 ενσω­μα­τώ­θη­κε και στο άλμπουμ «Μικρές Κυκλάδες»)

Όμορ­φη πόλη φωνές μουσικές
απέ­ρα­ντοι δρό­μοι κλεμ­μέ­νες ματιές
ο ήλιος χρυ­σί­ζει χέρια σπαρμένα
βου­νά και για­πιά πελά­γη απλωμένα
Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
τα χλω­μά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου

Η νύχτα έφτα­σε τα παρά­θυ­ρα κλείσαν
η νύχτα έπε­σε οι δρό­μοι χαθήκαν

Οι “Λιπο­τά­κτες” περι­λαμ­βά­νουν τέσ­σε­ρα μελο­ποι­η­μέ­να ποι­ή­μα­τα (πιθα­νά μετα­ξύ 1952–1954) και όπως εξο­μο­λο­γεί­ται ο ίδιος ο Μίκης, τα ποι­ή­μα­τα αυτά «τα μάζευε από πετα­μέ­να χαρ­τά­κια που έβρι­σκε στον κήπο τους στα Χανιά», όπου τα σκορ­πού­σε ο αδερ­φός του…

Πηγή

Την Τρί­τη 19 Δεκέμ­βρη στις 7 μ.μ., στην αίθου­σα «Γιάν­νης Μαρί­νος» (πρώ­ην Πολυ­χώ­ρος) του Συλ­λό­γου «Οι Φίλοι της Μου­σι­κής» στο Μέγα­ρο Μου­σι­κής Αθη­νών, θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί μια τιμη­τι­κή εκδή­λω­ση για τον δημο­σιο­γρά­φο και ποι­η­τή Γιάν­νη Θεοδωράκη.

Θα παρου­σια­στεί για πρώ­τη φορά στην Αθή­να το ντο­κι­μα­ντέρ των Αντώ­νη και Στέ­λιου Δια­μα­ντή, «Γιάν­νης Θεο­δω­ρά­κης — Ναι… μπο­ρού­με και πάλι να ελπί­ζου­με», που σκια­γρα­φεί την πολύ­πλευ­ρη προ­σω­πι­κό­τη­τα και το δημο­σιο­γρα­φι­κό και ποι­η­τι­κό του έργο, μέσα από αφη­γή­σεις ανθρώ­πων που τον γνώ­ρι­ζαν. Παράλ­λη­λα θα γίνει παρου­σί­α­ση των ποι­η­τι­κών του συλ­λο­γών «Λιπο­τά­χτες» και «Πλημ­μύ­ρα», που κυκλο­φο­ρούν από τις εκδό­σεις «Μετρο­νό­μος».

Για το έργο του θα μιλή­σουν οι Στά­θης Σταυ­ρό­που­λος και Σπύ­ρος Αρα­βα­νής, ενώ μετά την προ­βο­λή του ντο­κι­μα­ντέρ ο Βασί­λης Λέκ­κας και η Νατά­σα Μωϋ­σό­γλου θα ερμη­νεύ­σουν τρα­γού­δια σε στί­χους του Γιάν­νη Θεο­δω­ρά­κη, συνο­δευό­με­νοι από τον Θεό­δω­ρο Μπρου­τζά­κη στο πιά­νο και τον Οθω­να Μπι­κά­κη στην κρη­τι­κή λύρα.

Η είσο­δος είναι ελεύθερη.