Εμένα μ’ αγαπούν οι ποιητές

Εμέ­να μ’ αγα­πούν οι ποι­η­τές κι αντέχω
να πολε­μώ και να πεθαίνω
για τού κόσμου τα κρυμμένα,
με το σκι­σμέ­νο μου που­κά­μι­σο να τρέχω,
μάτια και­νούρ­για να φορώ,
ν’ ανα­κα­λύ­πτω τη ζωή στα ρημαγμένα.

Εμέ­να μ’ αγα­πούν οι ποι­η­τές και πέφτει
στην κόψη της ψυχής γλυ­κό νερό,
στά­λα τη στά­λα συλ­λα­βί­ζεις το σημάδι,
μες στο σπα­σμέ­νο σου καθρέφτη
ένα κυκλά­μι­νο, μετριέ­ται ο θεός
τη νύχτα που ανά­βει το σκοτάδι.

Εμέ­να μ’ αγα­πούν οι ποι­η­τές και φέγγω
κερί στου παρα­δεί­σου τον γκρεμό,
όνει­ρα αλλιώ­τι­κα, που­λιά ξενιτεμένα,
παν­σέ­λη­νη, στο Μαρτινέγκο
χωρίς πυξί­δα κάθε νύχτα θα γυρνώ,
λόγια μαχαί­ρια και κορ­μιά καταραμένα.

Εμέ­να μ’ αγα­πούν οι ποι­η­τές και γράφω,
όταν τ’ αλά­τι πέφτει στην πληγή,
στε­νά περά­σμα­τα, γεφύ­ρια στοιχειωμένα,
το ναι απ’ τη ζωή καθαρογράφω,
αιώ­νες άστε­γοι της λήθης στο χαρτί,
γητειές, του φθι­νο­πώ­ρου πεπρωμένα.

Εμέ­να μ’ αγα­πούν οι ποι­η­τές κι απλώνω
το χάρ­τη σε και­ρούς θαλασσινούς,
κου­πιά δεν έχω, τάμα ο έρω­τας στον ήλιο,
του νου μια άλλη Ελλά­δα ξεδιπλώνω,
νησιά, βου­νά, ξέφτια από μάρ­μα­ρο και φως
Αιγαίο, αρχαίο φυλα­κτό, παλιό κειμήλιο.

Πάθος αδέ­σπο­το σ’ απά­τη­τη κορφή,
του Νότου θάλασσα,
λαθραία μαζί, άγο­νος τόπος ο πλανήτης,
σε ξανα­βρί­σκω μες στις λέξεις ποιητή,
άγγε­λος δαί­μο­νας του Άδη δικαστής,
και στον εξώ­στη της ψυχής, άγιος αλήτης.