Η Ελληνίδα Έντιθ Πιάφ, η Χαρούλα Αλεξίου είπε αντίο στο τραγούδι…

Μια μεγά­λη ερμη­νεύ­τρια η Ελλη­νί­δα Έντιθ Πιάφ, η Χαρού­λα Αλε­ξί­ου, εγκα­τα­λεί­πει το τρα­γού­δι, όπως ανα­κοί­νω­σε σε πρό­σφα­τη συνέ­ντευ­ξή της, λόγω προ­βλη­μά­των που αντι­με­τω­πί­ζει με τη φωνή της.  Δεν κατα­δέ­χε­ται να το κάνει αφού δεν μπο­ρεί να το κάνει καλά…

Μια φωνή που μας άγγι­ξε και μας ταξί­δε­ψε στον έρω­τα, στον πόνο, στη λύπη, στο χωρι­σμό, αλλά και στη χαρά της ζωής και της καθη­με­ρι­νό­τη­τας. Μας χάρι­σε όμορ­φα τρα­γού­δια και μας άγγιξε.

Για περισ­σό­τε­ρο από πέντε δεκα­ε­τί­ες η αγα­πη­μέ­νη τρα­γου­δί­στρια ερμή­νευ­σε τρα­γού­δια που απο­τέ­λε­σαν «δια­μά­ντια» της ελλη­νι­κής δισκο­γρα­φί­ας: «Όλα σε θυμί­ζουν», «Το γράμ­μα», «Ο φαντά­ρος», «Η αγά­πη είναι ζάλη», «Ξημε­ρώ­νει», «Μια ζωή μέσα στους δρό­μους», «Οδός Αρι­στο­τέ­λους», «Ελέ­νη», «Το ταν­γκό της Νεφέ­λης», «Τέλι, τέλι, τέλι», «Θεός αν είναι», «Παν­σέ­λη­νος», «Μία είναι η ουσία», «Οι φίλοι μου χαρά­μα­τα», «Από­ψε θέλω να πιω», «Όλες του κόσμου οι Κυρια­κές», «Να ζήσω ή να πεθά­νω», «Πήρε φωτιά το Κορ­δε­λιό» και άλλα.

Η Χαρού­λα Αλε­ξί­ου κέρ­δι­σε την εκτί­μη­ση όλων των μου­σι­κό­φι­λων, αλλά και των συνα­δέλ­φων της, όπως και μεγά­λων ονο­μά­των της μου­σι­κής. Ο Στέ­λιος Καζαν­τζί­δης σε συνέ­ντευ­ξή του το 1993 είχε χαρα­κτη­ρί­σει τη φωνή της Αλε­ξί­ου ως μεγά­λη φωνή, ό,τι καλύ­τε­ρο έχει βγά­λει αυτός ο τόπος. Ο Μάνος Χατζη­δά­κις δήλω­σε για εκεί­νη “Η Αλε­ξί­ου είναι πολύ μεγά­λη καλ­λι­τέ­χνις και οπωσ­δή­πο­τε είχε τη θέση της σ’ αυτό το χώρο. Μου θυμί­ζει την Μπάρ­μπα­ρα Στρέι­ζαντ, δεν είναι ντό­πια υπό­θε­ση”, ενώ μια άλλη μεγά­λη κυρία του ελλη­νι­κού τρα­γου­διού, η Ελέ­νη Βιτά­λη δήλω­σε “Είναι μεγά­λη καλ­λι­τέ­χνις , δώρο θεού”. Ο Θάνος Μικρού­τσι­κος είχε δηλώ­σει “έγι­νε η συνι­στα­μέ­νη της συνεί­δη­σης του νεοέλληνα”.

Η ανακοίνωση της αποχώρησης

Η δημο­φι­λής τρα­γου­δί­στρια μίλη­σε στη ραδιο­φω­νι­κή εκπο­μπή της ΕΡΤ «Κατάλ­λη­λη Ώρα» την Τετάρ­τη 3 Ιού­νιου για τη ζωή της και την πορεία της στο τρα­γού­δι. Ένα μήνα μετά την κυκλο­φο­ρία του νέου της δίσκου με τίτλο «Τα τρα­γού­δια της ξενι­τιάς», η Χάρις Αλε­ξί­ου μίλη­σε στο Δεύ­τε­ρο Πρό­γραμ­μα για την ξενι­τιά στην οικο­γέ­νειά της.

Επί­σης, ανα­φέρ­θη­κε στην πρώ­τη κιθά­ρα που της χάρι­σε επι­στρέ­φο­ντας από μπάρ­κο ο αδελ­φός της. Στην συνέ­ντευ­ξή της μετα­ξύ μίλη­σε και για τα μαθή­μα­τα που πήρε δίπλα στον Καλ­δά­ρα και τα τσα­κί­σμα­τα που απο­λάμ­βα­νε ο Νικο­λό­που­λος με τη φωνή της.

Όπως είπε έχει πάρει την από­φα­ση να αφή­σει το τρα­γού­δι εφό­σον πλέ­ον δε μπο­ρεί να το κάνει καλά. «Έχω απο­μα­κρυν­θεί από το τρα­γού­δι τελεί­ως. Δεν μπο­ρώ να τρα­γου­δή­σω, όπως τρα­γου­δού­σα παλιά. Και δεν κατα­δέ­χο­μαι να συνε­χί­σω και να το κάνω αυτό, αν δε μπο­ρώ να το κάνω καλά. Θα με ακού­σε­τε σε λίγο και­ρό σε ένα τρα­γού­δι με τη Για­σμίν, ένα ντου­έ­το που κάνα­με μαζί που έχω γρά­ψει τους στί­χους στα ελλη­νι­κά εγώ και εκεί­νη τη μου­σι­κή και τους στί­χους στα ισπα­νι­κά. Το ηχο­γρά­φη­σα πέρ­σι το καλο­καί­ρι. Είναι μια μπα­λά­ντα που μπο­ρού­σα να πω, αλλά δε με ακού­ει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύ­τε­ρα να στα­μα­τή­σω. Δεν είναι σωστό.»

«Το Χει­ρό­γρα­φο ήταν το τελευ­ταίο μου­σι­κό που έκα­να. Υπήρ­χε ήδη το πρό­βλη­μα. Όταν με κάλε­σε ο Μικρού­τσι­κος να τρα­γου­δή­σω στους Βρά­χους του είπα “δεν τρα­γου­δάω Θάνο μου αλλά θα είμαι εκεί για σένα”. Πήρα λίγο θάρ­ρος και μετά συνερ­γά­στη­κα με τον Ξαρ­χά­κο στον Ζαμπέ­τα. Εκεί πήρα την ορι­στι­κή από­φα­ση. Είπα “δε σου αξί­ζει να συνε­χί­σεις”. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαί­ως και το πέν­θη­σα. Μπο­ρεί και εγώ να σαμπο­τά­ρι­σα τη φωνή μου. Όταν κατά­λα­βα πως δεν απο­δί­δω πια όπως παλιά, να την έσκα­ψα λίγο παραπάνω.»

«Μην είσαι τώρα νού­με­ρο που βγαί­νει και προ­σπα­θεί να φτά­σει τη νότα. Αφού δε μπο­ρεί πια η φωνή σου να το βγά­λει αυτό. Σεβά­σου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα. Δε γρά­φω πια τρα­γού­δια. Αν γρά­ψω ξανά, θα περά­σει κάποιος χρό­νος. Όταν γρά­φω εγώ τρα­γού­δι, μου βγαί­νει αυτό­μα­τα να το τρα­γου­δή­σω. Οπό­τε τι να γρά­ψω τώρα;» τόνι­σε η Χάρις Αλεξίου.