Όπως παντού έτσι και στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, μόνο η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανά­πτυ­ξη και τη λύση στα πιε­στι­κά προ­βλή­μα­τα των λαών. 

Ήδη από τους αγώ­νες για ανε­ξαρ­τη­σία στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, αρκε­τοί από τους πρω­τα­γω­νι­στές της κατά­λα­βαν την ανά­γκη ενό­τη­τας για την αντι­με­τώ­πι­ση των εξω­τε­ρι­κών εχθρών και τη δια­φύ­λα­ξη της ελευ­θε­ρί­ας και εθνι­κής κυριαρχίας.
Σε διά­φο­ρα μέρη της Νότιας Αμε­ρι­κής, πολέ­μη­σαν, πέθα­ναν και κατέ­κτη­σαν από κοι­νού, μαχη­τές από τη Βενε­ζου­έ­λα, Νέα Γρα­νά­δα, Περου­βια­νοί, Ρίο ντε λα Πλά­τα, Χιλια­νοί, Πανα­μέ­ζοι, όταν ο Simón Bolívar κάλε­σε τα νεο­γέν­νη­τα κρά­τη σε μια ηπει­ρω­τι­κή ενο­ποί­η­ση –που απέ­τυ­χε, το 1826.
Ο Χοσέ Μαρ­τί ‑από την πλευ­ρά του, συνει­δη­το­ποί­η­σε τη χει­ρα­φέ­τη­ση της Κού­βας ως μέρος ενός ευρύ­τε­ρου σχε­δί­ου που (μαζί με το Που­έρ­το Ρίκο) θα απέ­τρε­παν την επε­κτα­τι­κή πολι­τι­κή των ΗΠΑ στις Αντίλ­λες στα­μα­τώ­ντας την επί­θε­σή τους στους λαούς νότια του Río Bravo.

Από το 1959, η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση υπο­στή­ρι­ζε την επα­νά­στα­ση της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής όχι μόνο σαν καθή­κον και ηθι­κή επι­τα­γή, αλλά σαν ανά­γκη επι­βί­ω­σης, με όρα­μα ένα μέλ­λον μάχι­μης ελευ­θε­ρί­ας και κοι­νω­νι­κών μετα­σχη­μα­τι­σμών στην περιο­χή μας.

Η πλά­νη της δυνα­τό­τη­τας ανε­πτυγ­μέ­νων και ανε­ξάρ­τη­των καπι­τα­λι­σμών στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, που μπο­ρούν να ενώ­νο­νται παρά τις αντι­πα­λό­τη­τες τους, έχει δια­λυ­θεί από μια μακρά παρά­δο­ση κρι­τι­κής σκέ­ψης, από τον Julio Antonio Mella και τον José Carlos Mariátegui έως τον Fidel Castro και τον Che Guevara. Η αδυ­να­μία και η όψι­μη εμφά­νι­ση μιας λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κης αστι­κής τάξης, όταν ο ιμπε­ρια­λι­σμός σε πλή­ρη εξέ­λι­ξη χώρι­σε τον κόσμο και εξα­σφά­λι­σε τις πρώ­τες ύλες και τις αγο­ρές που χρεια­ζό­ταν στις περι­φε­ρεια­κές χώρες, προ­έ­βα­λε –σαν φυσι­κή συνέ­πεια, την υπα­γω­γή της στα διε­θνή κέντρα εξου­σί­ας. (έτσι) Η ανα­πό­φευ­κτη μοί­ρα του καπι­τα­λι­στι­κού τρό­που παρα­γω­γής στην ήπει­ρό μας είναι η υπο­τα­γή και η υπα­νά­πτυ­ξη.

Αυτό που είναι καθο­ρι­στι­κό για την ενό­τη­τα της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής δεν είναι η ύπαρ­ξη ή η στα­θε­ρό­τη­τα μιας συγκε­κρι­μέ­νης δομής ολο­κλή­ρω­σης, αλλά ο συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων των κυρί­αρ­χων τάξε­ων και συμ­φε­ρό­ντων στις χώρες μας.
Ούτε οι άγριες τοπι­κές ολι­γαρ­χί­ες ούτε οι εθνι­κές αστι­κές τάξεις, δεμέ­νες χει­ρο­πό­δα­ρα με χιλιά­δες δεσμούς εξάρ­τη­σης με τον ιμπε­ρια­λι­σμό των ΗΠΑ, ούτε –πολύ περισ­σό­τε­ρο, οι κατα­δι­κα­σμέ­νες να απο­τύ­χουν προ­σπά­θειες, μεταρ­ρύθ­μι­σης του καπι­τα­λι­σμού για να του προσ­δώ­σουν ένα πιο ανθρώ­πι­νο και δίκαιο πρό­σω­πο, δεν θα μπο­ρέ­σουν να επι­τύ­χουν την ενό­τη­τα της Λατι­νι­κής Αμερικής.

Για να γίνει η Λατινική Αμερική ζώνη ειρήνης και ολοκλήρωσης, πρέπει να τη μετατρέψουμε σε ζώνη επαναστάσεων

Η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση στην ήπει­ρό μας για την ανά­πτυ­ξη και τη λύση στα πιε­στι­κά προ­βλή­μα­τα των λαών μας.
Θα είναι ο μόνος τρό­πος για να μπο­ρέ­σου­με να ενω­θού­με προς όφε­λος της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας και να εκπλη­ρώ­σου­με το όνει­ρο του Marti για τη δεύ­τε­ρη και ορι­στι­κή ανε­ξαρ­τη­σία. Καμία πρω­το­βου­λία που δεν σπά­ει με τον καπι­τα­λι­σμό δεν θα μπο­ρέ­σει να την επι­τύ­χει. Όπως γρά­φη­κε στο Amauta (σσ. πρω­το­πό­ρο περου­βια­νό πολι­τι­στι­κό περιο­δι­κό του José Carlos Mariátegui ‑πρώ­το τεύ­χος Σεπ-1926, συνέ­χεια της «Vanguardia, με τιράζ ~4.000): «Τα chinchín της διπλω­μα­τί­ας δεν θα ενώ­σουν αυτούς τους λαούς. Θα τους ενώ­σει στο μέλ­λον η ιστο­ρι­κή δυνα­μι­κή των κατα­τρεγ­μέ­νων».

Αν οι λατι­νι­κές αμε­ρι­κα­νι­κές αστι­κές τάξεις ωθού­με­νες απλά από πιε­στι­κές ανά­γκες που θέτουν τα κέρ­δη τους σε κίν­δυ­νο ή από συγκε­κρι­μέ­νες αντι­θέ­σεις με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, θα συμ­φω­νού­σαν και θα έφτα­ναν σε κάποιο είδος ολο­κλή­ρω­σης — πάντο­τε προς όφε­λος των δικών τους ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων και όχι των λαών τους, σε καμία περί­πτω­ση δεν θα σήμαι­νε απο­φα­σι­στι­κή δια­κο­πή των σχέ­σε­ων εξάρ­τη­σης με τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες.

Η πρό­θε­σή μας δεν μπο­ρεί να είναι να χτί­σου­με κάτι παρό­μοιο με την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση σε αυτή την πλευ­ρά του Ατλα­ντι­κού. Αυτή η ενιαία εμπει­ρία απο­τε­λεί έγκυ­ρη ανα­φο­ρά. Από τη μία πλευ­ρά, η ΕΕ απέ­τυ­χε να επι­λύ­σει τις βαθιές συγκρού­σεις συμ­φε­ρό­ντων μετα­ξύ των καπι­τα­λι­στών των δια­φο­ρε­τι­κών εθνών και τη μεγά­λη ανι­σό­τη­τα των κρα­τών της ενώ από την άλλη, σήμαι­νε την πλή­ρη κυριαρ­χία τρα­πε­ζών, μονο­πω­λί­ων και καπι­τα­λι­στι­κών ομί­λων – κολοσ­σών στη ζωή των λαών φτά­νο­ντας στην προ­ο­δευ­τι­κή απο­διάρ­θρω­ση του κρά­τους πρό­νοιας και των ιστο­ρι­κών κοι­νω­νι­κών κατακτήσεων.

🇪🇺  Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι, στην πραγματικότητα, η ίδια ένας καπιταλιστικός πολιτικο-οικονομικός όμιλος με στόχο να ευνοήσει και να προστατεύσει τα κέρδη των μεγάλων ευρωπαϊκών εταιρειών, με συνεχείς επιθέσεις και περικοπές στις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης –κάθε χώρας ξεχωριστά και συνολικά.
Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν έχει στόχο να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ανθρώπου.

Είναι εξί­σου απα­τη­λό «όνει­ρο θερι­νής νύχτας» να περι­μέ­νου­με μια αμε­ρό­λη­πτη στά­ση από την πλευ­ρά του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και να προ­σποιού­μα­στε ότι η οικο­νο­μι­κή ολο­κλή­ρω­ση με τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί χωρίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις, χωρίς πίε­ση, χωρίς παρέμ­βα­ση, όσον αφο­ρά τη λαϊ­κή κυριαρ­χία και αυτο­διά­θε­σή μας.
Δεν γίνε­ται να ανα­μέ­νου­με μια αυθόρ­μη­τη γεν­ναιο­δω­ρία από αυτούς, λαχτα­ρώ­ντας μια τίγρη να στα­μα­τή­σει να τρώ­ει κρέ­ας και να γίνει χορ­το­φά­γος.

Η Συμ­μα­χία για την Πρό­ο­δο, που ξεκί­νη­σε ο Κένε­ντι το 1961 για τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, δεν ήταν μια αλλη­λεγ­γύη και αλτρουι­στι­κή χει­ρο­νο­μία, που αφο­ρού­σε τα ποσο­στά ανι­σό­τη­τας και φτώ­χειας που μαστί­ζουν την περιο­χή μας, αλλά μια στρα­τη­γι­κή συγκρά­τη­σης και απο­τρο­πής κατά της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης και της επέ­κτα­σης της σαν όρα­μα για τις εξε­γέρ­σεις της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής. Ο κύριος στό­χος του ήταν η πρό­λη­ψη ενά­ντια σε μια ενδε­χό­με­νη επα­να­στα­τι­κή απει­λή, όχι η οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη αυτού που θεω­ρού­σε (όπως και σήμε­ρα) αυλή του. Οποια­δή­πο­τε επα­νέκ­δο­ση ενός παρό­μοιου σχε­δί­ου θα εξαρ­τιό­ταν από παρό­μοια κίνη­τρα και, σε κάθε περί­πτω­ση, θα εξυ­πη­ρε­τού­σε μόνο τη διαιώ­νι­ση των σχέ­σε­ων ιμπε­ρια­λι­στι­κής κυριαρχίας.

Θα μπο­ρού­σε να αντι­τα­χθεί ότι οι επα­να­στά­σεις δεν είναι οι καθη­με­ρι­νές στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, ότι μια τέτοια προ­ο­πτι­κή αυτή τη στιγ­μή είναι εντε­λώς ουτο­πι­κή και ότι πρέ­πει να προ­τα­θεί μια πιο ρεα­λι­στι­κή και πρα­κτι­κή πολι­τι­κή, σύμ­φω­να με τις τρέ­χου­σες συν­θή­κες. Παρό­λο που δεν μπο­ρεί να εγγυ­η­θεί ότι ένας επα­να­στα­τι­κός θρί­αμ­βος βρί­σκε­ται προ των πυλών στην ήπει­ρό μας, είναι επί­σης αλή­θεια ότι από την Αλά­σκα έως την Tierra del Fuego (Γη του Πυρός), η κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα είναι σπά­νια. Οι λαοί μας, με τερά­στιες αγω­νι­στι­κές παρα­δό­σεις, απαι­τούν αλλα­γές παλεύ­ο­ντας στα εργο­στά­σια, στους δρό­μους, στα πανε­πι­στή­μια, αντι­μέ­τω­ποι με τους πιο σύγ­χρο­νους κατα­σταλ­τι­κούς μηχα­νι­σμούς του αστι­κού κρά­τους. Σήμε­ρα η ήπει­ρος είναι πλή­ρης κοι­νω­νι­κών εκρή­ξε­ων –αν και ανερ­μά­τι­στων προς το παρόν, με τη Χιλή και την Κολομ­βία να απο­τε­λούν μόνο τα πιο ενδει­κτι­κά παρα­δείγ­μα­τα και οι οποί­ες είναι η έκφρα­ση βαθιάς, μακράς συσ­σώ­ρευ­σης λαϊ­κής δυσαρέσκειας.

Τα δια­κρι­τι­κά σημά­δια του καπι­τα­λι­σμού της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής σήμε­ρα είναι η κρί­ση και οι λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις. Αν επι­ζεί ακό­μα, είναι, κυρί­ως, για­τί δεν μπο­ρέ­σα­με να του αντι­τα­χθού­με με μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή στρα­τη­γι­κή για να τον ανα­τρέ­ψου­με και να τον ξεπε­ρά­σου­με. Πρέ­πει να δια­τυ­πώ­σου­με τους αγώ­νες όλων των κατα­πιε­σμέ­νων με μια επα­να­στα­τι­κή ηγε­σία που τον προσ­διο­ρί­ζει ως τον κύριο και κοι­νό εχθρό και να συγκε­ντρώ­νει όλα τα πυρά ενα­ντί­ον του. Πρέ­πει να κάνου­με την Επα­νά­στα­ση «μόδα» σε αυτήν την Αμε­ρι­κή μας, να τη δού­με ως τη μόνη απο­τε­λε­σμα­τι­κή και βιώ­σι­μη εναλ­λα­κτι­κή λύση.
Ο ορί­ζο­ντας των επα­να­στα­τι­κών δυνά­με­ων δεν μπο­ρεί να είναι μια κυβέρ­νη­ση που θα δια­χει­ρι­στεί τον καπι­τα­λι­σμό με «καλύ­τε­ρη» ανα­κα­τα­νο­μή του πλού­του.

Οι επα­να­στά­σεις δεν φαί­νο­νται ποτέ δυνα­τές μέχρι να συμ­βούν. Δεν φαί­νε­ται σήμε­ρα να είναι η κατάλ­λη­λη στιγ­μή και ένα ολό­κλη­ρο ρεπερ­τό­ριο λογι­κών επι­χει­ρη­μά­των και «ορθο­λο­γι­κό­τη­τα» είναι πάντα δια­θέ­σι­μο απο­θαρ­ρύ­νο­ντας την προ­σπά­θεια. Αλλά το πραγ­μα­τι­κά ουτο­πι­κό θα ήταν να πιστεύ­ου­με ότι χωρίς να φύγου­με από τα πλαί­σια του καπι­τα­λι­σμού τα προ­βλή­μα­τά μας μπο­ρούν να λυθούν και να επι­τευ­χθεί ενό­τη­τα και ορι­στι­κή ανε­ξαρ­τη­σία. Το καθή­κον των επα­να­στα­τών παρα­μέ­νει να κάνουν επα­νά­στα­ση, όχι να περιο­ρί­ζο­νται σε καλ­λυ­ντι­κές αλλα­γές στα καθε­στώ­τα της αυτο­κρα­το­ρι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και της υπο­τέ­λειας. Ο αγώ­νας για μεταρ­ρυθ­μί­σεις ισχύ­ει μόνο σαν κομ­μά­τι στρα­τη­γι­κής λει­τουρ­γί­ας βελ­τί­ω­σης της καθημερινότητας.
Ο προ­ο­δευ­τι­σμός που δεν έχει ως στό­χο να ξεπε­ρά­σει τα όρια του καπι­τα­λι­σμού δεν θα επι­τύ­χει καμία ουσια­στι­κή και διαρ­κή βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών ζωής των λαών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής. Πολύ λιγό­τε­ρο στο σημε­ρι­νό πλαί­σιο, που χαρα­κτη­ρί­ζε­ται από μια βαθιά συστη­μι­κή κρί­ση, η οποία αφή­νει ελά­χι­στα περι­θώ­ρια δρά­σης στις ρεφορ­μι­στι­κές κοι­νω­νι­κές πολιτικές.

