Εκεί που λες «σφίγγω τα δόντια»…

Τα παρα­κά­τω λόγια είναι η κραυ­γή αγω­νί­ας ενός από τους 4.000 πάσχο­ντες, για τους οποί­ους η μετάγ­γι­ση αίμα­τος απο­τε­λεί θερα­πεία πρώ­της γραμ­μής και τη στε­ρού­νται, όπως μετα­φέρ­θη­κε στη χτε­σι­νή συνέ­ντευ­ξη Τύπου. Τρια­κό­σιες τριά­ντα (330) λέξεις — γρο­θιά στο στο­μά­χι για τον «Γολ­γο­θά» που ανα­γκά­ζο­νται να ανε­βαί­νουν αυτοί οι άνθρω­ποι — θύμα­τα των σμπα­ρα­λια­σμέ­νων δημό­σιων νοσοκομείων.

* * *

«Εκεί που πρέ­πει να έχου­με έναν αιμα­το­κρί­τη προ μετάγ­γι­σης στο 30, κάποιες φορές συμ­βαί­νει να ξεκι­νά­με τη μετάγ­γι­ση με 25 — 26 και τελειώ­νου­με με 30 έχο­ντας πάρει μία φιά­λη. Μετά από λίγες μέρες τα οστι­κά άλγη γίνο­νται ανυ­πό­φο­ρα σε πολ­λά σημεία του σώμα­τος. Αφό­ρη­τοι πόνοι που ίσως χρεια­στούν μέχρι και 3 δια­φο­ρε­τι­κά παυ­σί­πο­να, μαζί η απώ­λεια της διά­θε­σης, οι κρά­μπες στα πόδια, οι ταχυ­καρ­δί­ες, οι ζαλά­δες εν ώρα εργα­σί­ας, οι συνε­χό­με­νες άδειες από τη δουλειά…

Εκεί που πάντα λες μέσα σου θα σφί­ξω τα δόντια. Και δια­πι­στώ­νεις ότι δεν μπο­ρείς να προ­γραμ­μα­τί­σεις ένα ταξί­δι, καλο­και­ρι­νές δια­κο­πές. Μια άδεια από τη δου­λειά για κάτι άλλο …εκτός νοσοκομείου.

Πόσο εύκο­λο είναι για δύο γονείς να βλέ­πουν το παι­δί τους σε μια τέτοια κατά­στα­ση; Να το βλέ­πουν να μην πηγαί­νει σχο­λείο; Πόσο εύκο­λο είναι να προ­γραμ­μα­τί­σει ένας γονέ­ας τις άδειές του από την εργα­σία του για να φέρει το παι­δί του 8 φορές τον μήνα για μετάγγιση;

Πόσο εύκο­λο είναι για έναν πάσχο­ντα που ανα­γκά­ζε­ται να κάνει δύο δου­λειές να λεί­ψει από την εργα­σία του; Πόσο εύκο­λο είναι για μια έγκυο πάσχου­σα; ‘Η για μια νέα μητέ­ρα; Οι άδειες για μετάγ­γι­ση και δια­σταύ­ρω­ση στον δημό­σιο τομέα δεν βγαί­νουν. Πόσο εύκο­λο είναι ένας πάσχο­ντας να υπο­χρε­ώ­νε­ται συστη­μα­τι­κά σε κάποιο για να φύγει λίγο νωρί­τε­ρα από τη δου­λειά του για να έρθει στο νοσο­κο­μείο να μεταγ­γι­στεί και τελι­κά να έχει ανα­βο­λή και να πρέ­πει σε 2 — 3 μέρες να ξανα­έρ­θει; Σας πλη­ρο­φο­ρώ δεν είναι… Γι’ αυτό κάποιος μπο­ρεί από το στρες πριν τη μετάγ­γι­ση να χάνει τον ύπνο του, να μην ξέρει αν αύριο θα έχει αίμα. Μπο­ρεί να κατα­φύ­γει στα ηρε­μι­στι­κά. Για­τί ένας έφη­βος να μην έχει μόνη του έγνοια πώς να πεί­σει τους γονείς του να πάει σε μια συναυ­λία, ή να ερωτευτεί;

Πόσο εύκο­λο είναι να φέρ­νου­με τακτι­κά αιμο­δό­τες από το περι­βάλ­λον μας για να ενι­σχύ­σου­με τη μετάγ­γι­σή μας; Και όταν μάλι­στα υπάρ­χουν οικο­γέ­νειες πασχό­ντων με δύο μέλη πάσχο­ντες; Προ­φα­νώς και στην ανά­γκη δεν τίθε­ται θέμα αξιο­πρέ­πειας… αυτό είναι πολυτέλεια!».