Η αγυρτεία της αστρολογίας

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Κι ήρθαν οι γύφτοι που γνωρίζουν
των πλα­νη­τών τα κατατόπια
κι όλα τα μυστι­κά των άστρων,
και που μιλά­νε με τ’ αστέρια,
και που θωρώ­ντας τα μαντεύουν
ζωές, αγά­πες, μοί­ρες χάρους…
Κ. Παλα­μάς

Κάποιοι από εμάς – ελά­χι­στοι είναι η αλή­θεια, γνω­ρί­ζουν τι συμ­βαί­νει στον ουρα­νό, τι είναι όλα αυτά που βλέ­που­με, πώς κινού­νται, με ποιους τρό­πους αλλη­λε­πι­δρούν και ποια η δική μας θέση ανά­με­σα σε αυτά.

Κατά τη γνω­στι­κή πορεία των ανθρώ­πων στο πέρα­σμα των χιλιε­τιών, καθώς στον αγώ­να τους να ερμη­νεύ­σουν τη φύση και να κάνουν τη ζωή τους ευκο­λό­τε­ρη, απο­κτού­σαν γνώ­σεις. Οι προ­σπά­θειες των επι­στη­μό­νων τα τελευ­ταία τρια­κό­σια χρό­νια κατά­φε­ραν να απο­κω­δι­κο­ποι­ή­σουν τα μυστι­κά του ουρα­νού και να απο­δώ­σουν την ομορ­φιά και την απε­ρα­ντο­σύ­νη του στους επί­γειους, άνευ μετα­φυ­σι­κών ανοη­σιών. Τέθη­καν τα ουρά­νια σώμα­τα στις πραγ­μα­τι­κές τρο­χιές τους και δεν βρή­κα­με να έχουν καμιά «έγνοια» για το μέλ­λον τού κάθε ενός από εμάς – πώς θα μπο­ρού­σαν άλλω­στε, δια­πι­στώ­νο­ντας την πλή­ρη αδυ­να­μία τους να παρέμ­βουν στις τύχες μας.

Τοπο­θε­τή­σα­με τη Γη στη φυσι­κή της θέση να περι­στρέ­φε­ται γύρω από ένα μέτριο και μεσή­λι­κα Ήλιο, μαζί με άλλους επτά πλα­νή­τες, σ’ έναν τυπι­κό σπει­ροει­δή γαλα­ξία ανά­με­σα σε δισε­κα­τομ­μύ­ρια άλλους.

Όλοι αυτοί οι αστέ­ρες που βλέ­που­με στον ουρα­νό, καθώς και δισε­κα­τομ­μύ­ρια δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων άλλοι που δεν βλέ­που­με, απο­τε­λού­νται από υδρο­γό­νο (κυρί­ως) και ήλιο και αν πρό­κει­ται για δεύ­τε­ρης ή τρί­της γενιάς αστέ­ρες περιέ­χουν κι ελα­χι­στό­τα­τες ποσό­τη­τες από βαρύ­τε­ρα στοι­χεία. Το υδρο­γό­νο είναι το απλού­στε­ρο χημι­κό στοι­χείο με ένα πρω­τό­νιο στο άτο­μό του κι ένα ηλε­κτρό­νιο. Το μόνο που κάνει, κι αυτό με την απο­κλει­στι­κή επί­δρα­ση εξω­τε­ρι­κών και μόνο παρα­γό­ντων (εξαι­ρε­τι­κά υψη­λή πίε­ση και θερ­μο­κρα­σία) είναι να συντή­κο­νται δύο άτο­μά του και να μετα­τρέ­πο­νται σε ήλιο. Τα χημι­κά στοι­χεία καθώς και οι συνα­θροί­σεις αυτών που απαρ­τί­ζουν τους αστέ­ρες, τα γαλα­ξια­κά νέφη σκό­νης, τους αμέ­τρη­τους πλα­νή­τες, κομή­τες, αστε­ροει­δείς είναι αυτό που λέμε ανόρ­γα­νη ύλη. Φαντά­ζο­μαι ότι αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε όλοι πως δεν έχουν συνεί­δη­ση της ύπαρ­ξής τους – δεν μπο­ρούν να έχουν καμία συνεί­δη­ση, καθώς και της ύπαρ­ξης των πολυά­ριθ­μων άλλων αντι­κει­μέ­νων γύρω τους. Οι όποιες ιδιό­τη­τες χαρα­κτη­ρί­ζουν όλα αυτά τα σώμα­τα είναι απόρ­ροια των στοι­χεί­ων από τα οποία συν­θέ­το­νται και χαρα­κτη­ρι­στι­κών όπως η μάζα τους, η θερ­μο­κρα­σία και η από­στα­ση από τα υπό­λοι­πα. Και η όποια αλλη­λε­πί­δρα­ση υφί­στα­ται μετα­ξύ τους ή εντός τους μετα­ξύ των στοι­χεί­ων τους, αλλά και της δομής των ίδιων των στοι­χεί­ων έχει να κάνει με τις τέσ­σε­ρεις δυνά­μεις που αλλη­λε­πι­δρούν στη φύση. Για να γίνω εκνευ­ρι­στι­κά (ίσως) απλού­στε­ρος, ό,τι υπάρ­χει στο ορα­τό σύμπαν και απαρ­τί­ζει την ύλη, αγνο­εί την ίδια του την ύπαρ­ξη και την ύπαρ­ξη των γύρω του και προ­φα­νώς και τη δική μας.

«Μα δεν επι­δρά η Σελή­νη στις παλίρ­ροιες στη Γη ή ο Ήλιος με τις εκλάμ­ψεις του»; Άρα, για­τί να μην επι­δρούν και στους ανθρώ­πους; Αντι­τεί­νουν θριαμ­βι­κά οι αστρολόγοι.

Ας το δού­με λιγά­κι αυτό. Ένας τρό­πος με τον οποίο μπο­ρεί να επι­δρά­σει ένας πλα­νή­της ή δορυ­φό­ρος με ένα άλλο σώμα είναι η βαρύ­τη­τα. Σ’ αυτήν όμως την περί­πτω­ση και λόγω της εγγύ­τη­τάς του, ο μαιευ­τή­ρας επι­δρά στο νεο­γέν­νη­το μωρό 2.150.000 φορές περισ­σό­τε­ρο από τη Σελή­νη, 4.500.000 φορές περισ­σό­τε­ρο από τον Ήλιο και 2 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια φορές περισ­σό­τε­ρο απ’ τον Άρη. Εξ αυτών, έχει πολ­λα­πλά­σιες πιθα­νό­τη­τες να επι­δρά­σει ο γυναι­κο­λό­γος, η μαία, η νοσο­κό­μα κι ο πατέ­ρας, αν παρευ­ρί­σκε­ται, καθώς και όλοι μαζί (αν μπο­ρού­σε κάτι να επι­δρά­σει) στο μέλ­λον και τις τύχες των νεο­γέν­νη­των απ’ ότι ο Ήλιος, η Σελή­νη, ο κάθε πλα­νή­της ή δορυφόρος).

Αν τώρα μικρύ­νου­με ανα­λο­γι­κά τα μεγέ­θη, εάν η Γη γίνει στο μέγε­θος ενός βερί­κο­κου ή καρυ­διού ο Δίας θα έχει το μέγε­θος μιας μπά­λας του μπά­σκετ και θα βρί­σκε­ται του­λά­χι­στον 1.300 μέτρα μακριά. Βάλ­τε λοι­πόν ένα καρύ­δι και σε από­στα­ση 1.300 μέτρων μια μπά­λα και περι­μέ­νε­τε όσο θέλε­τε να επι­δρά­σει η μπά­λα στο… καρύδι.

Αλλά και η από­στα­ση του Δία δεν παρα­μέ­νει στα­θε­ρή ως προς την Γη. Όταν βρί­σκο­νται απ’ την ίδια μεριά του Ήλιου, Γη και Δίας, η μετα­ξύ τους από­στα­ση είναι περί­που 600 (588,9) εκα­τομ­μύ­ρια χιλιό­με­τρα. Όταν βρί­σκο­νται στην αντί­θε­τη η από­στα­ση αυξά­νει εντυ­πω­σια­κά και πλη­σιά­ζει τα 1.000 (962,7) εκα­τομ­μύ­ρια χιλιό­με­τρα. Όμως, κατά την αστρο­λο­γία, η επί­δρα­σή του παρα­μέ­νει αναλλοίωτη.

Η έλλο­γη ανθρω­πό­τη­τα γνω­ρί­ζει πως η αλλη­λε­πί­δρα­ση δύο σωμά­των μετα­ξύ τους εξαρ­τά­ται από τα μεγέ­θη των μαζών τους και την μετα­ξύ τους από­στα­ση. Όσο μεγα­λύ­τε­ρη, δηλα­δή, η μάζα ενός σώμα­τος τόσο μεγα­λύ­τε­ρες και οι δυνά­μεις που ασκεί στο άλλο σώμα. Επί­σης, όσο μικρό­τε­ρη η από­στα­ση τόσο ισχυ­ρό­τε­ρη η δύνα­μη που ασκεί­ται στο άλλο σώμα.

Αν μειώ­σου­με στο μισό την μάζα ενός σώμα­τος και κρα­τή­σου­με την από­στα­σή του με ένα άλλο στα­θε­ρή, η βαρυ­τι­κή ή παλιρ­ροια­κή επί­δρα­σή του στο άλλο θα μειω­θεί στο μισό. Αν με στα­θε­ρή τη μάζα μειώ­σου­με στο μισό την από­στα­ση τότε οι βαρυ­τι­κές δυνά­μεις θα μειω­θούν τέσ­σε­ρεις φορές και οι παλιρ­ροια­κές οκτώ φορές. Οι βαρυ­τι­κές μειώ­νο­νται κατά το τετρά­γω­νο της από­στα­σης και οι παλιρ­ροια­κές κατά τον κύβο της απόστασης.

Αν δεκα­πλα­σιά­σου­με την από­στα­ση η επί­δρα­ση της βαρύ­τη­τας μειώ­νε­ται κατά 100 φορές (10Χ10) και οι παλιρ­ροια­κές δυνά­μεις μειώ­νο­νται κατά 1.000 φορές (10Χ10Χ10).

Αλλά τότε έχου­με κι άλλον λάκ­κο στον οποίο πέφτει η αστρολογία.
Οι τέσ­σε­ρις… Γαλι­λαι­ϊ­κοί δορυ­φό­ροι του Δία είναι μεγα­λύ­τε­ροι και πολύ πλη­σιέ­στε­ροι στη Γη απ’ ότι ο Πλούτωνας.
Πρό­κει­ται για τους Γανυ­μή­δη (διά­με­τρος 5.268 χλμ), Καλ­λι­στώ (4.806 χλμ), Ιώ (3.637 χλμ) και Ευρώ­πη (3.130 χλμ). Των οποί­ων η μέγι­στη από­στα­ση από την Γη αγγί­ζει τα 962,7 εκα­τομ­μύ­ρια χλμ. Ο Πλού­τω­νας, με διά­με­τρο μόλις 2.324 χλμ βρί­σκε­ται σε από­στα­ση από τη Γη 7,5 δισε­κα­τομ­μύ­ρια χλμ, δηλα­δή 7.500 εκα­τομ­μύ­ρια, δηλα­δή 8 φορές μεγα­λύ­τε­ρη από τους προ­α­να­φε­ρό­με­νους δορυ­φό­ρους του Δία.

Κι όμως, κατά τους αστρο­λό­γους, είναι ο Πλού­τω­νας που επι­δρά (κατά μαγι­κό τρό­πο) στους ανθρώ­πους και αγνο­ού­νται οι δορυ­φό­ροι του Δία.

Ουδείς στον κόσμο γνω­ρί­ζει κάποια δύνα­μη που παρα­μέ­νει στα­θε­ρή στις αυξο­μειώ­σεις της από­στα­σης πέραν των αστρο­λό­γων των οποί­ων το θρά­σος και η απά­τη είναι ασύλ­λη­πτες. Δυστυ­χώς, ασύλ­λη­πτοι παρα­μέ­νουν και οι ίδιοι.

Όσον αφο­ρά την ηλε­κτρο­μα­γνη­τι­κή ακτι­νο­βο­λία, τα πράγ­μα­τα είναι ακό­μη χει­ρό­τε­ρα για τους αστρο­λό­γους και το σινά­φι τους. Μια λάμπα των 100 watt εκπέ­μπει πάνω μας ακτι­νο­βο­λία χιλιά­δες φορές ισχυ­ρό­τε­ρη από κάθε πλα­νή­τη ή άλλο αστρι­κό αντι­κεί­με­νο. Οι ακτι­νο­βο­λί­ες των διά­φο­ρων ραδιο­τη­λε­ο­πτι­κών πομπών γύρω μας, είναι κατά εκα­το­ντά­δες εκα­τομ­μύ­ρια φορές ισχυ­ρό­τε­ρες από τις ακτι­νο­βο­λί­ες όλων των πλα­νη­τών μαζί. Ακό­μη και ο μαγνή­της από το ηχείο του στε­ρε­ο­φω­νι­κού μας επι­δρά εκα­τομ­μύ­ρια περισ­σό­τε­ρες φορές πάνω μας, από τα μαγνη­τι­κά πεδία των πλα­νη­τών. Ίσως, λοι­πόν, είναι πιο λογι­κό να κοι­τά­τε δύσπι­στα το ηχείο σας, από το να επιρ­ρί­πτε­τε ευθύ­νες στον κάθε ανύ­πο­πτο πλανήτη.

Σ.τ.Σ.
Στη φωτο­γρα­φία ο αστε­ρι­σμός του Ωρίωνα.
Το άρθρο είναι προ­σαρ­μο­σμέ­νο κεφά­λαιο από το βιβλίο «Τ’ Άστρα στο κεφά­λι μας – περί αστρο­λό­γων και… θυμά­των», εκδό­σεις Εντύποις.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