Από την άλλη πλευ­ρά, οι επα­να­στά­σεις δεν θα είναι ποτέ έτοι­μες από τη μια μέρα στην άλλη. Μέσω μιας δια­δι­κα­σί­ας μερ­μη­γκιού για όξυν­ση της ταξι­κής πάλης και με επι­κε­φα­λής το επα­να­στα­τι­κό υπο­κεί­με­νο, οι λαοί θα μάθουν από μόνοι τους την ανά­γκη για οργά­νω­ση και βαθύ­τε­ρους μετα­σχη­μα­τι­σμούς, για να ανα­τρέ­ψουν ολό­κλη­ρη την προη­γού­με­νη οικο­νο­μι­κή, πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή τάξη, και θα εξο­πλί­ζο­νται με τα πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά μέσα και εργα­λεία για να το επιτύχουν.

Είναι πολύ καλό να επι­ση­μαί­νου­με τα εμπό­δια που αντι­με­τω­πί­ζει η επα­νά­στα­ση, για να τα αντι­με­τω­πί­σου­με καλύ­τε­ρα και να τα ξεπε­ρά­σου­με, αλλά όχι να την κατα­δι­κά­σου­με εκ των προ­τέ­ρων σε απο­τυ­χία. Όταν ξεσπά­σει η επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία, δεν θα έχει όρια και όλα τα ανα­χώ­μα­τα συγκρά­τη­σης που στή­νουν οι άρχου­σες τάξεις για να την απο­τρέ­ψουν θα είναι ανε­παρ­κή. Όποιος περι­μέ­νει μια τέλεια επα­νά­στα­ση, άψο­γη, σχε­δια­σμέ­νη μέχρι την τελευ­ταία λεπτο­μέ­ρεια, θα περι­μέ­νει πολύ για να την δει. Πρέ­πει να εργα­στού­με γι ‘αυτό, να ιδρώ­σου­με με τα υλι­κά που δια­θέ­του­με και με τις κατα­στά­σεις που βρί­σκο­νται στο δρό­μο μας, βοη­θώ­ντας –με την «κρί­σι­μη μάζα» στην επι­τά­χυν­ση της δημιουρ­γί­ας συν­θη­κών που θα την κάνουν πραγματικότητα.

Ένα θριαμ­βευ­τι­κό επα­να­στα­τι­κό κύμα στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, που θα είχε ως απο­τέ­λε­σμα τη δημιουρ­γία εκεί μιας ομο­σπον­δί­ας σοσια­λι­στι­κών δημο­κρα­τιών, θα είχε ανυ­πο­λό­γι­στες θετι­κές επι­πτώ­σεις στις εργα­τι­κές τάξεις του υπό­λοι­που κόσμου.
Η ιδέα της χρή­σης των πόρων και του πλού­του της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και ολό­κλη­ρου του κόσμου συν­δυα­σμέ­να, προς όφε­λος όλων των ανθρώ­πων, είναι μια προ­ο­δευ­τι­κή φιλο­δο­ξία που θα επέ­τρε­πε μια άνευ προη­γου­μέ­νου ανά­πτυ­ξη της οικο­νο­μί­ας, του πολι­τι­σμού και της επι­στή­μης, σε αρμο­νι­κή και υπεύ­θυ­νη σχέ­ση με τη φύση.

Αυτή η λύση, η μόνη πραγ­μα­τι­κά σοβα­ρή, για την τρέ­χου­σα κρί­ση της ανθρω­πό­τη­τας, δεν θα υλο­ποι­η­θεί ενώ επι­κρα­τεί μια κοι­νω­νι­κή τάξη που βασί­ζε­ται στην ιδιο­κτη­σία των μέσων παρα­γω­γής.
Για να το κάνου­με πρά­ξη, θα ήταν καλό να πολε­μή­σου­με καθο­δη­γού­με­νοι από το μυθι­κό εκείνο …

¡«Seamos realistas, pidamos lo imposible»!…
«Είμαστε ρεαλιστές, ας απαιτήσουμε το αδύνατο».

Πηγή — Περισσότερα