Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η αλήθεια για το Τείχος του Βερολίνου: Η Ιστορία δεν τελείωσε το 1989…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Τριά­ντα χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται φέτος από την πτώ­ση του «Τεί­χους του Βερο­λί­νου». Όπως κάθε 9η Νοέμ­βρη, έτσι και φέτος, οι ιμπε­ρια­λι­στές ετοι­μά­ζο­νται να γιορ­τά­σουν, μέσα από καμπά­νιες και φιέ­στες ιστο­ρι­κής παρα­χά­ρα­ξης, την παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στη Λαο­κρα­τι­κή Δημο­κρα­τία της Γερμανίας.

Η 30η επέ­τειος της πτώ­σης του Τεί­χους συμπί­πτει χρο­νι­κά με την εντα­τι­κο­ποί­η­ση της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής εκστρα­τεί­ας της Ε.Ε., της προ­σπά­θειας να συκο­φα­ντη­θεί ο σοσια­λι­σμός του 20ου αιώ­να και να προ­ω­θη­θεί η χυδαία και ανι­στό­ρη­τη εξί­σω­ση του κομ­μου­νι­σμού με το ναζισμό.

Στο πλαί­σιο αυτό δια­δί­δο­νται από τα αστι­κά επι­τε­λεία, κυρί­ως μέσω των μέσων ενη­μέ­ρω­σης και της ιστο­ριο­γρα­φί­ας, τα πλέ­ον τερα­τώ­δη ψεύ­δη για την ιστο­ρία του Τεί­χους και τη Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας, με προ­φα­νή σκο­πό να χει­ρα­γω­γή­σουν την κοι­νή γνώ­μη και, ιδιαί­τε­ρα, τις νεό­τε­ρες γενιές.

«Το Τεί­χος του Βερο­λί­νου», μας λένε, «ανε­γέρ­θη­κε προ­κει­μέ­νου να στα­μα­τή­σει την αυξα­νό­με­νη φυγή ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νών προς την καπι­τα­λι­στι­κή Ομο­σπον­δια­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας». Πρό­κει­ται για ένα από τα κλασ­σι­κά, ψευ­δή επι­χει­ρή­μα­τα της αστι­κής προ­πα­γάν­δας. Η δημιουρ­γία του Τεί­χους επι­βλή­θη­κε από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επεμ­βα­τι­κό­τη­τα και την συνε­χή προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης της Λ.Δ της Γερμανίας.

Για να απα­ντή­σου­με στο «για­τί ανε­γέρ­θη­κε το Τεί­χος;» πρέ­πει να πάμε πολύ πριν το 1961 (χρο­νιά της ανέ­γερ­σης του), στην περί­ο­δο που ακο­λού­θη­σε το τέλος του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου. Το μετα­πο­λε­μι­κό μέλ­λον της Γερ­μα­νί­ας καθο­ρί­στη­κε με τις απο­φά­σεις της λεγό­με­νης Διά­σκε­ψης του Πότσ­νταμ (Ιού­λιος-Αύγου­στος 1945) μετα­ξύ της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, των ΗΠΑ και της Βρε­τα­νί­ας. Σκο­πός της Διά­σκε­ψης ήταν να τεθούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για ένα ενιαίο – απο­στρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νο, απο­να­ζι­στι­κο­ποι­η­μέ­νο, δημο­κρα­τι­κά οργα­νω­μέ­νο – γερ­μα­νι­κό κρά­τος. Μέχρι να εφα­μο­στούν τα συμ­φω­νη­θέ­ντα τη χώρα διοι­κού­σαν οι διοι­κη­τές των ενό­πλων δυνά­με­ων των τριών χωρών σε δύο τμή­μα­τα (το δυτι­κό υπό τον έλεγ­χο των ΗΠΑ-Βρε­τα­νί­ας-Γαλ­λί­ας και το ανα­το­λι­κό υπό τον σοβιε­τι­κό έλεγχο).

checkpoint Charlie

Αμε­ρι­κα­νοί στρα­τιώ­τες στο περί­φη­μο Checkpoint Charlie, στο Δυτι­κό Βερολίνο.

Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­διώ­ξεις των δυτι­κών συμ­μά­χων ενά­ντια στην ΕΣΣΔ απο­τέ­λε­σαν τρο­χο­πέ­δη στην εφαρ­μο­γή των συμ­φω­νη­θέ­ντων του Πότσ­νταμ. Κωδι­κο­ποι­η­μέ­να ανα­φέ­ρου­με τα εξής:

α) Στον τομέα ελέγ­χου των δυτι­κών συμ­μά­χων (Δυτι­κή Γερ­μα­νία) μια σει­ρά μέτρων που είχαν συμ­φω­νη­θεί στο Πότσ­νταμ δεν έγι­ναν πρά­ξη (π.χ. πλή­ρης διά­λυ­ση των ναζι­στι­κών στρα­τευ­μά­των, ολο­κλη­ρω­τι­κό ξήλω­μα του χιτλε­ρι­κού κρά­τους, σύλ­λη­ψη και φυλά­κι­ση όλων των εγκλη­μα­τιών του Τρί­του Ράϊχ, απο­τρο­πή κάθε μιλι­τα­ρι­στι­κής-ναζι­στι­κής δρά­σης). Είναι σαφές ότι ένα τμή­μα του χιτλε­ρι­κού κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού ήταν χρή­σι­μο στους ιμπε­ρια­λι­στές στην προ­σπά­θεια να στρι­μώ­ξουν την ΕΣΣΔ και το σοσια­λι­στι­κό στρατόπεδο.

β) Η διά­σπα­ση του Βερο­λί­νου σε «δυτι­κό» και «ανα­το­λι­κό» ήταν απο­τέ­λε­σμα δια­σπα­στι­κών πολι­τι­κών πρω­το­βου­λιών των σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών και χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών της Δυτι­κής Γερ­μα­νί­ας. Οι ίδιοι (με τις ευλο­γί­ες των συμ­μά­χων) δημιούρ­γη­σαν ξεχω­ρι­στό κρά­τος το 1948, εισή­γα­γαν νέο νόμι­σμα και εγκα­τέ­λει­ψαν το δημαρ­χείο του Βερο­λί­νου, επι­λέ­γο­ντας να εγκα­τα­στα­θούν, ως «δημο­τι­κή αρχή του Δυτι­κού Βερο­λί­νου» στην συνοι­κία Σιέ­νε­μπεργκ. Ουσια­στι­κά, οι δυνά­μεις του ιμπε­ρια­λι­σμού δημιούρ­γη­σαν ένα δικό τους κρα­τί­διο (Δυτι­κό Βερο­λί­νο) στην καρ­διά της- ελεγ­χό­με­νης από την ΕΣΣΔ- ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας (το Βερο­λί­νο, γεω­γρα­φι­κά, ανή­κε ολό­κλη­ρο στο ανα­το­λι­κό κομ­μά­τι της χώρας).

γ) Από τη δημιουρ­γία της καπι­τα­λι­στι­κής Ομο­σπον­δια­κής Δημο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας (1949) και έπει­τα ξεκί­νη­σε, πιο εντα­τι­κά και μεθο­δευ­μέ­να, η προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης του ανα­το­λι­κού τμή­μα­τος. Το δυτι­κό Βερο­λί­νο απο­τέ­λε­σε για χρό­νια το πρω­κε­χω­ρη­μέ­νο φυλά­κιο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας ενά­ντια στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Η επι­θε­τι­κό­τη­τα και πολε­μι­κή πήρε το χαρα­κτή­ρα ψυχο­λο­γι­κού πολέ­μου απέ­να­ντι στους ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νούς, συν­δια­σμέ­νη με σωρεία σαμπο­τάζ και δολιο­φθο­ρών σε δημό­σιες εγκα­τα­στά­σεις του ανα­το­λι­κού Βερολίνου.

Την ίδια περί­ο­δο που στην ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία είχε ξεκι­νή­σει η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού, οι δυνά­μεις του ΝΑΤΟ, με βάση το δυτι­κο­γερ­μα­νι­κό κρά­τος, τρα­βού­σαν ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο το σχοι­νί της πρό­κλη­σης και των απει­λών. Να θυμί­σου­με πως στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ’50 η δυτι­κή Γερ­μα­νία έγι­νε μέλος του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ ξεκί­νη­σαν την εγκα­τά­στα­ση σύγ­χρο­νων οπλι­κών συστη­μά­των στο έδα­φος της, ενώ η κυβέρ­νη­ση του δυτι­κού Βερο­λί­νου εξο­πλί­ζο­νταν «μέχρι τα δόντια», κάνο­ντας επί­δει­ξη μιλι­τα­ρι­στι­κής δύνα­μης (κατα­στρα­τη­γώ­ντας τις συμ­φω­νί­ες του 1945). Όλα αυτά προ­φα­νώς απο­τε­λούν «ψιλά γράμ­μα­τα» για τους θια­σώ­τες της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προπαγάνδας.

Τα σύνο­ρα έκλει­σαν το βρά­δυ της 12ης προς 13η Αυγού­στου 1961 έπει­τα από εντο­λή της βου­λής της Λαο­κρα­τι­κής Δημο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας. Η πρά­ξη αυτή απο­τε­λού­σε, επί της ουσί­ας, ένα ανα­γκαίο μέτρο προς την κατεύ­θυν­ση της δια­σφά­λι­σης της ειρή­νης και της ασφά­λειας της σοσια­λι­στι­κής Γερμανίας.

Το τείχος έπεσε … Ο Καπιταλισμός ύψωσε τα δικά του τείχη

gorb wal merk

Τα θλι­βε­ρά απο­μει­νά­ρια της αντε­πα­νά­στα­σης Μ. Γκορ­μπα­τσόφ — Λ. Βαλέ­σα και η Ανγ. Μέρ­κελ κατά τους «εορ­τα­σμούς» για τα 20 χρό­νια από την πτώ­ση του Τεί­χους το 2009.

Η ανέ­γερ­ση του Τεί­χους στο Βερο­λί­νο, λοι­πόν, όπως είδα­με, ήταν απο­τέ­λε­σμα της κλι­μα­κού­με­νης ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Η επι­θε­τι­κό­τη­τα αυτή είχε ως στό­χο της τον σοσια­λι­σμό που χτί­ζο­νταν στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας). Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι άλλω­στε πως η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα είχε προσ­δώ­σει στο δυτι­κό Βερο­λί­νο την ονο­μα­σία «βιτρί­να του ελεύ­θε­ρου κόσμου», σε αντι­δια­στο­λή με το δήθεν ανε­λεύ­θε­ρο, κατα­πιε­στι­κό καθε­στώς της γερ­μα­νι­κής Λαϊ­κής Δημοκρατίας.

Τον Ιού­λη του 2001 ο γερ­μα­νός ιστο­ρι­κός και καθη­γη­τής Ulrich Huar έγρα­φε σχε­τι­κά: «Το προ­γε­φύ­ρω­μα αυτό του ιμπε­ρια­λι­σμού χρη­σι­μο­ποιού­νταν για διείσ­δυ­ση πρα­κτό­ρων στη ΓΛΔ και για προ­σέλ­κυ­ση πολι­τών της ΓΛΔ στη Δύση, ήταν κέντρο του «Ψυχρού πολέ­μου», βάση εξόρ­μη­σης για υπο­νο­μευ­τι­κές ενέρ­γειες, κέντρο προ­πα­γάν­δας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κον­τσέρν των ΜΜΕ, βάση για (κατά και­ρούς) πάνω από 80 μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες. Από το Δυτι­κό Βερο­λί­νο οργα­νώ­θη­καν μέσα στη ΓΛΔ και χρη­μα­το­δο­τή­θη­καν παρά­νο­μες δρα­στη­ριό­τη­τες της “έρπου­σας αντε­πα­νά­στα­σης”».

Τι περιε­λάμ­βα­ναν, μετα­ξύ άλλων, αυτές οι παρά­νο­μες δρα­στη­ριό­τη­τες; Ιδε­ο­λο­γι­κό πόλε­μο, μη τήρη­ση από τη Δυτι­κή Γερ­μα­νία υπο­χρε­ώ­σε­ων παρά­δο­σης πρώ­των υλών, εμπο­ρευ­μά­των, τεχνο­λο­γι­κών ειδών, ανταλ­λα­κτι­κών, νομι­σμα­τι­κή κερ­δο­σκο­πία κλπ.

Όσο, όμως, απο­κρύ­βει τους λόγους που οδή­γη­σαν στην ανέ­γερ­ση του Τεί­χους, η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα απο­σιω­πεί πλή­ρως το τι ακο­λού­θη­σε της πτώ­σης του το 1989. Και αυτό διό­τι, πίσω από τους διθυ­ράμ­βους για «νίκη της δημο­κρα­τί­ας, του ελεύ­θε­ρου κόσμου κλπ», η πτώ­ση του τεί­χους σημα­το­δό­τη­σε- εκτός των άλλων- και την απαρ­χή ενός άνευ προη­γου­μέ­νου πλιά­τσι­κου με «λεία» τη δημό­σια περιου­σία της Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας και θύμα­τα τη γερ­μα­νι­κή εργα­τι­κή τάξη. Πρό­κει­ται για την ίδια τακτι­κή που εφαρ­μό­στη­κε αργό­τε­ρα με τη διά­λυ­ση της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας και που περιε­λάμ­βα­νε ξεπού­λη­μα δημό­σιων υπη­ρε­σιών σε ιδιώ­τες, στρα­τιές εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση βασι­κών κοι­νω­νι­κών αγα­θών, σκαν­δα­λώ­δεις απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις με μίζες σε δυτι­κο­γερ­μα­νούς πολι­τι­κούς και κόμματα.

Ενδει­κτι­κό του ληστρι­κού χαρα­κτή­ρα της «επα­νέ­νω­σης» της Γερ­μα­νί­ας- που ακο­λού­θη­σε της πτώ­σης του Τεί­χους- είναι όσα ανα­φέ­ρει για το μπα­ράζ ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (ξεπού­λη­μα στο κεφά­λαιο) που έλα­βε χώρα ο Ραλφ Χαρ­τμαν στο βιβλίο του «Οι Λικ­βι­ντα­ρι­στές» (Die Liquidatoren): «Μέσα σε τέσ­σε­ρα χρό­νια πού­λη­σαν 6.546 επι­χει­ρή­σεις και 22.340 εστια­τό­ρια, ξενο­δο­χεία, παντο­πω­λεία, 1.734 φαρ­μα­κεία, 481 κινη­μα­το­γρά­φους και 475 βιβλιο­πω­λεία. Οι εισπρά­ξεις ανήλ­θαν σε 73 δισε­κα­τομ­μύ­ρια μάρ­κα Δυτι­κής Γερ­μα­νί­ας…». Ο απο­λο­γι­σμός της λαφυ­ρα­γώ­γη­σης υπήρ­ξε τρα­γι­κός για το λαό της Ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας με την ανερ­γία να εκτο­ξεύ­ε­ται στο 20%, μεί­ω­ση συντά­ξε­ων, δημιουρ­γία «οικο­νο­μι­κών γκέ­το» με ζώνες φθη­νών ημερομισθίων.

Η Ιστορία δεν τελείωσε το 1989

Το ποιος, λοι­πόν, ωφε­λή­θη­κε, από τη νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης του 1989–1991 και την πτώ­ση του… «τεί­χους του αίσχους» είναι πλέ­ον ξεκά­θα­ρο. Όπως επί­σης είναι ξεκά­θα­ρο το που στο­χεύ­ουν οι φιέ­στες για την «επα­νέ­νω­ση της Ευρώ­πης», την κατάρ­ρευ­ση του «σιδη­ρούν παρα­πε­τά­σμα­τος» και οι λοι­πές ψευ­δε­πί­γρα­φες αστι­κές φανφάρες.

Το Τεί­χος του Βερο­λί­νου μπο­ρεί να γκρε­μί­στη­κε το Νοέμ­βρη του 1989, όμως τη θέση του πήρε ένα άλλο «τεί­χος» – αυτό της ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών εγκλημάτων.

Αυτό το νέο τεί­χος, που υψώ­θη­κε σε βάρος των εργα­ζό­με­νων, των λαών όλου του κόσμου, προ­σπα­θούν με νύχια και με δόντια να συντη­ρή­σει η κυρί­αρ­χη τάξη των εκμε­ταλ­λευ­τών και οι υπη­ρέ­τες της.

Και αυτό για­τί, παρά την αλα­ζο­νεία τους, βαθιά μέσα τους γνω­ρί­ζουν πως η Ιστο­ρία δεν τελεί­ω­σε το 1989. Οι λαοί δεν είπαν ακό­μα την τελευ­ταία τους λέξη.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο