Η αληθινή τους ανησυχία

Μερι­κά στοι­χεία για τη Γαλ­λία: Το 2022 σε «κίν­δυ­νο φτώ­χειας» βρι­σκό­ταν το 28%, δύο μονά­δες μάλι­στα παρα­πά­νω σε σχέ­ση με τέσ­σε­ρα χρό­νια πριν. Πάνω από 9 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι υπο­λο­γί­ζο­νται ως φτω­χοί και σε «επι­σφα­λή κατά­στα­ση», ακό­μα και με βάση τους δεί­κτες της αστι­κής στα­τι­στι­κής. 3 εκα­τομ­μύ­ρια οι άνερ­γοι, 6,5 εκα­τομ­μύ­ρια δου­λεύ­ουν με μερι­κή απα­σχό­λη­ση. Το 38% των νοι­κο­κυ­ριών δηλώ­νουν ότι τα φέρ­νουν βόλ­τα με δυσκο­λία μέχρι το τέλος του μήνα και ότι οι λογα­ρια­σμοί στην τρά­πε­ζα είναι μονί­μως στο «κόκ­κι­νο». Ενας στους τέσ­σε­ρις Γάλ­λους δηλώ­νει ότι περιο­ρί­ζει την ποσό­τη­τα τρο­φής στο πιά­το του ή παρα­λεί­πει γεύ­μα­τα. Δύο χρό­νια πριν, εν μέσω παν­δη­μί­ας, ανθρω­πι­στι­κές οργα­νώ­σεις έλε­γαν ότι «δεν έχου­με ξανα­ζή­σει παρό­μοια κατά­στα­ση από τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο και μετά».

Πού όλα αυτά; Στη δεύ­τε­ρη μεγα­λύ­τε­ρη οικο­νο­μία της Ευρω­ζώ­νης, έβδο­μη μεγα­λύ­τε­ρη στον κόσμο (με βάση το ονο­μα­στι­κό ΑΕΠ) και μέλος του G8. Στη χώρα που 31 μονο­πω­λια­κοί της όμι­λοι βρί­σκο­νται στις 500 μεγα­λύ­τε­ρες εται­ρεί­ες του κόσμου, λίστα όπου είναι η Γαλ­λία είναι η ευρω­παϊ­κή χώρα με τη μεγα­λύ­τε­ρη εκπρο­σώ­πη­ση, μπρο­στά μέχρι και από τις Γερ­μα­νία και Βρετανία.

* * *

Τα νού­με­ρα βέβαια δεν λένε από μόνα τους την αλή­θεια για το τι συμ­βαί­νει τις μέρες αυτές στη Γαλ­λία, για τις αιτί­ες ενός ακό­μα κύμα­τος οργής λαού και νεο­λαί­ας, με αφορ­μή τη δολο­φο­νία του 17χρονου δια­νο­μέα η οποία για άλλη μια φορά έκα­νε το ποτή­ρι να ξεχει­λί­σει. Για­τί όλα τα παρα­πά­νω απο­τυ­πώ­νουν μόνο ένα μέρος των τερά­στιων και διο­γκού­με­νων ταξι­κών ανι­σο­τή­των, της φτώ­χειας, της εξα­θλί­ω­σης, της γκε­το­ποί­η­σης που φου­ντώ­νουν στις λαϊ­κές — εργα­τι­κές συνοι­κί­ες στο Παρί­σι, στη Μασ­σα­λία και σε άλλες πόλεις, με θύμα­τα τους εργά­τες, τη νεο­λαία και, βέβαια, τους μετανάστες.

Απο­τυ­πώ­νουν ένα μικρό μόνο μέρος από την εκμε­τάλ­λευ­ση και τη ζωή χωρίς δικαιώ­μα­τα, από την προ­ο­πτι­κή του Καιά­δα που «προ­σφέ­ρει» το σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Αυτό που, όσο σαπί­ζει, γίνε­ται και ακό­μα πιο αντι­δρα­στι­κό. Γι’ αυτό επι­στρα­τεύ­ει όλο και πιο συχνά την ωμή κρα­τι­κή κατα­στο­λή και βία απέ­να­ντι στον «εχθρό λαό», και μαζί τον ρατσι­σμό, τη μισαλ­λο­δο­ξία, τις κάθε λογής σάπιες ιδέ­ες, στην υπη­ρε­σία του σάπιου συστήματος.

Και μιλά­με για τη Γαλ­λία, που συμ­με­τεί­χε και συμ­με­τέ­χει από τις πρώ­τες θέσεις στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς και τις επεμ­βά­σεις για το ξανα­μοί­ρα­σμα του κόσμου, από την Αφρι­κή και την Ουκρα­νία μέχρι τη Μέση Ανα­το­λή και τον Ειρη­νι­κό. Εκεί από όπου ξερι­ζώ­νο­νται χιλιά­δες και ανα­γκά­ζο­νται να πάρουν τον δρό­μο της προ­σφυ­γιάς, με τους πιο «τυχε­ρούς» να κατα­λή­γουν φτη­νά εργα­τι­κά χέρια και κάτοι­κοι των γκέ­το στις ευρω­παϊ­κές μεγαλουπόλεις.

* * *

Ολα αυτά προ­σπα­θούν να κρύ­ψουν αυτές τις μέρες οι περι­σπού­δα­στες ανα­λύ­σεις δια­φό­ρων αστών δημο­σιο­λό­γων και κάθε είδους αντι­δρα­στι­κές θεω­ρί­ες που ανα­πα­ρά­γο­νται σωρη­δόν, περί «μετα­να­στών που δεν επι­θυ­μούν να ενσω­μα­τω­θούν, αλλά συσ­σω­ρεύ­ο­νται με επι­τα­χυ­νό­με­νους ρυθ­μούς στις κοι­νω­νί­ες της Δύσης» (οι ίδιοι που τις …ζυγές μέρες γρά­φουν για τα «πολύ­τι­μα εργα­τι­κά χέρια» των μετα­να­στών, που τα έχουν ανά­γκη τα αφε­ντι­κά τους), περί «αυτο­κτο­νι­κής “ισλα­μο­λα­γνεί­ας”», περί «πολέ­μου πολι­τι­σμών» και άλλα τέτοια, με μια γνω­στή και μη εξαι­ρε­τέα αντι­κομ­μου­νί­στρια να ωρύ­ε­ται χτες το πρωί από τη …φιλό­ξε­νη συχνό­τη­τα του «ΣΚΑΪ» ότι «δεν ερμη­νεύ­ο­νται τα φαι­νό­με­να αυτά με μαρ­ξι­στι­κούς όρους».

Από κοντά και τα διά­φο­ρα εγχώ­ρια φασι­στοει­δή, που νομί­ζουν ότι βρή­καν ευκαι­ρία να ξερά­σουν δηλη­τή­ριο με αφορ­μή τις κινη­το­ποι­ή­σεις στη Γαλ­λία, δια­κι­νώ­ντας διά­φο­ρα εμε­τι­κά περί «λαθρο­με­τα­να­στών», «αλλό­θρη­σκων» και άλλα τέτοια …αντι­συ­στη­μι­κά στην υπη­ρε­σία του συστή­μα­τος. Παρου­σιά­ζο­ντας σαν εχθρό τον γεί­το­να, τον συμ­μα­θη­τή, τον συνά­δελ­φο με άλλο χρώ­μα, κατα­γω­γή, θρη­σκεία κ.λπ.

Αλλά κι εκεί­νοι που βλέ­πουν «τέσ­σε­ρις μήνες χάους και υστε­ρί­ας» στη Γαλ­λία, λοι­δο­ρώ­ντας και απα­ξιώ­νο­ντας τις μεγα­λειώ­δεις απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις των Γάλ­λων εργα­ζο­μέ­νων, ανά­με­σά τους και χιλιά­δων μετα­να­στών, ενά­ντια στην αντια­σφα­λι­στι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση του «κεντρώ­ου» και «προ­ο­δευ­τι­κού» Μακρόν.

* * *

«Καρ­φώ­νο­νται» όλοι τους και προ­δί­δουν τις αγω­νί­ες της αστι­κής τάξης, των κυβερ­νή­σε­ων και των κομ­μά­των της, που βλέ­πουν να έρχο­νται και νέες «φουρ­τού­νες», μια νέα καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση και παρα­πέ­ρα όξυν­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ανταγωνισμών.

Ανη­συ­χούν μήπως το «δεν μπο­ρώ να ανα­πνεύ­σω», που ακού­γε­ται από όλο και περισ­σό­τε­ρους, μετα­τρα­πεί σε οργα­νω­μέ­νο αγώ­να σύγκρου­σης και ανα­τρο­πής, ενά­ντια στη βαρ­βα­ρό­τη­τα του συστή­μα­τος, που την παρου­σιά­ζουν σαν …ακού­νη­τη κανο­νι­κό­τη­τα. Αν κάτι επι­βε­βαιώ­νε­ται όμως από τους εργα­τι­κούς — λαϊ­κούς αγώ­νες στη Γαλ­λία, στη Γερ­μα­νία, στο Βέλ­γιο, στην Ισπα­νία και σε άλλες μεγά­λες ευρω­παϊ­κές χώρες, είναι ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι στα­τι­κά. Και ότι οι λαοί κρα­τά­νε τη δύνα­μη στα χέρια τους…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης