Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η απόφαση και οι φασίστες

 Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

Η πρό­σφα­τη δικα­στι­κή από­φα­ση που αφο­ρού­σε πρά­ξεις φασι­στι­κές-δολο­φο­νι­κές, κατά­λυ­σης κάθε έννοιας ανθρω­πι­σμού και κάθε ίχνος πολι­τι­σμού δεν πρέ­πει να θεω­ρη­θεί μια νίκη, μια απλή επέ­τειος. Είναι σημά­δι που σημα­το­δο­τεί τον αγώ­να και την αγω­νία του λαού κατά του φασι­σμού, την πίστη στον άνθρω­πο και την ευαι­σθη­το­ποί­η­σή μας, να προ­στα­τευ­θούν τα πιθα­νά θύμα­τα της ρατσι­στι­κής αντί­λη­ψης και πρα­κτι­κής. Για­τί απλά, τα αίτια του ρατσι­σμού δεν είναι εξω­γε­νή. Ο ρατσι­σμός εμφυ­τεύ­ε­ται και βλα­σταί­νει μέσα μας. Τον ρατσι­σμό τον ποτί­ζει η ρητο­ρι­κή του μίσους και του απο­κλει­σμού και τον λιπαί­νει η αντί­λη­ψη πως κιν­δυ­νεύ­ει με αλλοί­ω­ση η ακε­ραιό­τη­τα και η καθα­ρό­τη­τα του ιθα­γε­νούς πολιτισμού.

Όσο έχου­με απε­μπο­λή­σει αξί­ες και ιδα­νι­κά που υπη­ρε­τούν τον άνθρω­πο και τις έχου­με αντι­κα­τα­στή­σει με τη μωρο­φι­λο­δο­ξία του «μονα­δι­κού» και ως εκ τού­του «ανώ­τε­ρου», τόσο θα κατα­γκρε­μί­ζου­με τις γέφυ­ρες που ενώ­νουν την αδελ­φο­σύ­νη με την αξιο­πρέ­πεια, τη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα με την ισό­τη­τα. Για­τί πώς να το κάνου­με; Δεν είμα­στε όλοι ίδιοι κι ούτε μπο­ρού­με να είμα­στε. Ίσοι οφεί­λου­με να είμα­στε, δεν μπο­ρού­με παρά να μην είμα­στε, αν θέλου­με να κατα­ξιώ­νου­με και να υπη­ρε­τού­με τη δομή του πολι­τι­σμού και την υφή του ανθρω­πι­σμού και της δημο­κρα­τί­ας. Ίσοι ως προς τα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα και τις ατο­μι­κές ελευ­θε­ρί­ες. Το επι­βάλ­λει το δίκαιο του ανθρω­πι­σμού και της ειρή­νης. «Αν θελεις να λέγε­σαι άνθρω­πος δεν θα πάψεις ούτε στιγ­μή ν’ αγω­νί­ζε­σαι για την ειρή­νη και για το δίκαιο». Τάσος Λειβαδίτης

Η μάχη κατά του ρατσι­σμού πρέ­πει να κυριαρ­χή­σει στη ζωή μας.Το θέμα αφο­ρά όλους μας. «Πιο πέρα είναι ένα σπί­τι που καί­γε­ται κι ύστε­ρα ένα άλλο, και ύστε­ρα το δικό σου». Γιάν­νης Ρίτσος
Κάθε αδια­φο­ρία συθνι­στά ανα­κο­λου­θία συτην κατα­ξί­ω­ση της ανθρώ­πι­νης προ­σω­πι­κό­τη­τας σε μονα­δι­κή και ανε­πα­νά­λη­πτηγ αξία. Κάθε ανθρώ­που. Όλων των ανθρώ­πων. Δια­φο­ρε­τι­κά θα επα­λη­θευ­τεί ο ποι­η­τής: Οδυσσέας

«Είναι η βαρ­βα­ρό­τη­τα. Τη βλέ­πω να ‘ρχε­ται μεταμ­φιε­σμέ­νη, κάτω από άνο­μες συμ­μα­χί­ες και προ­συμ­φω­νη­μέ­νες υπο­δου­λώ­σεις. Δεν θα πρό­κει­ται για τους φούρ­νους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθο­δευ­μέ­νη και οιο­νεί επι­στη­μο­νι­κή καθυ­πό­τα­ξη του ανθρώ­που. Για τον πλή­ρη εξευ­τε­λι­σμό του. Για την ατί­μω­σή του.» Ο. Ελύτης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο