Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ελ. Βαγενάς: Η λαϊκή πάλη στο Καζακστάν μπορεί να διδάξει

Με αφορ­μή τις εξε­λί­ξεις στο Καζακ­στάν, ο Ελι­σαί­ος Βαγε­νάς, μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ και υπεύ­θυ­νος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ, σημειώ­νει τα εξής στο «pontiki.gr»:

«”Η οργή του λαού και κάστρα γκρε­μί­ζει” λέει ένα παλιό γνω­μι­κό από το μακρι­νό Καζακ­στάν και τα γεγο­νό­τα, που εκτυ­λί­χθη­καν εκεί στις αρχές του χρό­νου, έδει­ξαν τη δια­χρο­νι­κή αξία του.

Αυτή τη φορά την ισορ­ρο­πία στη “ζυγα­ριά” της λαϊ­κής υπο­μο­νής ανέ­τρε­ψε η ραγδαία αύξη­ση στις τιμές του υγρο­ποι­η­μέ­νου αερί­ου, σε μια χώρα όπου ο λαός για την επι­βί­ω­σή του, ειδι­κά το χει­μώ­να, εξαρ­τά­ται από αυτό το αγα­θό. Κι αυτό, όταν είναι πασί­γνω­στο πως η χώρα το δια­θέ­τει σε αφθο­νία, αλλά από την εκμε­τάλ­λευ­σή του, τα τελευ­ταία 30 χρό­νια, κερ­δί­ζουν οι λίγοι “έχο­ντες και κατέ­χο­ντες” τα μέσα παραγωγής.

Αυτά τα τελευ­ταία 30 χρό­νια, που πέρα­σαν από τη διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και την επι­στρο­φή της χώρας στις “ράγες” του καπι­τα­λι­σμού, οι εργα­ζό­με­νοι είδαν τις τιμές στα καύ­σι­μα, στο ρεύ­μα, στα άλλα κοι­νω­νι­κά αγα­θά, όπως είναι η λαϊ­κή κατοι­κία, η δημό­σια Υγεία και Παι­δεία, που στα χρό­νια του σοσια­λι­σμού ήταν δωρε­άν ή πάμ­φθη­να, να εκτι­νάσ­σο­νται στα ύψη. Εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι βρέ­θη­καν να ζού­νε με μισθούς και συντά­ξεις πεί­νας. Εκα­τομ­μύ­ρια άλλοι ήρθαν κατά­φα­τσα αντι­μέ­τω­ποι με την ανερ­γία, ένα κοι­νω­νι­κό φαι­νό­με­νο για το οποίο οι μεγα­λύ­τε­ρες ηλι­κί­ες ήξε­ραν πως υπάρ­χει μόνον από τις ειδή­σεις που διά­βα­ζαν στις εφη­με­ρί­δες για τις χώρες του καπι­τα­λι­σμού. Σήμε­ρα οι ίδιοι ή τα παι­διά τους κατά εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες ανα­γκά­ζο­νται να μετα­κι­νού­νται στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας ή στη Ρωσία για το μεροκάματο.

Βεβαί­ως, στην αντί­λη­ψη των εξα­θλιω­μέ­νων εργα­ζό­με­νων, στρω­μά­των του λαού, σίγου­ρα είχε πέσει το γεγο­νός πως στη χώρα, που έχει σε αφθο­νία πετρέ­λαιο, φυσι­κό αέριο, ουρά­νιο, χρυ­σό και πολ­λά άλλα πολύ­τι­μα μέταλ­λα, υπάρ­χουν και κάποιοι που ζού­νε μέσα στα παλά­τια, τα οποία “ανα­πη­δού­σαν” μερι­κά χιλιό­με­τρα πιο πέρα τις νέες παρα­γκου­πό­λεις που φτιά­χτη­καν τα τελευ­ταία 30 χρό­νια. Σίγου­ρα είχαν δια­βά­σει για τις βίλες που αγο­ρά­ζουν στα διά­φο­ρα θέρε­τρα του εξω­τε­ρι­κού οι μεγά­λοι επι­χει­ρη­μα­τί­ες του Καζακ­στάν, που στε­νά συν­δέ­ο­νταν με το πολι­τι­κό σύστη­μα που προ­έ­κυ­ψε μετά την ανα­τρο­πή του σοσιαλισμού.

Γνώ­ρι­ζαν, όμως, και κάτι ακό­μα: Πως το καθε­στώς που έχει προ­κύ­ψει αυτά τα 30 χρό­νια στο όνο­μα της “δημο­κρα­τί­ας”, έχει απα­γο­ρεύ­σει όλα τα αντι­πο­λι­τευό­με­να κόμ­μα­τα, μετα­ξύ αυτών και το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα. Γνώ­ρι­ζαν πως, με τη νομο­θε­σία που έχει ψηφι­στεί τα τελευ­ταία χρό­νια, δεν μπο­ρούν να συν­δι­κα­λι­στούν και τα μόνα συν­δι­κά­τα που επι­τρέ­πο­νται νόμι­μα είναι αυτά τα οποία “χει­ρο­πό­δα­ρα” ελέγ­χει το κρά­τος και η εργο­δο­σία. Ίσως μάλι­στα να είχαν ακού­σει ή δια­βά­σει πως πριν 10 χρό­νια οι εργά­τες σε μια εται­ρεία πετρε­λαιο­βιο­μη­χα­νί­ας, στην πόλη Ζανα­ο­ε­ζέν, που έκα­ναν για 8 μήνες απερ­γία, χτυ­πή­θη­καν από την αστυ­νο­μία και τον κατα­σταλ­τι­κό μηχα­νι­σμό, με στό­χο να “σπά­σουν” την απερ­γία, με απο­τέ­λε­σμα δεκά­δες νεκρούς εργάτες.

Τώρα, λοι­πόν, στις αρχές του 2022, όταν οι εργά­τες και πάλι από τα δυτι­κά της χώρας, από το Ζανα­ο­ζέν, ξεκί­νη­σαν να κλεί­νουν τους δρό­μους, να κατε­βαί­νουν σε απερ­γί­ες και συγκε­ντρώ­σεις, ζητώ­ντας 100% αυξή­σεις στους μισθούς και στις συντά­ξεις, μεί­ω­ση στην τιμή των καυ­σί­μων, συν­δι­κα­λι­στι­κές και πολι­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, η είδη­ση “λαμπά­δια­σε” τη χώρα σαν πευκοδάσος.

Στο Δυτι­κό Καζακ­στάν, όπου υπήρ­χε η προη­γού­με­νη πεί­ρα της εργα­τι­κής πάλης, οι εργα­ζό­με­νοι συγκρο­τη­μέ­να κινή­θη­καν, μπό­ρε­σαν να περι­φρου­ρή­σουν τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις τους, κάτι που δεν συνέ­βη­κε σε άλλα αστι­κά κέντρα, που δεν υπήρ­χε η ανά­λο­γη πολι­τι­κή ωρι­μό­τη­τα. Επι­πλέ­ον, “σαν έτοι­μοι από χθες” και άλλοι παρά­γο­ντες, αν κρί­νου­με από τις αλλα­γές που έγι­ναν στο αστι­κό πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό του Καζακ­στάν και στην ηγε­σία των υπη­ρε­σιών ασφα­λεί­ας, επε­δί­ω­ξαν να επω­φε­λη­θούν από τις εξε­λί­ξεις. Άλλω­στε και από άλλες χώρες είναι γνω­στός ο ρόλος διά­φο­ρων προ­βο­κα­τό­ρι­κων ομά­δων. Όχι τυχαία τους αξιο­ποί­η­σε το καθε­στώς για να ρίξει μεγά­λες στρα­τιω­τι­κές μονά­δες, για την κατα­στο­λή των εργα­τι­κών — λαϊ­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων, καλώ­ντας μάλι­στα και τις δυνά­μεις του Οργα­νι­σμού του Συμ­φώ­νου Συλ­λο­γι­κής Ασφά­λειας να επι­βά­λουν τη “συνταγ­μα­τι­κή τάξη”. Για “20 χιλιά­δες ξένους ένο­πλους τρο­μο­κρά­τες” έκα­νε λόγο ο Πρό­ε­δρος Τοκά­γιεφ, για να προ­σκα­λέ­σει τα στρα­τεύ­μα­τα του ΟΣΣΑ. Τώρα με το “φανά­ρι του Διο­γέ­νη” ψάχνει να μας παρου­σιά­σει κάποιον από τους 10 χιλιά­δες συλ­λη­φθέ­ντες με ξένη υπηκοότητα.

Και μπο­ρεί αυτή τη φορά η λαϊ­κή οργή να μην γκρέ­μι­σε τα “κάστρα” που δια­φε­ντεύ­ουν στο Καζακ­στάν, αλλά μια φορά σίγου­ρα στρα­πα­τσά­ρι­σε τους ισχυ­ρι­σμούς όλων εκεί­νων ‑δεξιών, κεντρώ­ων και “αρι­στε­ρών”- που πριν 30 χρό­νια πανη­γύ­ρι­ζαν για τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ και ισχυ­ρί­ζο­νταν πως τώρα ανοί­γουν οι δρό­μοι της “ευη­με­ρί­ας και της ειρή­νης” για τους λαούς.

Ο καπι­τα­λι­σμός δεν έφε­ρε ούτε ευη­με­ρία, ούτε την ειρή­νη. Ολό­κλη­ρη η περιο­χή της Κεντρι­κής Ασί­ας, αλλά και ο Καύ­κα­σος, τα Βαλ­κά­νια, η Μέση Ανα­το­λή, η Αφρι­κή και άλλες περιο­χές αιμα­το­κυ­λί­στη­καν τις τελευ­ταί­ες 3 δεκα­ε­τί­ες και θα συνε­χί­σουν να “ματώ­νουν”, όσο συνε­χί­ζε­ται η “φαγω­μά­ρα” των μονο­πω­λί­ων, των αστι­κών τάξε­ων και των συμ­μα­χιών τους για τους αγω­γούς, για την Ενέρ­γεια, τον ορυ­κτό πλού­το, για τα κέρ­δη των καπιταλιστών.

Επι­πλέ­ον, οι εξε­λί­ξεις στο Καζακ­στάν έστει­λαν μηνύ­μα­τα και σε άλλους λαούς και χώρες. Ας το πάρουν αυτό υπό­ψη τους και εκεί­νοι που στη χώρα μας φορ­τώ­νουν διαρ­κώς νέα βάρη στις πλά­τες του λαού και, ταυ­τό­χρο­να, με συν­δι­κα­λι­στι­κούς νόμους ονει­ρεύ­ο­νται πως μπο­ρούν να καταρ­γή­σουν ή να τιθα­σεύ­σουν την ταξι­κή πάλη.

Η λαϊ­κή πάλη δεν ανα­κό­πτε­ται! Αυτή εκτυ­λίσ­σε­ται και μπο­ρεί να διδά­ξει τους λαούς την ανά­γκη της οργά­νω­σης, της συνέ­χι­σης της σύγκρου­σης, με ισχυ­ρό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, ριζω­μέ­νο σε κάθε χώρο δου­λειάς, με επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα και γραμ­μή συσπεί­ρω­σης με την εργα­τι­κή τάξη, όλων των λαϊ­κών κοι­νω­νι­κών δυνά­με­ων, που υπο­φέ­ρουν από τον καπι­τα­λι­σμό και τα μονο­πώ­λια. Τότε, πραγ­μα­τι­κά, παρα­φρά­ζο­ντας μια φρά­ση γνω­στού επα­να­στά­τη, θα μπο­ρέ­σου­με να πού­με πως “δεν υπάρ­χουν στον κόσμο κάστρα τα οποία οι εργα­ζό­με­νοι δεν θα μπο­ρέ­σουν να κατακτήσουν”».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο